Al dat rot eten.. ik ben er helemaal klaar mee! Maar tegelijkertijd kan ik niet zonder.. ik kan dr balans niet vinden en ik groei echt dicht en wordt er diep ongelukkig van.. Maar ik weet niet hoe ik het patroon niet doorbreken.. Laat ik bij het begin beginnen: Ik ben vroeger tijd een slank meisje geweest. Als kind.. Toen ik 16 was ging ik naar het cios (sport opleiding) toen woog ik 63 kilo. Met 1.68 meter. Netjes gewicht dus. Maar volgens de keuringsarts (moest medisch gekeurd worden) moest ik toch maar 3 tot 5 kilo afvallen.. heb ik toen niet gedaan. Want dat was echt onzin. Leef echt lichaam perfect op gewicht. Maar vanaf daar is alles begonnen. Op school de 1e w jaar lekker veel sporten en dan kon je brst een extra broodje eten in de kantine.. Maar in jaar 3 en 4 werd het sporten minder. Maar ik bleef wel eten en eten. Uiteindelijk afgestudeerd. En woog toen 83 kilo.. dus gewoon in 4 jaar tijd 20 kilo er aan gegeten. Ik woonde toen nog thuis dis mijn ouders hadden nog redelijk invloed op wat ik at. Toen ging ik samen wonen. Daar hadden mijn ouders geen invloed meer en ik dacht: och. Valt nog wel mee. Lang leven de lol en lekker eten waar je zin in hebt. Ik ben nu 24. En weer grofweg 100 kilo.. ik hen dus in 8 jaar tijd gewoon 37 kilo aangekomen! Zo vaak geprobeerd af te vallen. Met verschillende dieeten en ook onder begeleiding van een diëtist. Maar het lukt maar niet.m ja de 1e 5 kilo en dan gaat er niks meer af. Gevolg. Frustratie en maar weer eten en weer die 5 kilo en meer er bij.. Ik voel me nu zo ongelukkig met mijn lijf. Zit te huilen terwijl ik dit typ. En heb net nog 2 beschuitjes naar binnen gewerkt als 'troost'... Elke dag weer denk ik; nu stop ik er mee. Al die snoep in de kliko en gewoon gezond eten en biet snoepen. Dan maar even honger hebben. En elke dag weer grijp ik weer naar de snoep. En als er geen snoep voor handen is eet ik zo een halve dan brood weg. Maar kom op.. 1.68m en 100 kilo... het moet stoppen.. Bij mijn ouders aan beide kanten diabetes en hart-En vaatziekten.. zelf pcos dus ook nog een verhoogd risico.. Maar het lukt me maar niet. Weet niet waar ik moet beginnen... En dan beginnen en dan het volhouden.. Hoe simpel is het.. Gewoon iets NIET doen. Tranen met tuiten.. diep ongelukkig in mijn eigen lijf. Het enige waar ik redelijk tevreden mee ben zijn mijn gezicht en mijn haar.. En de rest... nou.. pak een heggenschaar en knip het maar weg.. Weet niet wat ik hier mee wil.. tips? Een steuntje? Help me! Alsjeblieft..
Eerst even een knuffel! Die kun je wel gebruiken denk ik. Verder heb ik geen tips maar is het wel herkenbaar. Zelf ben ik in therapie op het moment om de oorzaak aan te pakken. De jaren ervoor al zóveel pogingen enzo gedaan en elke keer faal ik. De therapie helpt mij wel dingen inzien waar ik zelf nooit op was gekomen. Ik hoop over een tijdje te kunnen zeggen dat ik succesvol ben afgevallen maar daar ben ik nu nog niet. Als je wil kletsen ofzo mag je me altijd een pb sturen.
Ik herken mezelf ergens in jouw verhaal. Het is soms zo een strijd he? Probeer juist niet tegen jezelf te zeggen dat je niks meer mag hebben. Ik probeerde gezonde lekkere dingen te eten. Zoals avocado op brood, gekookt of gebakken eieren, zalm. Daarnaast sportte ik ook. Nu al even niet meer. Ik weet niet of je dat leuk vind? Ook vind ik www.fitbeauty.nl een leuke site met ook veel leuke en lekkere recepten! Maak dat en geniet daarvan. Ook haar artikelen zijn verder heel motiverend. Ik kan je dat echt aanraden om die site te gaan lezen.
Mijn vriend was ook zo. Nu valt dat nog mee. Woog rond de 85kg en bleef daar rond hangen maar hij heeft nu wel diabetes. Waarschijnlijk toch. In april moet hij weer bloed prikken. Voor hem is het echt moeilijk om niet naar chocola of chips te graaien maar de laatste 2 maanden gaat het best goed en is hij 10 kilo afgevallen. In 2 maanden hè. Hij eet nog gewoon maar met veel minder koolhydraten. En maar 2 a 3 glazen frisdrank in de week. We eten zeker nog frieten of gaan ook eens naar de MC Donalds maar ipv een big Giant menu neemt hij een normale portie en daarbuiten dan echt geen extra koolhydraten meer. Shoarma kan ook nog maar dan eet hij het brood erbij niet op, alleen het vlees en salade. En ipv chips pakt hij nu regelmatig yoghurt of noten s'avonds. Je hoeft echt niet alles te laten vallen.
je beseft het zelf al, maar nu nog doen! gewoon gezond gaan eten: géén half brood, maar 2/3 sneetjes, géén snoep, maar komkommer/tomaat en andere rauwkost. En wanneer jij voldoende rauwkost eet en 1 a 2 stuks fruit (is ook suiker dus niet teveel, maar je krijgt wel zoet binnen) zit je langzaam vol. En zit je nog niet vol, neem dan een grote bak halfvolle yoghurt, voor het zoete kun je wat zoetstof en een uitgeperste sinaasappel toevoegen. Krijg je trek, pak een tomaat, stuk komkommer, maak het vast klaar in een bak, zodat je bij zin, zo kan pakken, ipv een pak koekjes open te trekken omdat je wilt eten. Suiker is een verslaving, breek die door en over een tijdje hang je echt veel minder naar suiker.
Herkenbaar. Irritant he. Vooral het weten maar niet kunnen doorbreken. Ik wilde wel mee aanneemt slag. Zijn er meiden die in een Pb-(groeps)conversatie samen de kilostrijd willen aangaan? Het motiveert mij echt om het samen te doen. Maar wil dat niet in een openbaar clubje doen.
Ik ga nu wel 1x per week naar de sportschool. Ik doe sinds 3 weken Krav Maga. Geweldig leuk! En ik hoop in de zomer weer te kunnen gaan fietsen. Heb een racefiets in de schuur staan. Maar sinds mijn zwangerschap niet meer gefietst. Heb ook een eigen paard altijd intensief paardgereden maar in mijn zwangerschap durfde ik niet meer (niet het makkelijkste paard) en nu heb ik gewoon geen tijd.. Het is zoo zoo moeilijk. Heb zelfs overwogen om het zelfde te gaan eten als mijn zoon van 9 maanden. Maar dat is natuurlijk hartstikke onrealistisch.. Morgen Maar eens beginnen met een appel s ochtends ipv een koek en een boterham.. Heb mijn ontbijt al wel veranderd van cruesli met melk naar magere kwark met een banaan.. dat is al een begin.. Maar nu de rest nog.. Stom eten.. stomme supermarkten met al dat lekkers... stomme ik dat ik het gewoon niet kan...
Ik ken je worsteling. Ik kom van 56 kilo. 7 jaar later 116 kilo (ja, dat is meer dan een verdubbeling). Toen 85. Toen 120. Toen 75. Toen 90. Toen weer 71. Nu zit ik op de stijgende lijn, inmiddels op de 75. Het is om te janken. Het is een strijd die ik maar niet lijkt te winnen. En ik weet dat het bij mij psychisch is en dat ik op dat gebied eerst iets zal moeten overwinnen. Het is juist géén kwestie van dieet. Het is zo makkelijk gezegd, dat het een kwestie is van 'gewoon' eten. Weet je, als het allemaal zo gewoon was geweest werd je niet zo dik. Wat is er echt aan de hand?
je moet jezelf voornemen om basis producten te kopen, dus géén koek, maar een rijstewafel, geen snoepjes, maar snoeptomaatjes. Om te koken met basis: geen dikmakende sausjes en jus, maar gewoon verse groenten, matig met vlees (en kies mager vlees, geen riblappen) gewoon gewokte groenten met evt kipfilet, lekker kruiden en een klein beetje rijst erbij bijv. Het liefst zilvervlies rijst, ipv witte, aangezien dit beter vult. (ter aanvulling: koop de wat duurdere zilvervliesrijst, daar zijn de steentjes al uit, bij de goedkope moet je ze er nog tussenuit halen) En koop vooral géén producten waar light op staat. Die bevatten net zo goed nog veel calorieën. Drink water of thee, water met een smaakje en prik etc, ipv cola, sinas, sap, fristi etc. Koop een calorieënboekje en ga tellen.
Ach meis.... heel herkenbaar!!! Ik ben bijna net zo zwaar en net zo lang. En kan er ook aardig wat van. Al vaak geprobeerd om af te vallen, maar ik wordt daar gewoon niet gelukkig van. En daardoor lukt het me dus ook niet langer dan 2 weken. Ik zou heel graag slanker willen zijn, dat zeker! Maar ik voel me verder gelukkig wel goed in mn vel zitten. Ik voel me er niet ongelukkig door, alhoewel ik me wel wat fijner zou voelen als ik wag slanker zou zijn (snap je het nog? ). Ik heb dus ook nooit serieuze stappen ondernomen en het altijd gewoon zelf geprobeerd. Ik heb dus ook niet echt advies voor je, maar wil je even een hart onder de riem steken en laten weten dat je echt niet alleen bent en je mag zijn wie je bent. Heel veel succes!!!
Jeetje wat heftig om te lezen. Ik vind het ontzettend vervelend voor je dat je dit zo voelt. Ik vind het ook moeilijk om hier eigenlijk zomaar iets over te zeggen.. Maar je weet dus van jezelf dat het echt aan overmatig eten ligt? Dus niet bijv een medische oorzaak? Heb je bijv al eens je schildklier laten testen? Verder denk ik dat je echt voor jezelf absoluut overtuigd moet zijn, dat je gezonder wilt gaan eten. Als je er niet voor de volle 100% achter staat blijf je smoesjes voor jezelf zoeken. Misschien is er nog een onderliggende reden? Misschien iets wat je dwars zit? Of een trauma uit het verleden? Ik denk dat dit sowieso een lang proces is met vallen en opstaan. Ik zou gewoon steeds kleine stapjes nemen, kleine dingen vervangen. Neem bijv is bij trek wat snoep tomaatjes. Ik heb begrepen dat je er daar gerust een aantal van mag nemen. Maar het belangrijkste vind ik toch wel... Probeer jezelf sowieso weer te waarderen. Ik denk echt dat als je dit jezelf echt gunt de stappen ook gemakkelijker gemaakt worden. Nu is dat misschien heel makkelijk van mij om te zeggen hoor.. Maar je bent het toch ook waard? Jij mag er ook zijn. Verder helpt het misschien om bepaalde producten gewoon niet in huis te halen, dus voor het boodschappen doen, even wat eten. Neem een lijstje mee van wat je nodig hebt, en loop het ongezonde gedeelte voorbij. Wat je niet in huis hebt kun je ook niet eten. Neem ook iemand in vertrouwen waar je het hiermee over zou kunnen hebben. Iemand die je ook echt zou kunnen steunen in het dagelijks leven. Dit zou mij in ieder geval ontzettend fijn lijken. Ga ook niet continu op de weegschaal staan ik denk dat je jezelf daar alleen maar gek mee maakt. Verder heel veel sterkte het is ontzettend vervelend als je iets graag wil maar het wilt maar niet lukken.
Ik weet dat het bij mij stressgerelateerd is. Stress staat bij mij gelijk aan eten. Voel me de laatste dagen heel onrustig. Weet niet waarom. Het gewoon continue een onrustig gevoel. Alsof er binnenkort iets rots gaat gebeuren.. heel stom. Daarbij komt dat ik kwa gewicht gewoon niet lekker in mn vel zit. Grote verandering met een baby er bij. Me vaak alleen voelen (man werkt onregelmatig. Deze week zit ik bijvoorbeeld heel de week alleen en ook in het weekend is hij vaak weg. We hebben om de week 1 dag echt samen en op die dag moet er meteen veel gebeuren) Dat soort dingen. Ik weet het allemaal goed. Ik weet wat goed en gezond eten is.... Maar ja...
Dat overeten is meestal een symptoom van iets anders. En het creëert weer een eigen probleem, wat je dan maar gaat proberen op te lossen. Mogelijk lukt het om af te vallen als je wat meer rust hebt en wat meer tevreden over je leven in het geheel. Wat meer vrede met wie je bent. Dán lukt het misschien. Ik zou mijn energie dus steken in het oplossen van de andere problemen waar je tegenaan loopt. Mogelijk lost het probleem van overeten zich dan ook op. Of heb je in ieder geval genoeg kracht om daar aan te staan.
Weet je wat het is, de meeste mensen met overgewicht weten wel hoe het anders zou moeten, maar was het maar zo simpel als gewoon doen.
Ik lees mee.. ik zit een beetje in hetzelfde schuitje. Ik woog altijd om en nabij de 70 kg.. Ik ben 1,71 lang, weeg op dit moment 92 kg en ook hier pcos. Ook hart- en vaatziekten en diabetes aan beide kanten. Ik herken echt alles in jouw verhaal, het snoep weggooien maar vervolgens de volgende dag weer een reep chocola opvreten, wekenlang water en thee drinken en uiteindelijk toch weer zwichten voor de cola en energy.
Hier ook net zo lang en bijna net zo zwaar... Blijft voor mij ook echt een strijd om fatsoenlijk af te vallen. In november 5kg afgevallen, maar dat zat er in januari weer op. Nu weer 1kg eraf en bezig hier meer van te maken, maar het is zó moeilijk! Ik probeer elke dag alles wat ik eet bij te houden in een app, maar ik heb echt iets anders nodig.... Afvallen is echt een drama gewoon!
Dat is zo waar. Ik ben heel depressief geweest en in die tijd enorm aangekomen. Nu ben ik sinds een hald jaar stabiel qua gewicht en geestelijk weer helemaal happy (afgezien van mijn lichaam dan) en pas nu heb ik het gevoel dat het misschien wel een keer kan slagen.