Nou, bij ons is de bom gebarsten afgelopen weekend. De emoties liepen heel erg hoog op! Ik ben uiteindelijk zaterdagmiddag met de kleine naar mijn ouders gegaan. Gister middag teruggekomen, omdat ik wil dat ons kindje gewoon thuis moet zijn, vertrouwde omgeving, eigen bedje, etc. Vandaag zijn we begonnen met alles nog sneller in werking te zetten. Ik ben benieuwd hoe alles gaat verlopen. Het enige dat ik zeker weet: na de scheiding gewoon co-ouderschap, beiden 50-50, niets meer en niets minder. We zijn beiden de ouder, en we zorgen er beiden voor dat ons kindje opgevoed gaat worden.
heey meis, Sterkte in deze tijd. een scheiding is niet makkelijk. vind het heel knap van jullie dat jullie een co ouderschap houden is voor Vicky ook heb beste natuurlijk. liefsz
Sterkte met alles! komt veel op je af nu maar uiteindelijk kom je ijzersterk uit deze strijdt! En goed van het co-ouderschap! Dat is het beste voor jullie kindje.
Ja, dat is zeker het beste. We hebben met de woningbouwvereniging gesproken. We moeten eerst de huurachterstand wegwerken, logisch natuurlijk, voor ze een gunstige verhuurdersverklaring afgeven. We zitten dus helaas in de knel, want die is niet zo 1-2-3 ingelopen. We gaan morgen naar het maatschappelijk werk toe, misschien dat zij een (tijdelijke) oplossing hebben. De emoties zitten nog erg hoog, we proberen normaal tegen elkaar te doen en hebben ook zeer zeker begrip als het de ander even teveel wordt, maar helaas is er wel spanning. Zucht... nog even samen doorzetten en samen de schouders eronder.
Sterkte aankomende tijd. Als jullie het samen aankunnen en willen is een co-ouderschap inderdaad het beste. Meestal gaat dit helaas niet doordat 1 van beide heeel eigenwijs is, geen geld heeft, geen oppas kan verzorgen e.a. Maar erg goed voor jullie meisje als jullie het wel kunnen. Wel balen van de huurachterstand. Dat maakt het inderdaad een stuk lastiger. Blijf jij daar wonen? Hebben jullie/heeft hij wel genoeg punten ofzo voor een nieuwe woning?
Er zijn ook legio gevallen waarbij co-ouderschap wél goed gaat en een zodanige houding als die jij hebt ('samen de schouders eronder', 'we zijn beiden ouder') is een heel positief uitgangspunt hiervoor. Heel veel sterkte gewenst!
Het is de afgelopen paar dagen een achtbaan qua emoties geweest. Pfff, ik word er gek van. Ik heb 3 weken geleden zelf de beslissing genomen om te gaan scheiden, omdat we zo niet langer door konden gaan. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet meer van mijn man hou, integendeel, ik hou nog ontzettend veel van hem. We zijn beiden mensen en we hebben beiden schuld aan de situatie (financiële problemen vooral), en ik zag het niet gebeuren dat daar een verandering in zou komen wanneer we bij elkaar zouden blijven. Het is zo gemakkelijk om in oude patronen te vallen, daarom had ik besloten tot een scheiding, niet omdat ik niet meer van hem hou. Omdat ik de beslissing had genomen had ik ook de instelling dat ik mijn mond niet meer hoefde te houden op het moment dat er weer iets gedaan werd door mijn schoonfamilie dat mij kwetste en verdriet deed. (hoewel ik dat wel in eerste instantie heb gedaan om er een paar dagen later toch over te praten) Nou, dat heb ik geweten! Er is veel gebeurd, ik ga niet in detail want dat is niet nodig, emoties zijn heel hoog opgelopen, mijn ouders hebben voor het eerst ook willen laten weten wat alles met hen deed, kortom veel geruzie en geschreeuw en huilen. We zijn 2 keer bij het maatschappelijk werk geweest, en ik dacht dat we woensdag eindelijk een beslissing hadden genomen om toch voor ons gezin te vechten, maar dat blijkt gisteren toch niet het geval te zijn geweest. Ik weet het niet meer, hoor. Ik hou van die man, heel veel, en wil niet scheiden. Maar zoals we de afgelopen 2 jaar zijn doorgekomen, dat kan en mag niet meer gebeuren. Ik ben nu bezig om alles vanuit mijn oogpunt op papier te zetten voor hem, hoe ik alles heb ervaren en wat mijn mening over alles is. Het zal niets nieuws zijn, maar ik hoop dat wanneer het op papier staat het misschien eens een keer tot hem doordringt. Hij is niet alleen schuldig, zeer zeker niet, ik heb ook fouten gemaakt. Maar ik probeer ze te onderkennen en ik probeer ook te achterhalen wat voor fouten ik gemaakt heb en ik probeer er van te leren. Ik kan alleen hopen dat hij dat ook gaat doen, voor hem, voor ons kindje en voor mij.
ow meis, ik zit hier met tranen in mijn ogen.. wat zal dit moeilijk voor je zijn.. je houd van iemand, maar zowel jij als hij hebben fouten gemaakt. En zo te horen zijn er genoeg buitenstaanders die zich er mee bemoeien (in negatieve zin) wat het voor jou (jullie) ook niet makkelijker maakt. Heel veel sterkte, hoop dat jullie eruit komen.. *knuf*
Net weer grote ruzie gehad. Ik had mijn brief aan hem af en heb hem deze gegeven. Hij wilde er niet over praten en dat we ons gesprek bij het maatschappelijk werk a.s. woensdag moesten afwachten. Ik kon daar niet op wachten, en de emoties liepen weer hoog op. Ik heb toen het maatschappelijk werk en het AMK gebeld, want ik kon het niet aan om het weekend met hem in 1 huis door te brengen. In eerste instantie zou hij, na veel vijven en zessen en geruzie, naar zijn ouders gaan. Maar dat heb ik afgeblazen. Mijn ouders zijn bezig met een grote verbouwing en opruiming, en ik zou ze morgen gaan helpen. En om dan alleen omdat wij ruzie hebben Vicky heen en weer te laten gaan tussen thuis en naar zijn ouders vond ik niet een goed idee. Ik heb aan maatschappelijk werk gevraagd of zij voor mij voor na het weekend voor opvang kunnen zorgen, want we kunnen gewoon niet meer in 1 huis leven. Dat is niet goed voor ons beiden, maar vooral niet voor Vicky. Ik wil dat Vicky gewoon in haar vertrouwde omgeving is, en betekend het dat ik even weg moet, dan is dat maar even zo. Hoeveel pijn het mij ook doet, en hoe moeilijk het ook voor mij is. Ik wil dat Vicky zo veel mogelijk rust heeft, en in haar gewone ritme blijft. Ik heb dadelijk om 15.30uur een telefoongesprek met het maatschappelijk werk, ik hoop dat ze me kunnen helpen. Het heeft me zoveel pijn gedaan dat mijn man me geen goede moeder vind, ik wist niet dat hij me zo pijn kon doen. Ik weet niet wat er allemaal gaat gebeuren. Ik weet ook niet wanneer ik weer hier kan zijn. Ik hoop alleen dat Vicky er zo weinig mogelijk van mee gaat krijgen.
heel veel sterkte meid! Pas wel op met 1 ding. Als je Vicky daar achter laat voor een poosje en het co-ouderschap gaat niet door, heb je een kans dat Vicky aan hem wordt toegewezen en jij haar alleen om het weekend krijgt. Ik heb genoeg schrijnende gevallen gehoord van vrouwen die weg gingen. Persoonlijk zou ik als ik weg ging, altijd mijn kind meenemen...
Ik heb aan het AMK en het maatschappelijk werk ook heel duidelijk aangegeven dat ik alleen om Vicky rust te geven dit weekend even bij mijn ouders blijf slapen. Maandag heb ik een afspraak bij het maatschappelijk werk om verder te kijken hoe en wat. Ik had vorig weekend Vicky wel meegenomen naar mijn ouders, omwille van Vicky heb ik dat nu juist niet gedaan, en omwille van Vicky toen wel. Mijn man heeft ook recht op ons kindje, en ik ben er heel stellig in dat ik hem dat ook niet ga ontzeggen. Nu niet, nooit niet, never niet. Nu even een paar dagen proberen tot rust te komen. En mijn kindje missen, heel erg. Maar ze is bij haar papa, en ik vertrouw erop dat het goed zal gaan.
Ach meid toch, wat een klote berichten. Ik had al wel eens gelezen er de nodige problemen waren bij jullie thuis maar wat triest om te lezen dat jullie uit elkaar gaan. Ik heb een dochtertje van precies dezelfde leeftijd en je gunt haar zo graag een papa en mama die onder één dak wonen en veel van elkaar houden. Ik heb echt met jullie kleine meid te doen en met jullie natuurlijk ook. Weet je echt 100% zeker dat je echt van je man wil scheiden? Kunnen jullie niet eerst een tijdje apart van elkaar wonen en/of relatietherapie proberen? Sterkte hoor, heel goed van je dat zo het beste voor hebt met Vicky! Houd je taai en ik blijf toch nog hopen dat jullie misschien (ooit) weer bij elkaar kunnen zijn, zeker omdat je nog zo veel van je man houdt......
Had ik een heel verhaal ingetypt, was ik niet ingelogd... Nog maar een keer: @Nikki88: Ik had afgelopen woensdag al tegen mijn man gezegd dat ik eigenlijk niet wilde scheiden, en dat ik de beslissing om te scheiden had genomen omdat het zo echt niet verder kon. Maar hij vertelde me donderdagavond dat hoewel hij nog van me hield, dit niet een houden van was als zijnde zijn vrouw maar een vriendin. Ik hou nog wel van hem, en ik zeg ook niet dat het voor mij ook nooit meer goed zal komen. Maar ik moet nu echt verder, voor Vicky maar vooral voor mijzelf. Ik weet dat er een heel moeilijke tijd aan zit te komen (scheiding, schulden afbetalen etc.), maar ik zie het niet somber in. Ja, het zal moeilijk gaan worden en ik zal nog heel lang van heel weinig moeten rondkomen, maar ik weet dat het allemaal goed zal komen. Ik heb een baan aangeboden gekregen, en als ik in de buurt kan blijven wonen kan ik die ook aannemen. Dat is alvast een goed begin. Gisteren heb ik bij mijn broertje geslapen en vandaag bij mijn ouders. Ik mis mijn meisje zo ontzettend veel! Mijn man heeft me gebeld en morgenmiddag ga ik even naar huis, dan kan ik even lekker met haar knuffelen en spelen. Hij heeft ook aangegeven om even te willen praten. Ik hoop dat het goed zal gaan. Ik ben zo moe van het geruzie en gedoe. Maandag hoop ik dat er eindelijk iets geregeld kan worden, want zo kan het gewoon niet door blijven gaan. Bedankt voor alle lieve reacties dames.
Bedankt LovelyDK, maar zo voel ik me niet op dit moment hoor. Ik probeer alleen te doen wat het beste voor Vicky is.
Meisje wat een verschrikkelijke situatie zit je in. Ik heb geen adviezen, wil je alleen zeggen dat ik je een geweldige mamma vind. Iemand die zichzelf zo kan wegcijferen voor het welzijn van haar kindje verdient een dikke pluim! Heel veel sterkte de komende tijd!
Dat geloof ik, maar je klinkt heel dapper! Jij bent haar moeder en jij weet wat haar het beste is... zet m op!