hier bijna geen kraamtranen. Heb wel 1 avond in mijn kraamweek een tranenbad gehad maar dat was meer van geluk. Anoeska lag in haar wiegje te slapen en ik zat op mijn bed naar haar te kijken. Op dat moment voelde ik me zo gelukkig dat ik nu een mooi en gezond kindje had. Ik heb hiervoor een bbz gehad en het verdriet daarvan kwam op dat moment ook weer omhoog. Maar verder geen kraamtranen. Merk wel dat ik nu veel meer emotioneler ben dan voor mijn bevalling.
ik kreeg op dag 3 te horen dat mijn kraamhulp de helft van mijn uren moest schrappen ivm drukte! oehhhhhhh... de bv liep nog niet helemaal lekker en was bij mijn 1e kindje ook niet goed gegaan (lag na 14 dagen in het zh omdat ze niet voldoende aankwam) en nu ging ze me zomaar verlaten! ipv 8 uur op een dag nog maar 4 uur hulp! ik heb die dag echt gejankt! maar gelukkig is het goed gekomen
Hier op zondagnacht bevallen en op donderdag eind van de dag heb ik echt zo gebruld, gehuild, gejankt. Ik denk wel twee uur lang, er kwam geen einde aan. Alles, werkelijk alles kwam eruit.
Ik heb 1x tranen met tuiten gehuild toen ik in het ziekenhuis naar mijn man mocht bellen met de mededeling dat ik naar huis mocht. Toen hij de telefoon opnam, toen hield ik het niet meer en met heel wat gesnik kon ik hem vertellen dat hij al kon komen om ons op te halen. Hij vertelde achteraf dat ie zich doodschrok, hij dacht dat ik belde en dat er iets ergs was gebeurd.
Heb eigenlijk ook niet echt last van kraamtranen gehad. Heb wel een traantje gelaten toen de bv niet lekker liep en na 2 dagen iedere 2 uur kolven nog geen productie had
@Nash, is je borstvoeding wel op gang gekomen na die 2 dagen? lijkt me echt niet leuk inderdaad, je wilt je kindje zo graag zelf voeden en dan komt het niet op gang
Een echte kraamtranendag had ik de 2e dag na de keizersnede. Ik wist van te voren al dat ik eigenlijk niet aan borstvoeding wilde beginnen, omdat ik er geen geduld voor heb, een vreselijke zwangerschap heb gehad, veel ziek was geweest en dacht, als de baby er is kan IK ook eens gaan genieten, zonder steeds te moeten voeden dag en nacht. Maar verpleging, mijn man ook helaas, waren al op de recovery aan het pushen van probeer het nou toch, wie weet...bla bla bla. Na WEER 2 slapeloze nachten van 3x anderhalf uur klojen met die borsten en een krijsende baby heb ik een hele dag gehuild van 10 tot 22u! En de beslissing genomen dat ik zou overstappen op flesvoeding. Na die dag heb ik een nacht goed geslapen, het kindje heeft alles bijgedronken en sindsdien is er hier geen traan meer geweest, ik heb mezelf teruggevonden, mijn lijf is bijna hersteld en ik geniet van elke seconde nu!
Mijn man heeft me op een gegeven moment de zakdoek in de handen geduwd. Hier is geen troosten aan zei hij! hahaha Ik moest echt om alles huilen en lachen tegelijk. Ook al wou ik alleen maar om een kop koffie vragen ofzo!
Och, ik heb ook wel wat afgesnotterd hoor. Vooral toen de kraamverzorgster weg ging, ik vond het vreselijk om zo zonder haar verder te moeten.
Ik ben zelf 8 weken terug bevallen en had toen een paar dagen enorm last van kraamtranen.. Wilde die dagen ook met niemand praten en had absoluut geen behoefte aan bezoek.. Dacht dat het wel over zou gaan, maar het is steeds erger geworden.. Huil nog steeds vaak, ben erg angstig, wordt snel boos en raak heel gauw geirriteerd.. Ook heb ik last van nachtmerries en ben bang om 's avonds thuis alleen te zijn.. Ik herken mezelf niet meer..zo frustrerend.. Hiernaast heb ik ook nog steeds last van mijn rug.. Heb een afspraak gepland bij de huisarts en ga zo snel mogelijk mijn situatie uitleggen.. Het idee dat ik over twee weken moet beginnen met werken maakt me zo van slag.. Mensen die zich hierin herkennen?
ben je al bij de huisarts geweest? zou je last kunnen hebben van een postnatale depressie? ik hoop het niet voor je, de grote verandering op zich is natuurlijk ook na 10 weken nog niet bezonken, kan maanden duren voordat je er "lekker" inzit qua routine etc. heel veel sterkte in ieder geval
Huisarts ga ik maandag langs.. Denk zelf ook aan een depressie, omdat ik het een en ander hierover heb gelezen op internet..Even afwachten wat de huisarts gaat zeggen..heb ook gelezen dat het met medicijnen kan verminderen, maar wil daar absoluut niet aan beginnen.. Het is zo zwaar allemaal..een enorme verandering, heb het toch een beetje onderschat denk ik.. Mijn zoontje heeft ook nog niet echt een goede ritme te pakken.. Hij wordt om de 2 uur wakker 's nachts..En dan nog dat ik zelf niet lekker slaap door de nachtmerries die ik heb.. Zo slopend..Overdag ben ik zo toe aan een lange slaap, maar dat lukt ook niet echt.. Ben echt helemaal op.. Voel me zo machteloos..
Oh heel erg hier de 1e week. Alleen maar huilen om niks, eigenlijk ook puur vanuit vermoeidheid en de borstvoeding die niet helemaal wilde lukken. Zij krijsen aan mijn borst, ik ook krijsen Vond het zo erg en kon totaal niet genieten. Toen mijn kraamverzorgster wegging inderdaad ook dikke tranen.. Na de 1e week ging het helemaal goed en ik voel me weer helemaal de oude worden. Dat is echt zo'n lekker gevoel. Kan nu helemaal genieten!
och jee, ik ben blij dat je maandag naar de huisarts gaat, laat je nog weten hoe het is gegaan? ik hoop dat je snel weer de oude bent . is er niet iemand die even een dagje wil/kan oppassen zodat je kan bijslapen? heel veel sterkte meid.
Ik ben 6 dagen geleden bevallen en heb de tranen nu sinds een dag of 2, 3 best wel hoog zitten. Maar ik ben alleen, dus ik denk dat dat erg meespeelt. Er komt zoveel op je af en ik heb niemand om het mee te delen. Dat doet gewoon erg veel pijn. Ik zou het zo graag samen hebben gedaan, samen met de papa delen wat voor moois we hebben gekregen. Dus ik weet niet of het nou echt kraamtranen zijn, of gewoon het feit dat het zwaar is als je nu (na 9 maanden) "echt" je kindje hebt en beseft dat je dit allemaal alleen gaat doen en je leven alleen is begonnen. Ik ben echt een alleenstaande moeder... Daarom vind ik het ook moeilijk als m'n kraamzorg straks weggaat, omdat ik nu samen de dingetjes doe overdag, samen kletsen, samen dingen doornemen, dat heb ik straks niet meer. Dan is het een leeg huis van mij en m'n kindje... En ik ben echt zo blij met haar, vind dit zo'n belevenis, echt een wonder, geniet er echt van, maar het verdriet valt er gewoon keihard tussendoor. Hoe erg je je ook maanden instelt op een leven als alleenstaande mama, toch begint dat pas echt als je kindje geboren is. Dus het zal wel een kwestie van wennen zijn, ik hoop dat ik er snel m'n weg in kan vinden. Ik merk wel dat ik al sinds de 3e dag (eerste ochtend dat we thuis wakker werden ipv ziekenhuis) echt een brok in m'n keel krijg met een dosis tranen als ik besef dat deze tijd zo snel gaat en ik dit moment zo lang vast wil houden. M'n kleine meisje, ik wil hier nog zo lang van genieten. Ik ben erg bang dat het zo snel gaat. Maar dat zal wel een emo-mama gedachte zijn Heel veel sterkte Elam! Wat onwijs kl*te, dat je je zo rot voelt.
Vanochtend bij de huisarts geweest.. Hij heeft me doorverwezen naar een psycholoog en heeft me geadviseerd om het rustig aan te doen..Moet namelijk over 2 weken beginnen met werken, maar hij zei dat ik daar nog niet aan moest denken.. Ik moet eerst aan mijn klachten werken.. Het luchtte op om mijn verhaal daar kwijt te kunnen..Heb flink gehuild, kon me niet inhouden.. Mijn moeder komt regelmatig langs om op te passen zodat ik kan slapen..dat is wel heel lief..Mijn man draait lange dagen op zijn werk en is erg moe als hij thuis komt..Die steunt en helpt me wel, maar veel kan hij niet doen..De baby is op dit moment toch afhankelijk van mij i.v.m. de borstvoeding.. Maar goed even kijken of ik me beter ga voelen als ik over mijn situatie kan gaan praten..