En wat er ook bij hoort, de kosten die je hebt als zo'n beestje komt te overlijden. Onze vorige twee katten zijn beide 17 geworden, daarna hebben we weer 2 kittens gehaald, waarvan er eentje toen ze anderhalf was, werd aangereden. We hebben de hartverscheurende beslissing moeten nemen om haar in te laten slapen (is afgelopen juni geweest, 1 dag voor de verjaardag van mijn zoon). Daarvoor kregen we een rekening die al best hoog was (was op een zondag, dus extra kosten voor de dierenarts die speciaal opgetrommeld was, volgens mij hebben we voor de dierenambulance niet hoeven betalen). We hebben haar toen laten cremeren en die rekening kwam er nog apart overheen. Geloof dat dat bij elkaar ruim € 250 was. Echt, je hoopt het nooit mee te maken, maar eens komt wel die tijd. En ik heb altijd mijn katten laten cremeren en laten uitstrooien, mocht ze ook wel in mijn eigen tuin begraven e.d. maar dat kon ik echt niet. Dan zou ik ook nooit meer kunnen verhuizen, voor mijn gevoel....
Bij een kennis van ons mogen ze pas na 12 weken bij de moeder weg, tussen de 8 en 12 weken is het mooiste dan leren ze alles nog snel.
Ligt aan de dierenarts, we hebben al 32 jaar katten maar sommige dierenartsen maken er wel een potje van. We zijn thuis altijd van mening dat een huisdier het goed moet hebben maar dat hij niet als oude mensen hoeft te lijden. Je kan dus de pech hebben dat een dierenarts daar niet in mee gaat en een 14 jaar oude kat geen euthanasie wilt uitvoeren, dat kan je in een lastig pakket brengen. Zelf zijn we mondeling genoeg dat we ons ongenoegen wel kunnen uiten maar kan me best voorstellen dat dieren eigenaren zich om laten kletsen door een dierenarts. Over chippen heb ik het maar niet, daar heb ik hele slechte ervaringen mee, rechtsbijstand verzekeringen die aangesproken moeten worden om het gelijk te krijgen.
Op zich mee eens dat je een oud dier niet moet laten lijden, maar daar hoort ook bij: op tijd naar de dierenarts.. Er zijn nl. heel veel mensen die dan komen als zo'n dier al helemaal uitgemergeld is: ja hij mag niet lijden, maar hij drinkt al 2 jaar zoveel en hij wordt zo mager.. Ja, als je dan 2 jaar geleden was gekomen en we bijv. een schildklierprobleem of suikerziekte hadden vastgesteld, was dit gewoon te behandelen geweest.. Juist als je je kat niet wil laten lijden, moet je hem dus behandelen als hij ziek wordt, tenzij er echt niks meer aan te doen is, dan kan je altijd nog kiezen voor euthanasie. Maar niet behandelen en dan maar in laten slapen als hij oud en ziek is, dat is in mijn ogen niet juist.. Dus ja, bij ons is altijd het verhaal, al aan de telefoon: er mag een afspraak gepland worden voor euthanasie, maar als het dier al jaren niet gezien is door de dierenarts wordt er altijd eerst beoordeeld hoe het dier eraan toe is, en de dierenarts staat vrij om dit te weigeren als die vindt dat er nog andere mogelijkheden zijn of als het dier daar niet slecht genoeg voor is. De eigenaar staat wederom vrij om daarvoor dan een andere dierenarts te raadplegen als die dit nodig vindt. Maar ik kan me ook goed voorstellen dat je als arts geen dier dood maakt als je daar zelf niet achter staat.
Zooooo mee eens! Na het overlijden van ons oudje, op zoek naar een nieuw vriendje. Gekozen voor een “buitenbeentje”, grote dikke kater, 10+. “Liever niet bij te jonge kinderen. Geen groot knuffeldier”. Maar omdat mijn kinderen met respect met dieren om gaan, durfde ik het aan. En ach.. Na een wenperiode, is hij de liefste grote knuffelbeer geworden die er is. De steun en toeverlaat voor mijn oudste dochter (zeker toen ik ging scheiden). Hij brengt zoveel gezelligheid. In de ochtend willen ze meteen naar hem toe, ook al is hij nu al bijna 2 jaar bij ons. Een kitten is ook leuk, maar intensief en het is afwachten welk karakter er uiteindelijk “uitkomt”.
Precies! Hopelijk leeft mijn kater nog lang en gelukkig maar mocht het ooit zijn tijd worden, zal ik weer uit het asiel een oudere kat halen. Je ziet direct wat je aan ze hebt. Motten ze je niet dan laten ze dat duidelijk merken, vinden ze je wel leuk dan laten ze dat ook duidelijk merken. Onze kater is zo aan ons gewend dat wij hem overal mee naartoe kunnen nemen. Wandelen door de wijk, loopt hij gewoon achter ons aan. Naar de dierenarts, geen probleem, gewoon op schoot. Als hij zijn jaarlijkse injecties krijgt of hij moet onderzocht worden, kruipt hij dicht tegen mij aan en laat verder alles toe. Het is zo'n enorm lief beest dat ik mij niet kan voorstellen dat ik ooit nog zo'n huisdier tegenkom.