Ik werk met kinderen/jongeren, in een woonvorm. Vorige week kregen we te horen van een van de kinderen dat hij en zijn zusje thuis misbruikt zijn. Aangezien dit nog niet bekend was en hij het hele verhaal begon te vertellen, hebben we (helaas) alle ins en outs aan moeten horen. Op dit moment is er een hele werkgroep/ protocol en weet ik veel wat allemaal op ingezet.. Sexueel misbruik komt erg veel voor bij deze doelgroep en ik dacht dat ik de meest gruwelijke verhalen al wel had gehoord..maar nu ik zwanger ben grijpt het me zo verschrikkelijk aan..ik kan ineens erg moeilijk 'professioneel' blijven en het dus loslaten buiten mijn werk.... Blijk ineens toch ook een mens te zijn. Ik moet zo vreselijk huilen steeds, is er iemand die dit herkent vanuit zijn/ haar werk? Gaat dit weer over na mijn zwangerschap? Damn, wat leven we in een verziekte wereld zeg!
Ik heb voor Jeugdzorg gewerkt en werk nu in een kinderdagverblijf. Ik herken uit je verhaal dat er veel verhalen zijn die te ingrijpend zijn voor woorden. Ik kan me ook voorstellen dat onder invloed van je hormonen je daar nu heel anders op reageert dan voor je zwangerschap. Ik heb me altijd heel makkelijk van dergelijke emoties kunnen afsluiten op de één of andere manier. Voor jou hoop ik dat het na je bevalling beter zal gaan, anders wordt het werk wel erg belastend lijkt me. Nu heb je de hormonen en dat zal weer veranderen, maar aan de andere kant heb je dan zelf een kind. Misschien is het dan nog wel erger om het van andere kinderen te horen. Sterkte in ieder geval.
hey chantal, mede-juli mama Ja ik kan het normaal gesproken ook goed van me afzetten, net wat je zegt..alsof je eenmaal buiten de deuren van je werk ook werkelijk een deurtje in je hoofd dichttrekt..Nu is dat helaas zó anders.. Ik hoop dan maar dat het de hormonen zijn en dat dat na de zwangerschap weer af zal zakken.. dank je voor je reactie in elk geval (oh en jeugdzorg hebben we zowel direct als indirect veel mee te maken..misschien kennen we elkaar )
Ook ik was emotioneler tijdens de zwangerschap. Heel eerlijk was ik al ondersteboven als ik een dode vogel langs de kant van de weg zag liggen! Na mijn zwangerschap is het overgegaan hoor! Ik merk dat ik het deze zwangerschap minder heb. Soms kunnen heel kleine dingen me nu aangrijpen die dat voorheen niet deden. Dan bedoel ik dus niet de verhalen waar jij nu op doelt (vreemd genoeg heb ik daar meestal niet zo veel van), maar de kleine dingen die ouders bij hun kinderen doen of juist niet. Het feit dat een kind iets trots vertelt aan zijn moeder en zij er niet op reageert ofzo. Dit is meer door het moederschap gekomen en dus ook niet overgegaan na de zwangerschap.
Ik denk dat je al (aanstaande) ouder / moeder je meer leed van kinderen aan zal trekken omdat dit opeens "dichtbij" is en zou je eigen kids kunnen overkomen, DAT wil niemand, ik ben ook veel emotioneler en kijk express hierom sommige programma's niet omdat ik er ook mee blijf lopen...
Zou grappig zijn als het echt zo is zeg! Op die manier ken ik heel veel mensen en kinderen van gezicht. Ik woon nu niet meer in die omgeving dus ik kom ze wat minder tegen, maar toch.