Ok.. Ik durf van mezelf te zeggen dat ik mensen vrij snel door heb.. Ik geef mensen een eerlijke kans, maar merk snel wanneer mensen niet te vertrouwen zijn. Nu heb ik verleden jaar een nieuwe collega gekregen die niet echt collegiaal is. Toen onze roosters uitkwamen (vo) is ze achter onze rug naar de directie gegaan en geregeld dat haar rooster perfect was en de onze als resultaat bagger.. Ze heeft tegen een andere collega gezegd dat er in onze vakgroep maar twee mensen waren die hard werkten en de rest " mankeerde" wat.. Ik dus ook.. Die collega die mij dat heeft gezegd is 100% te vertrouwen, ze zat daar erg mee. Ze praat je naar je mond, ontkend dingen die ze echt wel gedaan heeft.. Enz.enz.. Laat ik zo zeggen, ze is niet populair op het werk. Maar ja, nu ben ik dus ziek geworden en heb ik eigenlijk van mijn vakgenoten amper wat gehoort.. Behalve dus van haar.. En nu lag er net weer een lief kaartje in de bus. Zal ik me nou zo vergist hebben? Bij het eerste kaartje dacht ik nog dat ze mijn zieltje aan haar kant wil hebben, maar ik begin me nu een beetje rot te voelen over die gedachte.. De dingen die ze heeft gedaan, blijven niet collegiaal, maar misschien is ze toch niet zo achterbaks als ik dacht... Maar waarom doet iemand zulke dingen.. Ze is in de 50! Hebben jullie je ook wel eens heel lelijk vergist in iemand? En hoe stap je dan over de dingen heen die gebeurt zijn?
Ik ben altijd vrij hard in deze dingen. Als mensen achter mijn rug om dingen gedaan hebben dan stap ik daar niet zo snel overheen. Ik ga dan wel normaal met ze om maar laat ze niet meer dichtbij me komen. Ze zullen ook nooit vrienden worden. Misschien houd je daar niet zo veel vrienden aan over maar de vrienden die ik heb kan ik tenminste 100% vertrouwen. Als er iets is kan ik hen altijd bellen. Maar misschien herkent ze iets in je verhaal? En weet ze een beetje wat jij doormaakt. Dan kan ik me voorstellen dat je je collega een kaartje stuurt.
Toen ik in 2010 opgenomen werdt in het ziekenhuis op mijn verjaardag baalde ik al een stekker. De collega waarmee ik nauw samenwerkte komt aardig overeen met jouw verhaal maar ze kwam wel de volgende dag met een mand van cadeau's en zij had bij iedereen het geld opgehaald. Ik voelde mij toen ook heeeel lullig Ik heb haar toen maar een ''tweede'' kans gegeven en later hebben ben ik er over begonnen omdat ik er toch nog mee zat. Het heeft mij toen in ieder geval goed geholpen en zo slecht was ze helemaal niet
hmmmm lastig! miss dat zij niet doorheeft gehad wat zij heeft gedaan?(lijkt me sterk maar ok) wel lief zeg dat ze je kaartjes stuurt... is ze op dat punt toch attent en sociaal
Wij hadden ook zo'n collega. Ik noemde haar altijd:"Jantje huilt of Jantje lacht." Ze kon ontzettend lief zijn, wilde overal bijhoren en aardig gevonden worden,maar zo uit het niets werd ze zo bitcherig. Als er ook maar iemand tegen haar was of waarvan ze dacht tegen haar was, werd ze gewoon eng. Uiteraard ga ik niet op geruchten af en wil ik graag zelf iemand leren kennen. Uiteindelijk bleek ze toch iets van een psychische stoornis te hebben. Ach, tegen mij was ze altijd wel aardig. Maar ik geloof ook mijn collega's dat ze een kreng kon zijn. Ze had gewoon 2 gezichten. Maar het is dan moeilijk om je oordeel over iemand te hebben.
Heb zo'n collega, héél irritant om iemand niet in te kunnen delen in goed/slecht.. probeer het gewoon oppervlakkig te houden en neem de leuke dingen van haar mee. Want uiteindelijk is niemand 100% slecht/onaardig/ stom etc.
Ligt aan de leeftijd... Ze zijn bang van de jongere generatie en daardoor stellen meestal mensen met "oudere" leeftijd zich heel stoer op. Niet omdat ze echt zo zijn (op uitzonderingen na), maar het heeft hen een soort "zekerheid" tegenover de opkomende jongere generatie. Ik had dit probleem ook met een collega... maar ben dan ook achterbaks genoeg het probleem direkt open en bloot op tafel te leggen... Toen kwam van die collega de opmerking: "je weet niet wat het is om een job reeds 30 jaar te doen en dat je opeens ziet dat je door de jonge generatie snel wordt vervangen en men is nog niet eens in pensioen."
ik heb me wel eens vergist in mijn ex collega en zij ook in mij hoor. was de eerste dag dat ik er kwam werken en we gaven elkaar ene hand en hadden beiden gelijk zoiets van o gatver wij gaan nog eens wat meemaken. maaaarrr hahahaahaa dat was zo verkeerd want wij hebben nooit maar dan ook nooit ruzie ofzo gehad en zijn zowat dikke maatjes geworden. ik werk er niet meer maar we gaan elke vrijdag samen naar de markt, en daarna komt ze bij mij lunchen. ze is pas bevallen dus lekker kletsen over de kids heerlijk. ze is echt een toffe meid! en we kunnen er nu hard om lachen wat we de eerste dag van elkaar dachten.
Heb me aardig vergist in mijn collegas.. Altijd dacht ik dat we goed konden opschieten.. Altijd lief leuke gesprekken etc etc.. Totdat ik ziek werdt kreeg een miskraam en kort daar achteraan een probleem met mijn rug. Ik hoorde nooit meer iets van ze. Via via hoorde ik van een oud collega die wel nog sprak met 1 dat er verschrikkelijk werdt geluld door de baas tegen iedereen.. Kwam laatst 1 tegen in de stad ze keek me raar aan zei hoi en liep verder Oké dan... Dan niet
Tja ik herken het ook wel van een collega in die leeftijd. Altijd qua werk best veel commentaar op iedereen, maar als er ietd was was zij de eerste die vroeg hoe het ging en of ze kon,helpen..
ja die etterbakken zitten er ook tussen helaaas, ken er ook 1 je zou er zo in kunne trappen dat ze je beste vriendin op de werkvloer was mar man man man dr smoelwerk gaf dr geen rust. zij heeft ontzettend veel collega's weggepest, vond zichzelf helemaal top en dacht alles beter te weten. erge was nog dat zij later floormanager werd nou toen was het helemaal gedaan. gelukkig nu uit dr functie gezet want o wat een trut was dat zeg
Heb er ook zo eentje.... Ik heb deze collega de afgelopen 2 jaar begeleid in het poortwachter-traject (voor degenen die het niet weten, das het traject wat je doorloopt als iemand langdurig ziek is en wat eindigd na 2 jaar met een WIA keuring). Tegen mij persoonlijk altijd poeslief doen, en achteraf hoor ik van collega's dat hij de raarste verhalen over me rondvertelde. De directie heeft hem een keer een officiële waarschuwing gegeven omdat hij spullen van privé mee nam naar het werk, dit onder werktijd ging repareren/schoonmaken. Hij was nog ziek en werkte 50%. Hij mocht van de arbo-arts niet meer dan 1kg tillen, maar de spullen die hij mee nam waren al snel 10 kg.... Die waarschuwing heb ik getypt, maar is ondertekend door de directie. Een dag nadat hij de brief heeft ontvangen zijn mijn banden lek gestoken, op het terrein van m'n werk, en m'n auto stond naast de deur van die hufter z'n werkplaats.... Heb helaas geen bewijs, maar weet het wel zeker. Dat zelfde geld voor de remreiniger die een week later op m'n auto zat...
jeetje bouncytigger, wat een verhaal! gelukkig is het nog bij bandensteken gebleven, ook al is dat heeeeel vervelend, maar je had er toch niet aan moeten denken dat hij je remkabels had doorgeknipt/gezaagt?? of als dat kan nog ergere dingen
Wat een zieke mensen heb je toch ook zeg! Banden lek steken?? @TS: ik kan me voorstellen dat dit een erg verwarrend signaal is, persoonlijk zou ik het rustig afwachten en kijken hoe het gaat als je er straks weer bent. Ik zou zelf in ieder geval niet meteen op mijn knieën vallen van dankbaarheid, zeker niet als er ander gedrag aan vooraf is gegaan.
Lastig verhaal...Ze komt op me over als iemand die zich op haar werk wil bewijzen. Misschien inderdaad omdat ze wat ouder is. Ik vind het altijd moeilijk om met zulke mensen om te gaan, omdat ik niet weet wat ik eraan heb. Als ik jou was zou ik gewoon vriendelijk tegen haar doen en haar verder op afstand houden.