Ben net een trotse moeder geworden van een zoon, maar heb behoorlijk last van kraamtranen. Ben in het verleden licht depressief geweest, en worstel nu een beetje met het gevoel dat dit weer toe zou kunnen slaan. Vandaag is de kraamhulp voor het laatst geweest, en ik mis haar nu al.... Het gevoel dat je er vanaf nu "alleen" voor staat grijpt me met enige regelmaat naar de keel. Zo lang gewacht op dit kleine wonder, en nu hij er is mis ik het euforische en mega-gelukkige gevoel dat ik de hele wereld aankan samen met mijn kleine man. Wie herkent deze gevoelens? X mees
Meis, allereerst: van harte gefeliciteerd. Ten tweede: dit is een verandering in je leven die de boel op zijn kop zet - je bent moe, hebt malle hormonen, bent overdonderd en die tranen - laat die vooral lekker komen. Dit is wellicht het meest indrukwekkende in een vrouwenleven... Ik was er ook wat bevreesd voor - heb 2x een depressie gehad voor ik zwanger werd. Maar het tegendeel was waar: lekker janken, voldoende slapen en accepteren dat ik samen met mijn man het wiel ook maar moest uitvinden, maakten dat ik kan terugkijken op een mooie, hoewel heftige tijd. Verwacht dus niet teveel van jezelf en doe het rustig aan. Je kunt het best en als de grootste verwondering voorbij is, zul je er heel wat steviger in staan. Ik wens je een fijne kraamtijd toe! (ga ook lekker naar buiten als het weer het toelaat - trots achter de wagen!)
Meid, vraag je niet heel veel van jezelf als je echt die roze wolk verwacht? Het is heel wat om moeder te worden, en baby's zijn niet 24/7 superleuk (tenminste, vind ik niet). Ik geniet van mijn zoon, ik hou van hem en zou hem niet willen missen. Maar dat euforische en mega-gelukkige gevoel heb ik ook niet hoor. Lijkt me heel normaal, volgens mij is die roze wolk net zo'n fabel als dat je als zwangere zingend en fluitend 9 maanden ronddarteld. Ik leek tenminste niet op de model-zwangere en ben nu ook geen moeder die in de boter-reclame past
Heel erg herkenbaar. Ik heb de eerste 2 weken emotioneel heel zwaar gehad. Ik had een super kraamhulp (2 zelfs) en toen ze weg waren moest ik keihard janken. Ik heb de eerste 2 weken elke avond gehuild. Van onzekerheid, van het feit dat mijn leven op zijn kop stond, van het feit dat ik mijn man erg miste. Het draaide nl. niet meer om ons alleen. Van het feit dat ik mijn leven voorheen erg miste. Als ik nu terugkrijg dan denk ik, waar heb ik mij toch druk om gemaakt? Had ik maar meer genoten van die superkleine hummel. Ik weet niet eens goed meer hoe hij er toen uitzag. Maar ja, dat is achteraf denken. Op het moment zelf kun je echt niet zo denken. Wat je voelt is heel normaal, daar hoef je niet licht depressief voor te zijn geweest. Je zal zien dat het over een paar weken stukken beter gaat. En wat anderen hier zeggen: het is echt niet altijd een roze wolk. In het begin bij de meeste niet hoor. Dus het is echt niet raar dat je je zo voelt, eerder normaal! Geef het tijd, het wordt heel snel veel beter!
Heel herkenbaar. Vraag niet teveel van jezelf hoor, en laat de tranen maar komen. Geloof me, over een paar weken heb je wel het gevoel dat jullie samen de hele wereld aankunnen en kijk je hier met een glimlach op terug. Sterkte!
Thanks dames! Fijn te horen dat het erbij hoort.... Het komt bij mij echt met vlagen opzetten. Ik voel me op zich heel erg thuis in mijn eigen veilige huisje, maar tegelijkertijd snak ik naar de buitenlucht. Was het maar zomer denk ik dan. Dan kon ik effe buiten gaan zitten. Ik heb nog veel last van mijn hechtingen, dus moet rustig aan doen, en kom voorlopig vrees ik niet buiten de deur. Hoe snel zijn jullie met de kleine op pad gegaan? Ik verheug me op ons eerste ommetje in de wijde wereld.... XX
Ja dat snakken naar de buitenlucht ken ik ook. De eerste keer toen ik buiten kwam, moest ik echt een paar keer diep inademen. Zo lekker vond ik het. Ik was heel snel weer op de been maar mijn kraamverzorgster raadde me af om snel naar buiten te gaan. Ik ben met die kleine buiten geweest toen zijn naveltje afviel. Dat was een week na de geboorte. Ik zou zeggen ga lekker naar buiten zodra je wat aangesterkt bent, het zal je goed doen!
Hoi, ik herken dit helemaal. Mis nu na 4 weken nog de kraamhulp. Na een week ben ik voor het eerst naar buiten geweest en was als een kind zo blij dat ik het huis even uit mocht. Maar ga niet te ver want het kan best nog super zwaar zijn.
Heel herkenbaar, moest een week na de bevalling zo huilen omdat we nooit meer met z'n tweeen waren, wat hadden we gedaan! Daarna moest ik weer huilen omdat ik zulke gedachten had terwijl mijn ventje zo vreslijk lief, leuk en mooi was/is Heel herkenbaar, de hormonen bleven mijn grootste strijdt tot ik stopte met borstvoeding. Toen kreeg beetje bij beetje mijn eigen emoties weer terug. Het komt allemaal goed hoor en het is heel normaal!
Hier ook super herkenbaar... ik heb heel wat afgejankt de eerste dagen, en nu nog vaak genoeg hoor! Vooral de onzekere dingen, heb ik wel de juiste keus gemaakt? Kan ik wel voor dit mannetje zorgen? Doe ik het wel goed? Is die niet ziek etc. Heel onzeker word je ervan! Komt goed meis! En inderdaad, lekker eropuit gaan helpt hier ook erg goed Lekker uithuilen, het helpt écht1
Ik heb precies hetzelfde gevoel. Mijn meisje is nu 15 dagen oud. De dag dat de kraamverzorgster weg was, miste ik haar al enorm. Nu ben ik vooral zooo moe, van het Nachtelijke voeden (ik geef wel flesjes maar dat kan ook erg vermoeiend zijn). Daarbij heeft ze steeds de hik...dus ze valt ook niet direct in slaap. Ik heb vandaag al 2 x in bed gelegen om slaap in te halen, maar helaas kon ik de slaap niet vatten. Ik vraag me ook af....waar de roze wolk is....maar ik ga ervan uit dattie binnenkort wel een keertje binnen komt drijven.
oooooh dit is zooo herkenbaar ik was zo blij met mn eerste dochter maar ik wist tegelijk ook totaal niet wat ik moest doen het was allemaal in eens zo anders heel druk voeden verschonen in bad troosten enz (en heel veel bloed verloren 3liter na de bevalling omdat mijn baarmoeder er binnenste buiten uit wilde ) ik had ook zoiets ik moet nu heeeeeel blij zijn en dat ben ik ook wel met mn kindje maar de hele situatie niet het is zo moeilijk uit te leggen oe je je voelt op dat moment en eerste tijd pas als je rust en regelmaat krijgt bij jezelf zal de roze wolk komen als je weet wat ik doe doe ik goed tenminste zoiets was het bij mij met onze 2e dochter voelde ik me heeeeel anders veel vertrouwder en rustiger ik wist wat ik moest doen en stond niet met de pamper in mn handen van en nou hoe moet ie aan en dat soort dingen dus deze keer is de roze wolk echt stukken rozer veel liefs mieke
Hoi, nou, die roze wolk is volgens mij echt een fabeltje hoor! In ieder geval direct na de bevalling... Ik had hem in ieder geval ook niet, terwijl ik normaal super-optimistisch ben en altijd alles vreselijk kan wegrelativeren, (anderen lachen zich altijd een breuk om hoe ik het dan relativeer, waardoor ik zelf de boel ook weer weg kan lachen). Maar na de bevalling was dat allemaal niet zo hoor! Ik was hardstikke moe, liter bloed verloren terwijl m'n ijzer toch al zo lekker laag was, dus van liggend praten werd het me al zwart voor de ogen, (heb toen 's nachts mijn ouders nog gebeld om te vertellen dat ze een kleindochter erbij hadden en mijn moeder zei de volgende dag dat het leek alsof ik dronken was, omdat ik echt met dubbele tong praatte... :-D). Ik ben een paar dagen uberhaupt mijn bed niet uit geweest, heb me vreselijk gefrustreerd gevoeld dat ik Thirza niet kon verschonen enzo en was gewoon echt vreselijk moe. Niks geen roze wolk! Toen ik wat op begon te knappen, begonnen bij Thirza de krampjes en vandaag was pas de eerste dag dat ik echt volop heb genoten van haar. Daarvoor natuurlijk ook wel, maar dan was ikzelf te moe om er echt van te genieten en met die krampjes heb ik afgelopen week echt van wanhoop staan huilen omdat niets meer leek te helpen. (Gelukkig hebben we er uiteindelijk toch wat op gevonden en de dame heeft een erg tevreden dagje achter de rug nu, dus mams ook, ). Ik ben na anderhalve week voor het eerst naar buiten gegaan: een rondje door het park hier naast ons. 5 minuutjes dus, maar wat was dat heerlijk! Mijn kraamhulp heeft me echt aangespoord zo snel mogelijk naar buiten te gaan, (zodra de kleine zichzelf op temp kan houden mag je naar buiten), maar het dus wel rustig aan te houden... Eerst dus enkel een rondje park, daarna heen en weer naar het winkelcentrum ietsje verderop en zo steeds wat opgebouwd. Gisteren ben ik lopend naar de kerk geweest, met de kinderwagen. Half uur heen en half uur terug. Dat voelde ik vandaag dan wel weer: was eigenlijk achteraf nog ietsje te gek... maar ik heb dan ook last van bekkeninstabiliteit, dus dat zal voor de meeste meiden anders zijn, Maar goed, ga dus lekker naar buiten, al is het enkel maar een stukje in de straat op en neer! En, wat de meesten hier al zeggen, dat genieten komt gewoon met de tijd steeds meer, omdat jij steeds meer op gaat knappen en omdat je met de tijd ook een ritme gaat ontwikkelen met je kindje en alle andere dingen die gebeuren moeten... Die roze wolk moet je vergeten: sprookjes zijn sprookjes, :-D, en de meeste dromen zijn bedrog,
En oja: ook ik heb die eerste week van alles bij elkaar gejankt en ik kan nu nog om allerlei stomme dingen janken. Heb vandaag een cd zitten luisteren van babylief, (christelijke liedjes over zwangerschap en baby's/moederschap), en zat gewoon alweer te snuffen... die hormonen zitten er voorlopig nog wel ff, dus hou er alvast maar rekening mee dat je voorlopig gewoon met enige regelmaat een huilende sentimentele tuttebel bent, :-D
Oh, wat herkenbaar zeg. Ik ben ook (nog steeds) erg emotioneel. Als het even niet gaat, staan de tranen meteen in mijn ogen. Ik heb dat tijdens mijn zwangerschap eigenlijk helemaal niet gehad, dus dat was wel even gek. En ik ben ook erg optimistisch. Gelukkig heb ik dat nog steeds wel, maar de moed zakt me ook regelmatig in de schoenen. Ik heb al meerdere keren het gevoel gehad dat ik het niet kon (waar ben ik aan begonnen), maar als het dan een halve dag beter gaat, kan ik me daar door mijn optimisme ook weer doorheen slaan en dan heb ik er weer alle vertrouwen in. Een dag later gaat het weer even niet en dan is het weer weg. Met andere woorden: geen peil op te trekken dus. Gelukkig wordt het elke dag beter. En het is ook gewoon wennen, aan elkaar, aan de nieuwe situatie en aan alle handelingen die je ineens moet doen. Niet zo vreemd dat je dan soms even niet meer weet hoe of wat. En hoe ouder hij wordt, hoe handiger we worden, hoe zekerder we worden, en hoe minder kraamtranen. Dus daar vertrouw ik dan maar op!
Hallo allemaal! Hartsikke bedankt voor jullie lieve woorden en herkenbare verhalen! Het heeft me echt goed gedaan te weten dat er meer meiden zijn die zich zo klote hebben gevoeld na de bevalling. Inmiddels is mijn zoontje 3 weken oud en gaat het een stuk beter met me! Ik heb geen rottige gevoelens meer wat betreft het niet-aankunnen van de nieuwe situatie. De tranen zijn ook een heeeeel stuk minder! Ze komen nu alleen nog opzetten als ik echt pijn heb. Dat is nu nog voornamelijk met voeden. Borstvoeding gaat nog steeds niet pijnloos i.v.m. spruw, dus daarvan kan ik nog wel eens in tranen uitbarsten.... Inmiddels voel ik me een heel stuk beter! Vandaag heb ik voor het eerst sinds hele lange tijd weer een leuk nieuw rokje aangetrokken en voel ik me zelfs een aantrekkelijke 'jonge' moeder! Heerlijk om er met mijn mannetjes op uit te trekken. Wagen volgeladen en hup weg zijn we! Het leven is weer leuk! Iedereen nogmaals bedankt, en kop op als het even wat minder gaat! Dikke kus!