Dames, Ik ben me gisteren rot geschrokken. Ik was mijn zoontje aan het verschonen na zijn middagslaapje en meneer was meteen weer één en al leven. Hij ligt sowieso bijna niet meer stil de laatste tijd, dus dat is erg lastig. Nu trok ik de Pamperlade open en die bleek leeg. Dus met één hand mijn zoontje tegenhouden, met de andere proberen Pampers uit de verpakking naast de commode trekken. Dat ging dus lastig en ik raakte geïrriteerd, ook omdat meneer niet wilde blijven liggen. In een onbewaakt moment trok hij zijn arm los en rolde in één beweging van de commode af. Keihard op de vloerbedekking. Hij begon meteen te huilen en zijn oog zat ook meteen dicht. Omdat zijn armpje ook wat slap hing, zijn we meteen naar de huisartsenpost gegaan. Daar was hij gelukkig al weer wat gekalmeerd (20 minuten rijden). Gelukkig bleek alles eigenlijk mee te vallen, los van een hele hoop schrik en een inmiddels dichtgeplakt paars oog, heeft hij nergens last van. Hij is wat eerder moe, maar verder lacht hij veel, hij eet en drinkt goed. Zelfs slechts een uurtje na de val, at hij alle groente op én een toetje. Ik realisser me dat we veel geluk hebben gehad. Ik had het mezelf nooit vergeven als hij door mijn onoplettendheid blijvende schade had opgelopen. Natuurlijk moeten we blijven letten op signalen, maar niets wat hij doet of laat duidt op ernstige schade. Ik ben zo opgelucht, maar tegelijkertijd zo boos op mezelf. Ik loop sinds het gebeuren echt een beetje met mijn ziel onder de arm. Mijn man en de huisarts zijn er van overtuigd dat het hen net zo goed had kunnen gebeuren en de arts zei ook dat hij het toch helaas vaker meemaakt, bij allerlei 'soorten' ouders. Ik weet dat ook wel, maar toch... Een waarschuwing voor iedereen: ook al gaat het al maanden goed, ga er altijd van uit dat het je een keer overkomen kan, dus blijf opletten. Zo, ik moest ergens even mijn verhaal kwijt.
@juud, mij is hetzelfde overkomen afgelopen weekend, ook ik bukte om even een luier uit de la te pakken, Femke lag heel rustig dus ik verwachte het helemaal niet, en ineens lag ze op de grond, echt binnen 3 seconden, ik kon haar val een beetje breken met mijn knie. Ze lag met haar beentje in de la, maar gelukkig niks gebroken, heb haar getroost en na 10 min was het weer goed, ze heeft er gelukkig alleen wat blauwe plekken van overgehouden. Ppff je schrikt je rot, je bent idd niet de enige waar het bij gebeurd, je bent er ook niet altijd op verdacht, en zo ineens gebeurd het. Hoe is het nu met het oog van Siem? Gr patje.
Dik en paars, en hij krijgt het nauwelijks open. Maar gelukkig lijkt hij het niet vervelend te vinden. Alleen als hij erin wrijft van vermoeidheid, maar na twee keer laat hij dat ook wel. De arme schat...
Dat is idd schrikken. Helaas zit een ongelukje in een klein hoekje! Gelukkig valt de schade enigszins mee, maar de schrik zal er behoorlijk inzitten. Sterkte in ieder geval voor Siem en voor jou natuurlijk.....
Oei wat een schrik! Ik moet meteen denken aan onze situatie...wij hebben een siergrindvloer....moet er niet aan denken wat er dan met hem zou gebeuren...! Gelukkig lijkt het met jullie zoontje mee te vallen!
Die kleintjes zijn ook zo snel he.. Je kunt niet constant 100% van je aandacht bij je baby houden. Er is altijd wel een momentje van onoplettendheid. Probeer jezelf niet teveel een schuldgevoel aan te praten.
Lieve Juud, wat voel jij je rot... We kunnen allemaal roepen dat het jouw schuld niet is (dat is het ook niet, want dit was een ongelukje), maar ik kan me echt goed voorstellen dat je je rot voelt en met je 'ziel onder je arm' loopt (is je ziel inmiddels weer op haar plekkie?). Jij zorgt al zo lang zo ontzettend goed voor je kindje en je let overal op, bent altijd de waakzame moeder en dan is zo'n val ergens niet te verteren he.. Lize is op dit moment superbeweeglijk en kan absoluut niet stil liggen op de commode. Ik moet constant 1 hand op haar lichaam houden als ik iets moet pakken en soms glipt ze er bijna tussendoor, hoe goed ik ook oplet. Dit had mij dus net zo goed kunnen gebeuren! Kwel jezelf maar niet met wat 'had kunnen' gebeuren, Siem is in orde! Enneh...wat zie ik nu, jullie gaan voor een 2de? Wat leuk! Amber
Lieve Amber en alle anderen, Dank jullie wel voor de troostende woorden. Ze helpen écht! Mijn ziel verplaatst zich langzaam terug. Vanmiddag moesten we echter ook nog naar het CB en kreeg Siem nog 2 prikjes. Helemaal overstuur. Daarna hebben we even lekker uitgewaaid (zeer letterlijk, wat een wind vandaag!) en op de weg terug even bij het KDV naar binnen geweest. Anders had hij daar vandaag gewoon geweest namelijk. Hij ad het er erg naar zijn zin en bloeide weer op. Hem daar even achter gelaten om te kijken hoe het ging en zelf boodschappen gedaan. Na een uurtje was ik terug en het was gelukkig goed gegaan. Morgen proberen we het een halve dag weer. Nu ligt de arme schat uitgeput in bed, maar hij had nog lieve lachjes voor me. Hij kotm er waarschijnlijk weer helemaal bovenop. Zijn oog wordt steeds paarser, maar ook minder dik. Nogmaals bedankt! En Amber: ja leuk he! En wat spannend weer. Ik was even vergeten hoe spannend die 'klustijd' was
Mijn kraamhulp liet ons achter met de zeer bemoedigende woorden dat elke moeder wel een keer mee zal maken dat haar baby van de commode rolt, danwel van de trap valt (dat je als moeder dus met je kind van de trap valt). Natuurlijk hoop je dat het jou niet zal overkomen, dat hoop ik net zo goed, maar het is gewoon zó snel gebeurd, daar doe je niets tegen... Of écht elke moeder zoiets wel eens mee zal maken, zoals mijn kraamhulp dus beweerde, dat weet ik niet. Maar dat je bij lange na niet de eerste en ook zeer zeker niet de laatste bent die zoiets overkomt, dat is wel zeker! Wat natuurlijk niet wil zeggen dat het niet volstrekt logisch is dat je je heel erg schuldig voelt! Zo zou ik me waarschijnlijk ook voelen hoor! Ik wil er nu al niet aan denken hoe ik me dan zou voelen, als mijn meisje zoiets zou overkomen, laat staan dat het daadwerkelijk gebeurt...
ik denk dat je kraamhulp bedoelde, ga er maar van uit dat het iedereen een keer gebeurt, dan valt het altijd mee als het niet zo is....... en als het wel gebeurt, zal iedereen daar toch even hard van schrikken en is de kleine het waarschijnlijk sneller vergeten als mama
Dat laatste is zeer zeker waar. Vannacht goed geslapen, maar vanmorgen zag ik het weer voor me en hoorde de bonk weer... Wanneer verdwijnt dat?