Hoi dames, Ik ben 11 juni bevallen van ons zoontje, hij doet het super! Sinds hij er is wil mijn dochter alleen niet veel met hem te maken hebben.. Sinds 3 dagen krijgt hij wel een aai of een kus, eerder wilde ze hem niet eens bekijken.. Wij schrokken hier best van.. hadden het anders voorgesteld. Verder is ze sinds de geboorte onhandelbaar, weinig slaap, niet eten, woedeaanvallen en niet meer zoals ik haar ken.. Ik weet dat dit meestal over gaat.. maar hoe komen we hier doorheen.. Ze is nu standaard iedere morgen rond 6 uur wakker.. nu is mijn man nog een week thuis, straks moet ik het alleen doen.. slaapgebrek komt dan echt om de hoek kijken.. Mijn dochter wordt trouwens vrijdag 2..
Geef het toch even de tijd. Het is voor jullie oudste nogal een grote verandering (ook voor jullie natuurlijk) maar je oudste heeft twee jaar lang haar ouders voor zich alleen gehad en nu is er ineens "dat wurm" wat veeeeeel meer aandacht krijgt, bezoek wat komt voor de kleine etc. Onze oudste was 25 maanden toen haar zusje kwam. Ook zij heeft er in het begin moeite mee gehad. Ze had vooral moeite met het huilen, ze begon dan echt fortissimo mee te huilen. Probeer de oudste zoveel mogelijk te betrekken bij de verzorging etc en leg dingen uit op haar niveau. Owhja, nog gefeliciteerd!
Probeer echt 1-op-1 tijd in te plannen, en geef het tijd. Mijn nichtje had het ook vrij heftig, dat was voor mijn zus ook de reden om kraambezoek te plannen wanneer de oudste in bed lag, zodat ze niet continu geconfronteerd werd met al die aandacht voor haar broertje. Na een tijdje ontdekte ze de rol van 'grote zus' en ging het steeds beter. Ze vond het toen ook leuk om mee te helpen (vond ze eerst echt niks!).
Hier ook net bevallen (10-6) van een dochter en een zoon van ruim 2,5 jaar thuis. Ook hij was behoorlijk van slag, al was het bij hem meer de drukte dan de aandacht voor zijn zusje. Hier helpt het redelijk om hem echt ook alleen aandacht te geven en de structuur zoals hij dat gewend was zoveel mogelijk vast te houden. Vandaag ben ik voor het eerst alleen met beide kids en ik moet zegge. dat het me nog niet tegen valt.
Dat herken ik bij mijn schoonzus. Jeetje wat had haar dochter dat heel erg toen de kleinste geboren werd. Tot aan trekken aan de armen aan toe wanneer ze de kleine vasthield.. Betrek haar heel veel bij de verzorging en ga ook eens met zn drieën op bed liggen lekker knus bij elkaar.. Wat ook helpt is om te vragen of al dat kraambezoek ook iets kleins voor je dochtertje willen meenemen ook al is het een knuffel of een bal, dat deed mijn moeder ook altijd als ze naar iemand ging die meerdere kinderen had en het hielp heel erg goed! En nog van harte gefeliciteerd!
heel herkenbaar. de oudste moest er ook niks van hebben en nu begint hij beetje bij beetje meer toe te laten. hij ziet zijn broertje meer als een pop en wijst alle "onderdelen" aan, een aai over zijn hoofdje kan dan nog wel, maar een kus is echt een stap te ver. Ook hoef ik de baby niet bij hem op schoot te zetten dan schiet hij als een bange kat weg. Geef het maar gewoon wat tijd, voor die kleintjes is een baby in huis ook een hele verandering, zeker als ze eerder niet veel met baby's te maken hebben gehad (bv.ergens op kraamvisite)
Hoi, Onze oudste zoon heeft dat ook gehad en nog steeds wel een beetje! De week na de kraamweek begon het, niet eten en veel woede uitbarstingen! Maar het word wel beter gelukkig, hij eet weer gewoon en hij heeft minder woede aanvallen, maar ze zijn er nog wel! Het is natuurlijk een hele verandering, het zal vanzelf over gaan! Liefs
Ik lees even mee...onze dochter is bij de geboorte dan wel 4 en op de basisschool, maar ik ben toch ook wel benieuwd hoe dat gaat. Ze heeft immers wel 4 jaar lang de onverdeelde aandacht gekend...
Mijn dochter is 3,5 jaar en is ook veranderd na de komst van haar zusje. De baby vindt ze gelukkig wel heel leuk en lief. Maar ze merkt dat we nu veel met de baby bezig zijn en dat ze daardoor soms even moet wachten. In begin had ze woedeaanvallen. Dat is nu minder. Alleen probeert ze nu op allerlei manieren aandacht te krijgen door dingen te doen die niet mogen... Tja ze heeft 3,5 jaar alle aandacht gehad en nu moet ze die delen met haar zusje.
Geef er de tijd om er aan te wennen. Het is ook niet leuk om ineens je ouders te moeten delen. Betrek haar bij de dagelijkse activiteiten en probeer minimaal 30 min per dag persoonlijke aandacht te geven zonder de baby erbij is. Echt moeder dochter momentje en praat vooral niet over de baby of het feit dat ze grote zus is. Lekker gewoon wat spelen. Hoe zou jij het vinden als je man thuis komt " he schat ik vind jou zou leuk dat ik nog maar een vrouw heb genomen " en dat je vanaf dan je man moet delen en ineens een andere vrouw in huis hebt omdat je partner dat zo leuk vond. Zo moet het voelen voor jullie dochter. Jullie willen een baby, krijgen een baby, dochter moet het er maar mee doen en ineens haar ouders delen.
Hier was de leeftijdsverschil trouwens 1,5 jaar en dochter was super trots en is eigenlijk nooit jaloers geweest. Ze weet niet beter dan dat hij er is. Mijn neefje en nichtje verschillen ruim 4 jaar en hij was echt jaloers en nu nog moet hij zijn zusje niet ( 8 en 4) Ik plande trouwens toen zoontje nog klein was elke week een meiden dag in waarbij zoontje bij papa bleef en ik wat leuks ging doen met mijn meisje. O wat was ze trots op deze dagen . Zoontje was een huilbaby en had veel tijd en aandacht nodig oa Fysio, nachten wakker en veel dragen. Ook lag ik vanaf 32 tot 37 wk plat op bed en ziekenhuis. Enige opmerking die ik nog weet is dat ze op de dag na de bevalling toen ik eindelijk naar huis mocht heel grappig zei " moet hij mee, laat maar hier hoor mama" toen ze doorhad dat hij mee ging en zij haar grote zus medaille kreeg vond ze hem ineens erg leuk
Hier een leeftijdsverschil van 16 maanden maar tot nu toe geen problemen.. Zusje krijgt kusjes, speen aangeven enz. Echt begrijpen kan ze t natuurlijk nog niet, maar jaloezie bespeur ik ook niet. Toch een voordeel denk ik van weinig leeftijdsverschil.