Er is niks ernstigs aan de hand en toch heb ik me afgevraagd in hoever idit een normaal gedrag is voor een peuter van 2,5. Mijn dochter vind het niet prettig om dingen te bespreken die ze niet leuk vind. Even een paar voorbelden: - we zijn een paar maanden geleden verhuids en ze werd de eerste week s'nachts wakker omdat ze da haan hoorde en schrikte ervan. S'ochtends probeerde ik erover te praten en stelde voor om naar de haan te gaan kijken. Zij wilde er nits van horen:" genoeg praten, ga maar eten", was haar antwoord. Toen lachte we er om omdat het niet typisch voor haar is om iets van " ga maar eten" te zeggen. Maar na een paar pogingen van mij om over die haan te praten (unsuccesvolle), stopte ze met huilen s'nachts. Ook deded we rollluiken dicht, waardoor ze msschien de haan niet meer hoorde. Maar opeens was het probleem verdwenen. -een paar dagen geleden heeft ze in haar broek geplast toen ze op bed lag voor haar mddagslapje. Ze heeft me geroen en zei dat ze klaar was met slaapje. Ze zei niks over de natte broek. Ik had het niet in de gaten omdat het nog nooit gebeurd is dat ze in de broek plaste sinds ze zindelijk is, dus ik liet haar op bed liggen. Na 1,5 ging ze toch slapen en na het slapje ging ze huilen, toen zag ik dat haar broek nat was en zei dat het niet erg was. Ze zei alleen: wel erg. Uiteindelijk gestopt met huilen. Later toen ik erover begon liet ze me merken dat ze er niet over wilde praten. Dat zijn dus kleine dingen, maar ik vind het toch een beetje jammer dat ze dit niet wil delen. We geven haar best veel complimenten en soms denk ik dat ze bang is dat ze faalt als zoiets gebeurt en dan wil ze het negeren. Hoe kan ik er het beste mee omgaan?
Klinkt misschien gek, maar misschien geef je wel teveel complimenten. Ook daar kunnen kinderen onzeker van worden.
Mijn jongste dochter is ook 2,5. Dit soort gesprekken zou ik nog helemaal niet met haar voeren, wel met de oudste van 5,5. Ik denk dat ze zich nog helemaal niet kan uitdrukken op dit niveau. Je gaat misschien te lang op iets door waar ze nog geen raad mee weet en daarom wuift ze het weg? Zou dat het kunnen zijn?
Ik vraag me af waarom je de volgende dag nog begint over die haan. Je zegt ook nog meerdere pogingen. Je blijft er dan toch over bezig? Ook met het plassen in bed. Ja das pech hebben als je het niet gemerkt hebt, maar schone broek aan en klaar toch. Je hoeft het daar s middags toch niet weer over te hebben. Ik bedoel dit niet als een aanval, begrijp me niet verkeerd, ik probeer mee te denken met je. Ik denk dat je haar een beetje onzeker maakt.
Ik denk dat ik je wel begrijp. Mijn zoontje is vier en verteld wel alles aan me, ook de niet leuke dingen die op school gebeuren. Maar als ik iets zeg wat hij niet leuk vind (bv toen hij nog geen vier was dat hij met vier jaar naar school gaat, verhuizen, naar de dokter etc) dan ging/gaat hij alijd huilen en stil stil roepen om me stil te houden. Hij wil er dan echt niks over horen. Ook niet op andere momenten. Terwijl het soms wel noodzakelijk is om iets te bespreken omdat ik hem moet voorbereiden. Lastig.
Hier sluit ik me bij aan. Erover praten met een 2,5 jarige, dat hoef je niet te verwachten. Deze signalen geeft ze ook aan je. Kort iets benoemen is prima. Zo rond de 5 jaar kan je het wel verwachten en dan nog wil mijn dochter niet over, voor haar, vervelende onderwerpen praten. Laat het meer vanuit je dochtertje komen en stel je verwachtingen wat bij.
Dat denk ik niet. Ze kan het wel aan qua ontwikkeling, maar ze wil expliciet er niet over praten. Ze gaat gewoon over ander onderwerp praten, dus zover is ze dat ze al techniek heeft om gesprek te beinvloeden.
Ik begon weer over de haan omdat we hem overdag ook horen en ook omdat ik wilde weer rustig slapen. Ik wilde haar uitleggen dat hij niet eng is en dat we samen naar de haan kunnen gaan en kennis maken. Dat was mijn poging om de rust s'nachts weer terug te krijgen. En over het plassen - toen het gebeurde en ze ging huilen wilde ik haar trossten, en ik was vergeten om te zeggen wat ze kan doen als zoiets gebeurd. Dus ik heb gezegd: als je weer moet plassen als je op bed ligt, dan moet je mama roepen en zeggen dat je wil plassen, dan brengt mama je potje. Dat was het. En toen heeft ze laten zien dat ze het onprettig vind om erover te praten. Ze gaat trouwens wel altijd plassen voordat ze naar bed gaat, dus het was voor mij een beetje onverwachts dat ze dan weer geplast heeft. Ik weet het, kan gebeuren, niet erg.
Dank voor je reactie. Mijn dchter heeft geen problemen met dingen dieik van tevoren vertel, zelfs als ik over een bezoek naar de dokter begin, maar iets wat ze naar haar idee zelf niet goed heeft gedaan. Ik denk dat het toch dooronze hoge verwachtingen komt, dus we moeten ons een beetje aanpassen wat dat betreft.
Ik denk dat het heel erg verschilt per kind het is de kunst om aansluiting te vinden bij wat het kind fijn vindt. Mijn dochter is ook 2,5 en wil juist altijd spannende, enge, vervelende etc. dingen nog even 'nabespreken'. Dan zegt ze als ik haar savonds in bed instop 's. slaan mag niet he, m. sorry zeggen'. Of 'hondje ging mijn maillot opeten' (n hond die aan haar been met maillot snuffelde Kortom, mijn dochter heeft er juist wel behoefte aan en ik doe mijn best om aan het einde van de dag en ook voor de middagslaap even bij dingen stil te staan. Dit werkt goed voor haar om het weer los te laten. Misschien is bij jouw dochter het even benoemen wel voldoende en geeft ze er geen actieve respons op maar vind ze het benoemt hebben wel even prettig? Ik herken trouwens wel dat mijn dochter ook n soort opdracht geeft aan mij als ze ff wil dat ik ga 'wieberen' haha dan zegt ze ook 'ik ben even bezig'. Hier een signaal dat ze ff ruimte voor zichzelf nodig heeft hihihi. Succes en zolang ze vrolijk, niet angstig is en lekker in haar vel zit, is er niets aan de hand toch?
Zonn, Bedankt voor je reactie. Mijn dochter bespreekt ook graag dingen die overdag gebeuren. Vandaag werd de schoorsteen bij ons schoongemaakt en dan benoemde ze wel vanavond voordat ze naar bed ging. Het is meer met dingen die, naar haar idee, ze zelf niet goed gedaan heeft. Alspf ze denkt dat ze niet mag falen... Ze is verder vrolijk en misschien moet ik het idd gewoon loslaten en accepeteren dat het een deel van haar karakter is.
Volgens mij hoef je je dan nergens zorgen over te maken! Leuk hoe kinderen van alles voor het eerst meemaken en wat voor indruk dat dan maakt he zoals een schoorsteenveger hihi
Ik zou me er niet druk om maken. Lees je ook vaak met haar? Mijn dochter van 3 praat ik wel, maar geen diepgaande gesprekken. Uit ervaring bij mijn oudste weet ik dat dit vanzelf wel komt. Met de oudste, zij is 4, praat ik wel veel, dit ontwikkelt zich. Ze ziet op tv veel waar we vervolgens wel over praten, we lezen veel boekjes waarin ik verschillende onderwerpen naar voren laat komen. Ik laat dit heel erg afhangen van wat haar op het moment boeit. Ze begint zelf wel vragen te stellen en te vertellen. Elk kind ontwikkeld zich op een eigen manier, probeer er op in te spelen. Ze geeft duidelijk aan waar ze niet over wil praten. Ik zou dit gewoon accepteren als ik jou was en me er niet druk over maken.
Ik herken wel een beetje wat je bedoelt. Mijn zoontje wil ook bepaalde dingen niet bespreken en ik denk dan soms dat dit komt door schaamte, of een soort plaatsvervangende schaamte. Bijvoorbeeld bij zindelijk worden mochten wij niet steeds aan hem vragen of hij al moest plassen. Dan werd hij heel boos (nog steeds trouwens). Een ander ding is vragen om iets waarvan hij weet dat het misschien niet mag. Hij weet bijvoorbeeld dat hij vaak niet op de ipad mag (onze ipad heeft een groene sleeve) en dan zegt hij "ik zie ik zie wat jij niet ziet en het is groen!" , omdat hij denkt dat hij niet direct om de ipad kan vragen. Of als hij een snoepje wil vraagt hij dit ook niet direct, maar hij gaat dan een beetje mummelen en wijzen naar de snoepdoos... Hij creeert eigenlijk zijn eigen taboe, omdat hij het negatieve probeert te omzeilen Is zoiets wat je bedoelt? Ik denk dat het ook wel een raakvlak heeft met hooggevoeligheid, kijk maar in het topic over hooggevoeligheid wat er nu is.