Dag dames, Ik hoop dat ik hier even van me af kan schrijven en misschien wat herkenning of geruststelling kan vinden. Het zit zo. In mei jl. besloten man en ik voor een tweede te gaan. De vorige keer ben ik zwanger geraakt via ovulatie inductie dus ook nu weer de Gyn gebeld. Bij de eerste afspraak daar bleek ik echter al zwanger te zijn! Totaal onverwacht, want eigenlijk heb ik zelden een cyclus (pcos). Dolgelukkig was ik natuurlijk, al ging het allemaal wel wat sneller dan verwacht. Nu zijn we een paar weken verder en ben ik om en nabij 6 weken zwanger. Ik merk dat ik me down voel, moe, misselijk, ellendig. Ik voel me schuldig naar mn kleine meisje toe dat ik haar niet mn volledige “blije” aandacht kan geven. Ik voel me schuldig naar mn man toe dat ik niks in het huishouden doe en als een soort wrak op de bank lig wanneer dat ook maar even kan. En vooral merk ik dat ik twijfel; kan ik t straks wel aan met twee kids onder de 2? Doe ik mn kindjes niks te kort? Kan onze (overigens super goede!) relatie dit aan? Hadden we niet langer moeten wachten...? Ik baal dat iedereen aan wie we t verteld hebben, ondanks hun blijdschap, zegt “ooooh maar dat wordt wel heeeeel zwaar!” en met allerlei horrorverhalen komt over overspannen ouders. Normaal zou ik dit soort dingen los kunnen laten, maar t blijft aan me kleven, Ik ken mezelf niet als een twijfelaar en ook niet als pessimist. Dat ik dit dus voel maakt wel dat ik denk dat dit grotendeels hormonen zijn. Misschien komt de blijdschap pas als we wat verder in de zs zijn? As we weten of het een jongetje of meisje wordt? Of als de eerste kwaaltjes over zijn. Ik weet t niet. Voor nu voel ik me er alleen vrij eenzaam mee. Ik durf niet toe te geven dat ik er niet helemaal van kan genieten, ook omdat ik me juist zo gezegend voel dat t nu op de natuurlijke manier in een keer is gelukt! lang verhaal. Zijn er mensen die zoiets kennen? Overigens; mijn excuses voor de mensen die al lang aan het proberen zijn en bij wie het vooralsnog niet lukt. Zeker naar jullie toe voel ik me vreselijk dat ik dit post, want ik weet hoe het voelt om te moeten wachten en wachten en wachten...
Ik herken het wel een beetje, ik vind het vooral heel spannend een 2e. Kan ik beide kindjes wel voldoende aandacht geven? Hoe doe ik dat als ik de baby bv/fles (want moet maar lukken) geef en N wilt aandacht (lees doet bijvoorbeeld gevaarlijke dingen zoals ergens opklimmen) hoe foe ik dat de eerste weken, als ik moe ben van de slapeloze nachten, de bevalling etc. Met N lag ik op de bank om te rusten, maar nu loopt er al 1 rond. En nu ook, Ik ben snel moe, sneller geïrriteerd. Geef ik mijn zoontje wel voldoende aandacht? Ik denk (hoop) dat het heel normaal is en we dadelijk gewoon in de flow gaan. De enige tip die ik kan geven is gun jezelf de rust.
Je gevoel is heel logisch en herkenbaar! Ik heb er zometeen 3 onder de 3, en ja die tweede erbij was echt even wennen en inderdaad rete druk! Soms vroeg ik mezelf af waar ik aan begonnen was, en soms trouwens nog steeds Maar nu ze allebei iets groter zijn zie ik hoe gek ze zijn op elkaar en dat is echt genieten! Iedereen moet z’n draai weer even vinden in het gezin maar het komt echt wel goed!
Heel herkenbaar... Mijn dochter is 5 wanneer de 2e wordt geboren, nu voel ik alsnog dat ik me schuldig voel omdat Ik niet altijd aandacht voor haar heb. En blij ben ik ook nog niet echt .. Denk dat dat wel normaal zal zijn... Hier was het ook gepland maar ook heel onverwacht
Dank jullie wel voor de reacties! Zo fijn om wat herkenning te vinden. Stelt me al enorm gerust. @Jajo Dat zijn inderdaad precies dezelfde vragen als die ik mezelf stel. Ik denk inderdaad dat rust wel een goede is in deze en ook tijd om het even te laten bezinken. Bovendien; we kunnen toch niet voorspellen hoe het loopt (zoals ik dat bij een eerste ook niet kon) dus we zien het wel (zeg ik nu heel stoer hahaha) @Pinkblossom wauw! Wat een rijkdom, drie kids in drie jaar, maar inderdaad wel heel pittig. Dank dat je het even zo nuchter opschrijft; het wordt ook inderdaad vast heel erg druk, maar zitten ook heel mooie kanten aan weinig leeftijdsverschil. Kan me op dat stuk wel enorm verheugen (tenzij ze een hartgrondige hekel aan elkaar krijgen, maar dat zal wel loslopen hoop ik). @CelineEnMini 'fijn' dat je m'n gevoel herkent. Dat is dus blijkbaar ook zo als je kindje al wat ouder is. Stelt me ergens wel gerust (al vind ik het jammer dat jij dat ook zo voelt uiteraard). Laten we hopen dat het genieten snel gaat komen en de zorgen wat naar de achtergrond verdwijnen. Net een flinke huilbui bij m'n man gehad, die me geruststelde en ook wel even benoemde dat ik dit soort gevoelens ook tijdens mn eerste zs had, dat was ik even vergeten (toch fijn zo'n externe harde schijf haha). Daarna even koffie gedronken met een vriendin die zwanger is van de eerste en die gelukkig het 'hormonale' gevoel goed kent. Misschien ben ik er te lang zelf mee doorgelopen. Denk niet dat m'n nare gevoel nu opeens weg is, maar voor nu is het al even wat lichter en zonniger allemaal.
Herkenbaar! Wij zijn al jaren bezig en nu middels IVF ben ik zwanger en ik zweer je, ik heb momenten gehad (regelmatig) waarop ik dacht: "Wil ik dit eigenlijk wel?" "We hebben het toch goed met z'n tweetjes? Wat als door de baby we straks geen oog of tijd meer voor elkaar hebben?" "Hebben we straks nog wel tijd om de dingen te doen die we zelf leuk vinden?" "Wil ik eigenlijk wel kinderen?" (Serieus!! ) Dit zijn echt de hormonen hoor. Geloof me, dat gaat weer over. Straks met een mooi rond buikje en bewegend beebje in je buik word je weer verliefd bij de echo's en smelt alle twijfel weg. Het komt goed!
Gek he, hoe die hormonen je brein compleet voor de gek kunnen houden?! Ja, ik kan niet wachten op de termijnecho, pretecho's en een groeiende buik. Nu is het ook nog wel erg vaag en abstract allemaal en heb je eigenlijk alleen de lasten van alle klachten en nog niet echt de lusten van het leuke deel van zwanger zijn. Dank voor je geruststelling! En ja zelfs de "wil ik eigenlijk wel kinderen?" is hier voorbij gekomen. Het antwoord was overigens wel "ja!!!" maar toch, bizar
@Peaches17 ik zeg maak je maar geen zorgen want een moeder haart weet 1000x beter dan alle horrorverhalen bij elkaar! Dat jouw man minder aandacht krijgt er is geen ramp. Hij is volwassen, hij weet de reden en volgens mij het kan hem misschien niet schelen want hij wordt opnieuw vader . Tegenover jouw dochter moet je ook niet schuldig voelen. Zij zal het toch niet herinneren plus toen je zwanger was met haar zij kreeg 100% aandacht terwijl jouw nieuwe buikbaby moet nu al leren aandacht te delen . Dus je kan het ook zo zien. En als je je voelt zoals je voelt geen probleem. Hey je bent zwanger! En aan de andere kant je begint te twijfelen omdat je goede moeder bent! Succes met de zwangerschap en vermijd de negatieve mensen