Jij schijnt de mogelijkheden van een ander te kunnen ruiken. Jij beoordeelt niemand naar zijn mogelijkheden, jij oordeelt zonder kennis.
Zo kan dus het gevoel van trots/blijdschap/succes niet minder worden als die persoon denkt aan de (misschien veel grotere) successen van een ander. Je moet je emoties niet laten leiden door de ervaringen van anderen. Door te vergelijken. En ik vind het gewoon niet gepast om te zeggen dat een ander zich niet succesvol mag/kan voelen over iets simpels.
Ik vind het zo erg dat je iemands verdriet, trots of blijheid bagatelliseert zonder enige gêne en kennis van die persoon. Dat is zo laag en getuigt echt van weinig empatisch vermogen en narcisme. Ik zou lering trekken uit dit topic en opmerken dat niemand hier jou begrijpt. Ik ben doorgaans wat hard hier maar dit slaat echt alles.
Toen mijn stiefdochter klein was, mocht er nooit iets weggegooid worden. Alles was van levensbelang. Ik heb haar toen uitgelegd dat als alles even belangrijk is, dat er dus niks bijzonder is. Je moet leren relativeren. Dat is juist essentieel.
Wat een nonsens. Omdat ik niet meejuich met de kritiekloze massa ben ik een 'narcist'. Hahaha! Zeldzaam hoor.
Het is mooier als je mensen zelf laat beslissen wat ze belangrijk vinden. Jij hoeft de standaard van je stiefdochter niet te stellen. Laat haar elf ervaren.
Het heeft alles met empathie te maken. Voor iemand met een eetprobleem heeft, kan een reep chocola laten liggen een hele prestatie zijn. Voor iemand die rugproblemen heeft, of depressief is, is het bed verschonen een hele overwinning. Dat jij nou zo perfect bent (op je inlevingsvermogen na), kunnen al die andere imperfecte mensen niets aan doen. Mijn dochter die aan een turnwedstrijd meedoet en niet wint, heeft alsnog een prestatie geleverd. Ze is dan niet de beste, maar dat maakt echt niet uit. Hoop dat jij dat je kind(eren) ook mee gaat geven. Ik heb geen verdriet gehad om mijn miskraam (daarom staat die ook niet in mijn onderschrift), anderen hebben wel veel verdriet. Dat mag toch gewoon? Een ander verliest een voldragen kind maar dat kan je totaal niet met elkaar vergelijken. Als je griep hebt, mag je dan niet klagen omdat een ander kanker heeft?
Dat telt binnen 1 en dezelfde persoon. Wij hebben allemaal onze 100 procent aan ervaringen. Niemand maakt precies hetzelfde mee.
Mijn stiefpubers zitten beiden op een sport. Ik vraag altijd hoe ze gespeeld hebben en hoe ze het zelf vonden gaan. Onze (mijn man en mijn) overtuiging: de wedstrijd winnen is van minder belang dan of zij het beste uit zichzelf hebben gehaald. Je kunt een wedstrijd winnen, terwijl je zelf stond te labbekakken. Dan ben ik dus niet trots. Heb je je stinkende best gedaan, maar was helaas de tegenstander toch te sterk, dan ben ik razend trots op je.
Wie ben jij om de standaard te stellen? Binnen jouw gezin is misschien nog tot daar aan toe, maar wie ben jij om voor een ander te bepalen dat zijn/haar trots niet terecht is, omdat jij het afzet als iets kleins (er zijn immers veel grotere dingen te behalen). Dat bepaal jij toch niet? Jij kent de mogelijkheden, moeilijkheden en misschien wel overwinning op zichzelf van de ander toch niet? Hoe kun je het dan wegzetten als 'stelt niets voor'.
Maar dan hoeven we dus allemaal nooit enorm trots, blij, verdrietig of boos te zijn, want het kan altijd erger/beter/mooier etc.
Klinkt emotieloos en hard. Ik geniet echt meer van mijn leven met emoties, groot en klein. Het leven is voelen en ervaren en delen. Passie en compassie.
Waarom zou je dat willen? Laat iemand trots zijn als hij trots is! Bijna iedereen is trots als haar kindje gaat lopen. Wat eigenlijk onzin is omdat (bijna) elk kind gaat lopen. Mag je alleen trots zijn als je een gehandicapt kind hebt dat gaat lopen? Ik ben trots op mijn jongste omdat ze zo goed leest en dat zichzelf heeft aangeleerd. Is helemaal geen prestatie, maar laat me lekker trots zijn! Misschien moet je wat vaker naar jezelf kijken in plaats van anderen alleen maar op hun 'fouten' te wijzen. Het feit dat je dat niet wil zien doet me eerlijk gezegd wel aan een narcist denken, al snap ik ook wel dat een diagnose niet te stellen is op een forum. Net zoals jij niet kan concluderen dat het belachelijk is om trots te zijn op borstvoeding geven.
Ah, dus als jouw kinderen straks trots thuis komen met een mooie tekening, en goed punt, een gewonnen wedstrijd en ga zo maar door. Dan mogen zij volgens jou niet trots zijn omdat het onbenullig/onzinnig is? En ga je ze dat dan ook zeggen, dat ze geen reden hebben om trots te mogen zijn omdat het onzinnig is en in tegenstelling staat met grote dingen waar pas echt trotsheid bij "mag" komen kijken?
Denk je niet dat iedereen dat wel doet over het algemeen? Iemand kan trots zijn op borstvoeding geven terwijl het best lekker liep. Dat iemand anders trots is op borstvoeding geven terwijl het heel moeizaam ging doet niets af aan het trots zijn van de eerstgenoemde moeder.
Dat is waar. Daar heb je een punt. Ik heb niet eerst gevraagd of borstvoeding geven die gene makkelijk afging. Mijn vraag 'waarom vermeld jij dit in je handtekening' was ingegeven door de discussie waarin sommige mensen zich laten voorstaan op het geven van bv versus fv. Dat is ontploft in een complete discussie over waar je al dan niet trots op mag zijn. En mijn mening is dat je niet het woord trots moet gebruiken voor allerlei flauwekul. Dat is een devaluatie van de term 'trots'.
Vroeger dacht is dat alles groots moest. Bloed zweet en tranen moest het kosten om ergens trots op te mogen zijn. Daar werd ik niet vrolijker van. En ook niet meer een doorzetter. Want na heel wat jaartjes was ik zo enorm uitgeput van de poging om mijzelf tevreden te kunnen houden. En maar stug doorgaan. Nu leer ik om ook trots te kunnen zijn op de kleine dingetjes. Dat heeft zoveel meer effect, geeft meer energie, meer motivatie en juist meer kracht om door te gaan zonder daarbij compleet aan jezelf voorbij te gaan. En die instelling motiveert mijn zoontje ook. En ik zal hem blijven leren om ook op de kleine dingen trots te zijn.