Hadden jullie last van kraamtranen? Wanneer had je die voor het eerst en waar moest jij dan om huilen? Ik moest huilen toen ik voor het eerst na 4 dagen beneden kwam omdat het OPEENS leek te bezinken dat we nu met z'n drietjes waren Maar ik moest eerst ook steeds onwijs huilen van het deuntje van het mobieltje van Woezel en Pip.. Ik moest er opeens steeds aan denken aan hoe het later zou voelen om weer terug te kijken naar die momenten dat hij als baby'tje onder het mobieltje lag (nu dus nog ligt).. snappen jullie het nog
Ik heb de 3e dag het huis als een gek staan schoonmaken. Helemaal happy. Daarna viel ik uitgeput op de bank, mn vriend was even weg geloof ik. De stagiere van de kraamverzorster kwam binnen en trof mij huilend op de bank aan. Helemaal in tranen was ik! Dat meisje wist niet echt hoe ze moest reageren maar ze was wel heel lief. Zij en de kraamverzorgster verklaarden me voor gek dat ik was gaan schoonmaken. Maar ik was zo euforisch, dacht dat ik de hele wereld aankon Nou, mooi niet. Wat een emotionele achtbaan zeg, die eerste dagen
Ja.. echt he..? Ik heb ook het idee dat het ook niet helemaal weggaat, wel voor een HEEEEEEL groot deel, meer een deel van dat emotionele blijft bij mij maar steeds hangen lijkt het ...
Ja, het word wel minder. Maar ik denk dat je zowieso wel emotioneler blijft met een kind. Als ik nu een bevalling op tv zie springen de tranen me in de ogen. En kinderleed kan ik al helemaal niet meer aanzien (zowieso al niet, maar toch, ik was nooit zó snel in tranen). Ik ben een softie geworden Bij een film over adoptie (tijdje terug op tv) moest ik al janken
Ik jank ook opeens om veel meer dingen en ben echt gaan beseffen dat iedereen een kind van iemand is... gek he? dat ik daar nooit op die manier bij stilstond? Maar iedereen heeft een moeder die van ze houd, of in elk geval van ze gehouden heeft.. kan me ook niet voorstellen dat dat op zou houden. Dan zie je bijvoorbeeld een zwerver ofzo.. die heeft ook een moeder, of in elk geval gehad.. Dan denk ik opeens van "als je moeder je eens zo kon zien".. of eigenlijk denk ik dan ook automatisch van "Can zal straks maar zo op straat belanden" .. daar moet je toch niet aan denken dat je kind straks op straat moet slapen ? Nu ben ik al "bang" dat hij natregent als ik hem in z'n maxi-cosi naar de auto breng Ik snap het het ook ECHT niet dat er moeders zijn die hun kinderen niet meer willen zien, dat zie je weleens bij Spoorloos enzo.. vind het echt onbegrijpelijk!
Ik voelde me na de bevalling geweldig en erg goed los van de spierpijn. Maar ik was absoluut niet emotioneel. Nadat ik erachter kwam dat ik niet kon plassen leek het net of dat een schaduw op mijn kraamtijd wierp. Toen het na zoveel dagen niet wilde lukken en ik niet uit het ziekenhuis ontslagen werd, barste ik in huilen uit. Erg zwaar vond ik het om te accepteren dat ik niet zelfstandig kon plassen en dat ik nadacht dat misschien nooit meer zou kunnen plassen.
Nee idd, snap ik ook niet. Ik zou gek worden, als ik mn babytje nooit meer zou zien Firstbaby: Hoe is het nu met het plassen dan? Al beter?
Ja, na 12 dagen kon ik weer plassen. Ze hadden gelijk, mijn blaas had de tijd nodig om te herstellen van de bevalling. Waarschijnlijk was het opgezwollen van binnen op een inwendige bloeditspatting. Plus ik was gehecht naast mijn urinebuis. Dat was ook de oorzaak waarom het er zo opgezwollen was. Maar ik was gewoon zo bang dat ik nooit meer zou kunnen plassen. Gelukkig bleken ze gelijk te hebben en kan ik weer zelfstandig plassen.
Met me eerste zoontje kreeg ik pas kraamtranen nadat de kraamhulp weg was! Ik was me eigen zo gaan hechten aan die persoon dat ik eigelijk niet meer wist hoe ik het allemaal alleen moest doen! En het idee dat ik weer alleen thuis moest zitten 10 weken lang was ook een vreselijke gedachten! En nu ben ik weer bevallen en morgen is ze voor het laast maar ben bang dat ik ga janken als een gek! Ik zal haar super missen het was zo gezellig die 9 dagen!
kraamtranen hier op dag 3 en aanleiding weet ik niet eens meer. Ik heb ook gehuild toen ik afscheid nam van de kraamverpleegkundige, je maakt iets bijzonders samen mee. En verder huil ik nog steeds om van alles en nog wat op regelmatige basis. Ontzwangeren noemen ze dat...
Vond de eerste week sowieso slopend. Werd in een rolstoel door het ziekenhuis heen gereden. Vera moest een weekje blijven, dus thuis was d'r bedje leeg..... Ik maak me meer zorgen dan vroeger. Kan niet denken aan alles wat er met haar kan gebeuren, mijn hart scheurt bij de gedachten. Gister en vandaag heeft ze veel pijn gehad, terwijl ik het had kunnen voorkomen (val van de bank en een pijnlijke ontmoeting met de kassa van AH).... voel me beroerd
Ja ik heb inderdaad ook tranen met tuiten gehuild toen de eerste kraamhulp wegging (ik heb er twee gehad).. voelde me best stom.
Ik kan me niet eens herinneren dat er een aanleiding was. Ik heb heel vaak in tranen op de bank gezeten, zonder dat ik zelf wist waarom. Het is nog niet helemaal stabiel met de emoties.
Met de eerste kreeg ik pas kraamtranen toen ons zoontje al een week of drie was, toen kwam het eruit en was het meteen na een dag over. Met de tweede moest ik vanaf dattie geboren werd, elke avond na het eten een kwartiertje huilen. Geen aanleiding, gewoon: hup, eten op, huilen! Duurde twee weken geloof ik... Met de derde de vijfde dag, toen ik naar huis moest uit het ziekenhuis, en Jesse nog blijven moest... gelukkig kwam hij ook al de negende dag thuis, daarna nog wel es beetjes gehuild, maar niet bovenmatig geloof ik.
Hier ook veel tranen om niks, maar één flinke uitbarsting al na twee dagen. Was toen voor 't eerst voor een grote boodschap naar de wc geweest (helemaal blij!), maar kon 't door de hechtingen en aambeien heel slecht schoonkrijgen. Heb zo staan huilen onder de douche dat ik dat niet zelf kon. Kwam er een dag later achter dat ik ipv een washandje, wattenschijfjes had moeten gebruiken, maar ja... wist ik veel. Gooide daarna nog een groot glas drinken om en toen was 't drama compleet. Voel me nog steeds rot als ik eraan terugdenk... stom he, maar 't is ook pas een goeie week geleden, dus 't mag nog even vind ik