Pfff alsof ik dit geschreven heb! Ik loop sinds 4 dagen ook alleen maar te janken om alles. Ik zat net even buiten en dacht zelfs even, vind ik dit nou zo leuk? Ik ben alleen thuis (met baby dan) en kan geen kant op want zit met mn kleine meisje. Ik ben super verliefd en gelukkig met haar hoor! En naast het verdrietige heb ik ook angsten. Want het gaat zo snel en ik kan nooit meer terug. Ze wordt groot en wij worden groter en vind ik het straks allemaal nog wel leuk, ook als ze 2,4,6,8 of 18 of nog ouder zijn. En als ik daaraan denk komt de angst, mag ik dat allemaal nog meemaken. Ik heb een psychische achtergrond en zit daarom steeds, zijn dit nou de kraamtranen en hormonen of is het toch de depressie die wordt getriggerd door de hormonen. Dus ook daar weer angst door van oh nee als ik maar niet (weer) weg zak in een depressie
Mee eens! Ik vond die 1e weken juist helemaal niet leuk, maar super onzeker was ik. Vanaf een maandje of 3 was ik een beetje gewend en het werd vanaf toen alleen maar leuker en leuker. Die interactie is zo leuk en dat heb je nog niet als ze zo klein zijn. Dan is het alleen maar eten, huilen, slapen, eten, huilen, slapen. Ik ben geen babymama ben ik achter gekomen.
Heel herkenbaar! Ik heb de eerste weken ook wat afgehuild. Door ziekenhuisopnames heb ik minder van mijn kraamtijd en verlofperiode genoten dan ik voor mijn gevoel had gemoeten en hier ben ik best lang verdrietig over geweest. Na de eerste had ik zo gehoopt dat mijn tweede kraamtijd en verlofperiode anders zou lopen, maar helaas heeft dit niet zo mogen zijn. Maar echt, elke fase heeft zijn charmes, mijn kinderen zijn bijna 4 en 5 jaar en dit is echt zo'n leuke periode, maar zo'n klein hummeltje die lekker op de borst in slaap valt... Smelt... Bij mijn oudste had ik na de bevalling heel veel 'last' van mijn lege buik, ondanks dat ik mijn mannetje nu echt vast kon houden leek het wel alsof ik een soort van rouwperiode door moest, ik miste de bewegingen en de aanwezigheid van een kindje in mijn buik heel erg. En zelfs nu nog, als ik eraan denk dat ik dat nooit meer zal voelen, wordt ik er een beetje verdrietig van