Bestaat er ook een ziekte dat een persoon denkt dat ie helemaal niks heeft? Zoals mijn vader, die heeft dwarslæsie. Maar die wilt helemaal niks! Geen ziekenhuis bezoeken, niet revalideren, geen medicijnen slikken en wilt ook geen rolstoel. Heb met mijn vader vele gesprekken gehad maar hij denkt nog steeds dat er niks met hem mankeert. Hij heeft krukken gekregen, maar dat blijft erbij. Ook weegt hij 100 kilo (hij is 1.68). Ik maak me dik zorgen. Hij doet wel zijn eigen oefeninkjes en eet vegatarisch. Maar als ik zijn beentjes zie die zijn helemaal verslapt. Ik had de dokter gebeld en die zei jaren terug: als hij niet revalideert dat hij helemaal gaat verkrampen en misschien heel kort leeft. Hij leeft nog steeds, maar het doet me pijn om hem zo toegetakeld te zien met zijn verkrampte beentjes en voetjes. Maar hij wilt gewoon geen hulp en nog steeds niet!
Ik weet niet of dit een naam heeft, maar idd mijn oma is precies zo. wou geen thuishulp, geen rolstoel, geen rollator noem maar op! Op een dag is ze gevonden naast haar bed ze is er uit gevallen en kwam niet meer overeind zelf, zo heeft ze een hele dag gelegen. alles had ze onder geplast en gepoept en ze was onderkoelt en uitgedroogd. een buurvrouw heeft haar gevonden na 24 uren. Toen heeft de familie ingegrepen dus, ze moest revalideren in een verpleeghuis. heeft toen 2x per dag thuiszorg gekregen, dit wou ze niet hoor, maar mijn familie heeft het haar opgedwongen. een rolstoel is er gekomen en een rollator! eerst wou ze nooit in de rolstoel tot ik zei: Oma Mijn broertje (haar kleinzoon) is gehandicapt en zit er elke dag in en is veel jonger dan oma! Wat geeft dit nu, oma kan weer naar buiten toe en een blokje om... hier is ze blijkbaar over na gaan denken want nu is het goed, vanmiddag is ze te sjoppen met mijn tante Deze mensen zijn gewoon heel eigenwijs en te trots. Ik snap het ook niet hoor... Neem de hulp aan die je geboden wordt, je leven word dan zoveel makkelijker.
ik herken het wel een beetje hoor, ik heb dan wel aandoeningen en ziektens, maar ook ik ben heel koppig, kan het zelf wel, ook al wil het eigenlijk niet(ik begin alsmaar meer hulp te accepteren maar hoofd zegt vaak wat anders) helemaal met oudere mensen is het heel erg,het grootste probleem is gewoon, zolang ze nog goed bij hun kop zijn, kan je ze niks verplichten. zodra het koppie niet meer werkt zoals het hoort, dan pas heb je als kind meer recht en kans om ze goed te helpen. het enige wat je kan doen is info opzoeken en aan hem geven, met hem praten en misschien met zijn eigen ha of arts praten. helaas kan je ze niks verplichten zolang ze helder van geest zijn. sterkte
Ja hier zo 1! Ik heb jaaaaren geroepen nee hoor mankeer niks ( dat dacht ik ook echt. ) En hey wat blijkt nou sinds 2 weken ik mankeer wel degelijk wat. Eigenwijs zijn heet zoiets.
Dat heet ontkenning of een plank voor je kop hebben. Je opa is de enige niet die daar last van heeft.
dat heet ontkenning, mn moeder heeft 6jr terug een tia en een lichte beroerte gehad, en zegt altijd, ja toen ik 'dat' 6jr geleden had, zal nooit t bij de naam noemen en er verder ook nooit over praten. laat gaan, ze zijn volwassen.
Ik noem dat gewoon je kop in het zand steken... Blijven praten, proberen over te halen. Dat is denk ik het enige wat je kan doen.
en misschien proberen om lotgenoten te laten ontmoeten, die in eenzelfde stadium hebben gezeten maar nu véél verder zijn en veel meer kunnen weer...
tja dat zijn gruwelijk eigenwijze mensen en die moeten er zelf aan toe zijn anders doen ze echt hun best niet. hier netzo ik ben voor het eerst in 4 jaar naar de huisrtas geweest heb me een donderpreek gehad en ik heb vandaag weer 9 buisjes bloed mogen geven omdat er waarschijnlijk vanalles mis is.
Er zijn mensen die het niet kunnen accepteren dat ze iets hebben... niet eraan willen geloven dat ze afhankelijk zijn van andere en hulpmiddelen. Ook ik maak dat regelmatig mee met mijn werk... Ze kunnen het niet accepteren en willen daarom niet toegeven dat ze bepaalde hulp nodig hebben... Is heel moeilijk...