Ik ga hier geen persoonlijke verhalen van vroeger neerzetten.. maar ik ben ook een KOPP kind. 2 ouders met psychische problemen, 1 met bordeline en PTSS, de ander gediagnostiseerd narcist. Beide alcoholist. Verwarrende jeugd met altijd schommelen tussen van hen houden en weten dat het niet klopt wat ze je aandoen. En nog steeds... Ik heb op latere leeftijd een op maat gemaakt KOPPkind programma gevolgd samen met mijn zussen. Ben jaren op zoek geweest naar de goede hulp. Maar uiteindelijk stopte dit programma en stonden we er weer alleen voor. Ik zal altijd zoeken naar de juiste hulp voor mezelf, geen haar op mijn hoofd die wil dat mijn kinderen hetzelfde gaan meemaken. Doordat zij beide psychisch zijn hebben wij als kinderen 75% kans een stoornis te ontwikkelen. Vooral die angst is voor mij een groot ding. Maar ik probeer te leven volgens het principe; men lijdt het meest aan hetgeen wat gij vreest.. en blijf altijd heel hard werken aan mezelf. Liefde voor al die kinderen die deze last moeten dragen... Ik reageer dus heel heftig op ouders die bijvoorbeeld in scheiding liggen en de kinderen daarin meeslepen, en meer van dat soort dingen. Bij ons hield iedereen zijn mond, zelf politie en jeugdzorg. Ik niet, als ik het zie trek ik mijn mond open. In de hoop dat iemand het kind ziet..