Dit klopt helemaal ! Na Milou* dacht ik gelijk weer voor een kindje te willen gaan. Twee maanden later was het raak en werd het een miskraam ( denk achteraf dat mijn lijf er ook nog helemaal niet klaar voor was ) ben toen behoorlijk in gestord, en heb echt een jaar nodig gehad om weer zo stevig in mijn schoenen te staan dat ik een nieuwe zwangerschap aandurfde
Kaatje: Daar ben ik ook bang voor te vee stress en drukte en ben nog zo bezig met mijn kleine meisje mis haar zo erg en ben ook bang dat het nooit over zal gaan maar zal een keer mee moeten leren omgaan.. ik wacht nog rustig af, maar het is allemaal wel moeilijk wnt had het ook wel erg graag gewild! en nu durf ik niet meer. en weet niet dat ik het nu wel wil.
Tuurlijk wel,maar pas als de tijd er rijp voor is. Het heeft ook gewoon tijd nodig, en bij de één duurt dat langer als bij de ander. Ik had in het begin zelf heel erg het idee dat ik maar niet meer over haar moest praten want voor mijn gevoel viel ik mensen daar alleen maar mee lastig etc. Maar merkte dat ik me daardoor alleen maar rotter ging voelen. Toen ben ik gewoon over haar gaan praten. Als iemand vroeg wat je voelde tijdens je zwangerschap had ik het over Levi zijn zwangerschap, en over die van Milou etc. Daarna heeft het pas allemaal een plekje gekregen.
Ik ben dan nog niet opnieuw mamma geworden, maar wel opnieuw zwanger. Onze dochter is ook levenloos geboren. De oorzaak was ook terug te leiden naar mijn placenta die niet meer goed functioneerde. We hebben de dag na haar begrafenis besloten weer opnieuw zwanger proberen te raken. Wij hadden allebei sterk het gevoel dat we 'moesten'. We hebben er uiteindelijk 3,5 jaar over gedaan. Gelukkig bleek IVF onze uitkomst. De eerste weken durfde ik me er niet op te verheugen. Het was nog zo pril. Tot dat mijn gynaecoloog zei: zo worden het 9 lange maanden. Ik mocht zelf bepalen wanneer ik kwam. Dus vanaf week 6 ging elke week/anderhalf. Nu durf ik er 2 weken tussen de controles in te laten zitten. En ik moet zeggen: Ik geniet intens!!!! Voel me goed dus voel me vaak zo gelukkig dat ik dit mee mag maken. Dit kindje verdiend hetzelfde als z'n zus. Alle liefde die we hem kunnen geven. Tuurlijk denk ik veel aan onze dochter. Maar merk dat ze een mooi plekje heeft in ons. Ook ik moet elke dag een asperine slikken vanaf de 12de week. Bij de 20 weken echo gaan ze ook goed op de bloedvaten letten en de placenta. Vanaf 26 weken groeiecho's. Ze kunnen de problematiek van mijn placenta zien/horen op echo's/doppler. Ook hoe hij functioneert. Vanaf 38 weken gaan ze kijken wanneer ik ingeleid kan worden. Door deze afspraken die ik met de gynaecoloog heb, kan ik genieten. Niet zo zorgeloos als vorige keer natuurlijk. Maar ik geniet ontzettend van dit mannetje in mn buik. Nooit gedacht zo 'relax' deze spannende zwangerschap te beleven. Maar ik denk dat de moeilijkere maanden pas op het eind komen... Het is niet anders, we kunnen ze niet overslaan. Ik hoop dat jij en jouw man elkaar goed in de gaten houden en erover praten. Want het is allemaal nog al wat. Ik hoop dat jullie wens uit mag komen en er een klein brusje mag komen. Probeer goed vertrouwen te hebben in wat komen gaat! Heel veel liefs
Hey Rachje, dankjewel voor je positieve verhaal. Dan lijkt jouw verhaal erg op het mijne. Dus jij slikt nu ook aspirientjes. Met hoeveel maanden werd jullie dochter levenloos geboren? Als ze dan kunnen horen hoe je placenta functioneerd, dan vraag ik me af waarom ze dat niet standaard altid bij elke vrouw doen??? Maarja dat is nu achteraf. We krijgen onze dochter niet meer terug. Het lijkt me erg pijnlijk voor jullie dat een tweede zwangerschap zo lang heeft moeten duren. Hoe gingen jullie daarmee om? Want volgens mij ga ik dat niet trekken. Ik vond de anderhalf jaar wachten op onze dochter al lang. Hoe lang duurde het dan bij jullie *dochter voor je zwanger was, als ik vragen mag? Ik wens je een goede zwangerschap met een wolk van een zoon. En ik hoop dat je al die tijd heerlijk mag genieten van alles.
Jaylie* werd met 40.1 week geboren. Ze woog 2445, ze vinden haar achteraf te licht. Ze hadden verwacht dat ze rond de 6 pond zou wegen met dit termijn. Tijdens de eerste controle in m'n bevalling kon ze geen hartslag vinden. Later bleek dat ze in haar vruchtwater had gepoept. Na de na geboorte zag mijn placenta er niet 'normaal' uit. Veel verkalkingen en delen die afgestorven waren. Logisch dat ons meisje zo licht was! Ze heeft ws weken te weinig binnen gehad. Aan de bijnieren konden ze zien dat ze kort stress heeft ervaren en ws daardoor heeft gepoept. Aan de ene kant ben ik blij dat dit te ontdekken is. Aan de andere kant bizar dat ze er idd niet standaard op controleren! Ik heb 2 weken daarvoor aan de ctg gelegen en daar kunnen ze dat niet aan ontdekken. Volgens mijn gynaecoloog moet de navelstreng klinken als een regenpijp. Hij zegt ook dat dit zich niet hoeft te herhalen. Maar we nemen geen risico. Een kindje is met 38 weken klaar. Groeit niet meer. En dat vind ik ook fijn want ik wil geen 40 weken meer lopen. Ongelooflijk genoeg was ik meteen zwanger met het stoppen vd pil van onze dochter. Deze zwangerschap kwam heel wat moeilijker. Mijn eileiders zijn heel erg verkleefd dus na 2 jaar aanmodderen bleek dat natuurlijk zwanger raken een hele kleine kans had. Het hele rataplan hebben we doorlopen. Onderzoeken en hormonen. Elke keer met een dikke teleurstelling. Tot deze keer, daarom zijn we nu ook zo gelukkig. We hebben zolang moeten wachten. Tja hoe hebben we ons er door heen geslagen? Veel praten met elkaar. Op tijd rust nemen en voor elkaar zorgen. We hebben heel lang verkeerd om geleefd. Altijd bezig met maar weer zwanger raken. Tot dat we besefte dat we dom Bezig waren. We gingen weer plezier maken. Leuke dingen doen. Zo gingen we elkaar ook weer heel erg leuk vinden. En bij elke tegenslag even treuren en weer doorgaan. Het leven heeft ons 1x compleet vd wereld geslagen en daar valt niks mee te vergelijken. De wens voor een tweede was te groot om op te geven. wij bedachten ons altijd: we zijn van zover gekomen, we kunnen alles aan. Het is een proces net als leren leven met het verlies van jullie kindje. Je denkt dat je het niet zou overleven (hoevaal mensen dat tegen me hebben gezegd) maar je hebt geen keus. Jullie leven, wensen en dromen gaan door. Hoe gaat het nu met jou en je man? Hoe beleef je de dagen? Zijn jullie toe om weer te proberen? Ik hoop dat jullie zonnetje snel weer mag gaan schijnen!!
**off topic** Rachje wat geweldig om te lezen dat Jaylie* een broertje krijgt echt zit hier gewoon te huilen het is jullie zo gegund geniet ervan en ik hou jullie in de gaten liefs debby
Poeh wat heftig zeg, jullie dochter was gewoon al klaar om geboren te worden! Onze dochter had ook gepoept in het vruchtwater. Toen ze mijn vliezen door gingen prikken, kwamen er dus ook groene puntjes mee (ontlasting). En toen ze eruit was, toen zag je echt poep zitten tussen haar billen, echt zo'n druppel, alsof het nog heel vers was, terwijl ze toen ze geboren werd, al 5 dagen overleden was. Dat met 38 weken geboren laten worden, heeft mijn gyn ook gezegd bij een voor ons volgende zwangerschap. Dat dat het minimale aantal weken is dat ze het kindje eventueel wel kunnen halen. Maar dat wat je zegt: je moet er niet mee bezig zijn, dat is natuurlijk onmogelijk, als je net ongesteld bent geweest en je gaat weer richting die twee weken er na, dan denk je toch, we MOETEN vrijen, anders raak ik nooit zwanger. Dus dat zijn lastige dingen. Alhoewel je ook juist vaak hoort dat mensen zwanger raken, net wanneer ze zich erbij neer gelegd hebben dat het misschien niet gaat lukken... Het gaat nog steeds met ups en downs hier. Ik kan soms nog zomaar huilbuien hebben om wat er gebeurd is. En dan komt dat gemis van onze dochter weer omhoog. En ik kan het niet goed aanzien om wel andere vrouwen nu met dikke zwangere buiken zien lopen. Of pas geboren baby's in maxi cosi's. Dan zou ik wel willen schreeuwen: waarom mochten wij geen papa en mama zijn en is ons kind nu dood? Dat voelt zo onterecht en oneerlijk. Daar heb ik grote moeite mee. En dat is gewoon keihard. En dat heeft niks te maken met het geluk van een ander. Want iedereen gun ik het geluk en het papa en mama zijn. Maar dat ons kindje overleden is, dat voelt dan gewoon zo oneerlijk. En het is dan ook nog de eerste natuurlijk he. Dus je staat helemaal met lege handen. Geen kindje om voor te zorgen. Het kindje was zo welkom. Het hele kamertje was al klaar. Ik hoefde alleen nog even al het textiel en kleertjes te wassen en dan mocht ze komen. Ik kom dan ook helemaal niet graag in dat kamertje nu. Je word met alles geconfronteerd en daar heeft onze dochter ook opgebaard gestaan. Je word dan overal weer aan herinnerd. Pfff zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar het is niet eerlijk! En we missen ons meisje! Ik had nu met haar moeten wandelen buiten, net als jij en alle andere mama's die hun kindje verloren zijn. Praten met mijn man lukt niet. Hij praat nergens over. Net alsof het een taboe is. Van het is gebeurd: niks meer aan te doen. Daar loopt hij ook voor bij een psycholoog, om niet alles op te kroppen, maar er toch over te praten. En hopelijk kan hij dat dan straks ook met mij. Want ik praat er juist heel graag over. Kijk graag haar foto's om te zien hoe mooi ze was en op wie ze leek etc... maar zelfs dat kan mijn man niet. We hebben nog steeds die grote kinderwens, want die is natuurlijk niet weg. We willen dolgraag weer zwanger zijn, en we zijn dan sinds de bevalling ook niet meer aan de voorbehoedsmiddelen geweest. Dus eigenlijk zijn we weer bezig. We willen gewoon niks liever.
Sorry maar moet hier even reageren. Oh lieve Rach wat fijn dat jullie weer zwanger zijn!! Ik heb je al die tijd aan je gedacht maar nu lees ik het goeie nieuws hier SUPER gefeliciteerd. Ik weet helemaal niet of je mij nog kent maar we hadden in 2007 dezelfde gyn ( die er nu niet meer is hoorde ik)
Hai lieve allemaal. Ik ben morgen 5 weken zwanger.. en ben zo angstig dat wij dit kindje ook verliezen.. Ben er veel mee bezig. 3 maanden geleden bevallen van onze jongste dochtertje, die met 35 weken overleden is door de gevolgen van 2x een knoop in de navelstreng, en ze had de navelstreng 2x om het nekje heen zitten. Voor ons een heftige tijd... maar we hadden niet verwacht dat we zo snel zwanger mogen zijn. Met onze oudste dochter ben ik zwanger geworden door de anticonceptie heen.. met onze jongste dochtertje zijn we anderhalf jaar bezig geweest.. En nu WOW 3 maanden verder.. en we verwachten ons 3e kindje.. We zijn heeeel erg blij.. maar mijn angst blijft toch Genieten probeer ik wel.. maar het is heel erg moeilijk. Ik ben ook bang dat ik dingen ga vergelijken met de vorige zwangerschap van ons jongste dochtertje. LIefs xxx
ProudMam, van harte gefeliciteerd! Ik begrijp goed dat het moeilijk is om te genieten! Hopelijk lukt het toch een beetje. En hopelijk houdt je over 8 maanden een mooi, gezond kindje in je armen. @Sette: leuk om wat van je te lezen! Hoe gaat het met je?