Hoi, Mijn zoontje van net 3 gaf zojuist aan dat een juf hem had geknepen. Ik vroeg hem of hij met een fietsje tegen een meisje was aangereden, want zoiets hoorde ik vanuit de psz toen ik al met de fiets buiten was. Meisje in kwestie vertelde het aan haar moeder. Toen ik zoon dus vroeg naar deze situatie zei hij dat dit inderdaad was gebeurt en dat hij sorry had gezegd (niet dat dat alles goedpraat ) en dat juf....... hem toen had geknepen. Ik vroeg of ze hem gepakt had bij zijn arm of geknepen. Hij vond het toch knijpen, want het deed ook au. De juf in kwestie is overigens de stagiaire... Ik heb zelf in de kinderopvang gewerkt en wij hadden als regel de kinderen in principe niet aan te raken, tenzij de situatie er echt om vroeg. En natuurlijk normaal juf/kind contact zoals handje geven en een knuffel bij het naar huis gaan. Ik vind het dus lastig wat ik hiermee zal doen. Ze is stagiaire (ze heeft wel zelf al een zoon weet ik) en moet nog leren, aan de andere kant, mijn kind heeft dit als pijn ervaren en dat zit me niet lekker. Hoewel ik best begrijp dat je in sommige situaties een kind even bij de arm pakt... Meningen?
Gewoon de volgende keer als je er komt even vragen hoe het in hun ogen is gegaan. Ik weet vanuit mijn zoon dat hij dingen soms heel anders ervaart dan dat de volwassenen het zien. Het kan b.v zomaar zijn dat ze hem vastgegrepen heeft aan zijn arm omdat hij anders zou vallen en dat hij dit ervaren heeft als knijpen.
Eh tja, mijn dochter kan ook heel verontwaardigd naar mij of haar vader kijken en boos roepen dat we haar hebben geknepen, terwijl we haar dan bij wijze van spreken alleen een hand op haar arm leggen ofzo... Ik vind een arm beetpakken nou niet echt ernstig... Dat doe ik ook regelmatig om haar uit een situatie te halen, is wat anders dan meesleuren ofzo, maar soms pak ik ook gewoon haar arm vast om haar aandacht even te krijgen. maar je kan aktijd even navragen wat er precies gebeurt is en aangeven dat je zoontje het erg vervelend vond, dan weten ze in ieder geval dat het wel indruk op hem heeft gemaakt.
wat hij ervaart en wat er daadwerkelijk gebeurd is, kan nog wel eens verschillend. Even gewoon vragen aan de leidsters wat er is gebeurd. Ik vind aan de arm vastpakken eerlijk gezegd geen drama (mits er natuurlijk geen blauwe pekken aan overgehouden worden, want dan gaat het tever).
Eens met ikkie97 en Strijkkraal. Ik zou er niet te zwaar aan tillen en het gewoon even rustig navragen.
Inderdaad gewoon navragen. Vind dat 'niet meer contact dan nodig' ook zo Amerikaans klinken. Soms is contact gewoon even nodig. Dus op schoot en knuffelen als ze verdrietig zijn maar ook bij een correctie wanneer de situatie daarom vraagt. Gewoon zoals je het thuis ook zou doen.
Dit!! En zou het zelf eerlijk gezegd niet eens vragen, mits hij inderdaad geen blauwe plek eraan overhoud. Kindjes kunnen ook erg goed overdrijven.
De ervaring met zowel onze oudste dochter als m'n twee stiefkinderen is dat ze schromelijk overdrijven over beetpakken als dat gebeurt in een situatie dat ze terecht gewezen worden... Met name stiefzoon begon altijd al te gillen als een mager speenvarken als je alleen maar naar 'm wees. Dus ik zou er niet erg zwaar aan tillen. Ik vind het zelf overigens ook gewoon te bizar voor woorden dat je een kind niet beet zou mogen pakken. Wat moet een leidster dan als een kind weg loopt? Er achter aan blijven hollen? Dat lijkt me echt complete nonsens. Een kind staande houden door het bij een arm te pakken, lijkt mij volkomen normaal. Als dat niet meer zou mogen, slaan we echt door, (en ik kan wel even filosoferen over welke boodschap en les we kinderen leren, als een leidster daarvoor bevraagd gaat worden. Geen beste boodschap ).
Ik persoonlijk til er ook niet zwaar aan hoor Maar wil niet dat zoon dat wel doet. Hij is hoog sensitief en net iets te hard vastpakken kan bij hem meer teweeg brengen dan men zou verwachten. Daarom zit ik in dubio. Het is geen ramp om een kind vast te pakken, en kinderen kunnen dingen soms heel anders ervaren, dat weet ik vanuit mijn werkachtergrond heel goed Maar hij is zó gevoelig dat dergelijke dingen voor een gevoel van onveiligheid kunnen zorgen bij hem en dat zou ik zo jammer vinden...
Gewoon rustig navragen. 9 van de 10x is de werkelijkhied heel anders dan dat kinderen het kunnen vertellen.Ben ik ondertussen allang achter met vooral 2 kinderen ver in de basisschoolleeftijd.
Ik zou het even navragen.. Hier beweerde dochterlief ooit van de trap gegooid tr zijn door de leidster. Ik hoef denk ik niet uit te leggen dat de hoofdonderdelen (trap en juf) van het verhaal inderdaad aanwezig waren... Maar op een duidelijk andere volgorde
Oh en in de ogen van juffen... Is een sorry genoeg als je de ander pijn doet. Daarna is goed en kun je elk weer verder met wat je wilde doen.
Heb de leidster volgende dag dat ze naar kinderdagverblijf ging dan ook gezegd: hmm dochterlief zegt dat je d'r van de trap hebt gegooid.... Maar dat lijkt me een vreemd Verhaal...? Ze schrok even behoorlijk Maarja wij kwamen er al aantal jaar en wisten ook wel dat dat echt niet kon kloppen. Hoe het dan wel zit waren we natuurlijk wel erg benieuwd naar
Op deze leeftijd is sorry misschien nog afdoende, op de leeftijd van de kids waar ik mee werkte niet meer
Bij de mijne werkte het ook nooit zo. Ook niet toen ze een peuter was... Want het doet heus niet minder pijn als iemand sorry zegt Maar daarvan dus wel geleerd dat andere peuters/kleuters daar prima mee uit de voeten kunnen
Dan is het wel handig om het even op te pakken met de stagiair, maar misschien dan juist ook nog wel samen met je zoon: hij kan dan ook leren om dingen op een juiste manier te interpreteren. (Heb hier een dochter die ook hoogsensitief is en van het minste uit haar doen kan zijn. Dat nemen we serieus, maar we willen haar ook weerbaar maken door haar de kans te geven te leren hoe dingen 'in het echt' zijn).
Nou mijn dochter wordt wel eens bij dr gezicht vast gehouden, zij heeft de neiging je niet aan te kijken als ze stout heeft gedaan. En zo maakt het wel indruk. Ze doen het niet hard natuurlijk en op de opvang is het bijna nooit nodig, daar is ze natuurlijk poeslief 😧.