Hoi allemaal Ik ben 21 jaar en ik ben er afgelopen week achter gekomen dat ik zwanger ben. Aan de ene kant ben ik er heel blij mee maar aan de andere kant niet. Ik woon nog thuis en mijn vriend woont ook nog bij zijn vader.(hij is al 28 ) Ik ben ook nog bezig met een opleiding en werk niet, mijn vriend heeft nu al een paar weken geen werk.. Ik wil het liefst met hem samen gaan wonen maar weet alleen niet hoe want hij zou dan wel elke dag moeten gaan werken. Ik weet echt niet wat ik moet ik ben al dagenlang aan het huilen omdat ik weet dat abortus misschien de beste oplossing zou zijn maar dat zou ik echt niet kunnen. Ik zou het kindje het liefst willen houden. Maar de mensen waar ik het al mee heb besproken zeggen dat het beste zou zijn om het weg te laten halen. Morgen heb ik een afspraak met de dokter, maar ben zo bang dat zij ook zegt dat het beter is om het weg te laten halen Mijn vriend heeft nog geen idee wat hij ermee aanmoet en doet ook minder lief tegen me dan normaal. En juist nu vind ik het fijn om de hele tijd bij hem te zijn. Alleen lijkt het of hij dat niet wilt. Ik weet het gewoon even niet meer, ik voel me zo vreselijk.. groetjes
Meid, het enige zinnigs wat ik tegen je wil en kan zeggen is dat je het nooit moet laten weghalen tegen je gevoel in! Daar blijf je je leven lang mee zitten. Sowieso ben ik tegen abortus, maar dat is persoonlijk. Ik kan me voorstellen dat het heel lastig is voor je. Ik hoop voor je dat je mensen je in je omgeving hebt die je steunen... welke keuze je ook gaat maken. Veel sterkte ermee!! Liefs Emmely
En wat je vriend betreft ik denk dat hij het eerst in zijn eigen hoofd wil oplossen ofzo, typisch zoals veel mannen zijn. Ik denk dat hij wel komt deze week... en dan moeten jullie er samen over praten en beslissen. Meid vind het wel heel moeilijk voor je. Dikke knuffel.
Dankjewel voor je reactie Ja het liefst wil ik het kindje houden, alleen is het zo naar als de meeste mensen zeggen dat het beter is dat je het weg moet laten halen.. Word daar zo onzeker van:S Ik heb het ook nog niet tegen mijn ouders gezegd omdat ik dat nog niet durf. Ik ben dan wel 21 maar heb het idee dat ze me toch te jong vinden.. En ja ik hoop dat mn vriend wel anders gaat doen, want heb hem nu juist zo nodig. Ik mis hem de hele tijd. En hoop echt dat hij het ook wilt houden en dat we samen kunnen wonen. Als ik bij hem en zijn vader zou kunnen wonen zou ik ook al blij zijn, maar ik weet niet of mn vriend en zijn vader dat goed vinden.
Meid ik denk dat als jij nu al zegt dat je het kindje wilt houden, dat je daarvoor moet vechten, zelfs als dat ten koste gaat van andere dingen (misschien!).. Een kind krijgen is het rijkste wat je kan hebben. Meer dan materiele dingen. Ik heb zelf nog geen kinderen hoor, maar zo denk ik erover. Daar kan geld of iets niet tegenop. Tuurlijk, je moet het wel kunnen verzorgen en de mogelijkheden hebben om het op te voeden. Maar er zijn vast lieve mensen om je heen die jou gaan steunen wanneer je hebt besloten om het wel te houden. En ik kan heel goed begrijpen dat het naar is wanneer mensen om je heen zeggen dat je het weg moet laten halen. Dat is op dit moment niet wat jij nodig hebt!
Inderdaad, ik zou er wel heel erg mee zitten als ik het weg laat halen. Alleen ik weet niet of de mensen om me heen me zullen steunen, vooral omdat de mensen waar ik het aan heb verteld zo negatief reageren.. Morgen maar met de dokter praten en hopen dat zij positief is en ook niet gaat beginnen over abortus :S Ik hoop echt dat er oplossingen zijn voor een eigen huis ofzo, weet jij dat misschien?
meid ik lees aan heel jou reactie dat jij voor je kindje wil gaan. je moet denken met je hart en niet met je hoofd in deze situatie. als jij dit kindje weg zou laten halen ben je heel je leven een wrak denk ik.. er zijn zoveel organisaties die jou en jou vriend willen helpen. jou vriend kan toch gaan soliciteren en je kunt een huisje gaan huren, krijg je ook nog huursubsidie en weet ik welke subsidies nog meer als moeder zijnde.. laat niemand jou keuze maken. dat doe jij en alleen jij zelf!! (misschien met inbreng van jou vriend maar dan nog mag alleen jij de beslissing nemen) succes met alles en ik weet dat je 't kunt!!! xxx
Dankjewel Ja ik hoop dat mijn vriend dat wil gaan doen.. Hij is bouwvakker maar heeft de hele tijd dan weer wel en dan weer geen werk dus is erg moeilijk. En met geld kan hij ook niet zo goed omgaan. En zelf zit ik dan nog op school en dat wil ik wel afmaken.(duurt nog 1,5 jaar)Dus geld is een groot probleem. Weet je misschien welke organisaties dat zijn die kunnen helpen? En waarmee ze kunnen helpen? xx
Ik snap je bezorgdheid, maar van abortus krijg je echt spijt!! en je wilt zelf je kindje graag houden. Waarom zou je met 21 te jong zijn? er zijn genoeg moeders die ze nog jonger krijgen. Ik wa sook 21 toen ik zwanger raakte en heb nu een baijna 8 jarige pracht dochter, en of ik er spijt heb van heb dat ik jong moeder ben geworden?? Nee totaal niet zou het zo weer overdoen. Misschien kan fiom je helpen?? ik heb zelf geen ervaring met die instantie, wil je sterkte wensen en ook nog gefelichiteerd met je zwangerschap!
Dankje voor je reactie , dat geeft me weer wat hoop Hoe was jouw situatie toen je 21 was, woonde je toen nog thuis of woonde je al samen? Ja dankjewel ik ga er proberen van te genieten en ik zal eens op de site van fiom kijken
De mensen die je hebt geraad pleegt, zijn dit ook mensen die echt van je houden of vrienden waar je het leuk mee hebt? welke beslissing je ook maakt, alleen jij kan deze maken. Overleg ook met je ouders, wie weet verbazen ze je wel?
Als ik in jouw situatie had gezeten had ik voor abortus gekozen...maar dat is mijn keuze! Jij moet doen wat voor jou het beste lijkt ongeacht wat andere mensen zeggen. Ik heb altijd gezegd dat ik alleen kinderen wilde als de situatie er naar was dus werk, huis, geld want een kindje kost nu eenmaal een hoop geld en het neemt ook een hoop tijd in beslag. Je leven zal er anders uit gaan zien en je relatie helemaal. Je moet er heel goed met je vriend over praten en het echt samen willen anders gaat het dalijk ook ten koste van jullie relatie en ik begrijp dat je dat echt niet wilt. Maar als jij eigenlijk diep in je hart voelt dat je dit kindje moet houden dan moet je er helemaal voor gaan maar dan moet je wel beseffen dat je leventje even op zijn kop zal staan. Gewoon je school afmaken, werk zoeken en zorgen dat je kindje niks tekort komt.
hej meis... ik was 20 toen ik mijn dochter kreeg...en studeerde toen ook... (nu nog steeds haha)... Maar het is zeker wel te doen hoor!... Als je graag wat meer wilt weten en advies wil... mag je me wel een pb sturen... (studeer sph dus weet wel een beetje van hoe en wat)
Dankje Ben blij om dat te horen. Ben nu alleen helemaal in paniek, want ik heb vanochtend vroeg een hele erge bloeding gekregen(zonder pijn maar wel een gespannen buik)ik heb het nu nog steeds. Ik weet niet wat het is want het voelt anders dan ongesteld zijn, alleen komt er wel heel veel bloed uit. Ik heb vorige week 2 zwangerschapstesten van Kruidvat(2 voor 5 euro)gedaan en die waren allebei positief en de dag daarna nog een Clearblue en die gaf ook aan dat ik zwanger was. Weet iemand wat dit zou kunnen zijn?
Meid als je het gevoel hebt er zelf nog niet aan toe te zijn...dan zou ik er heel goed overnadenken en met de huisarts en fiom praten. Goed nadenken of je dit wel of niet wilt. Je hele leven zal veranderen....en ben je er zelf al wel aan toe?
Ik raakte op mijn 18de ongepland zwanger, studeerde nog en woonde ook nog bij m'n ouders. Toch heb ik mijn kindje gehouden, waarom zou ik er niet voor kunnen zorgen? Ik heb een jaar bij m'n ouders gewoont, en ben toen gaan samenwonen. Heb 2 studies afgemaakt en we konden gewoon rondkomen van 1 studiefinanciering en een kleine inkomen van een bijbaan(manlief had toen nog geen verblijf en dus ook geen inkomen). Moet wel zeggen dat je met studiefinanciering ook een bijdrage krijgt voor kind,je krijgt huurtoeslag,zorgtoeslag en kindgebondenbudget. Mijn zoon is nooit tekort gekomen en had en heeft nog steeds alles wat zijn hartje begeert. Waarvan het meest belangrijkste veel liefde! Dit is inmiddels alweer bijna 8jaar geleden, en ik zou nog steeds dezelfde keus hebben gemaakt. Een kindje laten weghalen omdat de situatie er misschien niet naar is vind ik altijd zo'n makkelijke beslissing! Waar een wil is is een weg zeg ik maar zo
Hoe is het nu met je? Was het een miskraam of gewoon een bloedinkje? Zo te horen was je liever niet zwanger geworden, maar dat is nu eenmaal gebeurd. Welke keus je ook maakt, je zult er mee moeten leren leven. Ik zou je aanraden om je gewoon in te denken dat je kiest om het kindje te houden. Wat voel je dan? Opluchting? Paniek? En wat als je je inbeeldt dat je het weg laat halen? Verdriet? Opluchting? Het feit dat je het erg vindt als een dokter tegen je zou zeggen dat je het beter weg kan halen zegt mij dat je het er waarschijnlijk heel moeilijk mee zou hebben als je het weg laat halen. Sterkte met je beslissing.