Sinds halverwege augustus is ze in de ziektewet maar normaal werkt ze 2 dagen per week. Nu was haar manager degene die de druppel was dus overspannen en meteen weer angsten. Ze probeert wel dingen te doen: tot maandag was ze bezig met reïntegratie 2x 2u, 1 dag past ze op (samen met mn vader) en in het weekend wandelen ze en dan 1 dag probeer ik ergens met haar koffie te drinken. Gister startte ze met de medicijnen en is ze nog wel gaan wandelen maar vandaag stuurde ze een berichtje dat ze in bed lag. Vind ik niet echt een goed teken Las wel in de bijsluiter dat ze 2 weken bijwerkingen kan hebben en dat dit erbij hoort. De bijsluiter heeft ze niet gelezen want dan krijgt ze alle bijwerkingen. Hoop alleen dat ze echt afnemen na die 2 weken.
Kan me trouwens voorstellen dat alles zwaar gaat lijken als je nooit iets onderneemt. Wel ontzettend vervelend dat jouw moeder geen hulp wil!
Ik hoop dat je moeder zich gauw weer beter voelt en weer langzaam kan beginnen met werken. Is voor jullie ook moeilijk.
Ja ik hoop het ook. Lijkt op dit moment alleen erger te worden ipv beter door die bijwerkingen. Weet niet of ik juist dingen uit handen moet nemen daarom of haar moet blijven stimuleren. Dat in bed liggen lijkt me niet goed maar als je heel erg misselijk bent dan is niks echt fijn om te doen.
Als je er bent zou ik haar wel stimuleren om mee te helpen in het huishouden etc. mijn moeder had begeleiding maar dat was iemand die haar niet stimuleerde wat resulteerde dat wij uiteindelijk het huishouden naast ons werk/school konden doen. Ze deed wel wat maar we moesten wel helpen, als je er nu ook komt zie je ook dat het niet meer zo schoon en netjes is als eerder.
Sorry voor de bemoeienis maar kan misschien wel even duren met medicijnen,mijn man is sinds april/mei over op andere medicijnen en het gaat langzaamaan beter. Hij werkt ook nog niet volledig. Veel sterkte voor iedereen. Hartbrekende verhalen.
Dank je voor het delen! Hoop dat het met je man steeds beter gaat. Hoop bij mn moeder vooral dat de bijwerkingen wegtrekken. De rest dat breien we wel weer recht met tijd en praten en psycholoog denk ik
Ja en nu stank voor dank. Ik heb toen ik uit huis was ook wel eens geholpen, maar jeetje man ik was koffie aan het drinken krijg ik te horen je bent hier om te werken. Nou shout maar op ik help niet meer.
Dat hoop ik ook voor je moeder. De bijwerkingen waren volgens mijn man echt vreselijk! Maar gelukkig is ons zoontje alles voor hem en het hield hem ook op de been toen het slecht ging. Dus hier gelukkig geen rare taferelen (behalve dat papa veel sliep). Gelukkig gaat het beter.
Gelukkig maar voor je zoontje ook dat het dan bij een slapende papa bleef. Ah balen van die bijwerkingen.
Hier ook een kind van ouders met psychische problemen. Mijn moeder is zolang ik me kan herinneren depressief en heeft een heel laag zelfbeeld. ZE heeft weleens halfslachtige pogingen gedaan om hulp te zoeken maar nooit serieus en de laatste jaren helemaal niet meer. Mijn vader was vroeger een alcoholist maar staat al 13 jaar droog en sindsdien heb ik een hele goede band met hem en ik heb veel respect voor hem dat hij is gestopt met drinken en bij mijn moeder is gebleven. Dat is nl niet makkelijk. ZE zit nooit lekker in haar vel, is altijd het slachtoffer en gebruikt haar dochters al hun hele leven als therapeut. Omdat ik altijd heen en weer geslingerd werd tussen" ik moet haar steunen, ze is mijn moeder" en " bekijk het maar", heb ik nu een redelijke balans gevonden. We hebben gewoon wekelijks contact maar ik houd afstand. Mocht ik merken dat ze haar problemen weer bij mij uit probeert te storten, Eg ik gewoon eerlijk dat ik haar daarin niet kan/ wil helpen of ik doe net of ik het niet hoor en praat gelijk weer over iets anders. Hard misschien maar ik zou er anders aan onderdoor gaan. ZE is overigens wel een leuke, lieve oma.
Wauw dat is een zware jeugd. Wel knap dat je vader is gestopt met drinken. Kan me jouw besluit wel voorstellen hoor. Het moet voor jezelf ook vol te houden zijn.
Precies! Vooral ooms en tantes vinden het vaak egoistisch van mij en mijn zussen, maar zij kunnen zich niet voorstellen hoe het is om van kinds af aan belast te worden met de problemen van je ouders. Die afstand was gewoon broodnodig! Zeker toen 20 jaar geleden mijn jongste zusje overleed, claimde ze ons helemaal. Ik had toen inmiddels mijn eigen leventje opgebouwd en mijn eigen verdriet. Ik kon/ kan en wil die belasting er gewoon niet bij hebben. In de tijd dat mijn vader nog veel dronk, zijn mijn zussen en ik weleens gaan praten bij Novadic Kentron. Wij vonden het nl lastig hoe we daar mee om moesten gaan. Vooral ook omdat het met mijn moeder ook al niet zo gladjes verliep. Die hulpverlener daar stond er enorm van te kijken dat wij, terwijl we in deze situatie zijn opgegroeid, zo " normaal" zijn. Gelukkig hebben mijn zussen en ik helemaal geen aanleg voor depressies of verslavingen.
Fijn dat je vader van zijn drankgebruik af is! Een zorg minder. Lastig is dat gevoel van heen en weer geslingerd worden. Ik trek het nu niet meer en heb gezegd dat ik tijdelijk geen contact wil. Tot nu toe geen bemoeienis van andere familie gehad. (behalve mijn vader en zusje die zeggen dat ik moet gaan praten)
Hoe waren jou ouders als kind dan? Mijn tante heeft ooit tegen mij gezegd dat het leek als of mijn moeder een totaal andere vader had, ze schilderde opa als een heilige af. Ik denk dat die zus het wel door heeft hoe mijn moeder is.
Mijn vader is opgegroeid in een gezin van 11 kinderen waar weinig aandacht was voor elkaar. Die familie hangt dan ook als los zand aan elkaar. Mijn moeder was de jongste van 9 en heeft altijd gezegd dat ze ongewenst was en dat mijn oma dat duidelijk liet blijken. Als mijn moeder vroeger weer eens " overspannen" was, werd ze opgenomen in het ziekenhuis en werden wij als kinderen verdeeld onder de ooms en tantes om daar te logeren. Ze weten dus heel goed hoe de situatie was en is. Toch weten ze natuurlijk lang niet alles en kunnen ze moeilijk inschatten hoe het voor een kind is om constante spanning te hebben dat je moeder misschien weer een zelfmoordpoging doet. Ik was als kind heel bang om haar kwijt te raken en ze dreigde daar ook vaak mee ( als jullie nu niet ophouden, vind je me morgen tussen 6 plankjes). Zij zagen het toch van een afstand en vinden vooral, nu wij volwassen zijn, dat we onz moeder moeten steunen.
Wat een verdrietige reacties. Ik deel het verhaal met mijn vader ook maar. Mijn vader werd ziek rondom mijn geboorte. Ms, dat is voor een groot deel lichamelijk, maar het ergste vond ik de geestelijke aantasting. Hij was een knappe en sportieve man die zichzelf een bul verdient had (rechten diploma). Terwijl toen het moment er was dat ik besef kreeg van de wereld zijn iq met stappen achteruit ging. Daarboven op had hij een traumatische jeugd met een alcoholistische vader, een verwaarlozende moeder en een broertje dat verdronken is in die verwaarlozing. Hij heeft mij met regelmaat verteld dat hij zelfmoord heeft geprobeerd te plegen, ik was toen een jaar of 14. Hij was heel erg negatief, gaf ook vaak af op mijn moeder. En had al vrij snel het geheugen van een goudvis. Hij was argwanend naar mij. Kon ineens ontploffen, werd daarin ook fysiek. Als ik naar buiten vluchtte omdat ik mij niet gemakkelijk voelde thuis deed hij de deur achter mij in het slot en kon ik er niet meer in. Hij ging achter mij aan of sloeg bijvoorbeeld een gat in de deur. Hij was er geestelijk niet terwijl hij jaren lang de enige persoon was die ik had en daarmee in mijn ogen de meest bijzondere persoon op aard. Elke keer dat ik naar hem toe ging was ik bang om wat ik zou gaan aantreffen. De ene keer was hij blij, de andere keer hadden mensen hem weer met leugens geld afhandig gemaakt. Afgeven op die mensen deed hij niet, eerst was het mijn moeder waar hij op af gaf en als snel op mij. Als kind geloofde ik de dingen die hij zei. Het ergste vind ik nog hetgeen in mij dat blij is dat mijn kinderen hem niet mee gaan krijgen, dan voel ik mij zo schuldig... De belangrijkste momenten wil je in basis toch dat je ouders meemaken/delen. Maar mijn verstand is opgelucht dat ik ze niet voor hoef te stellen aan hem in de staat waarin hij halverwege tot op het einde was. Gaande weg snap ik steeds beter dat mijn moeder mijn zusje uit zijn buurt wilde houden. Maar snap ik minder dat ik dan onder zijn hoede viel.
Ik heb vroeger, toen ik in de puberteit zat en later toen ik in de twintig was fijne therapie gehad met andere Kopp kinderen. Nu geen behoefte meer aan, maar ik weet dat ik heel erg blij mag zijn met mijn situatie, vooral als ik zo de verhalen lees van anderen. Ik heb heel wat heftige dingen meegemaakt, maar mijn moeder heeft nooit een slachtoffer rol aangenomen. Ze ging ervoor om beter te worden (als ze zichzelf weer was) en om niet weer ziek te worden. Laatste keer is inmiddels 7 jaar geleden. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik wel 'bang' ben dat ze weer ziek wordt, maar dat komt meer omdat ik dan mijn moeder weer kwijt ben. Ze heeft last van manisch depressiviteit, maar is dus eigenlijk altijd manisch als ze ziek is. Depressief nooit. Ik kan er ook gewoon over praten met haar, wat fijn is! Zo kan het dus ook