Hallo dames, Ik wil even mijn verhaal kwijt over onze dochter van bijna 2,5 Misschien dat het voor sommige herkenbaar is maar misschien ook niet. Nu sinds een tijdje hebben mijn man en ik problemen om Irem op bed te krijgen, ze gaat tussen 19.00 en 20.00 uur naar bed..wanneer we haar op bed leggen is er meestal geen probleem maar na 5 minuten komt ze haar bedje weer uit en dus ook haar kamer we wonen in een appartement dus ze staat vervolgens zo weer in de woonkamer, we leggen haar dan weer op bed en zo gaat dat dan vervolgens nog een paar keer tot ze in slaap valt..wanneer mijn man en ik naar bed gaan ( ik weet niet of Irem dat aanvoelt ) maar meestal na een half uur staat ze naast ons bed of klimt bij ons in bed, soms leggen we haar terug maar soms ook niet want we zijn moe, ontzettend moe. Mijn man zijn wekker gaat om 04.30 als Irem bij ons slaapt word ze wakker waardoor ik automatisch ook wakker word, slaapt ze in haar eigen bedje dan word ze wakker als mijn man vertrek dat is rond 05.15 en mijn man doet echt heel zachtjes maar dat maakt helemaal niets uit voor Irem, ze slaapt dus ook niet meer verder ook overdag slaapt ze bijna niet meer en dus begint onze dag vaak al om half 6 in de ochtend, en ik trek dat gewoon niet, ik kom slaap te kort en irriteer me heel snel aan die dingen die Irem doet, als ze haar zin niet krijg gaat ze huilen,huilen en nog eens huilen tot ze haar zin krijg..ik heb geprobeerd om zelf nog wat op bed te blijven liggen nadat ik een fles voor haar heb klaar gemaakt en de tv heb aangezet maar dan blijft ze naast mijn bed staan huilen tot ik eruit kom. Door dat ze zoveel huilt als ze haar zin niet krijg doe ik soms zo lelijk tegen haar door te schreeuwen en dat vind ik zo erg maar ik zit soms echt met me handen in het haar van wat wil je nou? Hou op! met dat huilen...als ik het normaal vraag of tegen haar zeg maakt het ook niets uit, ik word gewoon helemaal gek van haar af en toe het is echt heel erg dat ik soms gewoon weg wil gaan dat heb ik ook tegen me man gezegd ik breng hele dagen met haar door als ik niet moet werken en ik ben juist blij als ik kan werken of als Irem op donderdag naar de opvang moet dan denk ik van '' rust, geen gehuil '' en daar door vind ik mezelf zo'n vreselijke moeder maar op dit moment vind ik het opvoeden gewoon helemaal niet leuk en hoop dan ook dat dit een fase is wat hopelijk heel gauw voorbij gaat want zo vind ik het echt niet leuk.. Ik kan niet eens normaal met haar naar de supermarkt want ze wil niet in de kinderwagen zitten en wanneer ik haar er uit haalt wilt ze ook geen handje geven en dan loopt ze weg en dan gaat ze weer huilen als ik haar weer terug de kinderwagen in zet en dan zie je al die mensen kijken van jeetje. Ze luistert gewoon niet naar me, naar me man wel redelijk en als ik samen met haar ben dan is ze dus zo als me man samen met haar is is ze heel anders, vrolijk, leuk en niet huilen maar als ik bv van me werk komt dan begint het gehuil weer en ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen maar van die vrolijk jonge vrouw die ik was is niets meer over, ik ben een chagrijnige schreeuwde vrouw met ontzettend donkere wallen onder me ogen. Dus ik wil graag tips want ik weet niet meer hoe ik met haar om moet gaan.( sorry voor mijn lange verhaal ) en dan heb ik het geprobeerd kort te houden. Liefs Starry
Tja opvoeden valt niet mee.....tis ook niet voor niks het zwaarste (maar ook het mooiste) beroep ter wereld. Maar ik begrijp je wel helemaal hoor! Ik heb zelf hier ook zo'n peutertje rond lopen, maar bij mij is het meer dat hij gaat gillen als z'n broers niet met hem willen spelen of niet doen wat hij wil. ik ben vanaf het begin al heel duidelijk geweest tegen hem, en geeft hem duidelijk grenzen aan. Nee is nee, en ja is ja. Vaak genoeg moet ik even ingrijpen als hij zijn broers weer "lastig"valt, en dan is het ook gauw over. Probeer vol te houden dat ze zich aan jouw regels houd. Leg haar terug in haar eigen bed, zodra ze bij jullie binnenkomt. Sinds kort ligt mijn jongste in een juniorbed, en vanaf dag 1 heb ik gezegd; als er wat is dan roep je mama, eerder mag je er niet uit. En natuurlijk probeert hij het af en toe wel, maar (als er echt niks aan de hand is) gaat meneer gewoon weer terug naar z'n eigen bed. Geef je grenzen aan, zeg ook alleen dingen die je kan uitvoeren en die haalbaar zijn. Als hij hier blijft huilen, schreeuwen enz om niks alleen omdat hij zijn zin niet krijgt, dan gaat hij 2 minuten op de stoel zitten, na 2 minuten nog gillen, dan weer opnieuw beginnen. Het zal even niet makkelijk zijn, maar uiteindelijk zal ze zich erbij neer leggen. Heel veel sterkte, en ook deze periode gaat over!!
Ik heb er zelf nog geen ervaring mee (Eva is gelukkig nog te klein om zelf haar bed uit te komen) maar ik leef erg met je mee! De Tips die ik heb komen dus ook niet van mezelf maar meer van horen zeggen en van The Nanny Ten eerste moet je consequent blijven. Of ze mag bij jullie in bed, of niet. Ik begrijp uit je verhaal dat je dat niet wilt, dus moet je haar consequent weer terug naar haar kamer brengen. Ik snap dat je moe bent maar je als je er nu even wat tijd in investeert, pluk je er daarna de vruchten van Ten tweede, wat betreft het huilen de hele dag. Ik merk bij Eva dat als ze slecht of weinig heeft geslapen, ze veel meer huilt. Dus ik denk dat dat bij jouw dochter ook zo is. Is het geen optie om de hendel van haar kamerdeur omhoog te zetten? Dan krijgt ze hem (hopelijk) niet open. Ze kan dan wel haar bed uit en eventueel lekker spelen, maar jou niet wakker maken. Wanneer ze op den duur door heeft dat ze gewoon in haar kamer moet blijven, kun je hem altijd weer terug zetten Ik hoop dat je er iets aan hebt. knuffels Takhen
Ooh ik dacht dat ik de enige was....nou ja mijn zoontje slaapt fantastisch dus daar klaag ik niet over en kan niet uit zijn bed komen want hij ligt nog in zijn ledikant maar dat niet in de buggy willen, geen handjes willen geven, overal om zeuren en drama's maken!! Pffffffffff ik word er niet goed van.
tip plaats een trapklemhekje in haar deuropening. Dan moet ze op haar kamer blijven. En als ze dan niet in bed wil liggen, dan slaapt ze maar op de grond. Op een gegeven moment komt ze er toch wel achter dat het bed lekkerder ligt en kruipt ze weer gewoon in bed. Het is even een week a 2 weken strijd, maar dan lukt het echt. Enneh geen hand geven tijdens het lopen is gewoon in de buggy blijven zitten. Dan maar bleren. Ook dat houdt vanzelf wel weer op. Enneh de stukken die veilig zijn, mag ie lopen, haar dit ook vertellen. En met dat vroege opstaan van je man. Het gewoon heel duidelijk aan haar vertellen, dat papa vroeg opstaat en dat zij gewoon in bed moet blijven liggen, desnoods dat ze in bed mag blijven spelen. Maar ze moet in haar kamer blijven totdat jij haar komt halen. Ook dit gaat op een gegeven moment werken. Mijn zoontje slaapt nu zelfs gewoon door als mijn man vroeg op staat. Het klinkt alllemaal heel streng, maar het werkt wel. En ik ben gek op mn zoontje en hij op mij.
Als ik je verhaal lees, denk ik: jij reageert met een boel stress op het huilen van je dochter. Heel logisch als je zelf erg moe bent, dat ken ik van mezelf ook wel. Je hebt dan de neiging om toe te geven, zodat het huilen stopt en dus de stress ook ophoudt. Alleen, dat moet je dus niet doen, dat toegeven: je komt daarmee in een hele negatieve vicieuze circel, waarmee alles elke keer weer versterkt wordt. Wat je dus moet gaan doen, is heeeeel consequent gaan worden. Je legt haar terug als ze bij jullie in bed kruipt, ook als je zelf moe bent. Je legt haar 's ochtends terug en neemt een tijd in gedachten dat het tijd is om op te staan: voor die tijd ga je niet uit bed, (hier hanteren we half 7). Wordt ze voor die tijd wakker, dan leg je haar dus weer terug. In de winkel moet ze luisteren, dus een hand geven of bij je lopen, en als dat niet gaat, gaat ze in de wandelwagen of de winkelwagen, hoe hard ze ook gaat huilen en gillen! Dan maar een keer ambulance spelen in de winkel... Dat ga je dus met alles doen: jij bepaalt de regels en daar heeft zij naar te luisteren. UIteraard zijn er ook dingen die ze WEL mag bepalen, maar op deze leeftijd werkt het het beste om steeds een keuze te geven: wil je kaas of ham op brood? Wil je appelsap of sinaasappelsap? Wil je in de buggy of geef je een hand? En dan vasthouden aan die keuzemogelijkheden. Niet van af wijken! Ze weet nu dat als ze maar hard geneg brult, ze haar zin wel weer krijgt, dus de eerste 2 weken zal dat gerust een enorme strijd worden en heeeeeeel veel energie gaan kosten. Syel je erop in, dat scheelt een eind, en houd jezelf voor ogen dat het daarna beter wordt en je aan je rust toe kunt gaan komen! Succes!
By the way: hier hebben we altijd de stelregel gehanteerd dat als wij moe zijn, alle regels hel strak gehanteerd blijven. Dat kost namelijk uiteindelijk de minste energie! Toegeven werkt namelijk altijd in de hand dat ze op een bepaald moment gaan lopen brullen en moeilijk doen, en daar heb je geen energie voor als je moe bent. Wij wijken alleen van de regels af als wij goed uitgerust zijn en er energie voor hebben om een brulpartij door teleurstelling dat het feest afgelopen is, te kunnen hanteren...
Wij hebben sinds een paar weken hetzelfde probleem: als ze naar bed gaat, komt ze er net zo vrolijk weer uitgekropen. Wij wonen ook in een appartement en dan is het natuurlijk erg leuk om de woonkamer in te komen. Wij doen nu het volgende: naar bed, eruit, 3 keer terugleggen. Werkt dit niet, dan ga ik erbij zitten, ongeveer een kwartier en dan blijft ze wel liggen. Moet zeggen dat mijn dochter niet gaat huilen, want dan wordt het lastiger. s'nachts doe ik precies hetzelfde, soms geef ik haar nog wat drinken en tot nu toe *even afkloppen* werkt dit heel goed. Gisteren ging ze dan ook naar bed zonder er weer uit te komen. Dit kan vanavond wel weer anders zijn. Wel consequent blijven, en het niet toelaten dat ze weer in de woonkamer mag zitten of in jullie bed mag slapen, dan kan je weer van voor af aan beginnen.
Over het slapen kan ik geen tips geven, want dat gaat goed hier. Over winkelen, lopen en handjes vasthouden: als ik met de buggy ben, mag hij lopen aan de hand, of hij moet in de buggy. Dragen is geen optie als ik met de buggy ben, dus als hij niet wil lopen dan is het zitten. Gisteren was meneer ook ontzettend aan het roepen in de supermarkt (koekie koekie), ik probeer dan niet op de andere mensen te letten. Ok mijn kind roept 20 minuten lang koekie koekie, pech voor iedereen die er last van heeft maar hij krijgt gewoon geen koekje nu. Ik probeer wel altijd te zeggen, nee nu niet, thuis gaan we drinken en een koekje eten. Dan weet hij dat het allemaal goed komt (dat begrijpt hij ondertussen wel). Jij bent niet de enige die liever gaat werken dan thuis zit bij de kleine! Ik vind het ook heel vermoeiend, zo'n dag alleen met hem. Toen onze kleine nog zo ontzettend vroeg wakker werd, hebben wij hem een paar keer bij opa & oma laten logeren. Is dat misschien een optie bij jullie? Wat wij merkten is dat hij dan ook "gereset" wordt qua slaaptijden. Opa en oma zijn heel vermoeiend en hij slaapt daar ontzettend uit, wat hij thuis nooit doet. In zo'n weekend waar hij logeren is, kan jij even bijkomen en tijd voor jezelf nemen. Dan ben je weer fris en fruitig om de uitdaging aan te gaan.
Helemaal met Rozemarijke eens!! Ik denk dat je idd even moet doorzetten en ook al ben je moe..zij weet dat dus ze speelt met jullie...kleine boefjes zijn het he! Hier ook een dochter van 2,5 dus ik weet wel een beetje wat je bedoelt....het is nu een moeilijkere tijd....maar als je nu even doorzet maak je het jezelf alleen maar makkelijker!
Trouwens dat andere mensen stom kunnen kijken in de supermarkt helemaal niks van aantrekken hoor! Is jouw`n kind...
Bedankt voor alle tips. Ik zelf ben dit weekend naar mijn ouders gegaan om een beetje bij te komen ondanks dat ik heel het weekend ochtenddienst had`maar merk meteen dat dat me goed heeft gedaan. Gisteren hadden we weer wat problemen met Irem om haar naar bed te brengen..ik heb haar 2 keer geprobeerd terug te leggen zonder succes en weer huilen, heb haar toen bij ons in bed gelegd om zelf vervolgens te gaan douchen me man stond ook onder de douche en die ging er toen uit en toen zag die dat Irem zich zelf ook had uitgekleed dus heb toen samen met haar gedoucht en toen me man zich zelf had aangekleed heeft hij haar eruit gehaald en vervolgens aangekleed en weer in bed gelegd toen ging ze slapen, vannacht kwam ze weer en toen heeft me man haar weer terug gelegd in haar bed en sliep ze ook weer verder tot me man opstond toen is ze bij mij komen liggen en heeft verder geslapen tot half 7 een verbetering.Ik weet nog van dat ik zelf klein was en mijn vader ging werken ik ook bij mijn moeder in bed kruipte om veder met haar te slapen en dat vind ik niet zo heel erg maar niet voordat mijn man opstaat dus misschien moet ik dat dan maar tegen haar zeggen van als pappa opstaat mag je bij mamma verder komen slapen en als ze bv niet verder wilt slapen ik haar dan in haar kamer zet. Ik denk dat ik dat met die deurhendel wel gaat proberen om die een kwart slag te draaien dat hebben we ook bij onze keukendeur gedaan en daar komt ze nog steeds niet bij.