Laat het eerst een tijdje los zou ik zeggen, geef jezelf even die tijd. Zoek geen actief contact, maar laat het even. Mijn zusje heeft borderline en ik heb ook vaak op het punt gestaan om het contact te verbreken. Voor mijn ouders elke keer niet gedaan. Wat ik wel in de jaren heb geleerd is om harder te worden én mijn eigen verwachtingen bij te stellen. Mijn ervaring is dat als ik niets verwacht, ik ook niet keer op keer teleurgesteld wordt. En dat is niet zomaar gegaan hoor en ik vind het nog wel eens moeilijk, maar voor ons ( en ook voor mijn ouders) werkt dit nu redelijk. Ze trekken helaas nog te vaak haar kant, maar het lijkt mij als moeder ook heel lastig.
Stoppen met vechten meid. Het is een strijd je die niet kunt winnen. Probeer voor jezelf een keuze te maken waarbij jij je goed voelt. Of dat nu helemaal geen contact is of contact met acceptatie dat ze toch niet verandert of wat voor jou ook werkt, maar ertegen vechten kost alleen jou energie. Zonde.
Heel lief bericht. Dankjewel! Goed besluit, ik denk dat ik jou ook volg. Meer rust voor mij beter voor mn gezin.
Lief dankje! En wat moeilijk om van jouw zusje. Voor jou maar ook je ouders. Het staat zo dichtbij dat je zo'n persoon zo graag wilt helpen. Voor nu is afstand het beste. Dankjewel!
Moeilijk he.. Jeetje wat heftig zeg. Jak. Maar je hebt groot gelijk. Zo is het hier ook. En als ik puur om mezelf en mn gezin denk is het klaar, IK kom eerst. Niet zij. Mag ze ooit weer contact zoeken dan zeg ik dat ook. Mits ze bereid is aan zichzelf te werken (wat ik gisteren ook al gezegd heb) anders is het klaar.
Wat een vervelende situatie. Mijn antwoord, nee dit is niet mogelijk. Ze zal je hoe dan ook blijven kwetsen. Ik begrijp dat je dit misschien wel zou willen omdat het nou eenmaal je moeder is, maar tenzij jij accepteert dat ze je pijn doet, alles verdraaid en alles om haar draait is er geen relatie mogelijk. Probleem is dat iemand met borderline zijn /haar eigen aandeel niet ziet/wil zien. Sterkte met deze situatie.
In jouw laatste zin zit voor mij de crux. Ik zie vaak dat de omgeving van mensen met persoonlijkheidsproblematiek het gevoel krijgen hard te moeten vechten. Dat is wat er bij je wordt opgeroepen. En dat put uit, levert te weinig op terwijl het bakken vol energie kost. En natuurlijk snap ik ook heel goed dat het voelt als de omgekeerde wereld als jij gaat leren hoe hiermee om te gaan. Maar.....naar mijn mening is dat de enige optie. Om op jouw vraag terug te komen: ja, je kunt een relatie hebben met iemand met borderline. Ik vraag me ook af of je al klaar bent om het contact te verbreken of dat je nu vooral bezig bent met onderzoeken of dat een optie is? Daarbij vraag ik me dan ook af of je daar niet pas het antwoord op kunt vinden op het moment dat je leert hoe om te gaan met deze problematiek? Want dat kost best wel wat investering, moeite, zelfreflectie en een hele lange adem. Ik heb gemerkt dat het echt voelt als een trucje wat je opeens onder de knie hebt. Dat klinkt oneerbiedig maar opeens voelt het als een verlichting en niet meer als strijd. Strijd met de ander en/of strijd met jezelf (doe ik er goed aan om het contact te verbreken). Met dat soort vragen hoef ik niet meer te worstelen en dat voelt als een opluchting. Als voorbeeld: natuurlijk ben je welkom in mijn leven. Dit is de manier waarop ik behandeld wil worden. En ik wil best deel uit maken van jouw leven. Dit is wat ik te bieden heb. Ik had zo een situatie met een familielid. Ze was ontzettend boos en eiste een gesprek. Natuurlijk wil ik het er met je over hebben. Ik bel vanavond, nu ben ik aan het werk. Dan krijg ik een hele tirade dat ze daar niet op kan wachten. Nog eenmaal herhaalt wanneer ik het gesprek aan ga, de rest van de tirade genegeerd. Op afgesproken tijdstip gebeld. Ze.drukt de telefoon af. Kort en zakelijk: dan geen gesprek. Vervolgens verwijten dat ik het gesprek niet aanga. De kunst zit 'm om niet op de inhoud in te gaan. Ik had een afspraak met je en die ben ik nagekomen. Wil je een nieuwe afspraak, dan kun je die maken. Steeds maar weer het balletje terug leggen. Dan kost het jezelf een boel minder energie en je geeft de ander de ruimte om op een manier met jou om te gaan waarvan je dat zelf belangrijk vindt.
Een hele lastige situatie bubblez maar ik lees eigenlijk dat de keuze al gemaakt was toen je dit topic opende. Ik hoop dat het jou en je gezin rust geeft. Ik heb hier geen ervaring mee maar wilde je een enorme knuffel geven. Ik hoop dat je in alle rust kunt genieten van je zwangerschap en je kunt richten op de toekomst met je gezin.
Mijn verhaal is ongeveer identiek aan die van jou. Mijn ervaring is dat een relatie mogelijk is maar daar word ik zelf de dupe van. Ik kies er dus voor om geen relatie te hebben. Moeilijkste keuze ooit. Maar ik trek het niet meer loyaal aan haar te zijn. Er is iets meer nodig om je moeder te mogen noemen. En ik wil me niet langer meer zo laten behandelen. Vind het ook geen voorbeeld naar mijn eigen kinderen toe.
Pfff...ja ik kan me echt voorstellen dat je een moeder gewoon niet zo snel op wilt geven. Maar omdat het toch waarschijnlijk nooit beter gaat worden is het enorm vermoeiend.
Soms moeten we ons zielige verhaal gewoon kwijt. En weet je, het is ook gewoon zielig. Natuurlijk hebben we allemaal het liefst een moeder die er gewoon voor ons is als we haar nodig zijn. Moeder zijn stopt nooit vind ik. Ook als je kinderen volwassen zijn hebben ze af en toe gewoon een moeder nodig. En weet je? Je mag klaar zijn met het vechten, jij kunt niet in je eentje ervoor zorgen dat je moeder de dingen ziet zoals ze echt zijn ipv wast ze door haar ziekte ziet. Want uiteindelijk is het aan je moeder om daar zelf het gevecht mee aan te gaan eventueel met hulp. Want dan is het natuurlijk al een heel ander verhaal. En misschien heb je toch nog iets nodig om het definitief af te kunnen sluiten als dat is wat je wil. Ik ben daar heel makkelijk in, klaar is klaar, maar mijn zus heeft pas onlangs het laatste zetje gekregen om zelf ook definitief te zeggen nu is het klaar. Ik denk dat jouw verstand zegt het is klaar, ik kies nu voor mezelf maar dat je gevoel er nog niet helemaal klaar mee is. En dat mag, je hebt dan gewoon nog wat tijd nodig voor gevoel en verstand op 1 lijn zitten. Je gevoel heeft dat laatste zetje nog nodig voor je er echt definitief klaar mee bent.
Het is en blijft gewoon een verschrikkelijke keuze. Je kan er ook voor kiezen om te zeggen nu even geen contact misschien op een later moment wel weer. Dan is het ook wat minde definitief wellicht.
Mijn moeder klinkt precies hetzelfde als die van jou, maar als enige verschil dat er geen borderline is vastgesteld, gezien er met haar niks mis is. (Er is secundair nps vastgesteld, maar geen officiële diagnose) Ik heb ook jaren geworsteld met het wel/geen contact, en de periode dat er nog wel contact geweest is mijn verwachtingen ook drastisch omlaag gegooid. Maar toen ze dat door kreeg, dat ik minder geraakt werd door haar houding, werd haar gedrag ook vele malen extremer om haar doel te bereiken. En waar ik al die tijd al bang voor was werden ook mijn kinderen er bij betrokken, die op dat moment ook oud genoeg waren om er bewust van te zijn. Uiteindelijk is dus het contact verbroken met de bevestiging dat het echt de juiste keuze is om haar niet meer te spreken, moeder of niet. Ik heb haar nu 3 jaar niet meer gesproken, en ik kom er nu pas aan toe om naar mezelf te kijken en hoeveel gevolgen het altijd aan moeten passen hebben gehad. Ik heb te lang door gevochten, te veel van mezelf opgeofferd, met alle gevolgen voor mijn gezondheid vandien. Dat was ze niet waard, moeder of niet. Mijn advies zou dan ook zijn om jezelf en je gezin te beschermen, voordat je er echt toe gedwongen wordt. Maar uiteraard is iedere situatie anders, en het blijft een heftige situatie. Ik hoop in ieder geval dat je rust zal vinden met je beslissing, welke dat ook zal zijn. Veel sterkte!
Natuurlijk verschilt het erg in hoeverre iemand last heeft van borderline en hoe het zich uit. Ik ken mensen met borderline die wel wat opvallende trekjes hebben, maar verder gaat dat redelijk/aardig. Andersom kan ik een boek schrijven over een familielid met borderline waar ik inderdaad het contact mee heb verbroken een paar jaar geleden. Het geeft vooral rust en ik mis het contact ook niet.
Uit eigen ervaring weet ik alleen dat het te doen is als je zelf de stop knop kan indrukken. Mijn moeder komt eens in de maand een middagje spelen bij ons thuis. Ik ben verder niet geïnteresseerd in haar leven, wie er nu weer zuur tegen haar doet of met wie ze nu weer een relatie heeft. Ze mag niet blijven eten en op andere momenten hoef ik haar niet in mijn huis. ( Kerst, Pasen, verjaardag). Alles verziekt ze toch. Mijn moeder is een onbetrouwbaar, negatief mens en is er van overtuigd dat iedereen tegen haar is. Ze wil geen hulp, prima, ik ben geen therapeut en vond de 18 jaar thuis een living hell. Die ene middag per maand is het enige wat ik op kan brengen. Er is net als bij jou zo ontzettend veel gebeurd. Als kind kon ik niet tegen haar op, nu bescherm ik mezelf.
Oh ik heb wel eens geprobeerd in welk vakje mijn moeder past. Ze heeft obsessies als roken, drank, kopen, eten of juist niet eten. Ze is dol op slechte relaties met alcoholisten, agressievelingen en andere randfiguren. Ze probeert altijd te kleineren, domineren en te beledigen. Ze is fysiek agressief, in mijn jeugd sloeg, schopte en stompte ze er op los. Verder liegt en verdraait ze alles. Kortom, ik heb er mijn eigen diagnose opgeplakt: Niet meer te redden knettergek.
Mijn schoonmoeder heeft borderline en richt het ook op de buitenwereld. Mijn vader was dementerend en deed daardoor regelmatig lelijk. Bij mijn moeder weet ik niet wat het is. Maar ze liet mij keer op keer in de steek en alles was/is mijn schuld. Mijn schoonmoeder heeft dus borderline. En ik aan de andere kant heb heel veel moeite om mijn grenzen aan te voelen en aan te geven. Geweldige combinatie... Maar daarin merk ik, als ik ze allemaal onder het kopje moeilijke mensen plaats het zoveel makkelijker is om iemand even aan de kant te schuiven als het niet je ouders zijn. Die loyaliteit kan heel diep gaan. Ik snap dat je haar en wat erbij komt kijken uit jouw leven wilt. Maar je opent er wel een topic over waardoor ik het idee heb dat je er misschien nog niet klaar voor/mee bent. Zoals al gezegd is kan het makkelijker zijn om de pauze knop in te drukken en te zien hoe het loopt. Al duurt de pauze voorgoed. Kies voor jezelf. Ondanks dat ik mijn schoonmoeder absoluut niet meer wil zien zit ik wel met mijn vriend die daar de loyaliteit naar voelt. Dus gaat het een beetje zo dat er alleen contact is op de momenten dat ik sterk in mijn schoenen sta. Hoe lelijker zij doet hoe langere tijd tussen het contact zit. Het gedrag komt en gaat in vlagen. Dat is niet de juiste manier om met iemand met bps om te gaan denk ik. Maar dat is wat ik aan kan. Ik kan haar niet bieden wat zij nodig heeft (op dit moment). De kinderen vind ik een lastige. Ik weet niet of ik er goed aan doe. Maar ik probeer te zorgen dat ze hun wel kennen maar de band oppervlakkig blijft. Ik wil voorkomen dat ze het op hun gaat loslaten. Dat ze ondertussen tegen Jan en alleman hele lelijke dingen over mij zegt laat ik dan maar voor wat het is. Ik vind mijn kinderen veel belangrijker dan wat zij allemaal over mij te klagen heeft.
Ik merk dat dit onderwerp mij erg aan het hart gaat. Ik zit momenteel in een therapeutisch traject voor een persoonlijkheidsstoornis. Alle meiden in mijn groepstherapie hebben borderline. Ik ben de enige die geen borderline heeft (wel trekken). Ik zie dus heel erg van de andere kant hoe het werkt bij deze mensen en het zijn stuk voor stuk lieve mensen die vanuit beschadigde emoties reageren en het daar zelf ook heel moeilijk mee hebben. De ene persoon met borderline is de andere niet. Mensen kunnen van een heel andere set van kenmerken last hebben en dan heb je ook nog gradaties in hoe heftig ze er last van hebben. Met bijna alle meiden in mijn groep is het echt mogelijk om een relatie te hebben. Maar goed, dat zijn natuurlijk wel allemaal vrouwen die vrijwillig hulp hebben gezocht omdat ze zelf merkten dat ze een probleem hebben. Ze hebben zelfinzicht en reflectievermogen. Niet altijd. Als ze hoog in hun spanning en emotie zitten natuurlijk niet en dan kunnen ze best wel eens gekke dingen doen, maar als dat wat gezakt is kunnen ze wel inzien dat ze vanuit emotie en spanning buitenproportioneel hebben gereageerd. Dus: is er een relatie mogelijk met iemand met borderline? Ja. In jouw geval gaat het echter om iemand die geen zfinzicht en reflectievermogen heeft. Dan is het nog steeds niet onmogelijk, maar wordt het wel een stuk ingewikkelder. En dan gaat het ook nog niet eens om zomaar iemand, maar om een moeder. Dat ligt dus sowieso gevoeliger, waardoor alles harder aankomt dan wanneer het om een vriendin zou gaan ofzo. Ik kan me goed vinden in de suggestie om zelf in therapie te gaan om te leren met iemand met borderline om te gaan. Als je meer leert over hoe de emoties en patronen van borderliners werken, wordt het ook makkelijker om er mee om te gaan. Ik denk dat je door lotgenotencontact inderdaad een soort trucjes kunt leren over hoe je dingen steeds bij de ander kunt laten, zodat het jou zelf niet zo raakt. Maar dat is wel een investering die je dan moet willen doen. Iedereen zal het begrijpen als je daartoe niet bereid bent. Ik belicht deze mogelijkheid alleen om je erop te wijzen dat er een ander alternatief is voor de manier waarop jullie nu met elkaar omgaan dan het contact verbreken.
En met dit soort genralisaties en harde uitspraken heb ik dus moeite. Het is echt onzin dat borderliners hun eigen aandeel niet willen of kunnen zien. Sommigen kunnen dat inderdaad niet, net zoals dat sommige mensen zonder persoonlijkheidsstoornis dat niet kunnen. Er zijn er echter genoeg die dat wel kunnen. Alleen niet op het moment dat ze hoog in hun spanning en emotie zitten EN het is heel belangrijk hoe je ze benaderd, want afhankelijk daarvan kunnen ze heel snel in hun spanning en emotie schieten, waardoor ze dat weer niet meer kunnen. En een kat in het nauw maakt rare sprongen. Het is bovendien niet zo dat je bij iedere borderliner maar moet accepteren dat diegene je blijft kwetsen en manipuleren om er een relatie mee te kunnen hebben. Uit je post maak ik op dat jij zelf gekwets bent door iemand met borderline. Dat vind ik oprecht heel naar voor je. Maar dat maakt je post niet minder kwetsend. Borderliners kiezen er ook niet voor om deze ziekte te hebben en als iedereen er zo in zou staaan als jij beschrijft zouden zij ontzettend eenzaam worden. Hoe triest is dat? Terwijl er met een heleboel borderliners echt heel goed een relatie mogelijk is.