Ik had na 5 dagen echt een huildag. Het ergste was toen ik ''s avonds mijn vader aan de telefoon had en hij vroeg hoe het ging. Ik gelijk weer brullen en toen plaste ik ook nog eens in mijn broek. Achteraf kan ik er om lachen, maar toen leek het wel of de wereld verging, haha. En mijn vader maar een beetje onbeholpen: "" ach kindje, ga maar gauw naar het toilet dan.....
Man, ik huil om alles. Normaal ben ik erg nuchter en helemaal geen jankerd. Maar nu huil ik als onze kleine man zie, als hij huilt, als hij eet, als ik naar hem kijk. Echt bizar. Mijn gevoel voor hem is zo overweldigend dat ik het soms gewoon even niet aankan. Zo heb je geen kind en zo heb je een kind waar je ineens zielsveel van houdt. Zo vreemd. Hoop dat het snel overgaat!
Ik had precies hetzelfde, vond het ook vreselijk dat de kraamhulp weg ging, niet om het schoonmaken of zo, maar vond haar zo gezellig en zo lief. Ik wilde zelf ook al dingen gaan doen, maar moest van haar op de bank blijven zitten Iedere keer als ik opstond, vroeg ze: wat ga je doen madam? Maar ja, wanneer heb ik eigenlijk gehuilt? De eerste dag dat we met z'n drietjes thuis waren (had nog 3 dagen int zh gelegen) Vond het een beetje vreemd, opeens met z'n drieen, maar was ook heel erg gelukkig
na 1 mnd de kraamtranen, wij hebben een plakboek voor de kleine meid gemaakt met dingetjes uit de periode van zwangerschap (foto's vk-kaart) en daarin hebben we allebei een brief aan ons meisje geschreven.... dat vertelde ik toen aan een vriendin en wou haar mening over de brief weten... en terwiijl ik hem voorlas begonnen de tranen (ook bij haar want zij was 3dgn na mij bevallen)
hier ook tranen, in de 1ste week een paar keer omdat ik me afvroeg of ik wel aankon zo'n verantwoordelijkheid, werd een beetje angstig en liep mezelf gek te maken met stel je voor.. vragen.. moest denk ik gewoon even wennen..
Nee, daar heb ik echt geen last van gehad. Had wel de tweede dag ofzo met alle narigheid van baby die niet wilde drinken het effe moeilijk, moest steeds kolven en toen kwam zo'n verpleegster zeiken dat ik had aan moeten leggen terwijl ik dat die dag al 100 x geprobeerd had maar dat was ook van boosheid en stress... Maar verder... nee, gelukkig niet. Wel geregeld gedacht van whaaaaat hebben we gedaan maar op een goeie manier Eigenlijk behalve bovenstaande geen een keer hoeven huilen...
Toen bleek dat de borstvoeding niet lukte, heb ik een hele avond zitten huilen. Nu nog vaak en meestal weet ik niet echt waarom. Wel grappig dat mijn vriend telkens bang is dat er echt wat is, normaal (voor de zwangerschap) huilde ik bijna nooit.
Ik heb juist na de bevalling weinig gehuilt. Rosalie lag ziek in het ziekenhuis en voor mijn gevoel moest ik sterk blijven. Maar nu ben ik zo'n "softy" . Jank echt om alles haha
Toen ik op mn kamer werd gebracht net na de bevalling ben ik echt in tranen uitgebarst: het was er veel te warm, ik was volledig uitgeput en gefrustreerd omdat ik mn kleine schat geen aandacht kon geven doordat ik zo moe was. Daarbij legde de verpleegster nog s 3 mega maandverbanden in mn slip (waar ik sowieso al een hekel aan heb), waardoor ik volledig begon door te slaan (tuurlijk liet ik dit enkel blijken aan mn ventje). Kortom, na de bevalling zijn alle emoties plots uitgebarsten. Dan 1week na bevalling heb ik mijn klop ook gekregen, was alleen met Levi thuis en het drong ineens door hoe kwetsbaar zo n klein kind eigenlijk is...en het ergste is (wat mijn vriend trouwens ook heeft) is, dat er allerlei scenarios door je hoofd spoken van wat er allemaal kan mislopen met je babietje brrrr...en dan komen natuurlijk de tranen (en echt veeeel tranen) De babyblues zegt mijn schoonmoeder..Nu, ik ben al blij dat ik mij niet depri voel en mijn kindje vanaf het eerste ogenblik graag kon zien en als ik alleen ben, zal ik de tranen ook niet tegenhouden, denk zelfs dat het s gezond is om alles te laten stromen en los te laten..
De 1e x dat ik heel erg heb gehuild was toen na de bevalling thuis bleek dat ik naar het ziekenhuis moest om gehecht te worden (sub. tot. ruptuur). Het ging nog wel toen de de ambulance kwam en onderweg naar het ziekenhuis ook wel. Maar toen ze me gingen klaarmaken voor het hechten en tijdens het hechten heb ik zooo ontzettend hard gehuild! Het was echt zo'n domper op alles, was ontzettend snel bevallen (anderhalf uur, gigantisch heftig!) en dan ben je blij dat dat voorbij is, dat je een gezonde dochter hebt, moet je naar het ziekenhuis! Ik heb m'n man z'n handen ook echt fijn geknepen tijdens het hechten, was nog veel pijnlijker dan de bevalling!
Ik heb bij Kaylee geen kraamtranen gehad. Bij Jayden ben ik op de laatste dag kraamzorg opeens hartverscheurend gaan huilen. Ik lag op bed voor mijn middagdutje en opeens zag ik de bevalling weer voor me... en besefte ik dat de kraamhulp wegging... en alles bij mekaar ging ik dus opeens keihard huilen. En dat heeft twee dagen geduurd. Ik werd gek van mezelf haha
Ik heb er tot nu toe nog geen last van gehad, en Milan is morgen een week. Misschien dat het nog komt, maar ik was tijdens m'n zwangerschap (en nooit eigenlijk) ook helemaal niet emotioneel, dus ik denk dat de kraamtranen mij bespaard blijven.
Oh hou maar op, volgens mij heeft iedereen die. In de ochtend ging het pico bello, niks ant handje. Tot het middag werd, er pakte zich dan een gigantische zwarte wolk samen. Ik kon alleen maar huilenhuilenhuilen. Ik was bang dat ik spijt had, voelde me een slechte moeder. En ik voelde me vooral ellendig omdat mijn ouders zover weg wonen. Ik was een slechte dochter voor hun, want ik ontnam ze hun kleinzoon etcetcetc. Ik had een geweldige kraamverzorgster,maar moest niet huilen toen ze weg ging. Ik wist dat we het met zijn 2tjes super goed gingen doen. En ze is nog vaak langs geweest na de tijd, vriendschappelijk Bah, ben blij dat het voorbij is
hier de 4e dag gehuild, zal wel combi zijn van kraamtranen en omdat Ties naar het ZH moest onder de lamp ivm geel zien, hij moest 2 nachtjes blijven, ik vond het verschrikkelijk..... Ik heb elke avond gehuild vanaf die dag tot denk ik dag 12, wilde het allemaal zo goed doen en had het gevoel dat ik alles verkeerd deed, ik was echt onzeker...gelukkig is dat over...
pff, vannacht werd ik wakker door een bonk op de trap, gevolgd door geween van ons 2 weken oud zoontje..Ik schoot wakker, vloog uit mijn bed en riep voor gans de straat mijn vriend zijn naam. Dacht dus dat mijn zoontje van de trap was gevallen en was in alle staten. Toen ik de deur opendeed stond mijn vriend met mn zoontje in zn armen en zei: het is niks. Mijn vriend was gevallen met zn rug op de trap ongeveer denk ik, maar aan ons zoontje was er niks. Ik ben buiten frisse neus gaan halen want was er echt ondersteboven van... Zou dit nog weggaan denken jullie, die overbezorgdheid? Hoop dat het de hormonen zijn, want nu is mijn panieklevel echt overmaats en er flitsen dikwijls slecht dingen door mijn hoofd en dan voel ik me echt niet goed hoor. Ik loop er vandaag al ganse dag aan de denken, terwijl alles goed afgelopen was..Hoop dat ons klein ventje gauw beetje sterker en groter is want nu is hij zoo kwetsbaar he..