kraamtranen.. wat is normaal?

Hier heeft het best wel een flinke poos geduurd voor ik weer helemaal mezelf was. Ze zeggen wel eens 9 maanden zwanger, 9 maanden ontzwangeren.... Hier was dat inderdaad zo. Het was niet constant zo heftig als de eerste weken, maar ik kon best wel emotioneel worden af en toe....

 

Sterkte meis! Bevalling is ook niet zomaar iets! Een troost, je bent echt niet de enige die geen borstvoeding geeft. Hier lukte het ook niet dus onze jongeman wordt groot van de fles. Ik voel me weleens schuldig maar probeer het van me af te zetten...

 

Hier ook heel veel gehuild. En ik ben niet in een ppd geschoten, gelukkig. En de borstvoeding, als je je echt zo schuldig voelt kan je het alsnog proberen. Daar is het nog lang niet te laat voor! Hier heel erg spijt gekregen toen mijn gevoel wat minder heftig werd en dat wil ik anderen zo graag besparen. Hier ook tranen met tuiten toen de kraamzorg ging. En gewoon sowieso heel veel gehuild. Maar dit waste ook mijn hoofd schoon. Klinkt zweverig, maar het verwelkomen van de tranen maakte echt dat ik me uiteindelijk beter ging voelen.

En bij mij tweede was het echt minder. Ondanks dat de bevalling veel heftiger was.

Wat zegt je kraamverzorgster erover? Ik heb op haar aanraden wel een paar gesprekken met een psycholoog gehad. Dit hielp goed om wat te relativeren.

Succes meid en uiteraard ook nog van harte gefeliciteerd!

 

Fijn dat je een betere dag hebt! Het gaat echt gewoon met ups en downs!

Jazeker kan je bv weer opgestart krijgen! Ik zou een lactatiekundige contacteren en dan is die kans heel groot! Welke regio woon je? Mag ook via pb!

 

Oh ja! Ik geloofde nooit in kraamtranen nou dat heb ik geweten! Ik heb echt weken om alles gehuild. Sowieso vond ik de eerste 12 weken erg overweldigend en heb ik mij constant schuldig, onzeker en verloren gevoeld. Pas nu sinds ongeveer een maand en sinds ik weer aan het werk ben komt alles in het ritme en voel ik mij weer langzaam mijzelf worden. Het heeft even tijd nodig het is ook niet niets. En dan nog ben ik veel emotioneler dan eerder. Het hoort er denk ik echt bij. Sterkte meis! Alles komt goed!

 

Hier ook kraamtranen hoor! Vaak meerdere keren per dag, ook zorgen en/of schuldig voelen om vanalles. De laatste week/1,5 week merk ik verbetering. Ik hoorde hier dat het 40 dagen duurt voor je weer een beetje jezelf bent, en als je de tranen na 40 dagen nog steeds niet te boven bent, het handig is om naar de dokter te gaan

 

Ik ben nu 6 dagen geleden bevallen en voelde me prima op zich steeds, ondanks dat ik veel last van mijn onderkant heb dankzij de knip

Vanochtend toen ik opstond voelde ik me ineens heel anders, ik voel me down en depressief. Kan zo spontaan wel in huilen uitbarsten en snap niet goed waarom.

We hebben een prachtig zoontje gekregen die het echt heel erg goed doet, hij huilt weinig, alleen als hij honger heeft of een vieze luier en slaapt veel. In de nacht meldt hij zich maar 1 keer rond 03:00 als hij honger heeft (krijgt rond 0:00 de laatste fles) en slaapt daarna weer verder tot 06:30 gemiddeld en ik dus ook, in principe mogen we daar echt heel erg blij mee zijn. Dus beter kan je het bijna niet hebben dacht ik zo.

Ik schaam me nu dan ook dat ik me zo voel want dit is precies wat ik wilde, een lieve en gemakkelijke baby.
Ik heb me zo enorm verheugd op de komst van de kleine man en nu is hij er en nu voel ik me zo

Ik kan er gewoon niet goed mee omgaan dat ik nog steeds niet fatsoenlijk kan zitten door die stomme knip, het doet kei pijn, als ik de kleine ga voeden dan kan ik me bijna geen houding aanmeten, ik wil me gewoon mezelf weer voelen, ook heb ik er veel moeite mee dat ik nu een blubberbuikje heb wat nog weg moet trekken, ik weet dat het normaal is dat dat tijd kost maar elke keer dat ik in de spiegel kijk dan vind ik mezelf echt lelijk
Mijn borsten exploderen momenteel van de stuwing en heb zelfs striae gekregen erop nu en mijn onderbuik zit ook vol striae, had ik eerst niet maar dat is echt de laatste 2 weken van de zwangerschap ontstaan.
Ben bang dat mijn lichaam voor altijd verruïneerd is

Ik heb de eerste 4 dagen een kraamverzorgster hier gehad, die was wel aardig maar had er eigenlijk vrij weinig aan, kon mijn vragen wel stellen en kreeg ook goed antwoord maar verder zat ze wat op de bank, ze deed de wc en badkamer 'poetsen' maar kon daarna zelf beter poetsen want dan lag overal water en zo, dus daar kan ik echt niet tegen.
Gisteren kreeg ik een andere kraamverzorgster die vandaag en morgen ook komt, een aardige meid maar ook haar heb ik gisteren na 1,5 uur naar huis gestuurd want ik doe alles zelf dus ze kunnen toch niks voor me betekenen, alleen vragen omtrent de baby beantwoorden maar die vragen worden ook steeds minder.

Ik heb echt een hele heftige bevalling gehad, die precies 1 week geleden is begonnen, ben er steeds heel nuchter over geweest want tja, dat is nu eenmaal gebeurd en moet ik nu achter me laten maar vandaag denk ik er de hele tijd aan en word ik er echt emotioneel van, ben bang dat ik de bevalling echt nog moet verwerken.
Ik ben iemand die altijd maar doordendert en niet aan zichzelf denkt, altijd maar voor anderen bezig is.
Manlief is gisteren weer begonnen met werken en ben nu dus weer minimaal 12 uur per dag alleen van dinsdag t/m zaterdag.
Heb ik normaal echt geen moeite mee, krijg mijn dag wel gevuld maar nu is het toch heel anders met dat hummeltje erbij.

Pfff, heel verhaal geworden maar moest het eventjes kwijt

 

Dag 14 vandaag en kan ook overal wel om janken (o wacht dat doe ik dus ook :S)
Kleine ligt nog in het zkh, vind er geen PIEP aan.
Bij de eerste had ik al genoeg kraamtranen, maar nu bij nummer 2 is het ook echt 2 keer zo erg.

Hopelijk voel jij je ondertussen beter?

 

Dat je kleine in het ziekenhuis ligt is echt bagger, kan me voorstellen dat je dan helemaal emotioneel bent Hopelijk mag hij snel naar huis?

 

Vervelend meiden! Het hoort er helaas bij. Ik had zelfs nog kraamtranen in week 8 of 9. Het is ook allemaal enorm wennen. Tenminste, dat vond ik . Mijn leven ging wel even van links naar rechts moet ik zeggen. En nu nog ben ik emotioneler. Lang leve hormonen! gewoon aan toe geven. Het is allemaal niet niks! Sterkte !

 

Ik heb vanaf dag 4 tot dag 9 gejankt. En dan echt hysterisch..wat een idioterie zeg en ook alleen maar als m'n vriend er was. Want hij vond me niet meer mooi, hij hield niet meer van me, hij ging bij me weg..

Allemaal bs natuurlijk maar he.. Hormonen

 

Ach meis, wat vervelend dat je je zo voelt, maar geloof mij ( al heb je daar geen ene reet aan) het hoort er echt bij echt waar!
Probeer wat lief voor jezelf te zijn, lekker slapen als de kleine slaapt, misschien even lekker buiten in het zonnetje een bakkie koffie doen, of een klein blokje om, een leuk kadootje voor jezelf kopen, want dat het je zeker verdient na zo'n top prestatie, en ik vind het wel logisch hoor meis dat je nu even je dip krijgt, want jeetje wat heb jij de laatste weken het zwaar gehad, respect hoe je er mee om bent gegaan,
Vind het ook knap dat je hier van je afschrijft, en het is ook wat hoor, een kindje krijgen,
Ik heb deze gevoelens zelf ook wel gehad de eerste weken,bij mij was het ook wel het aftellen naar de bevalling, dat was het enige waar ik nog mee bezig was weken lang, dan is dat mooie kleine hummeltje er, en was ik eerst helemaal in een soort roes, tot ongeveer de 6e dag, toen had ik echt zoiets van ok.....is dit het nu?
En je lichaam dat herken ik ook, meid, nu niet in de spiegel gaan kijken, je bent pas 6 dagen geleden bevallen! Er gaat nog een heleboel weer bij en rechttrekken, neemt niet weg dat je je nu heel onzeker voelt over je lichaam, ook dat is herkenbaar, ik merk dat ik je heel erg een hart onder de riem wil steken!
Je hebt een topprestatie geleverd meid!!!!
Toi toi toi

Dikke knuf taart

 

@taartje Je hebt helemaal gelijk met wat je schrijft, ik weet dat het logisch is dat het er nu allemaal wat uit gaat komen.
De laatste 6 weken voor de bevalling zijn ook echt enorm zwaar geweest en heb me er echt doorheen moeten bikkelen, dan ook nog eens een super zware bevalling waar ik precies een week volop mee bezig was.

Het is gewoon allemaal zwaar en ik heb alles steeds weg gestopt maar nu begint het eruit te komen.
Ook moet ik echt nog wennen aan de gebroken nachten, tot op heden wordt de kleine alleen rond 03:00 wakker dus het valt best wel mee maar toch, ik heb CVS en dan is het gewoon zwaar.
Mijn man die slaapt altijd door, daar kan een bom naast ontploffen, dan wordt die nog niet wakker helaas dus de nachten zijn continu voor mij

Hopelijk is het komend weekend anders en kan ik eens een nachtje doorslapen. Het scheelt dat de kleine overdag ook goed slaapt en ik dan ook een paar uurtjes plat kan tussen 2 voedingen door.
Dat doe ik ook elke dag anders hou ik het echt niet vol.

Manlief zegt ook dat ik me niet druk moet maken omtrent mijn lichaam want dat hij me mooi vindt zoals ik ben en dat het heus wel goed komt, ben net geen week geleden bevallen, had een mega buik en was bijna 30 kg bijgekomen dus het is ook wel logisch dat het eventjes tijd nodig heeft om bij te trekken allemaal.

Ben al lang blij dat ik weer positiejeans aankan en niet steeds die stomme positiejoggingbroeken.
Ook is het vocht in mijn voeten af aan het nemen en kon vanmiddag voor het eerst zelfs mijn Nike's aan en eens gaan Crocs die ik al wekenlang draag

Hopelijk worden morgenochtend wat hechtingen van de knip verwijderd door de verloskundige en krijg ik daar ook snel minder last van want dat niet goed kunnen zitten vind ik echt vreselijk

Dat zou een hele grote stap in de goede richting zijn want dat belemmert me momenteel echt het meeste.

 

Ik heb denk een week of 2-3 elke dag moeten huilen. Vooral rond een uur of 4 à 5 in de middag als het donker werd (December), toen kwamen de tranen in overvloed.
En was niet eens ongelukkig of zo, moest gewoon de bevalling verweken en vond het heel erg overweldigend om opeens zoveel van m'n kindje te houden en zo bezorgd en beschermend. Dat overweldigde me echt en daar kon ik ook onwijs om janken!

Maar als je echt down blijft, trek aan de bel, want dat is echt niet goed!

 

Ik moet zeggen dat het de laatste week weer goed ging, nergens last van tot vandaag.

Ik weet niet wat het is maar voel me ronduit depressief

Met de kleine gaat alles goed en de knip is ook eindelijk aan het genezen dus dat is prima.

Ik merk alleen dat ik erg veel moeite met mijn lichaam heb, met name mijn buik, voel me net een hangbuikzwijn Ik vind mezelf gewoon ronduit lelijk en kan er momenteel niet mee omgaan, ik draag nog steeds positiejeans omdat ik mijn gewone jeans echt niet dicht krijg om mijn buik. Ik ben met de zwangerschap 30 kg bijgekomen, grotendeels vocht en mijn buik natuurlijk want zit nog steeds met broeken in maat 40 net als voor de zwangerschap.
Momenteel ben ik 15 kg kwijt dus de helft en ik weet dat ik de komende weken sowieso nog meer kwijt raak want ben nog steeds het vocht kwijt aan het raken (plas me een ongeluk) en mijn huid van mijn buik moet ook nog voor een deel terug trekken.

Daarnaast heb ik nog steeds enorm last van mijn polsen, had door de zwangerschap Carpaal Tunnelsyndroom gekregen en na de bevalling leek dat weg te trekken maar helaas sinds gisteren functioneert vooral mijn rechter pols gewoon niet goed meer, het doet verschrikkelijk pijn soms wat gewoon onhandig is aangezien ik rechtshandig ben en een baby moet verzorgen!
Daarbij komt ook nog dat ik nog steeds enorm pijn aan mijn schaambot heb, dat had ik de laatste 10 weken van de zwangerschap ook, was echt BI en voelt alsof iemand je in je kruis schopt zo'n 30 keren per dag, had gehoopt dat dat wel snel zou wegtrekken na de bevalling, niet dus! Heb er net zoveel last van als het niet meer last is dan tijdens de zwangerschap

Ik moet 20 April op nacontrole bij de gynaecoloog dus als ik die klachten nog heb dan zal ik hem dat zeker zeggen en dan moet hij me zeker met mijn polsen maar doorverwijzen naar een specialist.

Dat zijn dingen die zeker meespelen dat ik me nu zo depressief voel, daarnaast moet ik zeggen dat ik de gebroken nachten ook wel zwaar vindt ook al heb ik het geluk dat F. zich meestal 1 en hooguit 2 keren op een nacht van 7 uurtjes meldt.
Had gewoon gehoopt dat mijn man, vooral in de weekenden, ook eens een nacht voor zijn beurt zou nemen maar helaas, hij is niet wakker te krijgen en heb hem verleden weekend wel wakker gemaakt maar dan doet hij F. met zo'n tegenzin verschonen dat ik het nog liever zelf doe :x
Overdag en de avonden doordeweeks doet hij F. trouwens wel verzorgen, het is niet zo dat hij niks doet maar ik wil ook weer eens een nacht lekker doorslapen, geloof alleen dat ik dat echt wel kan vergeten.

Ik merk gewoon dat ik, als ik me zo voel als vandaag, ook gewoon echt bijna niet kan genieten van F.
Dat vind ik gewoon heel erg en dan voel ik me ook schuldig

Ik hoop dat ik me zo niet te vaak ga voelen want dat is echt niet goed.

 

Drieka, probeer toch eens een gesprek met je man aan te gaan.
Het is nu gewoon loodzwaar allemaal en een nachtje kunnen bijtanken werkt zo goed!
Verder heb ik me met regelmaat ook crap gevoeld, zijn de vermoeidheid met hormonsters. Geef dit goed aan aan je man, potver het is ook zijn kind he!!

 

Ja ik vind het ook best wel zwaar moet ik zeggen
Probeer overdag ook wel mijn slaap te pakken als de kleine ligt te slapen zodat ik wel wat aan mijn rust kom.
Dat ik nog last van BI en mijn polsen heb, dat werkt ook niet echt mee natuurlijk
Ja de hormonen spelen ook een grote rol, ze zeggen niet voor niks 9 maanden zwanger en 9 maanden ontzwangeren.

Ja het is zeker ook zijn kind maar de nachten die lukken hem helaas niet, maar goed, ik kan ook niet zeggen dat het me niet lukt want F. zal toch verzorgd moeten worden.

 

Denk dat iedereen zich de eerste tijd wel eens down heeft gevoeld.

Alles is herkenbaar, huilen omdat de borstvoeding mislukte, huilen omdat je bang bent dat je het niet zelf kan als de kraamhulp weg gaat, huilen om het huilen, huilen omdat je gewoon in de war bent .

Vermoeidheid doet sowieso gekke dingen met een mens.