In december '22 hebben wij met 11.6 te horen gekregen dat het hartje gestopt was, hierna ben ik gecurreteerd. We zijn eigenlijk vanaf de eerste menstruatie er weer voor gegaan en het mocht maar niet lukken, aangezien wij met een enorm leeftijdsverschil zitten hadden wij eigenlijk besloten deze maand dat we er mee stoppen. Iedere maand die teleurstelling van het ongesteld worden werd me te veel. Dag voor NOD een test gedaan, negatief... Oke prima.. het eindigt voor ons.. Op NOD.. geen klachten.. toch maar een testje.. action vaag.. clearblue ZWANGER! Tranen met tuiten gehuild dat het ons nogmaals gegund was.. Echter heb ik tot nu toe ieder pijntje, ieder krampje, ieder wc bezoek de angst dat we bloed is.. dat het weer fout gaat... Ik kan niet genieten door de onzekerheid.. En net toen ik me sinds gisteren eindelijk wat beter voelde, want voel me al sinds NOD ziek, kreeg ik vannacht om 4.30 een soort kramp/pijn 1/2cm naast mijn rechterlies, deze verdwijnt bij zitten of liggen en is aanwezig als ik voornamelijk stilsta, bij lopen ook wel, maar niet zo uitgesproken als wanneer ik stilsta. Mijn verloskundige gesproken en zij denkt aan bandenpijn, een echo heeft nog geen zin op deze termijn (5.2) en zij wil tot 4 aug afwachten, dan staat de echo gepland. Ik word hier zo onzeker door en ik denk dat ik juist door die onzekerheid en angst nog meer voel wat er misschien helemaal niet is... Zo.... Even mijn hart gelucht...
Wat een emoties zo allemaal!! Heftig.. Ik was in het begin ook zo verschrikkelijk bang, dat ik zou verliezen wat eindelijk na zo lang gelukt was. Nooit gedacht om dat toen te doen, maar zou misschien een pretecho een idee zijn?