Ik ben voor de eerste keer zwanger . Ik heb de hele dag jankbuien en ik ben misselijk. Bang ben ik voor dat misselijk zijn heb al 13 jaar niet overgegeven,dus hoop niet dat dit gaat gebeuren. Vooral die huilbuien vind ik nog het ergst. Ik voel me echt depri worden. Heb vandaag even met de huisarts gebeld, maargoed dit heeft niet veel veranderd. Mijn eigen huisarts is er volgende week weer. Kan iemand me iets positiefs zeggen...dat dit uiteindelijk over gaat. Zit nu echt niet op negatieve reacties te wachten zeg maar.... Mijn aantal weken klopt niet als het goed is ben ik 2 weken korter...
Geloof me,het wordt beter! Je hormonen slaan op hol! Ik ben momenteel erg snel boos en geërgerd. Waarna ik dus buikpijn krijg of harde buiken....adem in en adem uit...dat is het enige wat we kunnen doen.
Meisie, je bent denk ik ongeveer net ver als ik nu ben.. het zijn echt je hormonen. Voor je misselijkheid kan je medicijnen krijgen, dat maakt het al een stuk dragelijker. Het zal minder worden, echt waar, maar wanneer durf ik je niet te zeggen. Probeer afleidng te zoeken, leike dingen doen. E knuffel meid, komt goed. Als je wilt pratwn of kletsen, je mag me pben
Lekker huilen, daar vooral niets achter proberen te zoeken of conclusies uit trekken, en hééél veel slapen.. Je gaat je echt beter voelen!
Ik was depri van week 8 tot ong week 14, toen wilde de gyn me antidepressiva gaan geven waarvan de baby na de geboorte zou moeten afkicken, ze gaf me niet echt een keuze, anders zou het niet ophouden vlg haar. Toen kwam ik na dat gesprek opeens in een soort kracht, ik wilde mijn kindje niet blootstellen aan medicatie waarvan hij moest afkicken. Dat maakte dat ik me sterker voelde worden. Het vele huilen werd minder na week 14...misselijk en braken begon pas laat bij mij, van wk 11 tm 18, maar eerlijk, ook dat ging over. In het 2e trim. voel je je vaak echt beter, zwakken de kwaaltjes af. En: je gaat je beebje voelen, heel bijzonder moment! Daar konden bij mij geen tranen tegenop. Tip die ik je kan geven: richt je op leuke dingen, gun jezelf rust en iedere dag dat je verder bent, ben je dichter bij de dag dat de misselijkheid minder word. Ik hoop dat je je snel beter voelt!
Ik huil denk ik zo'n 3 keer per dag. Ben altijd al wel emotioneel geweest, ik geef me er gewoon aan over anders zit ik de hele dag met een brok in mijn keel
Komt goed! Misselijkheid gaat over en zo niet zijn daar goede medicijnen voor. Depri gevoel, Gaat over komt weer terug, daar je vrouw voor Dont worry je hebt al het recht te huilen, hysterisch vrolijk te zijn, onredelijk te reageren of euforisch te reageren... Daar ben je zwanger voor en hoort erbij... Geniet ook van je negatieve gevoelens dan voelen ze al een stuk minder zwaar
Hier nog zo iemand die echt bang was voor het overgeven en ik heb het geluk gehad dat het hier niet gebeurd is. Echt goed naar je lichaam luisteren! Spanning werkt op je maag, dus lekker huilen als het nodig is. Oh en nog een tip, het ging bij mij bijna fout toen mijn lichaam besloot dat ik zuivel moest hebben: een grote bak vla, halve liter yoghurtdrink en een beker melk zijn veel te vloeibaar en daar geniet je maag ook niet van Verder is mij verteld dat wanneer je hcg afneemt (na 16 weken geloof ik), de misselijkheid over het algemeen ook minder wordt Nog eventjes dus! Komt helemaal goed!
Bedankt voor jullie lieve reacties. Ze hebben mij echt weer wat hoop gegeven dacht echt even dat het helemaal verkeerd ging. Het is nu 5.44 maar ik ga proberen lekker uit te slapen, want slaap tekort heb ik ook niets aan denk. Xxxxx
Ha meis, Dat is ook rot voor je! Nasty hormonen... Maar weet je, waarom mag je van jezelf niet huilen? Gewoon doen, hallo, je bent zwanger! Mijn idee: hoe harder je vecht tegen de tranen, hoe harder ze komen. En dan kom je in een negatieve gedachtenspiraal terecht waardoor je je nóg rotter gaat voelen! Je mág somber zijn, je mág huilen, je mag idioot doen. Dat zijn de hormonen en wordt echt wel beter! Je doorstaat dit voor een supergoed doel en als dat doel zichtbaarder wordt (groeiecho's), dan gaat het denk ik snel beter. Veel sterkte en hopen dat je snel kan gaan genieten! Groetjes Patricia
Jep, herkenbaar! Vooral de eerste weken. Zoiezo de hormonen en wat denk je dat het besef met je doet dat alles anders gaat worden? En dan misselijk zijn, de vermoeidheid. Goeie cocktail om in huilen uit te barsten. Heb in het begin ook om reclames en dingetjes gejankt wat een beetje zielig aandeed. Nouwja het is bij mij minder geworden maar soms zit er nog eens een traandagje tussen. Ik denk wel dat je alert moet zijn op rare gedachtes. Zoiezo ga je raar doen tijdens een zwangerschap hihi, maar ik bedoel raar in de zin van dat je het niet meer ziet zitten/ jezelfof de baby iets wilt aandoen of een enorme alarmbel in je hoofd die je verteld: dit gaat niet goed! Dan zou ik wel even aan de bel trekken. Sommigen ontwikkelen wel een depressie.
Nee heb niet dat iknmezelf iets aan wil doen gelukkig en ben nog steeds blij dat we een kindje krijgen , maar ik weet nu gelukkig dat dit erbij hoort en dat huilen lucht ook wel op. Vorige week was ik nog aan het verkondigen dat ik nergenslast van had. Dat neem ik nu wel terug. Meld me nooit ziek maar nu blijf ik mooi 2 dagen thuis zodat ik ff bij kan komen