Professionele hulp zoeken. Echt... dit is geen gezonde situatie meer. Ik herken het trouwens wel hoor. Yasmine had het ook vreselijk. Omdat ze al heel vroeg vaak naar het ziekenhuis moest heeft ze daarvoor een enorme angst ontwikkeld. Het enige wat we konden doen is doorzetten, hoe moeilijk ook. Inmiddels is ze er (goddank) overheen.
haha zeker heeeeeel veeeeel pit en zeuren dat ze kan..pfffff...werd vandaag weer zo gek van dr...maar dat terzijde. Denk dat dit hetzelfde werkt als met een verhaaltje, op dat moment als het echt moet gebeuren is ze alles van daarvoor kwijt en heeft ze dat koppie opgezet dat gewoon niet wil.. mijn man weet ervan en bij hem doet ze het ook. mijn man zou ook moeten voor zijn keel en neus en heeft al voorgesteld (mooi goed uitgelegd enzo) om dan samen te gaan. Maar nee echt niet, ze liep alleen maar weg en wilde het gewoon niet aanhoren. Hij weet ook niet wat hij ermee aanmoet.
Heb dus al bij de pedagoge ervoor gezeten en zij heeft geluisterd haar geobserveerd en na 20 minuten zat die vreemde mevrouw gewoon een spelletje met haar te doen. het is gewoon bij haar een kwestie van vertrouwen, maar dat is het probleem, dat gaat niet overal, ze hebben daar geen half uur de tijd om rustig haar te benaderen en haar vertrouwen te winnen. Vroeger was het nog erger, zelfs bij familie, maar dat gaat al een stuk beter en heel verbaasd dat ik was, is ze van de week met een vriendinnetje van school meegegaan naar huis. dat is natuurlijk ook vreemd. Het is en blijft gewoon moeilijk.
Maar dan zijn er toch (neem ik aan) ook mogelijkheden om een andere arts dan een standaard arts te bezoeken? Of wel een gewone arts, maar dan onder begeleiding van een pedagogisch medewerker of iets dergelijks? Misschien hebben ze hiervoor wel tips bij het CB ofzo.
ik begrijp het wel hoor. Je bent als ouder de baas maar er zijn momenten dat je iets echt niet voor elkaar krijgt. Ik riep ook altijd: gewoon oppakken en gaan. Maar laatst ging ik met mijn zoontje naar de huisarts vanwege zijn oren. Mijn dochtertje was erbij. Ze bleef heel rustig, niets aan de hand. Maar toen ik tegen de huisarts zei dat zij ook aan het kwakkelen was en warm aanvoelde, stelde de huisarts voor om even met de oor(!)thermometer haar temperatuur op te meten. Mijn dochter zat onmiddellijk hard huilend tegen de deur aan en riep dat ze het niet wilde. Ik stond best verbaasd, ik had het echt niet verwacht. Eind van het liedje was dat de arts haar NIET heeft onderzocht. Geloof me, vantevoren zou ik echt gezegd hebben dat zij niet haar zin zou krijgen. Binnenkort mag ze voor het eerst mee naar de tandarts. Daar heb ik haar nu heel goed op voorbereid. Ze weet wat een tandarts is en ze weet ook dat hij haar tanden wil 'tellen'. Als ik erover praat wordt ze niet angstig. (nu nog echt gaan) Het zal ook aan de leeftijd liggen denk ik. succes!
Als het echt moet ben ik er van overtuigd dat het wel zou lukken dus ieder ander moment ook wel... Ik heb zelf een heel dwars 5 jarig meisje die een te levendige fantasie heeft en daardoor voor van alles bang is (laatst was het bijv. blaadjes... het is herfst! ) Ik begrijp wel dat die angst voor zo'n kind echt is maar ik kan er niet in meegaan want anders heeft niemand meer een leven straks. Mn dochter zou ook compleet kunnen flippen bij een dokter vanwege haar te grote fantasie maar echt als ze erheen MOET dan lukt het ook wel. Zoon bij de oppas, man mee en dan gewoon met 2 man sterk haar tegenhouden. Niet leuk maar gewoon zo snel mogelijk proberen te werken en later prijzen wat er wel goed ging. Stel dat ze eens gehecht moet worden ofzo dan zeg je ook niet ach laat maar zitten... Verder ook niet twijfellen over je handellen, van te voren bedenken wat je wil zorgen dat de dokter op de hoogte is en doorzetten. Juist als je te vaak toegeeft heeft ze snel genoeg door als ze maar hard genoeg een keel opzet... Ik ben verder best een lieve mama en verplicht mn kinderen tot weinig want ik geloof dat de stem van een kind ook zeker telt maar in het geval van echt medische klachten die onderzocht moeten worden ben ik gewoon ff heel hard. Achteraf ben ik er natuurlijk helemaal om ze te troosten. Niet leuk maar soms wel nodig.
ja potjandorie wat moet moet heb een kind die vaak in t ziekenhuis moest zijn en gilde ook alles bij elkaar nou jammer dan gil maar lekker maar ik ben de baas zo denk ik er over
mee eens. Mijn dochter hoefde niet per se door de ha onderzocht te worden, maar het idee werd ter plekke geopperd door de huisarts en waarschijnlijk heb ik wel even getwijfeld. Ben het met je eens dat als het MOET, dat het dan ook gewoon gebeurt. Dan maar met krijsen... het lastige aan 'toegeven aan de angst' is dat je daarmee eigenlijk de angst laat verhogen. Doorpakken verhoogt tijdelijk de stress maar dat zakt weer zodra het voorbij is. En dan kan een kind ook leren dat het ondanks de angst erg kan meevallen.
Idd als je te ver meegaat in de angst op het moment zelf bevestig je tegelijk dat de angst die ze voelen reeël is. Op zo'n moment van crisis (wij noemen het thuis een meltdown van mn dochter want op dat moment is ze niet zichzelf en laat zich compleet gaan, verliest zichzelf erin) moet je gewoon je eigen gevoelens uitschakellen. Tuurlijk is het zielig en ik ben zelf heel erg tegen huilen (ik laat ze nooit zomaar huilen zonder ze te troosten) maar op momenten dat het moet is het een kwestie van doorpakken. Achter is er alle tijd voor een goed gesprek, evalueren, dat het eigenlijk best meeviel, dat ik het ook heel verdrietig vond dat ze zo overstuur was enz. Maar op het moment zelf heeft ze niks aan mij als ik twijfel en mn eigen gevoelens laat merken. Maar tuurlijk heb ik ze en breekt mn hart als ze zo in paniek is. Verder natuurlijk ook voorbereiding indien nodig... maar dat ligt erg aan het kind. Ik moet mn dochter juist niet voorbereiden want ze wordt dan zo zenuwachtig dat ze letterlijk ziek wordt (misselijk, spugen) maar er zijn zeker ook kids waarbij je het ruim van te voren kan/moet vertellen... bedenken wat er zou kunnen gebeuren. Maar beloof dan nooit dingen die je niet weet... zeg niet dat ze alleen maar in de oren gaan kijken als ze misschien ook in de keel moeten kijken. Ik denk dus echt een kwestie van leren ermee om te gaan en beseffen dat er niet ene handleiding is maar het erg verschilt per kind.
alleen gillen maakt bij mij ook geen indruk hoor, maar dat is het niet alleen. ze verstard gewoon en is helemaal stijf, nou dan lukt het echt niet om dan nog wat te doen hoor, geloof mij maar. Het zal best een stukje angst zijn, maar als ik moet of iemand anders en ze gaat mee, zit ze daar gewoon te spelen, overal aanzitten, je kent het wel, maar het is gewoon die aanraking door vreemden, net of ze dan een waas krijgt en ze is gewoon helemaal wild en dan ineens verstijfd ze zodat je echt niks met dr kan beginnen. nu heb ik gelukkig nog weinig situaties gehad dat zij ook echt MOET...maar die komen er nu gewoon wel aan. Zo ook tandarts, ze zal echt keer moeten.. soms snap ik dr niks van, ze heeft thuis gewoon een grote mond en al wel duidelijk een hele sterke eigen wil. en dat belemmerd dus in andere dingen helaas.
Ik denk gewoon oppakke ne ngaan. dan krijst ze maar alles bij elkaar.. De huisarts doet haar geen pijn.. kijkt alleen. Dus traumatisch zal het niet zijn denk ik. Als je er nu zo veel aandacht aan geeft... en haar angst zo erkent terwijl dat eigenlijk geen reden voor is maak je het denk ik alleen maar erger. Dan erken je dat ze bang mag zijn voor iets wat eigenlijk niet eng is. En als je dus niet gaat.. of je in allemaal bochten gaat wringen dan geef je aan haar het signaal dat het idd eng is. Jij bent de baas. oppakken en gaan! En daarna alsnog belonen ook al gaat ze helemaal uit dr plaat. succes!
Dat we Gaan is zeker en ga het er in ieder geval niet meer over hebben, dat zeker niet..zit er nu zelf meer aan te denken van hoe het gaat en of het lukt, dan dat zij er mee bezig is. Nou we zien wel hoe dit afloopt.
Ik heb niet alle pagina's gelezen, maar is het geen optie dat de huisarts naar je thuis komt? Misschien eens de praktijk opbellen, de situatie voorleggen?