Hoi meiden, Ik ben dus van mezelf al best iemand die niet op t mondje gevallen is en me al helemaal niet op mn kop laat zitten. Heb hier ook best mn redenen voor hoor, en ben ook alleen zo als ik het terecht vind. Maar dit even terzijde. Nu ben ik 27 weken zwanger en mijn hormonen werken niet echt mee. Ik ben best snel opgefokt en moet me vaak enorm inhouden wat bijna nooit lukt. En dit dan vooral bij mijn vriend. Ik zit in de ziektewet, ik kan en mag bijna niets ivm bekken en ischias en mijn vriend heeft al paar dagen per week zorgverlof om mij thuis te helpen en veel uit handen te nemen. Maar dat wij samen zo vaak thuis zijn is niet altijd fijn. En al helemaal niet als ik nog steeds overal achteraan moet en het soms uit frustratie alsnog zelf doe. Waar ik vervolgens weer mega last van krijg. Maar zoals ik al zei zorgt dit alles voor nogal eens wat frustratie en mijn vriend weet niet echt met mij om te gaan op het moment en is zelf op t moment ook erg opvliegerig. Zo kan hij om kleine dingen al tegen mij schreeuwen, waar ik dan tegen in ga. En als ik wat tegen hem zeg gaat hij keihard ertegen in. Ik heb al vaker met hem erover gehad dat hij juist moet proberen dit niet te doen en mij ook moet helpen rustig te blijven. Dan zegt hij weer sorry om het vervolgens een tijdje later weer van voren af aan te laten beginnen. We moeten het juist leuk hebben nu en geen ruzie maken. En wat ik dus het ergste vind en mij ook zorgen om maak is dat de baby dit mee krijgt. Ik voel me dan elke keer zo schuldig!! Ik heb in een boze bui al gezegd dat ik de rest van mijn zwangerschap wel ergens anders uit ga zitten om het gezeik te voorkomen. Zijn er meiden hier die iets herkennen of weten hoe er mee om te gaan? En weten jullie of dit schadelijk voor de baby kan zijn? Alsjeblieft reageer, want ik maak me er echt best druk om.
ik weet van mijn vriendin die heeft tijdens haar zwangerschap echt oorlog gehad met der vader van het kind en daardoor veel stress dat haar zoontje dit wel mee heeft gekregen..en nu een zenuwen kindje is...Ik weet niet tot hoever dit nu is want heb geen contact meer met haar.. Iig een dikke knuff en sterkte nog even
Hmmm.. Klinkt alsof jullie beide niet lekker in jullie vel zitten op het moment. Ik herken wel een klein beetje. Mijn man heeft in november een Burn Out opgelopen en hij was een poosje echt een tikkende tijdbom. Gelukkig heb ik zelf niet zoveel last van hormonen maar het was af en toe wel lastig om hetzelfde geklaag keer op keer aan te horen. Soms was ik het dus gewoon zat en dan resulteerde het in ruzie. Ik ben toen nagegaan wat de triggers waren voor zo'n ruzie en probeerde daarvan te leren. Sindsdien gaat het veel beter, gelukkig ook met mijn man, hij ziet nu een keer in de 2 weken een psycholoog! Jammer genoeg heeft hij nog wel wat depressieve klachten maar als het gaat om mij en de baby zie ik 'm gelukkig ook genieten. Je moet nagaan waar precies de oorzaken van jullie ruzies liggen, vaak zijn die niet zo oppervlakkig en moet je even dieper graven. Probeer rust te creëren en elkaar niet op te fokken. Ik weet inmiddels dat ik op sommige momenten mijn man gewoon even met rust moet laten. Soms hoeven dingen niet precies op het moment te gebeuren als dat jij in gedachten hebt! Luister naar elkaar en gun elkaar rust, zeker als je elkaar vaak ziet
Ik herken het wel, vooral van het 1e en 2e trimester.. wij hadden ook nog al eens ruzies/ discussies omdat wij ook allebij niet op ons mondje zijn gevallen. tot ik me in ging zien dat hij eigenlijk wel erg zijn best deed voor me, ook al deed hij het misschien niet precies zoals ik het zou doen maar boeiend?! Probeer naast het 'snauwen' ook eens te zeggen wat je fijn vind en dat je heus wel gek op hem bent.. ( als je day tenminste bent haha!) het is best een stressvolle tijd dus je kan het maar beter zo leuk mogelijk voor elkaar maken toch? Of mijn zoontje er last van heeft gehad, ik denk het niet. hij heeft geen groei achterstand en is de rust zelfe, ligt altijd heerlijk relaxt bij ons
Ik herken je verhaal! Heb ongeveer hetzelfde probleem hier.. Mijn vriend is ook tijdelijk thuis en de irritaties kunnen af en toe ook hoog oplopen om dezelfde reden als jullie het weinig doen in huis (alleen zit ik niet in de ziektewet) ik denk altijd maar zo: hij weet niet hoe het is om zwanger te zijn en weet niet wat je wel en niet mag en kan dus probeer hem zo kalm mogelijk aan te sturen dingen in huis te doen en bijv met de was hij hangt het op ik vouw de droge was zittend op zodat ik niet teveel hoef in te spannen en hij ook iets doet.. Probeer anders een keer met hem te gaan zitten en rustig uit te leggen wat voor impact het heeft op jullie kindje als er zoveel stress is en ruzie is want dat kan het weldegelijk hebben! Succes! Liefs
Ik denk dat jullie normaal nooit zoveel thuis zijn samen? Dan kan zo(n periode inderdaad veel stress en irritaties met zich meebrengen. Denk dat jullie elkaar meer ruimte moeten geven. Als je een aparte kamer hebt, trek je daar af en toe terug om gewoon even te internetten of te lezen, alles dat ontspant. Laat je vriend ook zijn gang gaan en zit elkaar gewoon niet op de huid over van alles (huishouden, klusjes, wat wanneer moet gebeuren, etc.) Echt, dat scheelt enorm en zal voor de baby ook alleen maar goed zijn!
Herken het zeker...zit eigelijk in een soort gelijke situatie..ook in ziektewet, vriend die als hij vrij is helemaal niets doet (uit zichzelf)om me te helpen in huishouden, of waar ik steeds achteraan moet etc , alles komt nog steeds op mij neer..wordt eigelijk steeds gefustreerder door. Zo erg eigelijk dat ik er vaak wakker van lig. Daardoor dus ook vaker ruzie.. hij er tegenin, ik nog kwaaier...and so on... de laatste tijd wordt ik er echt verdrietig van ipv dat ik zoals normaliter tegenin ga. Ik merk wel dat het daardoor qua heftigheid wat afneemt. Hij schijnt zich sneller te beseffen dat hij wat rustiger op mij moet reageren. En dan is er toch weer wat meer begrip, waardoor je weer wat makkelijker met elkaar kunt praten op een kalme manier. Mannen moeten gewoon begrijpen dat ze in de periode, toch wat meer moeten kunnen slikken, en begripvoller zijn... vaak in het holst van de strijd staan de mannen hier niet bij stil heb ik het idee. Maar merk dus als ik wat snller de handdoek in de ring gooi, dat hij vanzelf naar mij toe komt met een rustigere benadering. En ja ik maak me ook zorgen om de stress hormonen die een baby op deze manier mee krijgt. Me kindje heeft dus al een groeiachterstandje...dus elke stress die ik ondervindt van wat dan ook, is gewoon niet bevordelijk! Af en toe je hart luchten op een forum of met meiden die dit herkenen kan ook opluchten hoor!!...tja we zijn toch racing hormoons at this time Sterkte hoor!!!
Herken het heel goed. Ik heb een heel kort lontje sinds ik zwanger ben. Kan heel weinig hebben en als ik iets zeg lijkt het al snel op een snauw en grauw... Ben zo snel boos..pff. Mijn man is op dit moment bezig met een deadline voor een opleiding naast zijn werk die echt afmoet, anders mag hij alles terugbetalen, druk op zijn werk, en een vrouw in de ziektewet door BI tijdens de zwangerschap en dus niet alles zo makkelijk kan doen in het huishouden en hulp nodig heeft.. Hij zit er een beetje doorheen en ik ben een hormoonbom. Dat botst vrij regelmatig. Maar we praten vaak en veel erover, dat helpt echt wel hoor. Dan relativeren we de boel samen weer, en lachen we tussen de tranen door, althans ikke, want ik jank om niks helaas.
Heel herkenbaar. Zit zelf ook in de ziektewet. En mijn gierende hormonen helpen niet mee als mijn vriend in mijn ogen niets goed kan doen. Toiletpapier op maar niet nieuwe plaatsen als hij het laatst op het toilet gezeten heeft enzovoort haha. Dingen waar ik me voorheen niet druk om maakte. Probeer mezelf nu in te houden en me te beperken tot de echt belangrijke dingen. Zit nu in de fase dat ons kindje mij kan horen en wil geen stresserig kindje. Daarnaast doet mijn vriend ook veel voor me. De boodschappen naast fulltime werken dus ik dat is ook een rede dat ik hem niet te veel belast met mijn dingetjes. Hij heeft zo ook zijn frustraties daar geef ik niet teveel gehoor aan want dan krijgen we geheid ruzie. Hij weet dat hij verkeerd zit En probeerd het op zijn manier goed te maken. Ik kan het huis niet uit gelukkig sport hij veel buiten de deur, dus zitten we niet 24/7 op elkaars lip.
Dankjewel voor de reacties meiden. We zijn echt wel heel gek met elkaar hoor. En het we praten er ook altijd na die tijd wel over, maar toch gebeurt het daarna weer. Mijn vriend zit niet helemaal lekker in zn vel ivm werk en studie, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ie zonder reden tegen me kan schreeuwen. en als ik zeg zonder reden is dat ook echt zo. Bijvoorbeeld vandaag: Hij had al heel lang een bodywarmer aan de kapstok hangen en ik vond m muf ruiken dus dacht ik was m ff. Heel normaal iets, maar toen ik zei dat ik m gewassen had begon hij letterlijk te schreeuwen: Heb je die gewassen? Dat moest niet! Als ik wil dat je die wast zeg ik dat wel. Dat vind ik dus echt geen reden om tegen mij te schreeuwen, het was goed bedoeld en daarbij doe ik de rest van de was toch ook? Je hoeft me toch ook niet te zeggen dat ik je boxers moet wassen? Dus hier wordt ik dan weer heel boos om, beetje respect aub. Maar goed we hebben gepraat en hij heeft er dan ook spijt van en ziet in dat hij anders moet reageren. Maar voor hoe lang? En ik ben tussen de hormoonaanvallen door gewoon lief voor m hoor, help m met zijn studie enz. Ik snauw ook echt niet continu op m, maar wel als ik al heel lang heb zitten wachten tot hij eens iets in t huishouden doet en hij weet dat ik t niet kan.Maar ik wil die momenten gewoon niet, kan er echt slecht tegen en word er naar een paar keer wel verdrietig van. Pfff t is wat, 2 knallende karakters samen gaat gewoon niet altijd helemaal goed. Maar begrijp me niet verkeerd we houden heel veel van elkaar, en normaal gesproken gaat het ook heel goed en hebben we heel veel lol samen Het is nu wel weer goed, ik hoop ook dat het zo blijft.
Hahaha hier net zo'n explosief stelletje hoor! En onze kindjes hebben er toch weinig van meegekregen, blaken van gezondheid. Zolang je maar goed met elkaar blijft praten, dat scheelt al een heel stuk. Probeer vooral eens met elkaar in gesprek te gaan wanneer de sfeer niet geladen is. Dus bijvoorbeeld onder het eten of s avonds lekker op de bank voor de tv oid. Dat heeft bij mij bijvoorbeeld duidelijk gemaakt dat wanneer mijn vriend in zichzelf loopt te praten en te pruttelen of boos/geagiteerd ergens over praat dat dat niet altijd over mij gaat of tegen mij is bedoeld... dat is gewoon zijn uitlaatklep. Inmiddels kan ik er aardig mee omgaan, maar voorheen was dat het vonkje wat de lontjes aardig deed ontbranden. Probeer ook los te laten dat hij de dingen op JOUW tijd moet doen. Hij heeft al zorgverlof om voor je te zorgen, dus hij WEET dat er dingen moeten gebeuren in het huishouden.... maar hij doet dat dan wel ZIJN eigen tijd. En misschien ook niet in de volgorde die jij bent gewend Ik heb hier een huisman/thuisblijfpapa en ja, hij doet de dingen anders en in een andere volgorde... maar het gebeurt wel. Over het algemeen zonder al te veel gezeur van mijn kant.