Mijn ex bleek beguin juni ineens ernstig cocaine-verlaafd te zijn en is vlak daarna uit huis gegaan. Hij is toen 2 maanden naar Kos gegaan om af te kicken. Nu schijnt hij wel clean te zijn (lijkt ook wel zo, maar keihard bewijs heeft hij me nog niet laten zien. En het bleek dat hij al 2 jaar af&toe een beetje had egbruikt, nu dat heb ik dus echt nooit gemerkt en dat schijnt te kloppen dat je dat ook niet kan zien. Dus ik wil eerst weer op hem kunnen vertrouwen en ik wil zien dat hij zijn verantwoordelijkheid neemt. En met alles wat er is gebeurd en voor zou moeten gebeuren gaat daar wel min 1-2 jaar overheen vrees ik... als ooit. Ik heb nl. inmiddels ook mega-ruzie mer mijn schoonmoeder omdat die blijkt dus altijd zo'n beetje in onze relatie te hebben gezeten + dat ze mij van alles de schuld geeft en hij det dat ook wel een beetje. En een groot 3e kind (heb ik me achteraf gerealiseerd) zit ik dus niet op te wachten... Maar goed, we zijn wel samen de ouders ,en ik wil wel alles netjes regelen voorlopig (al is hij na het horen van mijn ideeen al meteen naar een advocaat gestapt...). Als hij echt clean is (en het advocatengedoe wordt niet te 'ugly'), mag hij van mij ook zelfs bij de bevalling zijn. Niet omdat ik daarom zit te springen, maar omdat hij dat graag wil en alleen is ook niet ideaal... Ik had voor de kraamtijd dan ook voorgesteld om voor zijn kennissen en familie aparte kaartjes te doen (evt. inlegvel) om voor die kant dan een kraamfeestje te geven, zodat ook hij zijn dochter kan showen. Hij is het daar nog niet mee eens, want vindt het onzin dat hij me niet 'gewoon' mag komen helpen in de kraamtijd (terwijl hij mij en zn zoon en de hond dus al 3 maanden heeft laten stikken). Wat mij betreft heeft hij geen keus. Of zijn familie is niet welkom (enkele uitzonderingen daargelaten, al zijn ze inmiddels wel allemaal tegen mij omdat ik zo hard ben voor hem en het was toch maar een kleine dwaling?!?) Of het wordt een klein/kort kraamfeestje op een zondagmiddag ofzo. Hoe zou ik dat het beste kunnen aanpakken? Gewoon op een zondagmiddag van 2-5, met beschuit met muisjes en wat hapjes?!? Het zal niet om heel veel mensen gaan denk ik. Hooguit 30-40 ofzo. Maar wat schrijf ik op de kaartjes? (vindt ik ook los vd kraamtijd al een ramp. Wat doe je nou in zo'n situatie (die ook nog eens elk moment weer kan veranderen...)? Zeg ik op het originele kaartje helemaal niets over de kraamtijd? En moet ik dan ook inlegkaartjes doen voor mijn familie en vrienden? Ik ben eigenlijk gewoon te moe om het uit te zoeken... heb ook nog niet eens naar kaartjes gekeken..
Wow meid wat een verhaal.. Op dit moment moet je doen wat voor jou en je kindjes goed is. Kun je je vent niet vertrouwen dan heeft hij m.i. niets in te brengen en moet hij zich aanpassen of "bewijzen alvorens hij wat te bepalen heeft. Laat niet over je heen lopen.. Heb je goed steun van vrienden en familie? Succes.
Klinkt mij in de oren als junk-gedrag en dus niet meegaan in zijn wens... Als hij echt zou beseffen wat hij fout had gedaan, zou hij zich met meer berouw opstellen. Ik vind het helemaal niet raar dat je in deze situatie hem en zijn familie niet bij het gewone feestje wilt hebben en volgens mij kan hij daar juridisch ook niets tegen doen. Ik bedoel: je houdt hem niet weg bij zijn kind, maar wilt de dingen gewoon gescheiden van elkaar houden. Klopt dat je van cocaine niets merkt, wordt ook wel de rijkeluissdrugs genoemd, omdat er fysiek aan de buitenkant dus nauwelijks iets van te merken is en het daarom in de high society veek gebruikt wordt, (schijnt dus ook duurder te zijn dan heroine bijvoorbeeld). Ja, als hij echt clean is, zou hij bijvoorbeeld geen moeite moeten hebben met het doen van urinetesten om jou het bewijs te geven... Dat je niet zomaar op zijn woord vertrouwt nadat hij twee jaar lang de waarheid niet gesproken heeft, lijkt mij logisch. Je klinkt alsof je wel bereid bent om hem nieuwe kansen te geven, (en zo hoort het ook: elk mens moet de kans hebben om fouten recht te zetten en het anders te gaan doen), maar daarin mag je best grenzen stellen. En beide families apart van elkaar houden en hij alleen bij de bevalling als hij aan kan tonen dat hij clean is, lijkt me niet meer dan logisch...
Ik weet het ondertussen ook al niet meer. Ik vindt het allemaal zoooo vermoeiend. Eigenlijk heb ik juist het idee dat ik inderdaad mijn best maar doe. Heb hem vd week een aantal namen voorgelegd en hem laten bepalen welke het wordt. Gisteren heb ik weer wat verschillende geboortekaartjes gemaild om hem mee te laten kiezen. Maar ondertussen krijg ik zijn oma helemaal overstuur aan de telefoon dat ik hem maar zwartmaak en dat ik een onmens ben... want dat ik zijn naam niet op de kaartjes wil (heb ik nooit gezegd en is nooit de bedoeling geweest, maar ik twijfel nog over erkenning) en dat ik zijn kind bij hem en zn moeder weghou. En bij haar, terwijl ik daar de afgelopen 3 maanden minstens 4x op visite ben geweest.... Nou je wil het allemaal wat ik nu weer over me heen kreeg. En dat terwijl ik geen stress mag hebben omdat de groeicurve ineens ernstig naar beneden afbuigt.... En dan vanochtend krijg ik van hem (als reactie op mijn mailtje met voorstellen van kaartjes en dus alleen maar weer tegemoetkoming... ) het volgende: "Ten 2e mij te gemoed komen voor het kraam feest is prima ,maar ik wil in ieder geval mijn moeder deel uit laten maken van de geboorte desnoods in een aparte kamer dat is toch een heel speciaal moment dat moet je toch kunnen begrijpen? En als er een kraamfeest komt zal het niet bij ons thuis zijn ik zat meer te denken aan bij mijn moeder met astrid of zo erbij, want er zijn ook mensen die geen behoefte hebben aan contact met jou en die zijn er genoeg." En dan denk ik waar doe ik het allemaal nog voor.... Waarom zou ik hem bij de bevalling laten zijn en waarom zou ik me nog druk maken om zijn familie?!? Ik heb net gisteren met de advocaat besproken om ook zijn moeder maar tegemoet te komen en haar aan te bieden wat vaker haar kleinkind(eren) te zien, maar waarvoor eigenlijk?!? Ik wordt er zoooo moe van en het houdt maar niet op....
Hoi Cis, ik zou hem wel je kindje laten erkennen: het geeft hem niet ineens op basis daarvan het recht op omgang, terwijl het jou wel het recht op alimentatie enzo geeft... Verder: misschien voor jezelf wel zo relaxed als hij bij hem thuis (of zijn moeder) een apart kraamfeest geeft? Ik zou het verder zakelijk houden, niet ingaan op al die dingen die ze doen en zeggen: dat is enkel om jou ertoe te brengen hun zin te doen, dus pure manipulatie... Sluit je er wat voor af, als dat lukt, en misschien moet je afspreken enkel contact met hem en zijn moeder te houden? Of neem een nummermelder en neem soms gewoon ff niet op...
Hoi Rozemarijke (zie ook 'alleen en zwanger' en erkenning), Op zich maakt erkenning niet uit voor alimentatie en omgang, die plicht en dat recht en heeft hij evengoed. Ik heb hem ook (toen hij 3-4 weken gelden terugkwam van zijn eigen afkick-vakantie uit griekenland) gezegd dat het geen kwestie was van er niet aan mee willen werken. Maar dat ik wel van hem wil zien dat hij er iets voor over heeft door wat verantwoordelijkheid te nemen en te tonen. En dat hij daar op zich nog 7 weken de tijd voor had, of dat er anders alsnog na de bevalling erkenning zou kunnen plaatsvinden... Voorlopig heeft hij wel wat urinecontroles laten uitvoeren en zou hij clean zijn, maar heeft hij mij daarvan nog geen enkel bewijs laten zien. De therapie heeft hij nu voor de 3e keer uitgesteld en hij heeft aangegeven daar ook niet meer mee te gaan beginnen.... want hij vindt het niet nodig. Hij heeft tenslotte al zijn problemen alweer opgelost. Ondertussen liggen er brieven van advocaten dat hij weigert mee te werken aan de verkoop van het huis, maar ook geen rooie cent heeft om er nog aan bij te dragen..... Om dan maar te zwijgen over het feit dat hij dus 2 jaar geleden alweer af&toe coke is gaan gebruiken (terwijl hij dus 13 jaar geleden ook al ernstig verslaafd is geweest!). In mijn ogen had hij dus toen al hulp moeten zoeken, maar had hij al helemaal niet 'zomaar' voor een 2e kindje mogen gaan (op zijn aandringen, al is het superwelkom hoor!). Vervolgens heeft hij sinds ik zwanger ben alleen maar lopen zeuren dat ik geen sex wilde (ik was doodziek in het begin) en zou zijn coke-gebruik uit de hand zijn gelopen door onze relatieproblemen (naast de sex de 1e 3 maanden hadden we wel eens woorden over een stapel post die ik niet opruim...). Daarna is hij dus een tijdje een complete junk geweest (1700 euro per week door zn neus, kluis openbreken, dreigen en stelen etc...). Nu is hij dus al sinds half juni uit huis. Houdt hij totaal geen rekening met mijn gevoelens en stress en de verschillende complicaties die dat al heeft opgeleverd in mijn zwangerschap... (dreigende vroeggeboorte met 24 weken ivm stress, nu een sterk afbuigende groeicureve en waarschijnlijk eerder inleiden..) Maar hij wil het kind wel erkennen omdat het wel perse zijn achternaam moet krijgen. Hij wil het bijv. na de geboorte als het mijn naam zou hebben niet meer erkennen.... Ik ben steeds nog geneigd om het wel te laten erkennen hoor, maar ik wil zo graag een beetje volwassen gedrag van hem zien. Maar het gaat nu zo de andere kant op, dat ik er juist steeds meer moeite mee krijgt. Hij eist en beveelt en is het grote slachtoffer... en ik ben nergens....
Hier leg je de vinger op de zere plek. Meid, mag ik je tips geven? Een standaard geboortekaartje met vermelding van je huisadres, telefoonnummer en e-mailadres, plus rusttijden. Zet erop dat je bezoek graag eerst wilt laten bellen. Kraambezoek gebeurt bij jou thuis. Ik zou al die moeite niet doen om je partner te mailen, mee te laten besluiten, hij zit in zijn eigen sores nu. Kun je je ouders/vriendinnen etc. inschakelen voor hulp en verzorging in de eerste tijd? Wat betreft vriendlief en moeder: NIET jouw probleem of hij wel of niet afkickt. NIET jouw probleem hoe zijn moeder zich voelt. WEL jouw probleem hoe jij hiermee omgaat. En je schoonmoeder bij de bevalling? Zorg voor jezelf en de kleintjes, laat je partner zijn leven wel of niet op orde krijgen en laat al het stressvolle contact over aan je advocaat. Ik spreek vanuit een brok levenservaring als ik zeg: eens een junk, altijd een junk. Moet je mee kappen, voordat het te laat is voor je kindjes en zij de brokstukken mee moeten dragen (en een heel lieve, maar verdrietige mama!)
Hoi Cis, klinkt niet als iemand die gaat veranderen, dus maak je eigen beslissingen: wat je ook doet, hij zal het er (misschien zelfs enkel uit dwarsigheid) toch niet mee eens zijn en het anders willen. Gewoon zelf kiezen dus en dan moet hij maar mee in hoe jij het doet. Erkennen: wel doen. Het is geen beloning voor hem, het is het vastleggen van de wortels/afkomst van je kind. Ik zou wel ff aan je advocaat vragen hoe het zit met achternaam: je kind kan toch nog steeds jouw achternaam blijven houden als hij het wel erkent? Alimentatie e.d. wordt wel gemakkelijker als hij maar vast geregistreerd staat als biologische vader, toch? Enneh, klinkt als de uitgesproken junk: altijd slachtoffer, altijd zijn zin willen hebben, altijd over de ruggen van anderen. Niet in meegaan dus, met junks kun je geen afspraken maken. Hoef je het ook niet te proberen. Zolang hij geen negatieve testen kan laten zien, ben jij blijkbaar niet zozeer met hem alswel met de drugs in gesprek en dat werkt niet. Heeeeeeel consequent blijven is het enige wat bij junks nog wel eens af en toe gedragsverandering wil bewerkstelligen. Dus afspraken maken: jouw advocaat met de zijne, en daar hou je je aan, of de wereld nou vergaat of niet... Dat zal moeilijk zijn, omdat junks als geen ander in staat zijn je te manipuleren en je een schuldgevoel aan te praten, maar trap dara alsjeblieft niet in. Echt enkel de gemaakte afspraken hanteren, meer niet, nooit afwijken! Enneh, heel veel sterkte, want dit is bepaald geen gemakkelijke situatie....
Bedankt voor jullie steun. Ik heb inderdaad mijn advocaat al gemaild. Als ik voor de geboorte meewerk aan erkenning krijgt het automatisch zijn achternaam, omdat onze zoon die ook heeft. Er staat nl. dat bij erkenning van het 2e kind dit automatisch dezelfde achternaam krijgt als het 1e kind. Maar ik weet niet precies hoe het zit als ik pas na de geboorteaangifte meewerk aan erkenning. Dan wordt het op mijn naam aangegeven en ik weet niet of het dan evengoed nog automatisch wijzigt bij erkenning (vermoedt van niet). En anders krijg je een verzoek tot naamswijziging, maar dat kan pas na 5 jaar. Tenminste voor zover ik weet. Dat moet ik eigenlijk ook nog eens goed navragen. Ik had wel al begrepen dat die 5 jaar ingaat na uitschrijving van hem op dit adres, dus ik heb mijn advocaat al wel gevraagd hem dit ook te vragen in de brief (ook ivm evt. kindertoeslag etc?!?).... maar verder?!? Nou ja, geboortekaartjes zijn bijna rond. Kaartje zelf is bepaald. Tekst nog niet definitief, maar waarschijnlijk wel zo goed als. We doen de aankondiging vanuit Bob en zetten we in principe onze beide namen eronder en vooralsnog alleen dit adres. En dan over de kraamtijd gewoon niets. 99% vd mensen weet waarschijnlijk toch wel hoe de vork in de steel zit en zullen zich auomatisch wel tot het juiste adres/telnr. wenden. En derest verwijs ik wel door. Ik ga ervan uit dat er niemand onaangekondigd langskomt, want dat gebeurt normaal ook nooit, dus... dat zal wel goedkomen. Evt. woont hij 5 min. verderop... En wat hij wel/niet met een kraamfeest doet (en hoe hij dat dan aankondigt) zoekt hij maar uit. Hij kan het in ieder geval nooit zonder overleg met mij. Tenzij hij het met foto's gaat doen....
Hihi, idd... beste manier om er mee om te gaan, met een beetje humor. Lijkt me wel eens apart: een kraamfeest met enkel foto's van de geborene... Maarreh, klinkt goed zo: lekker dat je voor jezelf kunt kiezen. Bij erkenning achteraf blijft je kind jouw naam houden en bij verzoek tot naamswijziging moet jij altijd toestemming geven. Zoniet, zou het eventueel voor de rechter gebracht kunnen worden, geloof ik, maar dan maakt hij weinig kans: jij verzorgt het kind namelijk en hij neemt juist beslissingen die zijn zorg voor jullie kind nou niet bepaald benadrukken.... Sterkte!
Na wat verder onderzoek blijkt het kind toch ook bij erkenning achteraf (zelfs na bijv. 3 jaar) automatisch zijn naam te krijgen. Dit omdat Bob ook al zijn achternaam heeft en daardoor krijgt het 2e kind van dezelfde vader ook automatisch de eerst gekozen achternaam. Alleen tot aan de erkenning zou het mijn naam krijgen en hebben. En volgens de advocaat kan ik het wel vergeten dat ik erkenning tegen kan houden bij een eventuele rechtszaak. Dus ik kan het net zo goed al voor de geboorte laten erkennen, dan is de naam op de geboorteakte tenminste al meteen goed. Anders lijkt het me ook zo verwarrend voor de kleine voor later... (eerst die achternaam en dan een paar uur/paar dagen later aslnog die...). De enige vraag is nog of dat praktisch nog haalbaar is.... ik heb nl maandag weer een groei-echo en als die niet drastisch verbeterd is dan wordt ik ingeleid. En hij moet ma tm woe op cursus om de baan te krijgen/houden die hij wil. Nou ja, we zien het allemaal wel. Ik ga zo eerst eens verder reageren op de conceptbrief vd advocaat, en dan nog de laatste dingen regelen mbt de kinderkamer en mn vluchtkoffer klaarzetten. Dat kost me wel het hele weekend met Bob die hier rondhuppelt.. En dan hoop ik maar dat ik niet ingeleid hoef te worden, want dan is eindelijk alles ongeveer klaar en zou ik (in theorie) eindelijk een heel klein beetje rust kunnen hebben, voordat ik weer helemaal geleefd ga worden.... ik ben nl. zo totaal 'op', pfff...
Hai Cis, Veel sterkte meis met alles. Ik leef met je mee. Heb je iemand die jou kan helpen voor de bevalling enzo? Ik ben er mee eens met wat de meiden zeggen. Gewoon doen wat goed voor jou en jouw kind. Je bent sterk. Ik kan me niet voorstellen als ik op jou plaats sta. Het is jouw kind. Als ik het goed lees, lijkt mij dat jouw ex helemaal geen interesse heeft om jou te steunen. Dus, spaar jouw energie voor de bevalling. Niet denken over schoonmoeder.
Dank jullie wel! Mijn ex is inderdaad alleen maar met zichzelf bezig en dat zie ik steeds meer. Afgelopen vrijdag was hij hier omdat ik toch heb meegewerkt aan de erkenning. Die kan ik nl. wel rekken en voor laten komen etc, maar uiteindelijk verlies ik dat toch. Dus voor de kleine dan maar ook gewoon meteen zijn achternaam en een 'normale' geboorteakte... Maar dan is hij hier en houdt hij totaal geen rekening met mij. Ik was beroerd, hij had spullen nodig. Blijft veel te lang hangen, luistert niet naar hints (en ik durfde hem niet weg te sturen omdat ik geen energie had voor ruzie), en laat de troep nog liggen ook. Wel zegt hij ga ff lekker liggen zometeen. Maar hij zal niet ff de troep die hij veroorzaakt opruimen of heel even de hond uitlaten. Komt niet eens in hem op... Hij zat alleen maar te hameren op wanneer mijn huis schoon genoeg zou zijn zodat we makelaars langs kunnen laten komen voor de verkoop. Die heeft hij al 3 maanden tegengehouden en nu ik dreig met de rechtbank moet alles ineens gisteren. Al wil hij nog steeds alleen maar de hoofdprijs... dus dat schiet ook 0,0 op. Hij gaat vandaag weer naar zn advocaat en van wat hij heeft laten doorschemeren slaat dat verder ook weer allemaal nergens op. Zo wil hij zich hier bijv. onder geen voorwaarde laten uitschrijven want het huis is ook van hem. Maar dat dat mij (wat ik in 5 in al heb uitgezocht) ruim 100 euro per maand voor het KDV en een kleine 3000 euro aan heffingskorting scheelt dat boeit hem niet eens. Ik zal het allemaal wel zien/horen. Maar ik wordt er zo moe van en raak er zo klaar mee, dat ik inderdaad nu ongeveer wel bijna zo ver ben dat ik hem toch echt niet meer bij de bevalling wil hebben.... Dat gaat dan ook wel weer voor enorme escalatie zorgen, want hij is in zijn eigen ogen (en die van zijn familie) ZOOOO goed bezig door clean te zijn etc.... Maar ik kan de energie gewoon niet meer opbrengen. Ik heb van het weekend Bob op moeten laten halen door mijn ouders omdat ik plat lag met enorme hoofdpijn en het houdt een keer op...
denk aan jezelf en je kindje dat is het aller belangrijkste. Alleen het feit dat hij niet bereid is jou financiele ruimte te geven d.m.v. uitschrijving. Geeft aan dat hij volledig aan zichzelf denkt en niet aan jou. Daarnaast als hij jou vertrouwen terug zou willen/kunnen winnen zal hij er ALLES aan moeten doen, testen, bewijzen,therapie enz. doet ie dat niet is hij je niet waard. En als het de 2 e kee is dat hij verslaafd is (geweest?) is het geen kleine misstap maar een levensgrote fout hij weet nl. wat er gaat (niet kan gebeuren in dit geval, eerder verslaafde gaan altijd te ver)gebeuren en dat hij steeds meer wil. Een vos verliest wel zijn haren maar niet zijn streken... Heb (helaas) ervaring met drugsverslaafde ex vriend en ik zou lekker mijn eigen leventje op gaan bouwen. Pas als jij rustig bent en lekker in je vel zit ben je er pas klaar voor om een keuze te maken. mits hij zich voorbeeldig gaat gedrachen natuurlijk als hij zo doorgaat als nu laat hem dan maar lekker in de stront zakken qua een evt. relatie.
Meid hou echt geen rekening meer met hem. Laat hem niet meer mee beslissen, maar maak je eigen keuzes. Laat hem en zijn familie barsten, net zoals ze jou nu laten barsten. Hij is verslaafd, hij is nu misschien even 'clean' maar hij vertoond nog steeds verslavings gedrag. Spreek af op neutraal terrein, zodat meneer niet extra lang in jou huis zit. Kies voor jezelf en je kids, jullie zijn het belangrijkst, erg jammer dat hij dat niet in ziet.
oh meid, wat een verhaal. Ik sluit me helemal aan bij bovenstaande: denk aan jezelf. Je kunt hem en zijn familie echt niet bij je bevalling hebben hoor, op deze manier, is voor jou niet goed. En over dat erkennen zou ik ook nog nadenken als ik jou was, ivm met de achternaam idd. Kan er niemand bij jou in de familie of een vriendin geen contact met zijn familie en met hem onderhouden? Ik vind het nl zorgelijk klinken dat zij jouw laatste weken zwangerschap zo onder druk zetten. Misschien kan iemand anders jou ' afschermen' en de toestanden in zijn familie opvangen? Ik vind het van de zotte dat zij zo'n dominante plek in denken te kunnen nemen in de kraamtijd en de bevalling, echt misplaatst! Wat zij ervan vinden doet er niet toe, JIJ bent slachtoffer en zij bepalen als klap op de vuurpijl ook niet nog eens hoe jij met je verdriet/deze situatie (niet jouw keuze!) omgaat!
Ik kan je geen advies geven, maar ik wil je wel heeel veel sterkte toewensen voor de komende tijd. Denk aan je zelf en aan je kindjes. Die gaan voor! Je partner heeft al zoveel kansen van je gehad en hij wil ze blijkbaar niet grijpen. Zet hem op.