Hoi meiden, Ik heb nu sinds een maand of 4 de kriebels voor een 2e kindje! Lijtk me weer heerlijk, zo een kleintje! Tijn is nu bijna 2, dus in mijn ogen ook een mooie tijd om er voor te gaan! Maar...Ik ben zo bang om zwanger te zijn! Mijn zwangerschap van Tijn was niet geweldig. Totaal niet wat ik er van verwachte en ik roep nog steeds, bevallen doe ik zo, zwanger zijn niet! In het begin ging het prima, niet misselijk niks, maar na 18 weken begon de ellende! Rugpijn, isschias, SI gewricht problemen! Ben vanaf toen naar de fysio geweest, ging op en af, ene moment kruipend de trap op, andere moment lopen op het strand zonder pijn. Niemand kon mij helpen, mocht niks voor de pijn, moest het uit zitten. Bij 30 weken kwam ik inene ook heel veel aan, en ik had daar moeite mee. Had ik nooit van mijzelf verwacht, wilde namelijka ltijd een mooie dikke buik. Maar nu inene niet meer. Stond soms te huilen voor de spiegel, weer een streep, weer een kilo. ijdens de bevalling ging alles gewoon goed, Tijn werd gezon geboren en ik voelde meteen 200% liefde voor hem en nog steeds! Hij is het mooiste wat mij is overkomen! De bevalling vergat ik zo, en in eerste instantie de zwangerschap ook, maar na een maand of 8 kwam die rugpijn weer terug en nu heb ik dus eens in de 3/4 maanden een week lang zo een pijn in mijn rug dat ik beperkt benin mijn doen en laten. fysio kan niks ontdekken, dokter ook niet. Het zijn echt mijn spieren en niet meer mijn gewrichten/botten. Nu wil ikd us zo graag een 2e kindje, maar durf dus gewoon niet! Ben zo bang dat Tijn straks de dupe is van mijn zwangerschap, of dat ik na die zangerschap nog meer/vaker last van mijn rug heb! de HA zegt daar geen rede voor te zien, maarja hun voelen de pijn niet! Wie herkent dit, de angst voor een volgende zwangerschap?? Sorry voor mijn lange verhaal, maar ik lig er snachts wakker van, ik huil erom....Het gevoel voor een 2e is gewoon groot..heel groot. Maar mijn angst ook.............. kus miek
hoi ik heb van mijn eerste die in 2000 geboren is een vreselijke bevalling meegemaakt althans ik vond het verschrikkelijk de zwangerschap ging perfect maar de bevalling brr om van te gruwen 3 dagen lang erover gedaan ik was daarna heel erg bang geworden om nog een kindje te krijgen kortom de schrik zat er goed in toch heb ik een 7 jaar later besloten om met mijn toen vriend nu man weer voor een kindje te gaan (andere man als van mijn eerste overigens) ik stond nu heel anders in het leven en had zoiets ach we zien het wel toen kreeg ik ook nog te horen dat het er 2 waren en dus mocht ik 2 bevallingen in 1 doen je zou zeggen dat ik in mijn broek deed op dat moment dat was juist helemaal niet zo gek genoeg stond er zelf ook van te kijken deze bevalling was goed gegaan ik riep nog zo wil ik nog wel van 10 kids bevallen hihihihi en ook die zwnagerschap was helemaal gaaf ik ben er achter gekomen dat mijn pijn en lange duur van die andere bevalling te maken had met het feit dat ik toen erg jong en naief overal tegen aan keek en op een gegeven moment toch erg bang werd en daardoor de bevalling niet heb geholpen maar tegengewerkt bij de tweeling was ik veel relaxter tuurlijk heeft dat niets te maken met de lichamelijke klachten die jij beschrijft maar wat ik er wel mee wil zeggen is niet elke zwangerschap/bevalling is het zelfde al is het wel steeds jou buik het komt er telkens weer anders uit en ook de zwangerschap is ook niet altijd hetelfde dus het kan ook best zo zijn dat je deze keer nergens last van hebt praat er eens over me je ha msischien kan die je adviseren wat te doen als je er toch voor wil gaan zodat je wel voorbereid kan zijn op het ergste
p.s mijn oma zei altijd dat angst een slechte raadgever is en ik denk datz e daarin wel eens gelijk zou kunnen hebben
Ga jij nu ergens heen met je klachten? Ik ga naar een chiropractor en die verlost mij van mijn pijn. Had ik dit maar jaren eerder geweten en tijdens mijn zangerschap. Vaak duid pijn in spieren ook dat het ergens niet goed zit. Ik heb geen fijne zwangerschap gehad bij Gui, best zwaar en eindigde in zwangerschapsvergiftiging. Daarom met 36 weken ingeleid. Na 17 uur bevallen.Daarna beide gezond en na 3 dagen ziekenhuis naar huis. Daarna last van bekken. Bang bij een 2e dt dit weer zou gebreuren. Daarom niet gewacht maar door andere omstandigheden. Maar toen ik zwanger was van Joya hield ik gelijk veel vocht vast ( doe ik normaal ook wel een beetje maar ik mocht geen plaspillen nemen zoals normaal) dus snel aan de steunkousen en met 18 weken bekkeninstabiliteit. Dus ik had in mijn achterhoofd van ik beval voor 36 weken maar dat was niet het geval ik ben met 37.4 weken ingeleid omdat het niet meer ging qua vocht en bi.\ Snelle bevalling. En ik voelde me een stuk beter direct maar ik had dit keer geen medicijnen en ik heb het allemaal ander beleefd want bij Gui was ik er niet echt bij en ik was jong. Ervaring doet ook een hoop voor je. Ik zou het zo weer doen want de wens wint bij mij. Maar wat ik eigenlijk wil zeggen als ik eerder had geweten dat er zoiets als homeopaat en choropracytor bestond waren mijn klachten misschien niet zo erg Ik heb nu ook nog steeds last blijft een gevoelig punt, 2x whiplash, rugklachten door kappersvak en bi. Maar ik wordt altijd bevrijd eens in de 4 weken en dan doen mijn spieren ook niet meer zo pijn. Probeer misschien eens dit en als het helpt kan je je zwangerschap vast aan! En het is geen kind nemen maar als het allemaal gezond is is ook niet gezegd dat het zonder klachten kan en extra kilo'tjes. Er zijn wel vrouwen die het kunnen maar de meerderheid niet Suc6 met je keuze
Ik ga as woe naar de osteopaat. Hoop dat hij wat meer kan dan de fysio! En als dat niet helpt is de chiropractor ook de volgende op mijn lijstje, hed het telefoonnummer al klaar liggen! bedankt voor jullie reacties meiden! @lailalae: Je laatste stukje komt op mij een beetje aanvallend over. Misschien begrijp ik je verkeerd hoor! Maar ik schijf nergens dat ik een kindje neem, en tuurlijk heeft ieder zo zijn klachten bij de zwangerschap, maar iedereen is anders, en ik heb er gewoon angst voor gekregen. Maar nogmaals, misschien begrijp ik je stukje verkeerd. kus miek
Hoi, Ik begrijp je helemaal. Zwanger zijn is ook niet mijn hobby, wel de prachtige bolle buik, niet de ongemakken. Ik heb ook snel last van rug en bekken, maar toch waren bij mij niet alle zwangerschappen even erg! Misschien biedt dat hoop? De eerste verliep vrijwel klachtenloos. De tweede had ik zo ontzettend last van mijn bekken dat ik niet meer kon lopen soms. Bij de derde ook, toen was het helemaal dramatisch! Maar bij de vierde had ik meer hulp zodat ik vaker kon rusten en toen was ik weer bijna klachtenvrij, bij de vijfde ook, zelfde verhaal, maar toen kreeg ik helaas heel andere vervelende klachten, zoals niersteen. Helaas heb ik buiten de zwangerschappen om ook vaak last van mijn rug en ook gewrichten, dus daar hoef ik het niet meer om te laten Wat mij nu wel zorgen baart is de toestand van het kindje. De vijfde is overleden, vlak na de bevalling, ik wil dolgraag zwanger raken en mijn vriend wil er ook heel graag nog één laatste maal voor gaan, maar ik vraag me af of ons gezin het trekt als het weer een keer mis gaat. Die angst hangt wel heel zwaar boven ons.... maar ja, gevoel wint het ook van ratio soms en gevoelsmatig durf ik het nog wel een keer aan.
Ik begrijp je echt helemaal, ik heb alleen niet een vreselijke zwangerschap maar vreselijke bevalling en dagen erna gehad na de eerste! Ik kreeg aan het eind van mijn zwangerschap, zwangerschapsvergiftiging. Hoge bloeddruk en ik hield veel vocht vast en vreselijke hoofdpijn. Echter in mijn bloed en urine was het niet zo heftig terug te zien. Mijn bevalling duurde 14 uur waarbij de weeen niet afzakte. Met als resultaat een stijging van de bloeddruk en een enorme schrik in het ziekenhuis. Onze oudste is geboren en ik moest met bedrust en geen kraambezoek een week in het ziekenhuis liggen. Ikzelf zag niet in hoe slecht het eigenlijk ging maar toen ik achteraf die verhalen hoorde schrok ik wel. Nooit meer een 2e dat zou ik echt niet aandurven!! Na 2 jaar begin het toch te kriebelen, ik wilde graag nog een kindje. Ik heb me toen goed lkaten informeren hoe groot de kans op herhaling zou zijn want nog een keer op het randje zou ik niet willen. De artsen gaven aan dat de kans erg klein zou zijn en toen zijn we er toch maar voor gegaan. Een hele fijne zwangerschap gehad en heerlijk genoten maar wel met angst voor d ebevallibg en de dagen erna. Met 20 weken kreeg ik erge bekkenklachten en kon ik bijna niet meer lopen zonder pijn. Maar d ebevalling ging super en daarna waren mijn klachten weer verdwenen. 3 jaar later wilde we wel erg graag nog een kindje maar met deze twee zwangerschappen/bevallingen in het geheugen leek het me eigenlijk niet zo handig. Uiteindleijk won de wil en van de angst en raakte ik zwanger. Vanaf het begin heb ik opgelet hoe ik tilde ging zitten en draaide in bed. Ik heb mijn hele zwangerschap nergens last van gehad, op een beetje pijn in mijn bekken na dan maar dat viel echt in het niet bij de vorige keer. De bevalling was binnen een uurtje gepiept en alles was gezond en ging super. Nu heb ik als ik me verdraai of te zwaar til nog wel eens last van mijn bekken maar ik doe het gewoon voorzichtig aan. Dat weegt echter niet tegen het geluk wat ik voel als ik naar mijn 3 kindjes kijk!
thx voor jullie laatste 2 verhalen! Uiteindelijk denk ik dat de angst hier ook overwint hoor, maar de angst is nu zo sterk. Het ene moment denk ik, ja we doen het, om vervolgens inen weer die angst te voelen en dan dat doem denken he! Ik ben nog jong(27) en Tijn moet nog 2 worden, dus haast is er niet, maar toch..die kriebels! Op mijn werk weten ze van mijn vorige zwangerschap en ook dat we in de toekomst nog een kindje willen, mijn bazin is er heel simpel in en doet er ook niet moeilijk over, dat scheelt al een boel! Ze zei al, meld je het op tijd, kan ik al vanaf 20 weken vervanging regelen! das wel lief he! fijn om te horen hoe andere met die angst om gaan/zijn gegaan! kus miek
heel herkenbaar! Ik ben niet zo zeer bang voor de zwangerschap zelf, maar voor de duur van de zwangerschap! Bij mijn eerste bevallen met 31 weken en 5 dagen met daarna een hoop ziekenhuis gedoe en vooral veel zorgen (en nog soms) om ons zoontje. De wens voor een tweede is groter dan de angst, maar ik ga zeker rustig aan doen de volgende zwangerschap en al vroeg in de zwangerschap tegen mn baas zeggen dat ik 50% ga werken. Ik neem geen enkel risico meer!!!
hoi, even een update! Ik ben gister bij een osteopaat geweest en die vertelde mij dat mijn Linker bekken naar voren gekanteld is. Hierdoor draait mijn Linker SI gewricht mee en mijn onderste 2 wervels mee met buigen. Dit veroorzaakt de pijnklachten. Hij heeft mij behandeld, deed behoorlijk zeer. Moet nog 2 keer terug komen. Hij kan mij helpen, maar niet garanderen dat hetd aarna nooit meer terug komt. Moet mijn spieren eromheen heel sterk maken en hij rade pilates aan. Zal een sinformeren waar ik dat kan doen. Ik ben blij, blij dat het dus niet tussen mijn oren zit. Hoop dat dit allemaal gaat helpen en zo niet, danzat ik te denken aan een chiropractor! kus miek
Hoi Miekie, Fijn dat je bent geweest en dat je inderdaad de bevstiging hebt gekregen dat er iets verkeerd zat in je rug/bekken. Ik had zelf een super zwangerschap (behalve extreem overgeven tot 17 weken) en een zware bevalling van 40 uur (!). Na de bevalling had ik veel last van mijn rug en met wandelen last van mijn bekken. Ben 2 weken geleden naar een orthomanueel arts geweest en die heeft in 2 sessies mijn hele " onderkant" aangepakt: bekken was net als bij jouw gekanteld en onderste wervels stonden scheef, schaambot en de wervels waar de banden van de baarmoeder aan trekken stonden scheef. Het was heel duidelijk te zien dat ik een zware bevalling heb gehad, zei hij. Gelukkig heb ik nu veeel minder last, hoop dat jij hetzelfde ervaart. Een tweede zwangerschap lijkt me heerlijk, maar nog steeds denk ik dat ik liever niet beval Hoewel de VK vertelde dat een volgende bevalling bijmij echt binnen een aantal uur gepiept kan zijn...
Ik begrijp dat wel ja.. wij zijn nu bezig voor de tweede, maar ik vond de eerste zwanerschap ook vrij zwaar, ik was wel heel erg misselijk na 6 weken tot 15 weken, bijna uitgedroogd op een gegeven moment. En rond 20 weken begon ik steeds onwijs duizelig te worden, zo erg dat ik steeds bijna vlauwviel, en een keer ben ik echt flauwgevallen. Dat zijn echt de dingen waar ik echt heel er tegenop zie. Maar aan de andere kant lijkt het me wel weer leuk zo'n kleintje te voelen in m'n buik, ondanks de ellende heb ik toch ook wel van genoten. Dus ik zie er best wel een beetje tegenop, maar echt bang ben ik ook weer niet.