Hoi dames, Zoals de titel zegt... Volgens mij heb ik nu al een midlifecrisis hahaha.. Ik kan er gelukkig om lachen, maar het kan ook de nodige stress opleveren.. Ik zal het proberen uit te leggen.. Ik ben samen met mijn man 2,5 jaar geleden gaan samenwonen. We hebben dit huis gekocht, en het is helemaal naar wens. We wonen er prima, en hebben het ook naar ons zin.. Maar nu ben ik zwanger, en heb ik steeds meer het gevoel dat ik heimwee heb naar mijn oude woonplaats... Eerst dacht ik er eigenlijk niet zo veel bij na, we wonen hier prima dus geen reden tot heimwee.. Maar nu denk ik steeds meer 'dalijk als de kleine er is dan...' Dan zou ik het erg fijn vinden om dichter bij mijn familie te wonen. We wonen nu op een kwartier rijden, dus niet eens aan de andere kant van het land ofzo, maar toch lijkt het nu 'ver weg'. Ook kennen we hier eigenlijk niemand.. We hebben goed contact met de buren, dat is wel fijn, maar verder zou ik eigenlijk niet weten wie er in de straat woont? Op zich niet zo'n ramp, want je hoeft ook niet iedereen te kennen, maar merk dat ik dat toch wel mis. Ik heb steeds meer het idee dat ik mezelf aan het overtuigen ben om terug te gaan naar mijn oude woonplaats.. Toch meer vertrouwd en alles is bekend. Ook lijkt het me hartstikke leuk om met andere mensen van mijn leeftijd dalijk 'onze' kinderen naar school te brengen, samen spelen etc.. Het is natuurlijk wel een verschil dat ik uit een dorp kom, en nu in de stad woon. Dit vond ik nooit een probleem, maar ga er nu meer over nadenken nu een kleine onderweg is.. Dus ik heb een vervroegd midlifecrisis of het zijn mijn hormonen die op hol slaan.. Hahaha Zijn dit op hol geslagen gevoelens..? Of zou er meer achter zitten, en moet ik dit serieus nemen? Heeft iemand misschien advies?
Hoi hoi Wat vervelend dat je je zo voelt vergeet niet dat hormonen ook veel met je kunnen doen. Toen wij hier woonde raakte we ook vrij snel Zwanger en ik kon ook helemaal niemand. Toen de kleine er eenmaal was kregen we van veel mensen kaartjes uit de straat.. En als je dan met de kleine gaat wandelen heb je al snel een aanspreekpunt.. Ik zou zeggen maak je er niet zo druk om zal vast goed komen maar ja het is een gevoel he... Heel veel succes meid
Ja idd.. Het is een gevoel.. Ik vind het nu dus ook lastig in te schatten in hoeverre deze gevoelens 'echt' zijn.. Mijn hormonen zullen idd een rol spelen. Maar toch krijg ik steeds meer het gevoel dat ik mezelf steeds meer overtuig van hoe leuk, praktisch enz het zal zijn om daar weer te gaan wonen.. Ik weet eigenlijk wel dat ik er nu steeds meer over nadenk nu die kleine er komt.. Zolang wij samen wonen maakt het me eigenlijk niet uit.. Stom eigenlijk, dat je dan zo gaat twijfelen..
Ik denk eerlijk gezegd dat dat een heel normaal gevoel is dat je je oude omgeving dan mist en ook het feit dat je familie uit de buurt woont. Misschien verandert dat gevoel na je bevalling wel, zeker omdat je dan makkelijker aangesproken wordt door mensen als je met een kleintje wandelt. Ik hoop het in elk geval voor je!
Zoek een leuke zwangerschapscursus, op deze manier leer je meer mensen uit de omgeving met in ieder geval al 1 gezamelijk raakvlak....baby's . Misschien dat je met meer vrienden in de omgeving niet zo'n edge heimwee blijft houden.
Ik snap je ook wel hoor, heb het ook nog wel eens. Misschien ook wel hormonen? (maar zou stiekem wel willen ruilen met je hoor, qua afstand... ik woon 1,5 uur rijden van me oude woonplaats/ familie ...) maar gewoon leuke dingen gaan doen, leuke cursus of sport o.i.d.
Hier in 2006 verhuisd van stad naar dorp, andersom dus! Ging toen samenwonen met mijn vriend op zijn boerderij(koeien). Inmiddels alweer dikke 2 jaar getrouwd. Zwanger vd 1e. Absoluut geen spijt van keuze toendertijd. Wou als kind al buitenaf wonen met veel dieren, nou, dat heb ik nu; een megatuin met boomgaard en 200 stuks vee, hihi. Ook goed contact met buren. Ondanks dat we boerderij hebben wonen we wel in een straat met allemaal vrijstaande woningen. Dus we zitten niet afgelegen. Erg prettig. Hoewel ik het ook leuk zou vinden als er iets meer mensen woonden van onze leeftijd. Meeste buren zijn al lang en breed opa & oma, hihi. Ondanks dat ist wel ontzettend gezellig hier. Ik hoop wel dmv kindje straks wat meer contact te kunnen leggen met vrouwen van mijn leeftijd, dat mis ik soms wel hoor. Leer wel steeds wat meer mensen kennen in het dorp, via de kerk, maar ook dat zijn oudere personen. Gelukkig kan ik me heel goed vermaken in mn uppie, dat scheelt denk ik ook. Heb niet zo'n behoefte aan ontzettend veel sociale contacten.