Hallo allemaal, Ik voel het al een poosje kriebelen vanbinnen ... kriebels naar een broertje/zusje voor mijn eerste kind. De eerste is nu zo'n 7,5 maand ... maar is dit niet te vroeg? Sinds een paar kleine maanden heb ik het gevoel iets te missen, niet compleet te zijn. Gesprekken met iemand gehad, die mij vertelde dat ik diep vanbinnen weet dat er nog een tweede zal komen en ik me dus daardoor nu niet compleet zal voelen ...?! In gedachten bedenk ik al namen ... fantaseer ik over een broertje, zusje ... vraag ik me af wat het zal gaan worden ... vraag ik me af wanneer de beste tijd is om voor een tweede te gaan?! Ik heb na mijn bevalling een zware periode meegemaakt, zat tegen een postnatale depressie in, hulptroepen in gezet ... mag ik nu voor een tweede gaan .... mag ik kiezen voor een nieuw kindje ... ook al slik ik nog wel medicatie (en die moet ik waarschijnlijk nog jaren slikken aangezien ik depressie-gevoelig ben en er met de medicatie helemaal geen last van heb). Mag ik kiezen voor een broertje/zusje, ook al heb ik nu nog hulpverlening? Moet ik overleggen met hen ... mag ik pas verder gaan met mijn toekomst, wanneer alle hulptroepen (heb nu 1 keer in de 3 weken een gesprek en met een andere 1 keer p. week) weg zijn? Wanneer is het de tijd om te zeggen: Ik ga er voor? In gedachten is de babykamer al weer ingericht, liggen de namen al klaar, is het huis een beetje omgetoverd. Tussen mijn leven van nu en de weg naar een broertje, zusje ... zit een lijn en een knoop. Ik moet de knoop doorhakken, zodat ik de lijn kan volgen ... maar wanneer en hoe ik dat ga doen ... is me nog even een raadsel. Hoe hakken mensen knopen door? .... Ik had nog verwacht zo snel alweer kriebels te voelen ... maar ik heb het gevoel dat mijn gezin compleet is, wanneer een tweede wondertje dit paleisje zal betreden .... Liefs, Ise
heey meid nu is het natuurlijk helemaal aan jezelf wanneer jullie voor een 2e willen gaan als jij denkt de tijd is rijp waarom niet ..
Je mag zelf de keuze maken of je voor een 2de gaat! Voel je jezelf sterk genoeg ervoor..zou je t aan kunnen...dan zou ik zeggen..ga er voor! Zeker als je van binnen je er zo al naar verlangt! Wat zeggen de 'hulptroepen' hierover? En je partner?
Hulptroepen zijn nogal verschillend ... maar zij vinden dat ik pas aan een tweede mag denken als de eerste op school zit ... het gaat nu ontzettend goed met mij, maar zij willen niks van een tweede weten/horen. Helaas krijg ik nu ook niet de juiste hulp, worden er dingen geschreven die niet eens waar zijn. Ik heb daarom nu ook een andere therapeut in de armen genomen en dat gaat ontzettend goed.
Als jij denkt dat je er klaar voor bent is dat toch ook zo. Of zijn die medicijnen zo zwaar dat je denkt dat je er klaar voor bent en het aankunt. Als je zwanger wilt raken moet je natuurlijk stoppen met de medicatie, is er dan een kans dat je terug valt? Daar zou ik even goed over nadenken en verder gewoon je eigen (niet de beïnvloede door medicijnen) gevoel volgen. Succes meid!
De medicatie is niet heel erg zwaar. Zolang ik zelf niet het overtuigde gevoel heb: Nu is het goed ... begin ik er nog niet aan. Ik wil immers niks overhaast doen. Ik geniet nu echt van mijn leven en de keus voor een tweede kindje, moet je nooit te snel maken. De wens vanbinnen is er zeker heel sterk maar NU wil ik het nog even bij 1 houden. Wat dit betekend voor het nieuwe jaar, moet alles uitwijzen. Ook merk ik dat ik te veel rekening houd met anderen. Wat zullen ze van mij denken, hoe kom ik op hun over ... voor met betrekking tot GGZ, waar ik totaal geen goede ervaringen mee heb, helaas.... Dit maakt de keus ook niet makkelijker.
hier ook een zware eerste tijd gehad, en het eerste jaar moest ik er niet aan denken, een tweede! maar had dus ook echt geen kriebels. het kan natuurlijk wel.. maar kan het niet zijn dat je door de medicijnen makkelijker erover denkt? wachten tot de oudste naar school gaat lijkt me wat overdreven, maar ik denk dat wel beter is om een paar maanden te wachten.. maar dat is mijn mening! geniet van je kindje
Ik zit hier dus zo ongeveer wel in het zelfde schuitje, alleen dan niet door een postnatale depressie, maar door lichamelijke klachten/pijn. Hierdoor heb ik ook de nodige 'hulptroepen' nodig en moet ik geregeld naar het ziekenhuis voor behandelingen. Maar ondanks dat, kriebelt het hier ook alweer een hele tijd! Zit ik met mijn gedachten ook veel bij een tweede wondertje en was ik bijwijze van liever gisteren al zwanger dan vandaag... Maar dat is mijn gevoel, helaas zegt mijn verstand wat anders... Op dit moment is het voor mij nog niet verstandig om aan een 2e te beginnen, al is de wens, nog zo sterk! Hier heb ik het niet makkelijk mee, dus ik kan me wel een beetje voorstellen hoe jij je ook zal voelen. Niet makkelijk....
als je nu al zo kunt dromen en gelukkig kunt zijn over een tweede wondertje.. betekent dit niet dat je dan minder snel tegen een depressie aan zult lopen? ik zou het met de hulptroepen bespreken, ook voor je eigen gemoedsrust. wel zou ik er rekening mee houden dat je een kindje hebt waar je ook al dolgelukkig mee bent. geniet ook hier van he meid! succes
Bedankt voor jullie meningen. Van mijn kindje geniet ik zeer zeker! IK zat tegen een postnatale depressie aan, door tekorten in lijn lichaam. Hierdoor kon ik dingen als gewoon stofzuigen niet eens doen ... alles was zo zwaar omdat ik amper op mijn benen kon staan. Ik ben 3 tot 4 liter bloed verloren tijdens de bevalling en zo naar huis gestuurd! Na 6 dagen was ik geheel uitgeput en kreeg ik in het ziekenhuis te horen dat er een grote fout is gemaakt en ik nooit zonder extra bloed naar huis had gemogen. Mijn kinderwens kriebelt en is groot. Ik fantaseer over namen, over de nieuwe babykamer, over hoe het is om 2 kindjes te hebben. Ik bedenk me voor -en nadelen. Ik heb heel erg de behoefte om met iemand te praten die (ongeveer) in hetzelfde schuitje zit .... Genieten van mijn kind doe ik nu zeeeeer zeker!!!! Ben zo blij dat ik Mama ben nu! Tis een groot geschenk!