ja daarom ben ik toen ook naar huis gegaan omdat ik het niet aankon,waarmee ik later weer met een schuldgevoel liep omdat ik mijn kind daar alleen achter liet. Maar daarbij mijn mannetje was ook kapot ervan en die kwam de hele dag naar me toe, dus toen had ik zoiets dan ga ik met hem mee naar huis en dan hebben we een beetje steun aan elkaar, en hij komt toch iedere keer hier heen kan ik ook mee.
Ohhh wat herkenbaar! Ik heb ook geen fijne kraamweek gehad. Mijn zoon had in het vruchtwater gepoept en moest dus meteen geboren worden. Pittige bevalling gehad met wee-opwekkers, anderhalf uur persen zonder resultaat en een vacuüm. Timo was flink, 4890 gram. De volgende dag mochten we naar huis, totdat opviel dat Timo een hele snelle ademhaling had. Uiteindelijk bleek hij een infectie te hebben en een week in het ziekenhuis op de couveuseafdeling te moeten blijven met antibiotica. Ik mocht gelukkig in het ziekenhuis blijven, dus heb niet op en neer hoeven rijden. De infectie was snel onder controle, maar gedurende de week dachten de artsen dat er van alles met hem aan de hand was, omdat hij transpireerde en een helemhogw hartslag had. Ze hebben hem getest op een overactieve schildklier, hersenbloeding, niertumoren en andere tumoren. Iedere keer waren wij weer in spanning aan het wachten op een uitslag, opgelucht dat het weer goed was, weer in tranen omdat er misschien wel iets anders vreselijks aan de hand was. Zijn gebroken sleutelbeen was het minste van de problemen. Ik was de hele dag in touw, van voeding naar kolven naar afspraak met arts, lactatiekundige, maatschappelijk werkster. Iedere dag koud eten, geen drinken omdat ik gewoon nooit op mijn kamer was. En met een totaalruptuur was ik ook totaal niet mobiel dus kon niet zelf naar Timo toe. En dan inderdaad de reacties van mensen: laat je lekker verwennen, fijn dat je 's nachts kan doorslapen (hoezo? Het is mijn zoon dus ik voed hem zelf), etc. Nu vooral de vraag, ben je al hersteld van je heftige bevalling? Die vond ik totaal niet heftig in vergelijking met die eerste week. Niemand die het ècht begrijpt, ook mijn man ziet niet in hoezeer ik er nog mee zit. Overigens, met Timo is helemaal niets aan de hand. Hij is na negen dagen kerngezond het ziekenhuis uitgekomen, ze schrijven zijn klachten nu toe aan de antibiotica. De infectie was waarschijnlijk groep b streptokokken, de (eventueel) volgende keer krijg ik preventief antibiotica. Ik denk zelf dat Timo geïnfecteerd is geraakt omdat ik ongeveer een week (zonder dat ik het wist, de vk wist het wel) met 4 cm ontsluiting rondgelopen heb. Het is een heel verhaal geworden, ben blij het hier even kwijt te kunnen.
Ik herken het ook hoor..... Onze dochter is na de geboorte overgebracht naar het NICU in Utrecht. Ik heb 1 nacht in Utrecht in het ziekenhuis gelegen en werd toen "ontslagen" en kon het Ronald McDonald huis in. Ik vond het verschrikkelijk! Ik was heel onzeker (1e natuurlijke bevalling) mijn ontlasting zat zo verstopt dat ik niet normaal kon lopen. Mijn vriend was mijn kraamhulp. Om toch iets te doen voor onze dochter ben ik bv gaan geven. Wist nergens van en in het ziekenhuis hadden ze nog net tijd om uit te leggen hoe de kolf werkte. De hele dag was het heen en weer rijden tussen McDonald huis en het ziekenhuis. Onze zoon zat thuis en daar moest oppas voor geregeld worden. Steeds als hij op visite kwam dan "brak" ik weer. De eerste 1,5 week zijn wij echt geleefd en ik was zo blij toen ze eindelijk naar het ziekenhuis hier mocht. Lekker mijn eigen omgeving, ons zoontje weer om ons heen, eigen douche.
Ik heb niet alles gelezen maar zag de titel en voelde direct weer het verdriet van mijn bevalling. Dochter is geboren met een spoedks en het leek goed te zijn. Toch een dag later naar het UMCG gebracht vanwege stuipen. Op Neo IC terecht gekomen en voor haar leven gevochten. Bleek een hersenbloeding te zijn. Ik mocht de eerste dagen blijven vanwege is en had een kamer alleen. Manlief mocht ook blijven. Eten en drinken kregen we beide van het zh. Daarna mochten we in een Zotel. Dit is een hotelkamer in het zh. Je ligt dus in het zh maar wel met een eigen kamer met sleutel. Ook hier werd eten en drinken verzorgd. We mochten eten in het personeelsrestaurant. Pas toen dochterlief weer mee naar huis mocht, hoefden we weg uit het zh. Al die tijd dus dichtbij haar gebleven. Ook op de IC en later op de kinderafdeling mochten we zoveel mogelijk zelf doen. We hebben niet meer kinderen en dit maakte het ook gemakkelijk om in het zh te blijven. Ik zou graag een tweede kindje willen. Helaas lukt dit nog niet. En er is angst, veel angst. Maar tegelijkertijd ook moed, ik wil graag een gewone bevalling met een gewone kraamweek. Wie weet is het ons nog gegund.
Kan niet mee praten over kinderen die niet gelijk bij je mochten. Dochter is maar 12 uur bij me weg geweest en toen kwam ze al bij me op de kamer. Maar om te zeggen dat de kraamweek bij de eerste zo leuk was nou nee. Heb een hele andere verdriet gehad en nog soms doet het me verdriet. Ik heb me zoon nooit geboren zien worden. Dat stukje kan niemand me meer terug geven en blijft altijd zwaar. De geboorte van me dochter heeft wel iets goed gemaakt maar de eerste huiltje enzo heb ik nooit mee gemaakt en dat doet nog wel eens verdriet. Het slijt in de loop de jaren maar ook ik kan dat nooit vergeten. Dus niet het zelfde maar kan me wel verplaatsen in jullie verhalen.
Ik ken het helaas, en weer niet. De eerste ging perfect, super kraamweek. De tweede leek perfect te gaan, tot ik HELLP post partus kreeg (na de bevalling dus, ik was op dat moment thuis, doodziek ineens). week ziekenhuis, m'n zoon voelde zich top, ik helaas niet. ik kon hem niet vasthouden, badje doen ect. en het aller ergste vind ik dat ik er geen herinneringen meer aan heb, ben alles kwijt van de eerste 4 a 5 weken, alles! en foto's zijn er in de hectiek bijna niet gemaakt. hierdoor vond ik het ook moeilijk een band met hem te krijgen.
Ik herken het ook. Jesse was na de bevalling erg beroerd, helemaal niets bleef in zijn maagje en hij had heel veel last van spiertrekkingen. 9 uur na zijn geboorte is hij opgenomen op de couveuseafdeling en lag hij aan allerlei apparaten. Ze wisten niet wat hij had, ze gaven hem uit voorzorg alvast antibiotica, maar hadden geen idee of dit wel nodig was. Gelukkig kreeg hij na drie dagen weer een zuigreflex en zijn ze op mijn aandringen zijn voeding in flesjes gaan aanbieden ipv via zijn sonde. Dit ging gelukkig zo goed dat hij op dag 6 naar huis mocht. Ik heb er ook heel lang 'last' van gehad dat ik hem die eerste dagen niet bij me heb gehad en hem toen ik na drie dagen ontslagen werd in het ziekenhuis moest achterlaten. Gelukkig had ik wel een hele lieve kraamzorg die dankzij mijn extra verzekering ernog 7 dagen is geweest nadat Jesse thuis kwam. En die opmerkingen over dat ik wanneer Jesse nog in het zkh lag ik in ieder geval goed kon slapen heb ik ook gehad. Grr, alsof je kunt slapen wanneer je niet weet wat er met je mannetje aan de hand is en alleen maar weet dat hij heel erg ziek is en niet zelf kan eten en alles wat hij met de sonde krijgt er weer uitgooit. Als ik terugdenk aan die periode dan lopen soms vanzelf de tranen weer over mijn wangen ook al is het nu alweer bijna een jaar geleden.
Ach ja, soms loopt het anders. Ik heb ook geen kraamweek gehad, sterker nog: ik heb geeneens verlof gehad voor mijn bevalling. Wat nou lekker rustig wachten op je kindje met een hele dikke buik, ik had de kinderkamer nog niet eens klaar of ik had al een kind gebaard. Uiteindelijk 5 weken lang naar het ziekenhuis heen en weer gereden voor we haar thuis hadden. Maar goed, we hopen dat de (eventuele) volgende wel volgens de boekjes komt We gaan het zien!
Jullie verhalen zijn heel herkenbaar. Mijn verhaal: Op 2-8 met gillende sirenes naar het VU-Amsterdam gebracht omdat ik van niks in een weeën storm van weeën terecht kwam. Achter af gezien zijn toen mijn vliezen gescheurt en ik heb dat ook aangegeven bij de verloskundige maar hier werd niks mee gedaan en toen om 19uur mijn weeën wegzakte mocht ik naar huis. De volgende dat weer naar het ziekenhuis en toen weer met spoed naar de verloskamers ivm weeën om de minuut maar bij de controle bleek dat ik nog steeds geen ontsluiting had. Weer rond 19uur 's avonds zakte de weeën af, gelukkig hebben ze me toen opgenomen en de volgende dag mocht ik om 7uur weer terug naar de verloskamers...... Ik ben toen ingeleid en om 21.12 was onze dochter er.......eindelijk Op 5-8 mocht ik naar huis, ook al gaf ik aan dat ik vond dat ze zo slecht bij was.... Op 6-8 deed ze niks meer en was 10% afgevallen! Met spoed naar het ziekenhuis en toen is ze opgenomen omdat ze te veel afgevallen was. Uit bloed onderzoen bleek dat ze hersenvliesontsteking had (groep-B streptokok) En toen wisten ze ook dat ik langdurig met gebroken vliezen gelopen had. Ik mocht in het ziekenhuis bij haar blijven ik werd goed verzorgt.........alleen werd ik niet gecontroleerd. Na wat vragen mocht ik naar de VK in het ziekenhuis waar ze me in de gaten gehouden hebben. Na een week ben ik naar huis gegaan en moest ik Suzannah achter laten. Ze heeft in tot aal 3wkn in het ziekenhuis gelegen. Bij ons werd er echt heel goed voor ons gezorgt.
jammer genoeg ook hier ervaring.... Was opgenomen met zwangerschapsvergiftiging (39 wkn) pas met 42.1 wkn ingeleid (voelde me echt heel slecht, maar ze wilde niet ingrijpen) uiteindelijn m'n meisje geboren met keizersnede (ontsluiting vorderde niet en m'n bloeddruk steeg nog verder) 3 dgn later naar huis (dochter leek oke) maar op dag 5 kreeg ze stuipjes en werd steeds heftiger. Opgenomen in het ziekenhuis (en ik continue heen en weer, wat niet meeviel aangezien de keizersnede wond.. .maar alles voor je kind!) daarna overgeplaatst naar Radboud waar ze nog 3 maanden is gebleven..... Ze vreesden voor een stofwisselingsziekte maar blijkt "gewoon" epilepsie. Nu onder controle gelukkig. Maar wat ben ik bang geweest.... ze had soms 90 aanvalletjes per dag (+- 10 seconde per keer) en daardoor dus status epileptica.... Nu gaat alles redelijk, onlangs erachter gekomen dat ze autistisch is. Arts in het radboud denkt dat haar hersentjes zijn over ontwikkeld waardoor ze de aanvalletjes kreeg. Januari 2011 en november 2011 nog een grote aanval gehad en nu onder medicatie en is alles gelukkig rustig. Wel kan ik mij nog herinneren hoe het voelde om je netgeboren baby achter te moeten laten in het ziekenhuis. Echt heel heftig.....! Hier ook een wens voor een tweede, loop nu in MMM, in januari gaan we voor ICSI. Doet al goed om te schrijven, ook hier veel angst voor een tweede (vooral de tijd na geboorte en de bevalling....) Groetjes jopa1000
Herkenbaar, hoor. Onze dochter is 10 weken te vroeg geboren, dus hoezo kraamtijd? Het was zeven weken lang alle dagen twee keer per dag naar het ziekenhuis, de eerste twee weken per rolstoel omdat ik nog niet lopen kon. Geen beschuit met muisjes, geen kraambezoek, niemand die vraagt hoe het eigenlijk met jou gaat. Begrijpelijk, maar gewoon echt ontzettend niet-leuk. En inderdaad, toen mocht ze mee naar huis, terwijl ik geen idee had wie ze was. Het heeft best een tijd geduurd eer ik haar als mijn kind ging zien, dus ja, het doet wel wat met je band. Het is allemaal nogal onnatuurlijk, dus dat helpt niet. Het voelt gewoon raar dat je ineens een kind hebt thuis. Althans, dat vond ik. Onze zwangerschap(pen) is/zijn geen roze wolk geweest, dus ik mag m'n handen dichtknijpen dat hier nu een klein meisje in haar wiegje ligt, maar de fijne kraamtijd van anderen (en eigenlijk ook alle superdikke buiken) is/zijn een pijnpunt. Suus
Wat fijn al die herkenbare verhalen. het klinkt misschien raar ,maar dat doet me dan toch wel even goed. ik heb zo het idee dat iedereen dat gedeelte aan de kant schuift. Die jaloezie heb ik nog steeds als ik alleen al een ooievaar bij iemand voor het raam zie(natuurlijk zegt dat ook niet alles). @suus35 ik heb je verhaal toendertijd ook gevolgd we zaten toen in hetzelfde toppic, maar meid voor jou moet het ook erg zwaar zijn geweest zeg! elke dag 2x op en neer. wij deden dat ook...het kost zo vreselijk veel tijd en ik heb mij zo schuldig gevoeld naar mijn dochtertje die telkens weer naar de oppas moest.....MEt grote tranen liet ik haar daar achter.. Toch is het wel heerlijk dat hij thuis is en ik geniet nu gelukkig eindelijk vollop van hem! Hopelijk heeft iedereen dat nu wel!!
Hier ging het de eerste dagen perfect. Zoontje dronk goed, had stabiele temperatuur en was tevreden. Ondanks het weinige slapen zaten we op een roze wolk. Totdat hij de 4e dag koorts kreeg s avonds om kwart voor 12. Zelf had ik ook koorts, 38.6. De kraamverzorgster had net gezegd die dag dat we hem niet meer hoefden te tempen omdat de temperatuur zo stabiel was. Maar nu voelde hij echt warm. Meteen de verloskundige gebeld, die zei kijk het even aan. 3 uur later weer gebeld, helemaal in paniek. Koorts was 0,5 gr opgelopen. Verloskundige zei weer dat, gezien zijn alertheid en goede drinken, ze zich geen zorgen maakte. Na mijn aandringen zou ze de volgende ochtend om half 9 langskomen. Wat een panieknacht was dat, maar ik vertrouwde op de verloskundige(zal ik nu nooit meer doen) Om 6 uur s ochtends was de temp weer wat gezakt dus ik heb toen niet meer opnieuw gebeld. Net voordat de verloskundige kwam liep hij paars aan, en toen de verloskundige er was, weer. Ze tempte hem, keek hem na en zei dat hij ernstig ziek was en we met spoed naar het ziekenhuis moesten. Hij kreeg infusen aan beide armen met 4 lijnen, waarvan 3 antibiotica. Hij kreeg ook zuustof en vocht toegediend. Bleek dat hij een hersenvliesontsteking had. 3 weken ziekenhuis waarbij ik 24 uur per dag bij hem ben gebleven. Alleen af en toe, tussen de BV door, eten bij mijn schoonouders, daar verbleef mijn dochter. Totdat mijn zoontje ziek werd had ik ontzettend veel last van de hechtingen e.d. Vanaf het moment dat hij ziek werd heb ik niets meer gevoeld. Pas een week later voelde ik weer een beetje pijn. Na die 3 weken was het nog niet over, zijn saturatie bleef te laag in zijn slaap en ze waren bang voor een ernstige ziekte. Allerlei onderzoeken gehad. Tot 12 weken heeft hij thuis aan een monitor gelegen. Toen kreeg hij een slaaponderzoek en hieruit bleek dat hij eindelijk hersteld was van het ademhalingsprobleem. (Hij ademhaalde te langzaam in zijn slaap Maar wat een verschrikking uiteindelijk die kraamweek. Na 3 weken kwam ik voor het eerst weer thuis. De kraammanden stonden nog bijna ongerept en ik had geen enkel kaartje zelf opengemaakt. Zo'n tijd doe je nooit meer over, maar ik kan het volledig achter me laten omdat mijn zoontje gezond is en het heeft overleefd en daar ben ik zo ontzettend dankbaar voor.
Dat vond ik in ons streekziekenhuis wel heel erg meevallen, ik heb daar wel veel steun (voor zover ik dat nodig had) gekregen van de verpleging daar. Ik mocht toen ik het heel vervelend begon te vinden zelfs illegaal gebruik maken van een kraamkamer om even rustig alleen met Simone te liggen, op zo'n couveuseafdeling ben je toch nooit echt alleen.... Ze was toen al wel zo sterk dat ze even zonder monitor mocht dus dat was al in de laatste week. Al met al best een 'fijne' tijd geweest, maar niet hoe het zou moeten gaan.... Gelukkig heb ik wel al die tijd een kerngezonde dochter gehad die zonder ook maar 1 terugval omhoogklom in gewicht en kracht en gelukkig al voor de 36 weken naar huis mocht. Dat scheelt misschien ook wel.
Hier lang niet zo erg als bij sommige van jullie maar op dag 6 werdt ze viir bet eerst voor 2 dagen opgenomen ivm geelzucht, dag 10 weer 2 dagen voor overmatig spugen en afvallen en dag 14 ivm blauwe lipjes 3 dagen. Ik mocht alle keren bij haar blijven. Kreeg sochtends een ontbijtje. Verder heeft helrmaal nienand gevraagd hoe het met mij ging. In het zirkrnhuis heb ik alle verzorging van yara zelf gedaan, sochtends moest mijn bed voor half 8 opgeklapt zijn... ik had erg veel last van de bevalling maar niemand die even bij mij kwam kijken. Im snap het wel, yara was het belangrijkste en dat vond ik ook! Maar ze zagen me met rolstoel door heg ziekenhuis rijden als ik ff met vriendlief een rondje gi g doen omdat lopen te zwaar was, en dan nog geen woord. Ik ben blij dat ik bij dr mocht blijven, maar het was wel erg eenzaam...
Herkenbaar allemaal. Ik zit nu nog in de kraamweek, maar wel in het ziekenhuis. Mijn jongen is met 34 weken geboren en ligt in de couveuse. Ik mag hier 8 dagen blijven (nog 2...) en dan moet ik naar huis zonder hem... Nu kan ik nog 5x op de dag naar hem toe, en maar 2x uit de couveuse, eerste dagen minder , maar volgende week niet meer. Ik mis de beschuit met muisjes en de gemoedelijkheid van je eigen huis. Maar vooral mis ik hem, 7.5 maand samen geweest en dan opeens niet meer! Ik heb hem ongeveer een uur per dag in mijn armen... Ik moet blij zijn dat het goed met hem gaat, en dat ben ik ook, het kan veel erger, maar toch is het niet de kraamweek die ik me voorgesteld heb. De verpleging hier is heel aardig en nemen ook echt even de tijd om met je te praten, dat is wel fijn.
ook voor mij heel erg herkenbaar ik ben bevallen met 34 weken en mijn zoontje moest in de couveuse hierbij kwam ook dat hij een grote slok vruchtwater binnen heeft gekregen en daardoor zaten zijn longen vol en heeft een zuurstof masker gekregen. Ik mocht ook 8 dgn in het ziekenhuis blijven. En dan moet je naar huis en je kind achter laten wat was dat vreselijk ik ging 3x per dag naar hem toe. Vond het ook erg moeilijk om geen kraamtijd te hebben gehad. Toen hij eindelijk naar huis mocht hebben we ook echt 3 dagen alleen met elkaar doorgebracht daarna mochten familie en vrienden komen. Soms als ik eraan terug denk dan krijg ik weer een brok in mijn keel was een heftige periode. Gelukkig gaat alles super goed met hem en ben ik super trots op mijn ventje. Voor iedereen waarvan hun kindje nog in het ziekenhuis ligt heel veel sterkte ermee.
Mopje, gefeliciteerdmet de geboorte van je zoon! Heel veel sterkte in deze moeilijke periode. Als je naar huis moet is het vreselijk, het voelde bij mij alsof de navelstreng opnieuw werd doorgeknipt, maar dan veel pijnlijker. Toen ik thuis kwam, zag ik de geboortesticker op het raam en heb ik echt hysterisch gehuild. Maar eenmaal gedouched, aangekleed en met een kop thee op de bank was het stukken beter en voelde ik me weer helemaal mens. Zo had ik me in het ziekenhuis niet kunnen voelen. Ok, Timo hoefde toen niet lang meer de blijven (al wist ik dat pas de volgende dag), dus ik weet niet hoe het is om 3 keer per dag op en neer te rijden. En wat Wherona zegt, als hij thuis is, neem een paar dagen voor jullie zelf. Wij hebben de eerste anderhalve week geen kraamvisite ontvangen, behalve de opa's en oma's en dat was de beste beslissing ooit. Zou ik volgende keer ook weer doen, ziekenhuis of niet. Hopelijk is je mannetje snel thuis!