(pop poli: gesprek met gynaecoloog psychiater en kinderarts over medicatie en hulp. Advies word naar de huisarts gestuurd) Al maanden voel ik me niet goed. Ik ben veel ziek geweest door de zwangerschap, en t voelde alsof ik niet aan mezelf toe kwam. Het ging steeds verder bergafwaarts, ik werd ontroostbaar, en als m'n man de zorg van m'n dochter over nam kon ik de hele dag in bed loggen huilen. Na eindelijk in de zomer vakantie aan vrienden te hebben bekend dat het niet goed ging, af gesproken dat ik hulp zou vragen aan m'n familie als ze thuis waren van vakantie. Kort gezegd waren zij alleen maar boos. Mijn oma was net overleden en waar ik dan toch mee bezig was ik was onhandelbaar. Ik wilde zo goed en zo kwaad als ik kon uitleggen dat ik me echt heel depressief voelde. Maar ze waren boos en hebben eens stevig met elkaar gepraat. Conclusie was dat ze niet meer wisten wat ze met me aan moesten, ik weer uitgelegd het gaat niet goed ik voel me depressief. Maar ze konden er niks mee. Ik knapte die nacht, kon mezelf wel wat aan doen, en werd rustig van naar treinen kijken. Ik ben de volgende morgen bij de dokter binnen gestormd die me eigenlijk alleen een gesprek met de praktijkondersteuner aanbood. Toevallig kwam ik nog bij de VK die me door verwees naar de pop poli. Er naar uit gekeken en gister gesprek gehad. Wat me erg opluchten. Toen ik mijn leven de afgelopen maanden opsomde zaten ze verbaasd te kijken, ze bevestigden dat het allemaal heel erg veel was. En zouden een advies krijgen. Vanmorgen kreeg ik van een familie lid een zogenaamd geïnteresseerd telefoontje, want al gauw ging het over wat er allemaal fout was gegaan en waar hun allemaal last van hadden bij mij. Een paar keer m'n grens aan gegeven dat ik het niet aan kon wat resulteerde in schreeuwen, ik betrok alles namelijk volgens hun enorm op mezelf. Na een opmerking over dat mijn kind wel genoeg gezien had van mijn gedrag heb ik opgehangen. Daarna zakte ik in elkaar. Mijn partner kan der slecht mee omgaan en vertelde me ook nog even wat ik anders had kunnen doen. Klaar op over. Dus ik de dokter gebeld. Aangegeven dat ik me niet goed voelde of de brief van de pop poli er al was. Nee mevrouw u moet echt even wachten. Administratieve afhandeling etc. Wellicht kan het voor het weekend. $@$)_#@$%-$ ziekhuis gebeld nee mevrouw dat kan ik niet versnellen, ik in tranen verteld dat het niet goed ging en toen gebruikte ze een spreekwoord over dat zij ook niet sneller konden dan ze konden. %#$@))$& Men zegt altijd dat je om hulp moet vragen als er wat is. Maar mijn ervaring nu leert echt dat eigenlijk nooit iemand echt iets voor je doet. Als ik geen kinderen (1 dochter en een baby in m'n buik ) had, had ik echt mezelf nu van kant gemaakt. Niemand neemt het voor me op. Ik voel me zwak en steeds weer valt de hele wereld over me heen. Ook al geef ik aan dat het niet goed gaat. Het enige wat ik nodig ben is dat er iemand luistert, me begrijpt. Maar als je dus iets hebt als een prenatale depressie snapt niemand het en is het niet geaccepteerd gedrag. Een hulpverlener kan over een weekje wel een gesprek plannen en communicatie tussen instaties duurt ook een aantal dagen. En zoiets is soms nou net te laat..... ik zou het nu niet doen... begrijp me niet verkeerd.. maar ik heb geroepen , geschreeuwd, gebeld, gevraagd om hulp, en de manier waarop dat word gegeven is het altijd precies te laat
Jeetje meid... wat verschrikkelijk moeilijk voor je! Sowieso dapper dat je hebt aangegeven dat het je alleen niet lukt. Maar heel vervelend dat er (nog) geen gevolg aan jouw hulpvraag is gegeven. Ik hoop dat je het uit kunt houden tot aan het gesprek met de pop poli. Als het toch te lang duurt en je zit er echt doorheen: je mag me altijd pb-en. Ik ben dan welliswaar geen hulpverlener en geen bekende van jou maar niemand verdient het om zo in de put te zitten. Wellicht kan het je enigzins verlichten om het van je af te praten, hoe raar het ook klinkt. Ik meen het oprecht. Heel veel sterkte en hou je ons hier een beetje op de hoogte van hoe het met je gaat?
dit vind ik een lieve reactie van Novaa. Zoiets had ik ook op willen schrijven, maar kon de woorden niet vinden. vind het heel erg voor je en hoop dat je zeer binnenkort geholpen kan worden. Heel veel sterkte!
Wat erg.... Ik hoop dat je snel goede hulp krijgt en weer kan genieten van het leven. Sterkte meid.....
Er bestaat toch ook een crisis dienst van de ggz. Wellicht kun je daar geholpen worden. Heel erg veel sterkte en wat goed dat je je grenzen aangeeft en hulp vraagt. Dit is een eerste stap in de goede richting.
Het klinkt als een crisissituatie en daar moeten ze toch écht iets voor geregeld hebben. Ik weet natuurlijk niet hoe dat in jouw omgeving werkt Maar volgens mij hebben ze dat overal wel, een psychiatrische afdeling (paaz) in het ziekenhuis. Het klinkt alsof je gewoon tot jezelf moet komen, maar ook tegen jezelf én anderen in bescherming genomen moet worden op dit moment. Ik zou dit toch echt even uitzoeken. Voor je familie moet je het niet laten, want die behandelen je toch alsof je een stuk vuil bent (onterecht natuurlijk! Het niet meer aankunnen is géén schande). Je MOET hulp.
Erg knap van je dat je durft aan te geven dat het niet goed met je gaat, en wat erg dat mensen er zo op reageren. Er is veel moed voor nodig om te zeggen dat je het allemaal niet alleen kan en ik snap dat het erg frustrerend is als mensen en zeker familie er zo op reageert. Als je wilt zou je me een pb mogen sturen. Als je aan iemand je verhaal kwijt zou kunnen zou dat misschien iets schelen. Heel veel sterkte.
Dankjulliewel voor jullie reacties. Met crisisdienst en paars ben ik bang voor het amk ivm m'n dochter
meid echt vervelend misschien hier je verhaal al opschrijven? we kunnen wel een luisterd oor bieden Tot je een gesprek heb
Hmm, ik denk dat er wel meer moeders zijn die het even niet meer trekken toch? Op de paaz zat ik met een paar moeders in ieder geval.
Allereerst heel goed dat je zelf aan de bel hebt getrokken, meermaals! Ik vind de reacties van je familie en partner ronduit teleurstellend. Ongeacht een evtentueel verleden kunnen ze toch begrijpen dat hun reactie dingen alleen maar erger maakt? Maar blijkbaar zien ze dat zelf niet. Meer dan je heel veel sterkte bieden en je laten weten dat je hier altijd een luisterend oor zult vinden kan ik helaas niet voor je doen. Hopelijk krijg je snel de hulp die je zoekt en zie je dingen snel weer positiever in.
Veel sterkte! En idd wat de andere meiden ook zeggen, goed dat je het van je af schrijft! En als het echt niet gaat, toch echt de night care of iets bellen lijkt me? Dit is een heel onveilige situatie voor jezelf. Slik je medicijnen? Je mag me ook altijd pben, ben zelf ook bij beide zs op de pop poli geweest. En ik heb veel hulp van een pip verpleegkundige gehad. Zij kwam ook aan huis. Misschien kunnen ze je op de afdeling gynaecologie opnemen in het ziekenhuis? Al is het maar om je stress te verminderen en je waarschijnlijk hoge bloeddruk in de gaten te houden.
Hoezeer ik ook zeg dat het niet goed gaat er worden me geen andere handvatten geboden. Misschien dat ik niet het juiste zeg? Via de pop poli mag ik dus aan de medicijnen. Maar dat advies moet eerst naar de huisarts gestuurd worden. En toen ik vanmorgen dus door het gebeuren weer zo door de grond zakte duurde het allemaal te lang. Waarom lag jij op de paars afdeling? Had je toen ook al kind thuis? Vind het ook moeilijk om m'n dochter achter te laten. Ik voel me gewoon zo murf geslagen, kben rust nodig, tijd. Het helpt als ik met iemand praat en andere kijk op dingen geeft. Het voelt wel alsof de ene week beter wil dan de andere. Het ligt er ook aan wat er gebeurd. Maar als het niet lukt heb ik ook echt het gevoel dat ik geen kant op kan Ik voel me zo eenzaam en onbegrepen. Ik heb het verlies van m'n oma alleen moeten verwerken. De rest vang gezin ging samen ik ging alleen heen, naar oma die opgebaard lag. Oh wat ik daar in m'n eentje zitten brullen. Ik ben m'n baan kwijt, ik krijg geen vast contract. Zoals zovele in de zorg. Door een scheiding ben ik veel vrienden en plezier verloren. Mijn oma gaf me het gevoel dat ze wist wat ik waard was. Mijn familie ziet niet mij maar een rol die ik vervul volgens de man waarmee ik gesprekken heb. Om daar los van te komen zullen er nog vele confrontaties volgen. Ze willen niet horen wat ik te zeggen heb. Volgens die man waarmee ik gesprekken heb kom ik tegenover m'n familie slecht voor mezelf op. Maar bij alles wat ik zeg krijg ik ruzie. En omdat ik dus weinig mensen om me heen heb, wil ik voor m'n dochter en aankomende baby wel contact met hun houden De man waarmee ik gesprekken heb is een psychisch verpleeg kundige. Omdat de psycholoog onbetaalbaar is. En dit is dan een praktijk ondersteuner, in de huisartsen praktijk
Jeetje meid, allereerst een hele dikke vette knuffel voor jou! Wat goed dat je hulp zoekt.. dat is stap 1!! Praat schrijf huil en gooi het eruit, Jammer dan als mensen het niet willen horen dan laat je die even links liggen, eerst jij nu.. jij en de kleintjes.. waarschijnlijk gebeurd er nu een hele boel, en gaat het allemaal even veeel te snel, probeer voor jezelf hoe lastig ook, de belangrijkste dingen er uit te halen, die jij het belangrijkst vind en begin daarmee. kop op meid, en pben mag altijd
ik ben twee jaar terug via de crisisdienst op de paaz opgenomen en zolang jij je kinderen niet iets dreigt aan te doen, slaat , verwaarloost komt er echt geen amk melding oid hoor.
ik ben twee jaar terug via de crisisdienst op de paaz opgenomen en zolang jij je kinderen niet iets dreigt aan te doen, slaat , verwaarloost komt er echt geen amk melding oid hoor. Bel nu de hap en zeg dat het echt helemaal niet gaat en je veel suicidale gedachten hebt. Dan moet de crisisdienst je wel beoordelen. Heel veel succes
Waarom voelden jullie je niet goed? Heb soms het gevoel dat ik gek word. Hoe lang moet je dan blijven? Miste je je kids niet heel erg? Ik zou m'n kids nooit wat aan doen. Nooit van m'n leven. Wel heb ik automutilatie (mezelf zeer doen, snijden) wat ik moeilijk onder controle kan houden
Opzich is m'n vriend er dan wel. Maar die is niet zo extravert en maak ik helemaal gek. Ik moet die bevestiging hebben dat ik het goed doet dat hij me begrijpt Ps meiden dit helpt zo onwijs
Ik ga even heel hard en down to earthy zijn: je geeft namelijk aan dat je -ook al voelt het bijna zo-n toch echt nog niet echt jezelf iets aan zou gaan doen. En dat is precies waarom je gewoon een aantal dagen moet wachten tot communicatie tussen instellingen gedaan is. Er zijn namelijk veel meer mensen zoals jij en die moeten allemaal geholpen worden en dat kan niet allemaal maar stante pede. En zolang je jezelf dus nog zodanig in de hand hebt dat je jezelf niets aandoet, kun je dus die paar dagen echt nog even wachten. Crisisopname wordt echt alleen aangeboden aan mensen die het echt niet meer redden. Die plekken zijn spaarzaam en vaak vol, kan ik je helaas vertellen. Daar moet dus ook zorgvuldig mee omgegaan worden. Ik snap dat dat heel verrot is als je jezelf er juist toe gezet hebt om hulp te zoeken, maar er wordt nu wel degelijk iets met je hulpvraag gedaan en houd jezelf dat voor. Ook als je vandaag zou kunnen starten met therapie/gesprekken, zou het nog maanden duren voor je je beter gaat voelen en je problemen echt opgelost gaan worden. Dat is ontzettend verrot, maar wel de realiteit. Sterkte met alles en hopelijk vind je mensen in je omgeving die je meer tot steun kunnen zijn dan je familie.
Nee hoor, ik ben geen moeder dus ik hoefde niemand achter te laten Ik was psychotisch en verwondde mezelf ook, is alweer vijf jaar terug. Ik snap dat het moeilijk is om je dochter achter te laten trouwens. Dat lijkt me helemaal tegen je gevoel ingaan. Maar misschien heb je het gewoon even nodig om heel hard aan je eigen gevoel te werken zodat je een nog betere mama kunt zijn, die zelf ook goed in d'r vel zit.