@muppet80 ik ben zelf geadopteerd, ik heb vele dingen van mijn moeder en vader overgenomen. ik kan zo fel reageren als mijn moeder, maar als ik niet gelijk heb kan ik ook zo makkelijk sorry zeggen als mijn vader, bijvoorbeeld Het zijn van die kleine innerlijke dingen die mij verbind met mijn ouders, en de uiterlijk, ach dat is maar uiterlijk Maar ik snap jullie gevoelens ook hoor,!
Ik wil er wel op reageren. Er zijn namelijk niet zat kindjes op de wereld volgens de wachtlijsten en de verschillende overheden. We zouden met alle liefde een kindje willen adopteren, maar ik heb geen 20.000 euro (ja zoveel kost dat tegenwoordig!) op mijn bankrekening staan en dan heb ik het nog niet eens over de zeer vernederende procedure die aan adoptie vooraf gaat. Daarnaast zijn de meeste wachtlijsten momenteel gesloten, omdat de vraag naar adoptiekindjes vele malen groter is dan het aanbod. Je hebt 'geluk' als je maar 7 jaar hoeft te wachten en dan hebben we het nog niet over al die jaren die eraan vooraf zijn gegaan om zelf een kindje te mogen krijgen. Ligt het nu aan mij of wordt er door sommige wel erg makkelijk over adoptie, kid, ongewenste kinderloosheid etc. nagedacht?
Als ik puur voor mezelf spreek: Het verlangen naar kinderen is bij mij gebaseerd op de liefde tussen mijn man en mij. Wij hebben het samen heel goed, en ik wil dat goede leven graag delen met een kindje. Mijn man en ik zijn de basis, en de normale weg is dan dat je ook samen een kind krijgt. Ik heb altijd open gestaan voor adoptie, dus toen bleek dat het bij ons niet via de natuurlijke weg zou lukken, hebben we ons daar serieus in verdiept. Maar om diverse redenen (de wachtlijsten, de eisen die bepaalde landen aan adoptie-ouders stellen voor wat betreft hun huwelijkse staat en hun levensovertuiging en onze leeftijd bijvoorbeeld) kwamen wij al niet meer in aanmerking. Heel zuur; mijn zusje heeft in weeshuizen in Sri Lanka en de Philippijnen gewerkt en ze heeft genoeg kinderen gezien die een liefdevol thuis zouden kunnen gebruiken, maar om bureaucratische redenen kunnen/mogen wij die kinderen gewoon niet in huis nemen. Ik ken via-via wanhopige moeders uit Zuid-Afrika die hun kinderen graag een kans willen geven om op te groeien in een veilig, welvarend land, maar ik kan niets voor ze doen. Als de Nederlandse adoptiewetgeving niet zo achterlijk was geweest, dan hadden we geen gebruik hoeven maken van donorsperma om onze kinderwens eindelijk in vervulling te laten gaan. Maar de mogelijkheden zijn dun gezaaid in Nederland. Ik zeg niet dat ik gebruik zou maken van deze techniek als die al beschikbaar zou zijn geweest, maar het is wél een uitbreiding van de mogelijkheden voor wie de onmenselijke keuzes moet maken waartoe de medische mallemolen je dwingt. En dat kan ik alleen maar toejuichen. Het betekent namelijk dat je met een in principe onvruchtbare man niet meer veroordeeld bent tot óf een onherstelbare operatie met onzekere afloop óf donorzaad, maar dat je een derde keuze hebt. En hoe zwaar die keuzes zijn kan ik niet uitleggen aan mensen die 'gewoon' kindjes van zichzelf kunnen krijgen. Daar kun je in theorie over praten en filosoferen, maar hoe het echt is weet je pas als je die keuzes moet maken. En ik zou dan ook van de 'normale' ouders willen vragen om heel even na te denken voor ze iets schrijven over wat zij zouden doen. Want dat weet je niet, dat weet je echt niet totdat het zover is. En je mag gerust van me aannemen dat je op dat moment álles zou geven om die keuze niet te hoeven maken, om 'gewoon' een kindje te kunnen krijgen, net als bijna iedereen.
@ belle, dankjewel, ik denk dat ik hier een wondje weer open maakte dat is natuurlijk helemaal te begrijpen. in grote lijnen dan, want ik weet inderdaad niet hoe jullie je voelen.. Maar inderdaad ik weet dat er heel veel kleine mensjes wachten op zulke liefdevolle ouders zoals jullie! sorry, dat ik misschien wat hard en kill overkwam in jullie ogen! groetjes
Belle, ik ben het vaak niet met je eens maar in het laatste stuk maak je naar mijn mening een heel sterk punt. Je kunt pas oordelen als jezelf in de situatie hebt gezeten of nog zit.
Ik vind het mooi om te zien dat deze toch wel heel gevoelige 'discussie' zo netjes verloopt. En dat zelfs sommige dames nu nieuwe inzichten krijgen.
belle, supergoed verwoord. degenen die roepen dat het niet kan/mag zijn nooit degenen die het misschien wel als laatste kans nodig zouden hebben. ik heb soms ook angstige vraagtekens bij hoe de mensheid zich steeds meer, en met succes (in de zin van dat het technisch gezien lukt) ' bemoeit' met bepaalde medische dingen, maar indien de intentie goed is (en dus niet ' ik wil een kind met blauwe ogen dat piano kan spelen' ) vind ik dat het moet kunnen.
Ik vind het lastig hier een oordeel over te geven, juist omdat het zo'n ethische discussie is. Ik heb (nog) geen moeite met zwanger worden en kinderen krijgen, dus in de situatie dat het zin zou hebben voor mij zit ik niet. Toch heb ik er een wat moeilijk gevoel bij. Dit heeft echter vooral te maken met het onderzoek wat er nu is geweest en waar men het voor wil gaan gebruiken. Het onderzoek is (voorzover ik begrijp uit de artikelen) gedaan met behulp van stamcellen van embryo's. Het is mij niet helemaal duidelijk of er nou ook al onderzoek is gedaan met stamcellen van mannen van 20-40 jaar. Wat tot nu toe uit klonen blijkt, is dat stamcellen verouderen. Het fijne weet ik er niet van af, maar als dat het geval is, in hoeverre kan je dan goede spermacellen maken, en in hoeverre heeft een toekomstig kind dan goede cellen? Als hier namelijk problemen mee zijn, denk ik dat het meer narigheid geeft dan voordelen. Ik hoop daarom dat er op zijn minst nog hééééééél veel onderzoek komt voordat er daadwerkelijk gebruik van gemaakt wordt.