Tja weet niet precies waar ik het moet plaatsen dus probeer het hier maar. Ons meisje is nu bijna een week en morgen komt de kraamverzorgster voor de laatste keer. Nu klinkt het misschien wel heel erg gek, maar ik vind het zo jammer dat ze weggaat. Het is niet zo dat ik onzeker ben, heb er alle vertrouwen in, maar heb echt zo'n gevoel van heimwee en ben bang dat ik haar zo enorm ga missen. Het is gewoon zo'n fijn mens. Wellicht heeft dit heel veel te maken met de kraamtranen, maar vroeg me af of er meer dames zijn die dit probleempje hadden en hoe zijn jullie daar mee omgegaan? Liefs Froukje
Wij hadden dit ook nogal erg... en mijn man zelfs nog erger. Dat was overigens ook een beetje angst hoor Maar wij hebben vooral met elkaar gepraat en een uitgebreidde bedankbrief getypt waarin we ons gevoel een beetje kwijt konden.
ik was juist superblij dat de kraamverzorgster wegging eindelijk alles op mijn manier en ritme/schema doen het brak me echt op (ik heb ME.CVS en een ritme is echt van groot belang en zij maakte me zo moe! heel lief bedoeld allemaal trouwens maar gingen gewoon veel dingen mis) Ik hoop dat ik deze keer hetzelfde als jullie ga voelen! je kan er in elk geval met plezier aan terugdenken toch, is heel wat waard!
Ik had bij de bevalling van de eerste echt heel veel bloed verloren. Heb toen een bloedtransfusie gehad. Bovendien was mijn dochtertje erg klein en had extra voedingen en zorg nodig. Ik was dus ook nog helemaal niet opgeknapt toen de kraamzorg weg ging. (heb verlengde kraamzorg gehad). Ik was zelfs de eerste keer uit bed op de dag dat ze weg ging. Het was tranen met tuiten...
Ik heb vreselijk gejankt toen ze wegging Mijn beste vriendin is zelf kraamhulp, en vorige maand bevallen, en ook zij barste in tranen uit toen haar kraamhulp wegging. Het heeft dus niets met je "kunnen" te maken, maar puur met hormonen. Is helemaal normaal, en ook als je huilt op het moment van afscheid nemen, kraamhulpen zijn dat wel gewend (die van mij zei zelfs als grapje, "en denk eraan dat je huilt als ik wegga" haha )
ik heb mn tranen nog in kunnen houden, tot de deur dicht was. vre-se-lijk vond ik het! Idd het gevoel van heimwee.. en toch ook een beetje de onzekerheid. Ik kon me niet voorstellen dat om 800 de bel niet meer ging Ik miste dr echt heel erg. maar na een paar dagen werd het minder en daarna was het helemaal over...geloof me, dat gebeurt
Hier hetzelfde hoor ! Toen de deur dicht ging ook tranen met tuiten.. En helemaal toen ik haar verhaaltje las.. toen ze schreef dat ik 'n goede moeder was... hihi toen heb ik echt zitten huilen.. En ja een gevoel van heimwee.. ze hoorde echt bij ons gezin, was ook van onze leeftijd en 't was super gezellig ! Dankzij haar heb ik nog 6 weken borstvoeding gegeven anders had ik 't na 2 dagen al opgegeven.. En ja.. het wordt minder met de dagen.. maar van mij mag ze elk moment weer terugkomen.. maar dan voor de gezelligheid !
Nou inmiddels zit de eerste ochtend erop. Het was gisteren echt huilen, huilen en nog eens huilen, ook omdat we ook nog eens de hond hebben moeten laten inslapen, tja alles dan maar op een dag. Maar goed, voel me toch goed, en mis d'r wel, maar ben wel blij dat we het punt van afscheid nemen voorbij zijn, want dat vond ik echt heel erg. Binnenkort komt ze gelukkig gezellig weer langs.... Ben wel blij dat ik niet de enige ben die hier mee heeft gezeten, het is toch altijd fijn als anderen je begrijpen. Liefs Froukje
meis ik heb lekker een potje met haar zitten janken later is ze nog een keertje langsgeweest erg leuk!
Ik had ook het idee dat ze bij ons gezinnetje hoorde want de baby was er en zij ook! Ze was in 1 woord geweldig! Ze heeft ons geweldig ondersteund en begeleid en vond het vreselijk dat ze weg ging.. Ze belde 2 weken na de tijd nog op om te vragen hoe het ging met mij en Esmee.. En met Esmee haar verjaardag kregen we een kaartje! Onze kraamverzorgster vergeet ik nooit meer..