ik zou ook wel willen mee kletsen hier ! onwijs veel kriebels maar wij wachten nog 2 a 3 jaar..pff wat klinkt dat lang als ik het zo schrijf. ml en ik zijn het er allebei over eens gelukkig. @augustus ik zou het idd nog even de tijd geven..
Meiden, ik denk dat jullie gelijk hebben, als ik Augman zou pushen bereik ik zeker weten het tegenovergestelde... en dat ik helemaal niet wat ik wil. In januari zien we wel verder. Laten we hopen dat moeder natuur ons een brusje gunt. Ik heb nog zoveel liefde over, ik sta met open armen klaar.. Kus, Aug
Little starr welkom, dat klinkt idd heel lang, maar ik vind hoe ouder je kindje wordt hoe sneller de tijd lijkt te gaan, wij hebben altijd gezegt qua tijd minimaa, 2 jaar, dus pas vanaf willemijn haar 2e verjaardag, en nu ze wordt straks in april al 2 tijd vliegt!!
ja de tijd vliegt idd daarom ! als we de middelen hadden om het eerder te doen hadden we dat zeker gedaan, maar onze woning is te klein hebben maar 2 slaapkamers. in onze woning hiervoor maar 1 , dus kon ik geen leuke babykamer maken enz. dat heb ik enorm gemist en daarom wacht ik nu net zo lang tot we een ruime woning hebben zodat ik echt een gave babykamer kan maken. daarnaast is de kraamweek v an onze dochter zo druk geweest, we woonde in dezelfde straat als mijn so en schoonzus en zwager dus was elke dag druk in huis, vreselijk ! achteraf had ik natuurlijk moeten op komen voor mezelf , maar dat is achteraf praten. ons 2e kindje ( als het ons gegund is ) is dan ook meteen onze laatste en ik wil het dan doen zoals ik bij onze dochter niet heb kunnen doen zeg maar,, haha snap je het nog naja goed, de tijd vliegt en geduld loont zeggen ze
Hoi meis, Ik denk dat jullie op de goede weg zijn. Voor jou vraagt dat geduld, voor hem vraag dat communiceren met jou. En eerlijk zijn over wat hij wilt en niet wilt. Jullie zijn net pas begonnen om hierover te praten, dus geef het tijd, hoe moeilijk ook. Jullie meisje is pas 1 jaar oud. Ik zelf vind persoonlijk wat meer tijd tussen de kindjes alleen maar in je voordeel werken omdat ze meer zelfstandiger zijn. Misschien vindt je man dat ook wel. Heb het er met hem over. Hoe ziet hij dat? Ik vind het fijn dat ons moppie straks bijna 3 is en al veel zelf kan doen en ook net kan doen alsof ze straks kan helpen bij het verzorgen van de baby. Iedereen heeft wel een idee/plaatje in het hoofd over hoe je het ziet. Dat moet je wel met elkaar delen. Ik heb ook tijden gehad dat als Y. ziek was dat ik blij was dat ik dacht: gelukkig heb ik er nu maar 1. Maar dat groeit ook. Nu denk ik: ach, met 2 overleef ik het ook wel Je groeit mee in de gedachtes en beslissingen, en hoe meer je erover nadenkt samen en met elkaar praat hoe beter het straks gaat. Maar vergeet niet dat er ook rustperiodes tussen moeten zitten straks, want als je er constant aan denkt en over praat wordt je gek. Ik hoop dat ik je een beetje heb kunnen helpen. @Littlestar: welkom hier! Ik snap je beslissing! En leuk dat je mee kletst (ik hoor hier eigenlijk al niet meer, maar blijf hangen)
@puzzelstukje wat leuk jij bent alweer bijna op de helft van de 2e zie ik ! Gefeliciteerd.. als ik dat dan zo zie krijg ik meteen weer kriebels haha hoe erg is dat gaat alles goed?
Aug wat lastig allemaal zeg ;( Zeker als je man zo onduidelijk doet. Maar idd. Je kan zulke dingen niet overhaasten, en je moet er echt wel allebei achter staan anders wordt het helemaal niks.. Kan je wel een beetje je gevoel kwijt bij hem? Begrijpt hij je? Littlestar welkom! Lastig als je situatie het nu niet toelaat.. Hier behoorlijk mijn eisprong nu dus ik wil alleen maar klussen whaha XD Maarja er zit nog een rubber tussen dus gaat lastig Ach, mn man vindt het allang best natuurlijk... Het klussen dan
@Enfermera: ja, ik raak ervan in de war, de ene keer zie ik het helemaal zitten en vind ik het niet erg om te wachten en de andere keer voel ik me blijgemaakt met een dooie mus (niet heel goed Nederlands maar goed). Ik ben gewoon bang dat hij straks in januari zegt: "nee, ik wil het niet" terwijl ik dan vier maanden zit te wachten. Hij begrijpt me wel. Ik ben "al" 38 jaar en ik kan de tijd ook niet terugspoelen naar 35 jaar. Was het maar zo, dan speelde het niet de hele tijd door mijn hoofd. Het verlangen om nog een keer zwanger te worden, spontaan, zonder ziekenhuis, een fijne zwangerschap (zonder AMC/enge testen/bevallinguithetboekje en de wetenschap dat dochter niet meer alleen is wordt steeds groter. Wat doe ik als hij straks echt zegt, ik wil het niet en ik wel?? Ik moet er niet aan denken. Kus, Aug
Augustus dwing het hem niet op om het er constant over te hebben, hoeveel meders en vaders hebben gezegt dat ze nooooooit kinderen te willem en hebbenk nu een gezin met 3 koters... Je kan niet in de toekomst kijken
Lastige situatie... ik en ML hadden best snel in relatie besproken 2 kids van ons samen te willen (als natuur meewerkt uiteraard...) Dus na bevalling Kiann was enkel bespreken wanneer en dat is gelukt
Kirasese: ja dat was bij ons ook min of meer, we hadden altijd al 2 in ons hoofd, alleen door alle ellende die ik met Y. heb meegemaakt wilde ik er goed over nadenken en me voorbereiden. Augustus: ja, het blifjt moeilijk, maar eerlijk zijn tegenover elkaar en niet te veel opdringen, want dat werkt averechts. Littlestar: nee hier geen goede zwangerschap, heb hg, vanaf weer 6 zit ik al thuis. Alleen maar spugen, ben het zo zat, bah. Sorry voor geklaag.
Aug; he bah, wat lastig zeg.. Pff... vervelend hoor. Sterkte. Ik weet ook niet goed wat ik moet zeggen behalve dat..
@puzzelstukje jeetje wat heftig zeg !! hebben ze je niet iets kunnen geven? nog steeds de hele dag door spugen is toch niet goed !! straks ben je ondervoed..
Mag ik hier ook even mee kletsen? Fijn om even mijn verhaal kwijt te kunnen. Ons zoontje word in oktober 2 jaar en ik heb altijd gezegd dat ik absoluut meer kinderen wil, eigenlijk is 2 prima... In juni waren we op vakantie en hebben we het er over gehad. Mijn man is van het kaliber; overal beren op de weg en ik ben meer van als we iets willen doen we het en zien dan wel hoe het gaat. Hij gaf toen aan dat het voor hem persoonlijk niet hoeft, hij denkt dat hij daar niet gelukkiger van wordt maar gaf aan dat hij het waarschijnlijk wel zou willen voor ons als gezin. Uiteindelijk was hij het wel met mijn argumenten eens o.a. dat een broertje of zusje voor zoontje wel erg fijn is, kan hij meespelen, ook op latere leeftijd (hoeft natuurlijk niet altijd maar goed)... Zijn broertje word in november voor de 2e keer vader (Daar zit dan net 2 jaar tussen) en hij gaf ook aan, laten we eerst maar eens kijken hoe het met hen gaat met 2 kids! Prima, ik heb het verder ook laten rusten maar was dus er wel vanuit gegaan dat we (wanneer de situatie daartoe is, ben nu nog werkloos, lijkt wel zeer binnenkort iets aan te komen) wel voor een 2e kindje zouden gaan. Nu komt hij dus gisterenavond aan met dat hij daar erg over in zit en er erg gespannen over is. Ongeveer een maandje al. Ik ben echt wel heel erg blij dat hij het eerlijk verteld maar ik ben er wel bang voor. Enerzijds heb ik zoiets; bij hem moeten dingen/ ideeen groeien, de situatie gaat veranderen waardoor het ook in ander perspectief gezien kan worden, maar anderzijds ben ik ook wel erg bang voor wat als hij echt echt niet wil.... en ik echt echt wel.... Welke kant gaan we dan op. Want ik vind ons gezin met 1 kindje absoluut niet compleet, wil het zwanger zijn en de begin weken nog een keer meemaken... Maar wil ook hem niet kwijt, zowel letterlijk als figuurlijk niet, want hij denkt momenteel dat hem dat echt ongelukkig maakt en onze relatie eronder door gaat. Hij geeft aan dat hij echt veel van ons zoontje houdt maar het opvoeden gewoon niet leuk vind... Hij kan het wel echt en doet het goed, maar hij is nogal onzeker en perfectionistisch en dan denkt hij dat hij het niet aan kan... Echt zo moeilijk, probeer mezelf maar voor te houden, het komt wel als de situatie met mijn werken veranderd is. Dan is het thuis ook wat rustiger en ziet de toekomst er weer anders uit. Maar gevoelsmatig, als ik nu werk had gehad, dan had ik het wel al gewild. Zus, schoonzus en 2 vriendinnen zwnager dus er komen weer een hoop babies aan... Lastig, fijn om even mijn verhaal kwijt te kunnen...
MvM: meid wat een verhaal. Als eerste: welkom! Fijn dat je het hier hebt gevonden want dan kan je je verhaal ook lekker kwijt. Ten eerste denk ik dat je blij mag zijn dat hij het eerlijk tegen je gezegd heeft dat hij er wel een beetje tegenop ziet. Eerlijkheid duurt het langst! Ten tweede denk ik dat (en dat hebben we hier al vaker gezegd) je niet moet proberen te dwingen en het er te vaak over hebben. Vraag of hij een goed gesprek aan wil gaan en ga dat aan, maar dat hoeft niet elke avond. Vraag wat hij ziet in de toekomst op dit moment. Laat het hem maar uitspreken want zo is het voor jou ook niets om in die onzekerheid te zitten. Misschien wil hij het wel als jullie kindje wat ouder is. En waar ziet hij precies tegenop, tegen het opvoeden, maar als de kinderen klein zijn, of juist groter? Laat hem maar duidelijk zijn, dan is dat maar uit de weg. Meer kan ik er niet van maken voor je. Sterkte!
THanks puzzelstukje voor je reactie! Het klopt dat het er teveel over hebben idd averechts werkt, maar gisteren zei ik ook dat ik het er dan weer minder over moet hebben (meer in het gewone praten; als we straks een 2e hebben etc.) en toen zei hij dat dat juist wel moet...?? Soms...zijn mannen net zo onduidelijk als vrouwen haha! We hebben wel goed kunnen praten hoor gisteren en ik heb hem ook heel duidelijk gemaakt dat ik ervan schrok maar het het belangrijkste vond dat hij het tegen me zei. We hebben sowieso om de week een soort van date voor praten. Vorig jaar als tip van psycholoog gehad omdat mijn man nogal gesloten is en ik open, staan daarin zeg maar lijnrecht tegenover elkaar en dan gaan de verhoudingen erin snel scheef. Dus die gesprekken werken erg goed en daarin blijven we het, op zijn verzoek, ook bespreken. En het is idd een goede om nog meer uit te vragen waar hij dan tegen op ziet, en hoe hij de toekomst dan ziet. Rationeel kan het voor mij nu ook nog niet, dus dat scheelt en heb ik voor mezelf eigenlijk volgend voorjaar (eerst 30e verjaardag MET drank vieren) in mijn hoofd dus dat duurt ook echt nog even.
T wisselt heel erg t gevoel, keer op keer voorik in slaap val, ga ik een denkbeeldige kamer inrichten, in lichte slaal vouw ik me arm om me buik hahaah.. Aan de andere kant vind ik t nu wel heel stoer een dametje die exht zelf dingen kan... Niet zo afhankelijk meer begint te worden.. Nooit gedacht dat ik dit ook net zo leuk zou vinden... Zoals vanmorgen met baby/dreumeszwemmen dacht ik pff een baby gebroken nachten, zo afhankelijk etc etc, maar aan de andere kant zit ik hier ook weer tussen de eerste outfit te gluren... Stapeldol... Maargoed ander nieuws is dat ik voor willemijn een doorverwijzing heb ivm haar eetgedrag, 7 oktober pas... Ik wilde rond die tijd de bv gaan afbouwen, begin het zwaar te vinden, wordt er flauw van, zeker omdat ze nu ook smorgens vaak weigert.. Ik dus echt een melkkoe ben nu.. Ben je lekker in huis bezig ohja tijd om te kolven.. Ik heb er echt van genoten hoor, begrijp me niet verkeerd, maar een klein deel van me wordt het echt langzamerhand zat... Misschien als ze meer bij me wilde drinken dat ik dit minder had.. Verder hier volop in de laatste sprong, lekker dwars en driftig, slecht slapen