Off topic, maar ik wil hier even op inhaken. Ik denk niet alleen dat een bepaalde opvoedstijl (of omgang met je kind) bij je kind moet passen, maar het moet ook tot op zekere hoogte bij jou als ouder en opvoeder passen.
Ja logisch, je gaat niet iets verkiezen waar je als ouderzijnde niet achter staat. Maar soms moet je ook je ogen openen en verder kijken dan je neus lang is. Ik verkies ook een opvoeding die bij mij past en waar ik achter sta. Maar ik heb door de afgelopen jaren heen mijn kinderen leren kennen en heb ook dingen moeten aanpassen, dat iets bij mij past wil niet zeggen dat dat dan ook bij mijn kinderen past.
Ik denk niet dat het wij minder aankunnen. Maar ik denk dat het verwachtingspatroon anders is. De dingen die vroeger heel normaal waren zullen wij nooit bij onze kinderen doen. Ik denk ook dat wij nu veel meer naar onze kinderen kijken en veel meer bezig zijn met onze kinderen en hun behoeften. Soms als ik naar mijn oma's kijk denk ik ook phoee hoe deden ze dat allemaal. Met 2 kinderen vind ik het al aanpoten op sommige momenten. Maar mijn moeder is de oudste van 5 en veel kwam op haar schouders. Ze moest helpen koken en de jongere zusjes naar en van school halen etc. En wat eerder gezegd is, ik denk dat fora's en internet ook bijdragen dat er meer over gesproken wordt. En door al die adviezen van alle kanten twijfel ik ook weleens. Ik vind het ook lastig om het allemaal goed te doen. Ik sta wel achter mijn opvoeding maar soms ben ik ook wel onzeker. Ik heb een bepaalde visie voor ogen, en ik hoop dat mijn (onze) opvoeding goed uitpakt. Maar dat weet je ook niet allemaal van tevoren. Ik straf niet maar probeer wel duidelijk grenzen aan te geven. Dus als mijn zoon slaat of iets anders doet wat niet kan dan spreek ik hem daar op aan (soms dus ook 10x achter elkaar) of als hij op de grond ligt omdat hij niet in de auto wil, dan probeer ik het eerst rustig voor elkaar te krijgen maar blijft hij doorgaan heeft 'ie pech en dan help ik hem een handje . En hij is pas 2 jaar dus ik vind hem nog te jong voor een strafhoekje oid. Hij snapt wel bijna alles, maar ik geloof niet dat als ik hem op de gang zet dat hij daar mentaal aan toe is. Als hij ouder is snapt hij dat veel beter dan nu maar ik weet nog niet of ik het dan zal toepassen.
Ik heb niet alles gelezen, dus wie weet val ik in herhaling Het is niet zozeer dat wij nu minder aankunnen dan de moeders van vroeger, ons leven is nu zo anders dan destijds. Kijkende naar mijn moeder die net als ik tbm was, de verschillen daarin zijn vooral dat bij haar in de straat alle moeders thuisbleven, of bijna allemaal in elk geval. Wij kinderen waren vaak samen met die andere gezinnen. Samen naar de speeltuin, samen naar het zwembad, de ene moeder deed boodschappen terwijl de andere moeder op haar kinderen lette. Ze dronken samen een kopje koffie en klaagden vast steen en been over ons Wanneer mijn man 's morgens de straat uitrijdt, is de parkeerplaats bijna leeg. Alle moeders hier zijn aan het werk. It takes a village to raise a child en dat missen we nu. Er wordt veel gevraagd van vrouwen: voorheen richtten we ons vooral op huis en gezin, nu moeten we alle ballen omhoog houden en als we dat niet doen, schamen we ons en dit helpt niet bepaalt mee aangezien het ouderschap ontzettend zwaar kan zijn en wij mensen elkaar nodig hebben. We zijn helemaal geen dieren die alleen leven of enkel met ons gezin, mensen zijn groepsdieren. En daar zit het pijnpunt, we zijn te individualistisch. We moeten teveel. Of dit nu ook echt 'moet' of dat we dit zo voelen maakt niet zoveel uit, de druk ligt er. Vergeet hierbij ook ons dieet niet. De hoeveelheid suikers in ons dieet maakt niet alleen dat kinderen drukker zijn dan normaal, maar ook dat wij zelf vermoeider zijn.
Je kan het niet met elkaar vergelijken. Het zijn 2 totaal verschillende tijden; vroeger werkten de meeste moeders niet of part time, vroeger kwam er meer steun vanuit kerk/buurt/familie, ze kregen meer kinderen waardoor de oudere kinderen een opvoedtaak hadden ipv alleen de moeder, vroeger was het not done om te 'klagen' want dit was je leven, vroeger was het heel normaal om je kindje te laten huilen en weinig/niet mee te spelen. Als ik mijn moeder en vrouwen van haar leeftijd spreek over opvoeding, dan zegt niemand dat het makkelijk of leuk was. Veel vrouwen hadden het toen ook zwaar, alleen was er geen podium voor om dit te delen. (Social) media geeft een vertekend beeld van de werkelijkheid. Er zijn genoeg vrouwen die het prima kunnen redden, maar die hoor je niet. Zodra je gaat zoeken op internet naar zwanger worden, dan kom je al snel op verhalen over nare zwangerschappen en miskramen. Als het niet goed gaat, hebben mensen de behoefte het te delen.
Ik bedoel eigenlijk te zeggen dat je daarom de opvoeding van een ander niet moet afvallen (tot op zekere hoogte dus). Laat staan jouw opvoedstijl opleggen aan een ander.
Denk dat het niet veel anders is dan vroeger, maar nu lezen we het meer van anderen door bijv. social media Ik denk dat vroeger ook minder vrouwen een baan hadden en er dus ook meer hulp beschikbaar was.. En misschien ook: meer kansen, meer willen, dus jezelf ook meer druk opleggen?
Ik denk dat men het zichzelf vaak veel te moeilijk maakt. Bepaalde dingen zijn hier echt 'hell no' en daar moet je dan ook gewoon zelfverzekerd over zijn. Ik houd van mijn kinderen maar niet alles draait om hun. Wanneer je iets zelf kan doe je het zelf, ruim je eigen rotzooi op en ik accepteer geen gejengel of gezeik, praten is altijd mogelijk. We hebben duidelijke vaste tijden om te slapen en te eten en iedereen heeft bepaalde taken. Kort en bondig, maar zo zie ik het.
Ik denk dat we vnl even moeten relaxen. Ik heb een makkelijk oudste kind (oke, pre puberteit begint toe te slaan, dus soms ben ik een stomme moeder of er mag ook nooit wat van jou- moeder). De middelste is nogal hyperactief en impulsief, ook in haar praten. Dit leidt dus weleens tot problemen. Dreumes gedijt nog lekker met alles mee. Ik ben niet perfect maar denk dat ik goed genoeg ben qua opvoeding. Mijn middelste heeft ook weleens zo'n dwarse bui en lijkt ze ook wel losgeslagen. Ik probeer dat dan heus zo goed en zo kwaad als het kan te begeleiden of heel duidelijk mijn grens aan te geven. Ik zie het heus weleens bij anderen gebeuren en denk dan enkel: ah, bij jou dus ook ik veroordeel een vader of moeder er niet op. Ik vind het meer bijzonder als je dat nooit hebt meegemaakt, dat lijkt imo meer op drillen van je kinderen en dat vind ik geen optie.
De tijd van toen is gewoon anders. Kinderen werden strenger opgevoed en je had minder sociale controle. Vrouw bleef thuis en man ging aan het werk en je kon dan goed rondkomen. Voor de tijd van toen was het prima. Nu willen we zelf veel meer. Ieder kind een eigen kamertje, leuke uitstapjes maken, dure vakanties. We zijn meer gericht op luxe. Afgezien van het feit dat alles toen veel goedkoper was. Daarnaast hebben we nu veel meer sociale controle. Geef je kind billenkoek dan wordt het praktisch gezien als mishandeling. Vroeger kon je voor mijn gevoel ook meer kind zijn. Vandaag de dag moeten onze kinderen bijna robots zijn. Zijn ze aan het spelen, dan maken ze teveel geluid, geven ze een tegengeluid dan zijn ze brutaal en bijdehand. En ga zo maar door. We kunnen als maatschappij nu veel minderen hebben en zijn minder tolerant.
Hmm ik snap het niet helemaal, in het begin zeg je dat kinderen vroeger strenger werden opgevoed maar eigenlijk wel vrijer werden gelaten en op z'n laatst zeg je dat we als maatschappij nu minder kunnen hebben en tolereren.
Ik heb juist het idee dat er vroeger veel meer sociale controle was, en dat ze minder van kinderen konden hebben. Als mijn moeder kattenkwaad uithaalde, wist mijn oma het voor mijn moeder zelf thuis was (ja, ja zelfs zonder een vaste telefoon ) Dan kreeg je twee keer op je falie. Zelfde als dat je straf kreeg van de meester. Dan ging dat thuis nog eens over. Dat hoor ik nu nooit meer, alleen maar dat boze ouders verhaal gaan halen bij de leraar. Opa had een duimstok aan tafel en als je het waagde brutaal te zijn kreeg je daar een fikse tik mee op je vingers. Kinderen worden nu veel meer centraal gesteld en je 'moet' meer doen met je kinderen. Knippen, plakken, naar de speeltuin etc. Overigens ervaar ik die druk ook niet om het rond te breien. Al helemaal niet op de dagen dat ik thuis ben. Als ik werk vind ik alleen dat uurtje van thuis komen tot iedereen aan tafel zit een drama
Vroeger had je als vrouw niet zo veel te vertellen. Huishouden kinderen alles wat er bijkwam kijken was voor de vrouw je mocht blij zijn als de man met zijn loonzakje thuis kwam en niet vrijdag.s de kroeg in dook. Je niet elk jaar een kind kreeg terwijl je dat eigenlijk helemaal niet wilden de oudste al heel jong belast werden met de jongere kinderen kinderen van vier/vijf moesten afwassen afdrogen en helpen met de was en de ukkies ook die moeders klaagde wel hoor haha maar ja je buurvrouw onderging vaak het zelfde lot. De kinderen gingen vroeger maar een keer per week in de teil je kreeg maar een keer per week schone kleding en op zondag je nette kleding ect ect . Ach ja mijn ex zijn moeder had 12 kinderen denk je dat ze veel aandacht van hun moeder kregen dacht het niet zo dra je kon lopen leerde je voor je zelf zorgen. en deed je dat niet pakte ze ze in de avond als alle kinderen sliepen een stok en kreeg iedereen op zijn kop of je nu wel of niet iets gedaan had. Je kreeg vroeger ook gewoon weg eerder slaag je was sneller onder de indruk van je ouders. Ach zo was het vroeger! Leet wat verborgen zat achter de deuren. Dat was het vroeger. zo ging dat vroeger. Is mijn ervaring die ik mee kreeg van oma.s mijn oma.s de ene stamde uit 1920 de andere leeft nog en is van 1930.
Vroeger moest je ook alles sneller alleen doen. Nu worden de kinderen naar sport etc gebracht waardoor het drukker is voor de ouders maar vroeger gingen de kinderen al zeer vroeg alleen op de fiets naar de andere kant van de stad en al heel jong lopend op pad, nu is het veel te druk op de weg om zonder toezicht je kind al alleen te laten.
Maar dat is ook wel ee ogeving waar je bent opgegroeid elmo, mijn oma is van 1922 en mijn vader was van 1931. De verhalen die jij beschrijft waren bij hun niet aan de orde
gelukkig maar En over dit topic. Ik denk helemaal niet dat wij het zwaarder hebben dan onze oma's! Ik denk alleen dat wij een andere verwachting hebben van ons leven en de maakbaarheid ervan. Onze oma's wisten vanaf ze een klein meisje waren dat ze later zouden gaan trouwen en kindjes krijgen, en dat ze dan het huishouden en opvoeding zouden gaan doen. Dus dat deden ze. En dat deden hun vriendinnen en zussen ook zo. Dus dat vonden ze heel normaal. van jongs af aan werden ze hierin 'getraind'. Mama helpen met huishouden en zo dus leren hoe je dat later zelf doet. En dat huishouden was fysiek ook een stuk zwaarder! Onze moeders werd hetzelfde bijgebracht, maar.... Kregen tegelijkertijd te maken met andere denkbeelden. Over dat je je als vrouw ook op een andere manier zou kunnen ontwikkelen. Dat je kan blijven werken nadat je getrouwd was en kinderen kreeg. En dat je de keuze kon maken om het bij 1 of 2 kinderen te houden. Mijn moeder heeft het in haar tijd regelmatig zwaar gehad, omdat zij heeft gevochten tegen de oude 'als je moeder bent dan hoor je thuis bij de kinderen te blijven' - moraal. Zij wilde dus laten zien dat je best drie kinderen kunt opvoeden, het huishouden kunt doen en daarnaast kunt werken. Maar zij had geen forum om haar moeilijke momenten op te spuien. Wel had ze vriendinnen in dezelfde situatie aan wie ze steun had. En wij.... Wij zijn opgevoed met het idee dat alles kan. Je wil je ontwikkelen. je wil werken. Je wil perfect opgevoede kindertjes Je wil het allerbeste voor je kinderen. Je wil je vriendinnen zien. je wil je facebookpagina updaten met de laatste schattige kiekjes van je schatjes. Je wil een perfect schoongemaakt huis. je wil genoeg slaap. face it meid. Je kan nu eenmaal niet alles hebben. maar persoonlijk ben ik blij dat ik tot die laatste categorie hoor. Dat ik zelf de keuze kan maken om te werken en hoe mijn kinderen op te voeden. En mijn man aan het werk zeten in het huishouden. Ik ben blij dat onze moeders de weg hebben gebaand naar een (redelijk) gelijkwaardige relatie tussen man en vrouw in huis en op de werkvloer. En nu ga ik een spelletje spelen met mijn oudste zoon.
denk zelf dat het een stukje emancipatie is dat het (misschien) lijkt dat we nu minder kunnen hebben. vroeger was het een niet klagen maar dragen mentaliteit. we willen meer zoals hierboven al gezegd is en dus wordt het imo zwaarder. en ik denk ook wel dat het veel te maken heeft met aan de buitenwereld laten zien hoe goed je het wel niet voor elkaar hebt en wat voor goede moeder je wel niet bent die alles tegelijk kan terwijl we van binnen eigenlijk helemaal niet zo zeker zijn van wat we doen. tegenwoordig krijg je snel het stempel labiel te zijn of onverantwoordelijk en moet je eens met iemand gaan praten als je ergens mee zit dus proberen we ons zoveel mogelijk van onze beste kant te laten zien.
Ik denk wel eens, als ik 4 of 5 kinderen zou hebben, dan zou ik niet meer willen werken, geen hobby's of sport, maar me gewoon fulltime storten op het moederschap. Dan zou het prima te doen zijn. Zo ging het vroeger volgens mij ook. Moeders werkten niet, gingen niet naar de sportschool, hielden geen tupperware party's en hoefden niet de hele dag foto's te maken om de schone schijn op te houden op social media. Nu 'moet' er veel meer, althans dat menen we maar. Omdat ik nog wel graag wil werken en sporten, houden wij het bij 2 kinderen die hopelijk straks ook actief sporten, spelen en leren. Ik weet dat er mensen zijn met meer kinderen die dat ook voor elkaar boksen, maar ik zou daar niet gelukkig mee zijn.