Hey meiden, Ons zoontje is nu 9 dgn oud. Alles is dus nog erg nieuw en spannend. Ondanks dat we ook al wel voor een heel stuk gewend zijn. Ik heb al de nodige kraamtranen gelaten. De 4e dag was het zo ver, de dag dat de kraamhulp vertrok en vanavond is manlief een paar uurtjes weg ivm een etentje van de voetbalclub waar hij trainer is. Toen hij de deur achter zich dicht trok zat ik al weer te brullen omdat hij ons "alleen liet." (hij heeft ook al 3dgn gewerkt, toen had ik het alleen de 1e dag.) Normaal ben ik niet zo emotioneel en ik vind me zelf nu dan ook een ontzettende jankerd....!?! Als ik huil waar manlief bij is kan ik ook niet zeggen waarom ik dan eigenlijk huil want dat weet ik 9 van de 10 keer zelf ook niet eens.... Dus misschien een hele rare vraag, maar is dit normaal? Ik kan echt om de kleinste dingen huilen....
Hi Lieverd, Ik weet helemaal hoe je je voelt!! Met mij gaat het inmiddels al een stuk beter, maar je moet echt nog in je eigen ritme komen. Toen mijn mannetje ging werken heb ik ook echt gejankt.. mn hart brak dat we niet meer met zijn drietjes waren... ik alleen met de kleine... schoot van alles door mijn hoofd kan ik het wel? wat nou als ze blijft huilen? etc etc... maar meis echt het komt allemaal goed... na een paar daagjes ben je gewend! De kraamtraantjes gaan vanzelf weer weg, gekke hormonen! Dikke knuf voor jou!
Het is heel normaal hoor dat je niet uit kunt leggen waarom je huilt. Ik heb hier op de stomste momenten nog de tranen in m'n ogen staan.. pff... stomme hormonen! Dacht de 9 maand ontzwangeren wel gehad te hebben.
Gedurende zowel de eerste maanden van mijn zwangerschap als de eerste maanden na mijn bevalling kon ik werkelijk huilen om alles. Als de boter op was kon ik al in huilen uit barsten. Geloof me, het wordt grotendeels beter. Hoewel ik wel iets emotioneler ben gebleven, kan gewoon iets minder hebben.
Pfff heb het nu ook maar weet wel waarom. Ben zo druk met de kleine bezig ivm met de borstvoeding dat mijn man de zorg over de oudste heeft. Hij is 1,5 en trekt nu meer naar zijn papa en dat doet me pijn omdat hij me nauwelijks aankijkt. Ik mis hem maar kan nu niks met hem ondernemen terwijl hij echt een mama kindje was. Voel me gewoon super schuldig, kan hem ook niet knuffelen en tillen door me ks. Zit nu dus weer te janken pffff
Ik heb de eerste dagen in het ziekenhuis heel wat afgehuild, en daarna thuis ook, thuis was het merendeel van geluk, dan had ik ons kleintje aan de borst en zat ik er met tranen in mn ogen bij. Of als ik met haar aan het knuffelen was en mn man zette een mooi muziekje op, dan kwamen de tranen ook! Maar ook gewoon in bed of op de bank. Ja het hoort er echt bij hoor!
Herkenbaar hoor. Nu ruim een jaar na dato herinner ik me nog zo levendig dat ik echt zó vaak zat te brullen na de bevalling. Als ik alleen al naar ons meisje keek, als mijn vriend even weg was, om helemaal niets. Maar het wordt beter, hoewel ik toch na de bevalling een groter week-dier ben dan ervoor. Maar dat is moederschap, denk ik dan
ik heb nog niet echt hoeven huilen, maar soms overvalt mij een onbestemd gevoel. Ik ben echt heel erg gelukkig, maar op die momenten voel ik me rot. Dan schieten er verschillende gedachten door mij heen. Waar zijn we aan begonnen, komen we ooit in een ritme, hoe moet dit in vredesnaam als ik weer ga werken. Pff die rot hormonen ook. En dit terwijl mijn vriend echt super voor ons zorgt!!
Oh dat is normaal hoor! Je moet beseffen dat je toch wel heel wat 'werk' hebt verricht. Eerst zwanger zijn en dan bevallen...uw lichaam heeft veel 'afgezien' zal ik maar zeggen. Uw hormonen zijn helemaal in de war en moe ben je immers ook. Ik heb dit ook gehad en je zult gewoon moeten rusten. Alles komst wel in orde. Dat gaat voorbij.
ik heb het ook, en dan ook nog een vreselijke dwarse puber erbij die je het gevoel geeft niks goed te doen helpt ook niet echt, ik kijk ernaar uit dat er dalijk meer ritme is hier in huis en tot die tijd janken wel lekker verder, haha.
Kraamtranen kan ik het al niet meer noemen, maar ik herken het maar al te goed..Ook wat betreft schuldgevoelens enzo..Laatst was ik 2 avonden op rij niet thiis..Ik voelde me verschrikkelijk! Alsof ik ons meisje in de steek liet ofzo..En janken...nog steeds om iedere poep en scheet..Gelukkig kan ik de hormonen nog altijd de schuld gevn..