Even een greep uit de gebeurtenissen, situaties en problemen. Binnenkort is het 1jaar geleden dat 1 van mijn ouders overleden is, met de ander is geen contact. Het gemis is groot en de geestelijk gevolgen van het overlijden zijn nog steeds volop aanwezig. Bij mij, maar ook bij zussen. Nou komt dat ook wel door onze moeilijke jeugd(overlijden was de genadeklap). Er zijn wat vervelende dingen gebeurt in mijn relatie, waardoor dat ook niet helemaal lekker zit. En mijn zwager, zijn vriendin en kinderen gaan emigreren. Dochtertje is helemaal gek van ze, mijn man gaat ze natuurlijk ook vreselijk missen. En ik.......poeh wat ga ik ze missen Ze gaan op een flinke afstand wonen(ruim 9uur vliegen), dus we zullen ze echt max(met veel financieel geluk) 1x per jaar zien. Nu is dat bijna wekelijks. Als laatste, maar zeker niet het minste, wordt ik zo moe van mijn lichaam. De vermoeidheid, hoofdpijn, flinke stemmingswisselingen en wat uiterlijke punten.....wordt het zo zat. Voel me al jaren heel slecht. Alleen mijn zwangerschap was een verademing, naast de moeheid. Eindelijk een hormoon spiegel waardoor ik me goed voelde. Maar dat is nu al een tijdje niet meer van toepassing, dus voel me alweer een tijd slecht. Al het bovenstaande helpt natuurlijk ook niet echt mee...... Even voor de duidelijkheid ik zit in therapie, dus er is hulp
Gebruik je toevallig antibiotica? Daar kunnen je klachten qua stemmingswisselingen en hoofdpijn ook vandaan komen he? Omdat je zegt dat je in de zwangerschap geen last had. Toen gebruikte je het sowieso niet.. Weet niet hoe dat nu is? Knuf
Nee geen antibiotica. Ik heb pcos en dit zijn mijn symptomen, is waarschijnlijk helemaal niks aan te doen. Behalve als ik een pil(anticonceptie) vindt die positief werkt voor mij. Nu net klaar met de eerste pil en daar werd ik helemaal down en prikkelbaar van en de moeheid......vreselijk.
Ik heb een tijd provera gebruikt. Werkte heel goed tegen de klachten die jij noemt (ik had ze ook). Het is alleen geen anticonceptie, daarvoor zul je nog iets anders moeten gebruiken. Sterkte!
Ik heb net afscheid genomen, bah valt me zwaar. Twijfel nog of ik morgen ochtend mee zal gaan naar het station...... Aan de ene kant wil ik wel, vindt het ook niet zo aardig als ik niet ga. Aan de andere kant vindt ik het allemaal al moeilijk genoeg. Zoals gezegd ben ik standaard heel erg moe, vroeg op moeten en dus niet genoeg uurtjes kunnen slapen gaat niet goed samen(al helemaal niet met emotionele situaties enzo). Weet echt niet wat slim is........
Sterkte.. begrijpelijk dat het je even te veel wordt, het is ook niet niks allemaal. Hopelijk lucht huilen wat op..
Zoveel gebeurtenissen binnen zo'n korte tijd kunnen je heel erg opbreken. Het is belangrijk om welk gevoel het ook is, het toe te laten. Wat hier enigszins helpt is het van me afschrijven. Het lost niet alles in 1 keer op, maar geeft je wel wat ruimte/overzicht in je hoofd. En wat je straks ook doet, die keuze is aan jou. Is het te zwaar nu, dan ga je niet. Iemand uitleg geven waarom je eventueel niet mee gaat zal een hele hoop schelen. Brengt wat begrip op. Heeel veel sterkte!
Ach meisje, wat een narigheid, zeg! Ik ken het gevoel dat je er soms helemaal doorheen zit en niets, maar dan ook niets goed lijkt te gaan en het alleen maar erger lijkt te worden. Er komen nu heel veel (vervelende) dingen samen bij je en dat zal allemaal een plekje moeten krijgen. Ik hoop dat er gauw verbetering komt in hoe je je voelt, want dat alleen maakt al zo veel uit!! Ben je naar het station geweest voor het afscheid? Misschien voel je je vandaag, op een nieuwe dag, weer iets beter? Heel erg veel sterkte in ieder geval!
Dames bedankt voor de lieve woorden! Nati, nee ik ben niet mee gegaan. Denk dat dat ook maar beter is, het was een heel emotioneel afscheid. Ik kan dat niet zo goed hebben. Toch voel ik me wel schuldig dat ik niet ben gegaan. Mezelf zo voor zetten is iets wat ik bijna nooit doe, vindt de ander altijd belangrijker. Vandaar dus ook een schuldgevoel nu Ja ik voel me wel wat beter wat hun betreft. De dag dat mijn ouder een jaar overleden is komt alleen steeds dichterbij........ Het is allemaal lastig neer te zetten, omdat ik graag anoniem wil blijven. Er spelen zoveel meer dingen. Eigenlijk al ruim 10jaar. Ben echt op. Vandaar ook dat ik nu therapie heb. Baal zo van alles en mijn lichaam. Vooral het feit dat ik gewoon op ben. Ik ga altijd maar door en door en nu trek ik dat niet. Mijn stemming is vervelend, ben uitgeput en heb een vreselijk kort lontje. Kan nu dus totaal niet de moeder voor mijn dochter zijn, die ik wil zijn. Zij maakt alles wel meer dragelijk en ik kan van haar meer hebben dan van wie dan ook, liever zijn tegen haar dan tegen wie dan ook. Maar toch....ze voelt het en dat vindt ik vreselijk. Nouja ben met mezelf bezig, gelukkig. En ik moet zeggen dat het zo van me afschrijven ook erg fijn is.
En ja hoor het volgende drama heeft zich aangediend......wordt het zo zat! Al 14/15 jaar van het zelfde.....drama drama en nog eens drama. Iemand had het over 7 jaar ongeluk en daarna 7 jaar geluk. Waar blijven die geluk jaren?? Mijn geluk is dat ik zwangeren ben geworden en dat ik mijn dochtertje heb(oke het is het grootste geluk ooit, dat weet ik en voel ik)Dat geluk leeft altijd voort. Maar ze was niet eens een half jaar oud toen mijn vader overleed. Het was dus net iets meer dan een jaar puur geluk en dat tegenover 13/14 jaar van drama. Sorry voor mijn pittyparty, maar moet echt even van me afschrijven.