TS, wat verdrietig dat je een moeder hebt die zo is. Uit ervaring met mijn ( aangetrouwde) familie weet ik dat het altijd een strijd zal zijn met "zulke " mensen. Ik heb ervoor gekozen om niet meer contact te hebben. Alleen heb ik makkelijker praten omdat het niet echt mijn eigen familie is. Ze staan dus verder van mij af. Succes en sterkte met je keuze.
Als ik het zo lees is je moeder dus al jaren in therapie zonder resultaat. Loop jij zelf open tenen wanneer je contact hebt en draait het om haar. Wanneer je geen contact hebt voel je je meer ontspannen en vindt je het dus stiekem eigenlijk beter zo. Bps is er idd in gradaties maar zo te lezen van wat jij schrijft valt zij in een wat hogere categorie en daarnaast heeft ze wel besef maar totaal geen inzicht in haar ziekte. Bij iemand zonder inzicht zal je altijd tegen dezelfde dingen aanblijven lopen en als het dan niet lukt zit jij er voornamelijk mee. Enige wat je kan doen wanneer er contact is zoals hierboven al beschreven onthouden zij verandert niet maar hoe ik er mee om wil gaan wel en dat is moeilijk. Of dus de andere optie waarvan ik denk dat je die wil als ik het zo lees geen contact. Beter voor jou en je gezin blijkbaar, hoe leg je straks je kinderen uit als ze wat ouder zijn bijv ene moment is oma er wel en andere moment tijden niet want dat zal zo blijven en waarschijnlijk niet veranderen. Heel veel sterkte met kiezen maar denk vooral aan jezelf en je gezin hoor! Hoe moeilijk het ook is om haar emoties en jouw emoties uit te vlakken want is en blijft je moeder.
Mijn moeder heeft ook borderline, al zegt ze zelf van niet. Verschillende psychologen/ psychiaters zitten er blijkbaar naast? Ik heb ruim een jaar geleden het contact verbroken en ik vind het prima zo. Mijn man denkt zelf eigenlijk dat het wel wat met mij gedaan heeft maar ik vind van niet. Ik begrijp ook wel dat hij dat denkt, hij komt zelf uit een warm nest waar zijn ouders altijd voor hem klaar hebben gestaan. Mijn moeder was de grote afwezige in mijn jeugd, eerst door opnames en later na de scheiding woonde ik bij mijn vader. Mijn vader werkte veel en heeft natuurlijk zijn best gedaan, ik neem het hem ook niet kwalijk. Maar ik heb dus ruim een jaar gelden voor het laatst mijn moeder gesproken. Ze belde mij, kwam door iets wat ik gedaan had maar dat ga ik niet zo even neer zetten. Uit dat telefoontje bleek dat het nog lang niet goed met haar ging, en dat was natuurlijk de schuld van haar ex. Ook was het onze schuld want wij hadden haar laten vallen. Ze wilde niet eens vertellen waar ze woonde. Ik heb haar op een gegeven moment gezegd dat ze contact op mocht nemen als het beter met haar zou gaan want ik heb genoeg van die ellende gehad, dan mocht ze ook langs komen. 2 weken later nam ze contact op met mijn man, niet met mij want ik ben niet gevoelig voor haar manipulatie, wanneer ze langs kon komen. Nou niet... 2 weken later ben je er niet pats boem bovenop. Ze ontkent nog steeds dat ze borderline heeft, ze heeft zichzelf gediagnosticeerd en ze heeft ptss. Niet gewoon ptss maar complex ptss. Tuurlijk... Al met al ben ik wel van mening dat je prima een relatie kan hebben met iemand die borderline heeft. Zolang hij/ zij erkend dat hij/ zij het heeft en ook onder behandeling is en de ziekte niet gebruikt als smoes voor van alles. Of je moet je er bij neerleggen dat degene je blijft kwetsen, manipuleren. Als het goed gaat, gaat het goed met iedereen maar als het slecht gaat trekken ze het liefst iedereen mee naar beneden om zichzelf maar beter te voelen. Uiteindelijk ben jij de enige die die keus kan maken. Als jij echt geen contact meer wil omdat jij vind dat dat het beste voor jou is moet je dat doen. Als je een deur open wil houden omdat dat beter voelt moet je dat doen. Maakt niet uit wat je kiest zolang het voor jou het beste is. En dat mag en dat is goed.
Ik ben dr bang voor ja dat t gewoon accepteren wordt.. en dat gaat ben ik bang ook wel even duren.. Dankje!
Wat een lief bericht, dankjewel! Het is ook verrot moeilijk. Ik wil haar aan de ene kant niet uit mn leven bannen, maar ik kan het gewoon niet van me af laten glijden en mn verwachtingen tot 0 bijstellen. Dat probeer ik al jaren. De keuze van geen contact is ook het meest voor mn zoon (en straks baby twee) bij hen gaat ze hetzelfde doen. En hoe leg ik dat uit? Mn vader is opnieuw getrouwd met een onwijs lieve vrouw, zijn oma ook. En mn man zn ouders. Hoe krijg ik hem aan het verstand dat mijn moeder zoveel anders is maar hij het zichzelf niet aan moet trekken. Voor mij was ook dat ze mn zoon zn verjaardag liet vallen de druppel. Dat was gewoon de bevestiging voor de angst die ik dus al jaren heb "wat als ze mn kinderen hetzelfde aandoet" Zucht. Ik denk wel dat ik echt afstand moet nemen en houden. Hoe moeilijk ook voor beide.
Je zegt het echt exact zoals ik het ervaar.. Hoelang blijf ik vechten, tegen iets wat niet terugvecht meewerkt of aanpast.. Heb jij nu ook geen contct meer? Hoe ga je daar mee om?
Ze gaf aan niet te begrijpen waarom ik zo naar tegen haar doe en haar uit het leven van haar kleinzoon (die ze voor januari ook al vanaf 10 juli niet had gezien, druk met dr nieuwe vriendje) Het hele gesprek ging met huilen en weer normaal, huilen en weer normaal. Aan het einde gaf ik aan dat ik evt bereid ben het contact weer op te starten, mits zij bereid is om ook gewoon eens naar zichzelf te kijken. Dat echt niet alles haar schuld is, maar ze nooit zal zeggen dat iets haar spijt (behalve de 30 x dat ze zei dat ze spijt had dat ze ons als kinderen kreeg, dat is de enige keer dat ze het woord spijt in de mond nam) maar ook op geen enkele manier aan zelfreflextie doet. Zij gaf daarop aan dat zij vind dat ik de boel verdraai en daarvoor naar de ggz moet en zij niks kan veranderen wat ze niet verkeerd doet. Dus ja. Zij vind dit normaal. Ik niet. En nu is het aan mij dus om te zien of ik zo nog 30 jaar wik leven
Tja, het ligt er aan. Wat verwacht je van de relatie? Hoe erg is de persoonlijkheidsstoornis en heeft de ander kennis van haar eigen ziektebeeld? Kun je het met har over hebben? Heb jij gedegen kennis van borderline en heb je het door wanneer 'de ziekte praat', zodat je er minder zwaar aan tilt? Ik heb een schoonzusje met borderline, waarmee ik een hele bijzondere vriendschap heb. Toen ik haar 10 jaar geleden leerde kennen, was de borderline heel heftig, maar een paar jaar geleden is ze een intensief traject ingegaan bij GGZ en daar is ze echt een ander mens geworden. Natuurlijk zijn niet alle problemen ineens weg, maar ze heeft zichzelf leren kennen en is erop aanspreekbaar wanneer het niet goed met haar gaat. Het moest wel eerst enorm slecht met haar gaan voordat ze in therapie ging. Toen had ze tienduizenden euro's schuld, geen vrienden meer, geen relatie meer, ze had haar school verprutst en woonde als volwassen vrouw weer bij haar vader. Maar wat is ze er toch goed bovenop gekomen, ik zeg vaak tegen haar hoe trots ik op haar ben en dat ze het goed doet. Een relatie met iemand met borderline is heel zwaar, het kost enorm veel energie. Met mijn schoonzusje sprak ik af dat ik niet altijd beschikbaar was, maar dat ik altijd terug zou bellen, dat ze daarop kon vertrouwen. Soms belde ik pas na twee dagen terug, maar ik liet haar merken dat ze op me kon rekenen. Als de hele wereld tegen haar was, liet ik haar klagen, maar gaf haar geen gelijk. Als ze lullig deed tegen mij, gaf ik dat direct aan en zei dat ik de dag erna nog even zou bellen, maar dat op dat moment de maat vol was. Het is een kwestie van heel duidelijk zijn en zelf de rust bewaren, denk ik. Niet al te emotioneel reageren. Maar ja, kun je dat met je eigen moeder? Ben je ooit naar de lokale GGZ geweest om een familie-cursus te volgen? Er zijn cursussen en praatgroepen voor familie en vrienden van borderliners. Je leert dan hoe je iemand het beste kunt benaderen en hoe je je eigen grenzen moet aangeven. En het geeft inzicht in de ziekte. De borderliner kan namelijk niks met verwijten over zijn of haar gedrag wanneer jij emotioneel reageert, dat triggert alleen maar. Het is moeilijk, maar niet onmogelijk. En ik ben blij dat ik een goede relatie met mijn schoonzusje heb. We zien of spreken elkaar wekelijks en ik ben haar alleen maar meer gaan waarderen de afgelopen jaren. Ze is zo levendig en energiek en eigenlijk ook heel inspirerend én lief (maar beschadigd en bang, en daardoor komt het er zo ongelukkig uit).
Letterlijk schuldgevoel.. ik vind het voor HAAR rot dat ze mijn zoon dan niet meer ziet. Maar voor mij, mn man, mn zoon en ons tweede kindje is ze absoluut geen positieve toevoeging.
Ik vind dat zo knap van je.. het alleen al lezen laat mij denken "dat wil ik niet, dat kost mij mijn eigen vreugde" Ik heb weinig kennis van haar ziekte, ik ben niet onderlegd met dergelijke kennis. Zij verschuilt zich erachter "ja maar ik heb borderline" Je kunt er niet met haar over praten want jij hebt t zelf verkeerd. En therapie vind ze onzin. Moet ik dan in therapie om met haar om te leren gaan? Voelt echt als compleet de verkeerde wereld..
Wij hebben dat geprobeerd, therapie. De conclusie was dat zij vond dat alles niet waar was, wij waren respectloos, het komt allemaal door mij Mijn partner had dus 2 keuzes: erin meegaan of zijn eigen plan trekken. Dat laatste hebben we gedaan, en hij voelde zich behoorlijk opgelucht daarna. Mijn sm gedraagt zich precies zo als jouw moeder. Mijn partner zegt dus ook exact dezelfde dingen als jij. Hij is ook niet goed in staat om zijn emoties helemaal uit te schakelen en mooi weer te spelen. Zijn broer daarentegen accepteert haar volledig en gaat mee in alles. Het is vreselijk jammer, zo'n gebrek aan inzicht bij mensen, en gebrek aan respect voor elkaar. Als iemand bereid is in therapie te gaan, zoals het schoonzusje hierboven, dan werk je er tenminste aan. Mijn sm wilde dat niet, want het hielp toch niet en niemand begrijpt haar etc.
Dat begrijp ik heel goed. Ik denk dat het gros van de mensen dat veel te ver vinden gaan en dat is hun goed recht. Maar er zit bijna niks anders op, want de borderliner kan niet ineens zichzelf helemaal aanpassen, de wereld erom heen moet dat ook doen. Het is een echte beperking. Het zou je wel kunnen helpen. Misschien dat contact met je moeder minder kwetsend wordt, als je meer weet van hoe de ziekte werkt. Maar ik denk dat niemand het je kwalijk neemt als je dat uiteindelijk niet doet, hoor. Het is een enorme investering en je krijgt er misschien wel helemaal niks voor terug. Of heel weinig. Maar het zou ook best een deur kunnen openen naar een relatie met je moeder.
Wij hebben deze optie altijd opengehouden. Qua het blijft toch familie. Het heeft ons ook wel rust gegeven!
Het stomme is, als het bijv een vriendin was of tante of zo dan had ik het allang opgegeven. Dat is het gewoon niet waard. Maar omdat het dus mn moeder is, vind ik het zielig voor dr. Ze heeft ook al niet heel veel mensen zeg maar en dan ik ook nog. Maar ik ben zo uitgevochten..
Moeilijk he.. jeetje.. Mijn man is ook heel hard, die snapt niet dat ik het zolang keer op keer probeerde. Mn vader tevens ook niet. Die snapt er ook niks van dat ze zo tegen dr kinderen doet.. Ik denk dat ik bij mn keuze moet blijven. Hoe moeilijk ook.
Mens wat ben jij lief.. sorry iets met hormonen ofzo. Ik snap je echt heel goed, en ergens denk ik komop bubblez, investeer. Maar ik weet oprecht niet meer waar ik die kracht weg moet halen. Hoe ik mezelf constant weer in mn nek op moet pakken en moet denken "ze kan er niks aan doen" Als ze nou, liefst jaren geleden maar evt nu bijv, zou zeggen we gaan samen kijken wat we dr aan kunnen doen. Maar nee.. alles maar dan alles is mijn schuld. De wereld is gemeen en zij doet alles goed. Ik kan dr gewoon niks meer mee.. ik ben echt uitgevochten merk ik aan mezelf. Sorry btw allemaal voor mn zielige verhaal. Excuses..
Ik heb het contact nu definitief verbroken en ga dit ook geen nieuwe kans meer geven. Er zijn genoeg kansen geweest, maar als iemand maar in zelfmedelijden blijft zwelgen en het probleem bij iedereen behalve zichzelf wil neerleggen dan houdt het gewoon op. En hoe ik daar mee om ga...bovenstaande accepteren en mijn gezin op de eerste plaats zetten. Ik word er geen beter mens van, om het contact aan te houden en dat heeft ook zijn weerslag op mijn gezin. En ik weiger mijn kind (en straks de 2e) hetzelfde aan te doen als wat mij is aangedaan qua gevoel. Ik wil dat mijn kinderen opgroeien zonder continu op hun tenen hoeven te lopen, dat zij niet elke keer na hoeven te denken dat zij misschien iets 'verkeerds' zeggen of doen. Zeker voor kleine kinderen is dat te lastig, waarom opa/oma de ene keer wel een knuffel wil geven en de volgende keer ineens onaardig doet, altijd die gemixte signalen waardoor je niet meer weet waar je aan toe bent, de onzekerheid die die gevoelens met zich meebrengt. En het doet verrotte pijn soms, dat normaal contact niet mogelijk is. Maar jezelf volledig aanpassen omdat een ander dat weigert, dat hoort gewoon niet.
Welnee joh, het is hartstikke moeilijk. Je moet je eigen grenzen stellen. Wij hebben aangegeven dat we altijd open blijven staan voor gezamenlijke relatietherapie (dan is er dus een onafhankelijk persoon bij, en kan ze niet alles steeds herroepen/verdraaien). Dus als ze contact wil, dan weet ze wat de voorwaarde is. Zolang ze daar niet aan mee wil doen, weten wij dus ook dat ze niet bereid is een stap in onze richting te doen en dat contact weinig zinvol is.
En ga alsjeblieft niet de schuld bij jezelf neerleggen! Echt, het is NIET jouw schuld. Het is een ziekte, en haar keuze om hier niet voldoende aan te (willen) werken om de band met jouw te herstellen.