Ik heb dit ooit eens gelezen en iemand heeft dit zo goed verwoord, dat ik dit eigenlijk niemand wil onthouden. Hoe kon je! Toen ik een pupje was, entertainde ik jou met mijn bokkensprongen en maakte je aan het lachen. Je noemde me 'je kind' en ondanks sommige kapot gekauwde schoenen en een aantal kapot gemaakte dekens werd ik je beste vriend. Als ik 'stout' was hief jij je vinger op en vroeg me "Hoe kun je?", maar dan kreeg je medelijden met me en rolde je me om en gaf me buikkriebels. Het kapot maken van dingen in huis duurde een beetje langer dan verwacht, omdat jij het enorm druk had. Maar daar werkten we samen aan. Ik herinner mij de nachten van lekker tegen elkaar aan liggen in bed, waarbij ik luisterde naar dingen die je me toevertrouwde en je geheime dromen, het leven was perfect op dat moment. Samen maakten we lange wandelingen, renden in het park, maakten autoritten en stopten voor ijsjes (ik kreeg enkel het hoorntje omdat ijs slecht is voor honden, zei je) ik deed lange dutjes in de zon in afwachting van jouw thuiskomst aan het eind van de dag. Geleidelijk aan begon je steeds meer tijd te spenderen aan je werk en je carrière, ook ging je op zoek naar een maatje uit de mensenwereld. Ik wachtte geduldig op jou, ik hielp je met je soms gebroken hart en teleurstellingen, ik ging nooit tegen je tekeer als je een slechte beslissing had genomen en overrompelde je altijd met mijn vrolijkheid als je thuis kwam, ook toen je verliefd was. Ze is nu je vrouw en geen 'honden-persoon', maar ondanks dat verwelkomde ik haar in ons huis, ik probeerde haar affectie te tonen en gehoorzaamde haar.. Ik was gelukkig omdat jij ook gelukkig was. Toen de mensenbaby's kwamen deelde ik jouw opwinding. Ik was gefascineerd door hun roze kleur, hun bijzondere geur en ik wilde ook moeder van hun zijn. Maar zij en jij raakten ongerust, waren bang dan ik hen pijn zou doen en ik spendeerde zodoende de meeste van mijn tijd opgesloten in een andere kamer of in een hondenmand. Ik wilde zo graag van hun houden, maar ik werd een 'gevangene van de liefde'. Toen ze groter werden, werd ik hun vriend. Ze trokken aan mijn vacht, duwden zichzelf omhoog aan mijn wiebelende benen, staken hun vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven me kusjes op mijn neus. Ik hield van alles dat met de kinderen te maken had en van hun aanrakingen, omdat jouw aanrakingen vrijwel niet meer voor kwamen. De kinderen zou ik verdedigen met mijn leven als dat nodig zou zijn. Ik sloop vaak stiekem naar hun bed en luisterde naar hun angsten, onzekerheden en geheime dromen, samen wachtend op het geluid van jouw auto die de oprit op zou rijden. Er was ooit een tijd dat andere mensen je vroegen of je een hond had en dat je op dat moment mijn foto nam uit je beurs en hen verhalen vertelde over mij. De afgelopen jaren antwoordde je slechts met "ja" en veranderde je van onderwerp. Van 'jouw hond' veranderde ik een 'zomaar een hond', en je vond iedere kostenpost ten aanzien van mij teveel. Nu heb je een nieuwe carrière kans gekregen in een andere stad, en jij en hun zullen gaan verhuizen naar een appartement waar ze geen huisdieren toestaan. Je nam de juiste beslissing voor je 'familie', ......maar er was een tijd dat ik jouw enige familie was. Ik was opgewonden omdat we een autorit maakten totdat we aankwamen bij het asiel. Ik rook de geur van honden en katten, ... van angst, .... verloren hoop. Je vulde het papier in en zei: 'Ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar zullen vinden'. Ze gaven je een pijnlijke blik. Ze begrepen de realiteit van een hond op middelbare leeftijd, ondanks dat ik er eentje was met een stamboom. Je moest de vingers van je zoontje van mijn halsband aftrekken toen hij schreeuwde: 'Nee papa! Alsjeblieft laat hun mijn hond niet afpakken!". Ik maakte me zorgen om hem en om de les die jij hem net gegeven had over vriendschap en loyaliteit, over liefde en verantwoordelijkheid en over respect voor alles wat leeft. Je gaf me een vaarwel klopje op mijn hoofd en ontweek mijn ogen, je weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. Je had een deadline die je moest halen en nu had ik ook een deadline. Toen je weg was, zeiden twee aardige dames over je dat je vast al maanden eerder had geweten dat je zou verhuizen en dat je geen enkele poging had genomen om voor mij een goed tehuis te vinden. Ze schudden beide met hun hoofd en vroegen "Hoe kon je..." In dit opvangcentrum geven ze je de aandacht die hun drukke schema toelaat. Ze geven ons eten, natuurlijk, maar ik verloor mijn eetlust enkele dagen geleden. In het begin rende ik steeds naar de voorkant van mijn hok als ik iemand hoorde lopen, ik hoopte dat jij het was, dat je van gedachte was veranderd en dat het allemaal maar een nare droom was...ik hoopte dat er misschien iemand was die om mij gaf... , iemand die me zou redden. Toen ik me realiseerde dat ik de concurrentie met de vrolijke kleine puppies niet kon winnen werd ik verplaatst naar een hok ver in de hoek en daar wachtte ik. Ik hoorde haar voetstappen aan het eind, ze kwam voor mij en nam me mee naar een aparte kamer. Een heerlijk stille kamer. Ze plaatste me op een tafel en aaide mijn oren en zei me dat ik me niet druk moest maken. Mijn hart bonkte om wat er zou gebeuren, maar er was tegelijk een gevoel van verlossing. De dagen van de gevangene van de liefde waren op. Conform mijn natuur maakte ik mij meer druk om haar dan om mijzelf. Ze droeg een zware last op haar schouders, dat wist ik, net zoals ik van jou iedere stemming kon aanvoelen. Ze plaatste met gevoel een tourniquet om mijn voorpoot en ik zag een traan op haar wang. Ik likte aan haar hand op dezelfde manier als ik dat deed om jou op je gemak te stellen, jaren geleden. Ze duwde kundig een naald in mijn ader en ik voelde de koele vloeistof door mijn lichaam gaan. Ik ging slaperig liggen en keek in haar vriendelijke ogen en ik murmelde. "Hoe kun je.." En omdat zij mijn hondentaal kon verstaan zei ze "het spijt me zo erg". Ze knuffelde me en vertelde haastig dat het haar werk was om een betere plaats voor mij te bewerkstelligen, een plaats waar ik niet genegeerd zou worden, mishandeld of verlaten zou zijn. Of waar ik mezelf een plek zou moeten veroveren zoals op deze aarde. Met mijn laatste beetje energie probeerde ik het puntje van mijn staart te laten kwispelen om haar te vertellen dat mijn eerdere "Hoe kun je" niet bedoeld was voor haar. Het was jij, mijn geliefde baas, waar ik aan dacht. Ik zal aan je denken en voor eeuwig op je wachten. Ik hoop dat ieder in jouw leven jou dezelfde loyaliteit zal tonen als ik.
ja zielig he, vind ik ook, kan er zo slecht tegen. Maar zo is het soms wel. Dus ik vond het het wel waard om het eens te plaatsen...
En toch gebeurt het nog steeds. Mensen die hun maatje weg doen vanwege kinderen, of een vrouw die niet van honden houdt of een drukke baan. Ze proberen het vaak niet eens, en ze nemen de moeite niet om zelf selectief een goed huis voor hun ooit zo geliefde huisdier te vinden. Ik treur hier dagelijks om. Ik heb een nogal drukke, lompe old english bulldog. Maar er is niemand die meer om mijn kinderen geeft dan onze hond. Vanaf de geboorte van de dames aan had ze geen oog meer voor mij maar voor de kindjes. Bezoek mocht komen, en alleen kijken...... Nu ben ik zwanger en waakt ze met haar leven over ons. Ik moet er niet aan denken haar weg te doen! Sterker nog, ik zou een pup van haar willen, omdat zij zo lief is! Omdat ik haar vertrouw! Lindsay
Tsja, voor zover ik weet worden in Nederland echt niet aan de lopende band honden dood gemaakt omdat ze niet herplaatst kunnen worden? En wat betreft een nieuwe drukke baan. Ik zou een baan ook niet laten schieten voor mijn hond. En ik zou er alles aan doen om het goed op te lossen, maar als dat onmogelijk blijkt, zou ik ook proberen een betere huis voor hem te zoeken.
Bah wat goed geschreven, zit hier gewoon te janken Het gebeurt zo vaak helaas Alle smoesjes worden uit de kast getrokken om hun huisdier weg te doen. Ik hoop dat de mensen die hun dier ook maar snel uit huis plaatsen omdat er een kindje komt, of omdat ze vanuit het niks zogenaamd ineenkeer allergisch zijn enz. enz. dit stukje ook lezen en zich rotschamen (uitzonderingen daargelaten)
wat zielig, nu weet ik direct weer waarom ik geen fulltime baan heb :s Mijn beesies zijn alles voor me, zal ze ook nooit alleen laten.
Aaah deze is echt zo zielig! En hoe kan je als mens zo gevoeloos zijn? Maar idd, in nederland worden beestjes die geen baasje krijgen niet meer ingeslapen! Ik dacht het ook, maar ze krijgen zelfs in het asiel een oude dag..
met tranen in mn ogen zit ik dit te lezen. Had hem al eens eerder gelezen en helaas is de waarheid hard. Helaas gebeurd dit veel te vaak. 4 jaar geleden besloten mijn vriend en ik dat we een hondje wouden. Ik heb vroeger altijd een hond gehad en ik wou weer een maatje terug. Voor een puppie hadden we geen tijd. Want die moet je in het begin elke 2 uur uitlaten en we moesten werken. Ik partime maar toch langer dan 2 uur. Dus dat was geen optie. Ook hadden we het geld niet om een hond bij een dure fokker te halen dus dat was ook geen optie. Toen liepen we langs de dierenwinkel en daar hing een advertentie. Maar die hing er al een tijdje dus dan ga je jezelf toch dingen afvragen. Maargoed 2 schatten van hondjes, die heel graag bij elkaar wouden blijven. Ik heb gesmeekt, gebeden dat we zouden gaan kijken in het asiel. Eenmaal daar aangekomen wordt gelijk mn hart gestolen. Er waren net hondjes binnengebracht. Een gezinnetje franse bulldogjes en wat waren ze super. Maargoed verstand op nul en op naar die 2 hondjes waar we eigenlijk voor kwamen. Een stukje lopen om te kijken hoe ze reageren. Maar eigenlijk waren ze heel bang en we waren ezelf bang dat dat altijd wel een beetje blijft. Wij weer naar binnen om te vragen of we een van die franse bulldoggen mochten meenemen om te wandelen. Ja dat mocht wel maar ze waren nog niet gezien door de dierenarts dus als we hem kochten dan was dat het risico. We namen moederhond mee. Maar ze trok heel erg met dr achterpoten dus het risico wouden we niet nemen. Afgesproken om na het weekend terug te komen dan was de dierenarts geweest en hadden we meer zekerheid. Op maandag aangekomen bleek moederhond het weekend te zijn meegenomen zonder gecheckt te zijn door de dierenarts. Een teleurstelling maarja er zaten nog 2 hondjes. Toen zijn we met dochter gaan wandelen. En dat was in 1 woord super. We hebben haar gelijk mee naar huis genomen en ondanks dat er steeds meer tekenen kwamen dat ze mishandeld was fleurde ze toch op. Zo mager en schigtig als ze eerst was, zo'n lieve beetje lompe hond is ze nu. Ze is nu 8 jaar en ik weet niet hoelang we nog van haar vrolijkheid kunnen genieten. Maar van die tijd geniet ik dubbel en dwars!
Dit is een hele andere kant maar dit is ook een klein verhaaltje waar je met tranen in je ogen naar kijkt. Reglement. Als ik straks oud ben, ziek en zwak , en pijn verjaagt de slaap . als onrust neemt van mijn bezit . Doe dan wat onvermijdelijk is en laat me gaan . De laatste goede daad. Beslis voor mij en wees niet laf . Past eigenliefde bij de vriendschap die ik gaf. of uitstel tot het beter past bij een verloren strijd ? ik ben niet bang tijdens die laatste gang, jij loopt niet weg , jij kijkt me aan. jij houd mij stevig vast en noemt me bij mijn naam. vandaag voor het laatst groet ik je met mijn hondenstaart wat jij liet doen deed jij voor mij , je hebt mij nog meer pijn bespaard , voor zinloos lijden mij bewaard . een zwaar besluit , nee huil nu niet. een wijs besluit dat werd gegrond . op een oud en uniek verbond. jij bent mijn baas en ik jouw hond
Ik ken het verhaal, heb hem niet gelezen.. Anders dan jank ik weer de hele dag door! Heb zelf een hondje, en dat is echt mijn maatje.. Als ik er al bij nadenk dan ... Brrrrrrrrrrrrrrr !
Ik had net mijn tranen gedroogd en toen kwam het 2e gedichtje nu lopen de tranen alweer over mijn wangen. Zo waar allebei. Mijn oudste hond wordt in september 9 jaar en wij weten ook niet hoe lang we nog van hem kunnen genieten. Ook hij komt uit het asiel, hij was 3 toen hij met zijn toenmalig baasje tijdelijk bij ons kwam wonen. Zij was al eigenaar nummer 3. Het asiel had hem eigenlijk niet aan haar mee willen geven want ze waren bang dat ze hem niet hield of kon her opvoeden ze hebben het toch gedaan omdat hij niet te slijten was. Het klopte idd maar gelukkig voor hem zag zij in dat hij het bij ons veel beter had en heeft ze gevraagd of wij hem wilden houden toen ze verhuisde. We hebben er lang over na moeten denken want ja het was wel een hond met een verleden ook met een vermoede tot mishandeling en misschien zelfs wel hondegevechten. Nu 5 jaar later staan we nog steeds achter onze beslissing, hij veranderde als snel in een lieve altijd vrolijke maar luie doerak. Tuurlijk heeft hij nog zijn kuren zoals dominantie naar andere reuen. Maar dit maakt Droopy, de Droopy die hij is. En dat is een schat van een hond die ik in en in ga missen als de tijd komt dat we hem weer moeten laten gaan...
Zielig idd maar zeker niet de realiteit hoor... honden worden hier allang niet meer afgemaakt in de asiels