Na al die andere topics van mij met betrekking tot verslaving vriend, is mijn bom gebarsten ik kan het niet meer. Ben het zat altijd die zorg om hem. Want zijn herstel staat op 1 ja maar het is een ziekte (verslavings artsen psychiaterd e.d.) Maken mij helemaal gek, ik wil een volwassen vent, niet iemand die mij constant wantrouwen geeft. Net was hij even weg naar mijn vader boormachine ophalen deze stond al klaar en vader was niet thuis dus dat is 2 minuten werk meneer was ondertussen 45 minuten weg zonder telefoon heb vrienden van ons gebeld die zijn gaan zoeken (syl lag op bed) En heb zelfs zijn rekening leeggehaald zodat hij niet kon gaan pinnen. Dat is toch eigenlijk van de zotte! Ik wil dat er voor mij gezorgd word voor mij klaar word gestaan enzovoort. Zo zijn er meer kleine dingetjes waarvan ik denk ik wil dit niet meer. Relatie therapie volgen we Maar lijkt maar weinig te doen. Soms zegt die ja goed he dat ik stofgezogen heb ik sorry hoor maar dat lijkt me vanzelf sprekend? Hij zit in de ziektewet ivm verslaving. Zijn Frontal Cortex (google) daar de groei van is verstoord ivm verslaving maar dan nog ik zit gewoon met een puber thuis en wordt er gek van. Nu gaat mijn moeder morgen 3 weken op vakantie en wil ik daar eigenlijk met Sylvano heen gaan. Gewoon even rust en nadenken, ik wil voordat ik deze relatie beeindig echt alles gedaan wat in mijn macht ligt dus niet zomaar opgeven. Sorry dat het zo'n warboel is maar ben zo vreselijk overstuur ben het gewoon helemaal beu. Heb ook nog een niet goed ingestelde schildklier dus alles kost me extra energie , en ja dat vriend dan huishoudelijke taken overneemt lijkt mij meer dan normaal? Hij wil bij alles goedzo horen het is net een hond. Tijdens de s.eks vraag ik me af of hij wel aan mij denk (hij heeft ziekelijk veel porno gekeken in verslavingstijd) Dit zie ik als vreemdgaan en ben sindsdien erg onzeker. En zijn onzekerheid maken mij alleen nog maar onzekerder. Ik weet het niet meer maar geef niet zomaar op!
Goed om even een time out te nemen. Afstand van de situatie. Dan kom je misschien beter tot een keuze wat je zelf wil met deze relatie. 3 weken in jouw ouders hun huis is dan een ideale oplossing lijkt me.
Persoonlijk (maar dat is mijn mening en betekent niet dat het voor iedereen geld) Is een pauze nemen het uitstellen van.
Een rustpauze lijkt me hier wel verstandig, niet persee zolang maar wel zo lang dat jij voldoende tijd hebt om tot rust te komen en goed na te denken.. Is hij ondertussen al weer thuis?
Lijkt mij ook goed om even een pauze te nemen! Ga er lekker tussenuit met je kindje. Zo kan je echt even rustig nadenken over alles. Sterkte meid! Ik hoop dat je uiteindelijk een goede beslissing kan nemen.
Eerlijk gezegd is dat ook mijn mening.. Probeer voor jezelf goed te bedenken wat je wilt en wat je van die pauze verwacht.. Ik geloof namelijk niet dat hij binnen 3 weken veranderd is. Als dat wel is wat je verwacht kom je bedrogen uit, denk ik..
Zo heb ik het zelf ook ervaren. Heb in zelfde soort situatie gezeten en toen we een pauze namen voelde ik me zo bevrijd, ik kon gewoon niet meer terug die relatie in.
Ik heb het (nog?) niet mee hoeven maken, maar het lijkt me inderdaad precies zoals jij zegt.. Dat er een last van je schouders valt, het een verademing is en je je vrij voelt.. En dan komt opeens het moment 'Ik moet weer terug'. Volgens mij zie je daar dan steeds meer tegen op..
Ik sluit me volledig aan bij m'n voorgangsters. Pauze betekent meestal er een eind aan willen maken maar het nog niet kunnen/durven. Ik zou er idd even lekker uit gaan en vooral voelen hoe het is zonder hem. Maak je definitieve keuze wanneer jij er aan toe bent. En wees niet bang. Vaak lucht het enorm op Spreek ook uit ervaring.
Dat denk ik ook... Volgens mij heb je in je hart al een beslissing genomen maar is deze nog niet bij het verstand aangekomen.. Sterkte! Klinkt erg heftig
Ik denk het ook, maar ik vind het goed dat je even een pauze opneemt om toch het even van een afstand te bekijken. Ik hoop dat de uitkomst van de pauze is hetgeen is wat jij daadwerkelijk wil.
Een pauze helpt alleen maar als jij van te voren een idee hebt wat je met de uitkomst van die pauze gaat doen. Wat naar voor je, ben je door die hele mallemolen van de detox en verslavingszorg gegaan, en dan nog heb je het gevoel dat je niet aan jezelf toekomt. Ik denk dat je voor jezelf moet bepalen wat je precies nu uit je relatie wilt, en of dat überhaupt een kans van slagen heeft. Als zijn brein door de verslaving niet goed ontwikkeld is, dan denk ik niet dat je iets mag verwachten wat niet vanzelfsprekend is voor hem. En zal je moeten kiezen. Het heeft bij ons dik 3 jaar geduurd voordat het vertrouwen terug was, en nog soms heb ik het er moeilijk mee. Je moet ook geen wonderen verwachten zo kort na de behandeling hè ... Heel veel sterkte. Het is verdomde moeilijk ...
Doen meid! Al zou het uitstel van zijn, het geeft je de kans om alles zonder invloed te kunnen afwegen. Iemand die gevoelig is voor een verslaving blijft een leven lang daar tegen vechten. Sommigen kunnen dat, anderen niet en die blijven terugvallen. Wat hij kan weet alleen hij. Wat jij uiteindelijk wel en niet in het leven van jou en je kleine man toe wil laten is jouw keuze en niet iets wat je op zaterdagmiddag kan beslissen. Neem die tijd, al is het maar om het zeker te weten.
Dat denk ik ook ja. Misschien weet je van binnen ook al dat het het uitstellen van is. Ondanks dat is even eruit denk ik wel een goed idee om even tot jezelf te komen en wat orde in je hoofd te scheppen. En goed na te denken wat je hierna wilt en hoe je dat gaat doen.
sterkte en mss is goed om ff afstand te nemen kan je de zaken op je gemak overdenken en dan een goede beslissing nemen maar volgens mij heb je die in je hart al genomen