Mijn meisje is nu alweer 6 maanden, maar ik ben en blijf veel emotioneler dan voor mijn zwangerschap/bevalling. In de kraamtijd ook veel gehuild, vooral ook vanwege de nasleep na de bevalling (flinke fluxus, dacht dat ik het niet zou overleven). Alleen al de gedachte dat mijn kleine meid iets zal overkomen of dat mij iets overkomt waardoor ze zonder mij verder moet kan me tot tranen brengen...snif...! @ Beetjemama : als ik jouw berichtjes lees houd ik het ook niet droog. Wat een verdriet...! Heel veel sterkte hoor.. En verder denk ik dat die zorgen en verdrietigheden ook echt met het moederschap meekomen. Je leven is veranderd, je hebt ineens een enorme verantwoordelijkheid erbij, je ziet hoe kwetsbaar het leven is, je hebt veel te verliezen als er narigheid gebeurt. Maar de ergste emotionaliteit neemt gelukkig wel af met het ontzwangeren. Er is gelukkig ook zoveel te genieten en gaandeweg word je ook zekerder van jezelf en krijg je meer vertrouwen.
Onze twee knulletjes zijn nu anderhalve week oud, maar ik blijf me de hele dag de ogen uit mijn hoofd huilen. Ze zijn met 31 weken zwangerschap geboren, en moeten dus voorlopig nog een aantal weken in het zh blijven. Eke keer weer breekt mijn hart als ik weer naar huis ga. Roze/blauwe wolk nog niet ontdekt. Hoe o wijs gelukkig en trots ik ook op nze kleine mannekes ben..... Er is geen kraamtijdm.....kolven en ritjes zh vergen erg veel energie. En een moeder hoort gewoon bij haar kindjes te zijn. De onzekerheid vanwege hun kwetsbaarheid is soms angstig..... Elk kaartje wat ik lees, elk telefokntje wat we krijgen, elke arm om mij heen, elke knuffel/kus aan de jongens.... En ik brul alles weer bij elkaar.... Dubbel geluk door een tweeling,...maar daardoor ook dubbele kraamtranen??