Kraamtranen

ja herkenbaar. Ik dacht dat het huilen nooit zou stoppen. Gelukkig is het na 2 weken een heel stuk minder geworden. Heb nu nog steeds wel m'n emotionele momenten, maar het overheerst zeker niet... Als het echt blijft zou ik het even aankaarten bij de vlos of de ha.

 

heb nu nog steeds huilbuien en dat het me in een keer teveel word. Dus denk dat t wel minder word maar wel lang blijft...

 

Rot he, die tranen. Heb het ook erg gehad. Met de nacontrole bij de vk was het weer brullen toen ze vroeg hoe het met mij ging (terwijl het thuis juist heel lekker loopt dus eigenlijk helemaal geen reden voor weer een huilbui). Was toen ook net voor de eerste keer weer ongesteld. VK raadde Teunisbloemolie (zijn capsules) aan, dat zou de scherpe randjes van hormonale schommelingen afhalen. Heb wel het idee dat het werkt.

 

Gek is dat hé. En ondertussen denk je. Waarom huil ik, alles is goed gegaan, we hebben het mooiste kindje van de wereld. Ik heb helemaal geen reden om te huilen!

Ik had het dus ook. De welbekende dag 3 was bij miij echt een ramp! Bij mij werd het ook na een week of 2 een stuk minder. Gewoon aan toe geven hoor! Dat werkt het beste.

 

Hier waren dag 4 en vooral dag 5 (toen we naar huis gingen van het ZH) de ergste dagen!

 

Dag 3 ging hier voorbij zonder te huilen en ik dacht: misschien slaan ze mij over. Dag 4 ging ook voorbij, maar oh my... op dag 5 gingen de sluizen open hoor!

MiniNooNoo huilde die nacht veel en ik kon haar niet stil krijgen, vreselijk. Helemaal overstuur was ik, ik riep zelfs dat hij haar maar in de schuur moest leggen. Ontaard kreng dat ik ben, toen ik mezelf dat hoorde zeggen moest ik nog harder huilen (en terecht).
De volgende dag kwam de kraamhulp en vroeg hoe het ging... ik gelijk al met een brok in m'n keel dat ze zo huilde... de hel, ik haat huilen! Maar ja, kraamtranen wegslikken lukt niet, dus heel moedig liet ik een paar traantjes gaan De kraamhulp schreef in het dossier dat mama last had van de babyblues en dat gelukkig papa er was. Halleluja, toen ik dat las had ik het helemaal niet meer!

Ik heb nog een paar dagen daarna gehad dat het me zo ineens kon aanvliegen, zo'n vloedgolf van onzekerheid en radeloosheid. Dan wist ik het niet meer en begon ik maar keihard te janken.

 

Oe ja dag 3 was bij mij het toppunt, maar dat emotionele heeft serieus wel 9 maanden aangehouden (niet dat hevige huilen, maar wel heel snel heel emo). De bekende 9 maanden op 9 maanden af. Nu ben ik ondertussen toch wel stabieler en minder snel van slag, maaarrr sinds ik mama ben grijpen zaken mij veel meer aan, dat gaat denk ik nooit meer weg, want het leven heeft een heel nieuw perspectief gekregen nu je een kind hebt.

Sterkte met de tranen! probeer vooral ook heel erg te genieten

 

Mijn vriend riep de tweede nacht dat hij onze dochter een onhandelbare kutbaby vond toen ze de hele nacht wilde doorhalen. Gewoon frustratie natuurlijk. Het is maar goed dat babies zijn uitgerust met zo'n doordringend alarm. Zorgt ervoor dat ze krijgen wat ze nodig hebben.

 

Het gaat echt beter worden. Lekker laten stromen die tranen. Ik had echt het gevoel dat niet alleen m'n lichaam zich aan het reinigen was, maar ook m'n geest. Je hebt toch het een en ander moeten doorstaan. Dat moet je een plaats gaan geven...

 

Ik heb helemaal geen kraamtranen gehad... Maar ik heb nu wel staan huilen toen ik alle maatjes 50 aan het opruimen was omdat ze deze niet meer past. En als ik foto's zie van net na de geboorte hoe klein ze was en hoe groot ze nu al is..

Als je dan bedenk dat ze maat 56 nou heeft en dus helemaal nog niet zo groot is

 

Herkenbaar allemaal zeg. Hier ook kraamtranen hoor en volgens de kraamhulp kan dat nog wel 6 wkn aanhouden, pfff.
Ik probeer het maar gewoon te laten gaan, je inhouden heeft geen zin denk ik want dan komt het er later wel uit.
Ik kan ook om heel veel huilen; komt mijn 3 jarige peuter niks tekort nu we zijn broertje erbij hebben, doe ik het goed voor mijn baby en nog veel meer.
Ik ben ervan overtuigd dat het over gaat, gewoon laten stromen die tranen, dat is het beste.

 

Heel herkenbaar. Ik huilde zowel bij de eerste als bij de tweede. Het heeft zeker een week of 3 geduurd, niet elke dag natuurlijk maar ik was wel erg snel van slag. Hoort er allemaal bij en het heeft een functie. Bijna iedereen heeft er last van, sommigen slaan de begin periode over maar krijgen het later dubbel en dwars terug. Een vriendin heeft de eerste maanden geen kraamtranen gehad, die kwamen pas na een maand of 6 en heel heftig ook. Dan kun je het beter maar in het begin hebben.

 

Hier ook al aardig wat kraamtranen laten gaan. Nu was het ook zo dat juist in mijn kraamweek mijn man nog een paar onderzoeken heeft gehad ivm een TIA die hij een paar weken terug heeft gehad. En verzetten dan moet je weer weken wachten en dat wil je ook niet.
Gisteren toen de kraam na 6 dagen ging heb ik weer flink moeten huilen (vorige keer nauwelijks gehad).
Heb ook nog een heftige bevalling gehad en dochter een moeilijke start dus daarover zijn ook wel wat tranen gelaten.
Vandaag voor de eerste dag dat ik me weer wat normaler voel kwa emoties.

 

gelukig geen last van gehad!
wel heb ik nu dat ik sinds mijn eigen bevalling geen bevalling meer op tv kan zien! dan moet ik heeeel hard slikken!
en als ik van die nare stukjes in de krant lees of verhalen hoor over baby's... tja, dan heb ik het ook niet meer!
en dat had ik voor de bevalling helemaal niet!
laatst zelfs huilen bij een aflevering van House, ging over een moeder die ziek was, mevr was 24 weken zwanger en ze gingen opereren. etc etc
op een gegeven moment stak dat babytje haar handje uit de buik... tijdens die operatie (ik weet het, kan niet, is tv) ik brullen om dat inieminie handje!