Ik denk dat het misschien verstandig is nu in te zetten op vooral een ritme krijgen en houden. Dit ook juist met het oog op een eventuele opleiding die meer bij haar past, anders moet ze die stap ook dan weer maken en is hij opnieuw heel groot en redt ze het (zonder negatief te zijn) ook dan niet en dat zou heel jammer zijn, zeker als al je hoop daar op gevestigd is. En de cognitieve uitdaging en wellicht ook het gedeelte mbt sociale aansluiting ergens anders zoeken. Ik denk dat het in jullie situatie vrijwel onmogelijk is een plek te vinden die alles biedt. En de mogelijkheid van speciaal onderwijs zou ik wel verkennen. Juist vanwege haar niveau. En dan natuurlijk niet een school die voor volwassenen bedoel is ed, maar er zijn er meer. Zou daar toch eens naar kijken als je dat nog niet gedaan hebt. Net als de optie voor een onderwijsopvangvoorziening. Nee, het is allemaal niet ideaal, maar dat is de situatie nu ook niet.
Dat is nu ook het doel, ritme opbouwen en houden en sterk worden zodat ze daarna wel succesvol verder kan. Speciaal onderwijs heeft hier alleen uitstroom naar hele lage niveaus, geen havo bijvoorbeeld. Ze gaat idd ook 2x per week musicalles volgen nu,om daar sociale aansluiting en uitdaging te vinden.
De sfeer en situatie op mbo/hbo is totaal anders is dan op de middelbare school. Veel volwassener (inderdaad geen pestende pubers meer). Maar daardoor ook veel individueler. Natuurlijk zijn er verplichte activiteiten die direct verband houden met de studie. Maar sociale activiteiten zijn toch echt stukken minder en niet verplicht. Studenten zijn ouder en deels 18+. Die komen daar niet voor de gezelligheid maar om een vak te leren (of omdat ze toch iets moeten). Ze komen uit de gehele regio (of nog verder daarbuiten) en hebben geen tijd of zin om na schooltijd te blijven hangen. Anders dan de middelbare school hebben ze al een eigen sociaal leven en werken ze vaak erbij. Ik heb het dan niet over studenten die actief deelnemen aan studie of studentenverenigingen. Of studentensportclubs etc.
Hou wel in de gaten dat dit soort creatieve opleidingen heel hard zijn. Moeilijk om op te komen. En heel hard werken voor een zeer onzekere toekomst. Laat haar dat niet idealiseren als "de oplossing" voor haar problemen. Je moet zeer sterk in je schoenen staan. En ze hebben een hoog reflectie, continu kijken naar jezelf en feedback, kritiek gehalte.
Zou je de technische opleiding die je nu doet niet kunnen zien als een goede basis waardoor ze straks haar creativiteit beter kan inzetten? Een architect past een vracht aan natuurkunde toe, een mode-ontwerper in opleiding besteedt honderden uren achter een naaimachine om te leren wat je met elke stof kan, wat werkt en niet werkt, een pottenbakker moet weten waar de grenzen van zijn materiaal liggen en wat het effect van hitte op zijn ontwerp zal zijn. Als je dochter nu leert hoe je met licht kan spelen, visuele effecten bereiken, een geloofwaardig decor neerzetten, de mogelijkheden en beperkingen van animatie verkent, dan kan ze later vanuit die basiskennis mooiere dingen maken.
Dat was ook ons idee ja achter deze keuze. Als opstapje om te weten waar de anderen het over hebben. Maar het is echt veel te technisch voor haar om te begrijpen. En dan schiet het dus het doel voorbij. Het is ook wel echt heel anders dan op de open dag werd voorgespiegeld trouwens. Maar inmiddels kwam er vandaag een heel bijzonder telefoontje en mag ze op zeeeeer korte termijn auditie doen voor een andere opleiding waar ze heel graag heen wil, en daar start ze dan direct maandag geloof ik. Had een kort mailtje gestuurd maandag in het kader van niet geschoten is altijd mis, en er was dus wonderbaarlijk een vrije plek beschikbaar en ze hebben speciaal voor haar alleen een auditiemoment ingepland. Dus het moet wel heel gek lopen wil dat niet lukken, ze is momenteel druk aan het voorbereiden. Alles moet vrijdag geregeld zijn ivm een peildatum van 1 oktober dus lekker snel duidelijkheid. Ze kan zelf niet wachten om eindelijk haar droom na te jagen, en dat alleen al zal zo veel oplossen voor haar. En hier wil ze echt alles voor geven. Alleen al het feit dat er excursies zijn naar musea en voorstellingen, er films worden besproken, teksten geanalyseerd etc geeft haar al zo'n geluksgevoel. Plus dat de mensen op die opleiding veel beter bij haar zullen passen dan de technische jongens waarbij ze nu in de klas zit. Dus er heerst een gezonde dosis spanning hier.
Zie mijn bericht hierboven. Ze is zich daar volledig van bewust, heeft daar ook al ruim ervaring mee EN is zeker niet bang voor kritiek. Zodra ze met haar passie bezig is verandert ze als een kameleon in een heel zelfverzekerd persoon waar je niet omheen kunt, heel bijzonder om te zien. En die onzekere toekomst boeit ons en haar niet zo, als ze maar bezig kan zijn met haar passie. En ze wil na het mbo sowieso zich nog verder ontwikkelen. Mijn man heeft technische natuurkunde gestudeerd en is ook een heel andere weg ingeslagen. Opleidingen zeggen niet veel wat dat betreft. Het is vooral een vormende periode.
Ik hoop met heel m’n hart dat ze er door komt én dat dit haar nieuwe opstapje naar een prettiger leven zal zijn
En opeens was alles anders en schijnt de zon weer! Vandaag een gesprek en auditie gehad en ze is aangenomen! Ik was er op het einde ook even bij om te tekenen, superfijne mensen, prachtig oud gebouw waar nog geen 100 leerlingen zitten verdeeld over 2 soortgelijke opleidingen. Dus een heel fijne plek om te zijn, vol positieve energie. Ze zien veel potentie in haar, ze is ook boventallig aangenomen schijnt. Komende week weekje vrij ivm hun blokindeling, einde vd week een voorstelling bekijken en kennismaken en de maandag daarna beginnen. Oude school was blij geloof ik die had binnen 5 minuten de uitschrijving geregeld... gelukkig hoeft ze daar nooit meer naar toe. Nu lekker knallen, ze krijgt ook vakken als kunstgeschiedenis, helemaal geweldig en zo stimulerend Zowel dochter als ik waren enorm zenuwachtig afgelopen dagen. Jongste had geholpen met de auditietekst oefenen, zo schattig (als je even weg denkt dat hij op zijn leeftijd stond te schelden in het Engels), na het gesprek en de ontlading lekker wezen winkelen en lunchen in de stad. Komende week de route even een keer verkennen met trein, bus en stukje wandelen.
Wat goed van je dat je een mailtje hebt gestuurd! De aanhouder wint in deze, hopelijk gaat ze een fijne leerzame periode doormaken.
Ze mag 3 jaar lang verplicht de hele dag met theater bezig zijn aangevuld met allerlei culturele kennisvakken. Elke 5 weken op de planken staan. Precies waar ze gelukkig van wordt. En dat samen met mensen die daar ook van houden (en door een veel zwaardere selectieronde zijn gekomen). Ze heeft zo hard gelijkgestemden nodig om zich heen, die vond ze op de middelbare school nauwelijks gezien haar specifieke interesses. Ze had ook eerlijk verteld dat ze autisme heeft, en de reactie was: o, we hebben er wel meer die ergens op het spectrum zitten. Dus al valt er een keer een aspect tegen, dit houdt ze wel 3 jaar vol. Inmiddels ook het rooster gekregen voor het eerste half jaar en dat is goed te doen, 1 hele lange dag van 9 tot 5, verder kortere dagen. En regelmatig savonds voorstellingen bekijken en opvoeren. Dus ze gaat de komende week nog even lekker relaxen, krijgt een stootkuur ijzer (dat bleek toch weer wat laag te zijn) en dan is de vermoeidheid hopelijk ook een stuk minder. Maar voor deze reden wil ze best elke dag om 8 uur naar bed gaan als dat nodig is
Ik heb altijd gezegd ,ooit komt alles goed. Gisteren zei ze: misschien kan ik dan nu eindelijk echt gelukkig worden...
Absoluut! Vooral omdat ze de potentie zo duidelijk in haar zagen. Ze hebben haar echt extra aangenomen dus zij zien haar daar goed tussen passen en ze waren echt zo lief. Zelfs de conciërge en een leerling die daar liep in de hal waren direct heel betrokken. Gewoon een fijn warm bad en dat is wa ze na al die jaren nodig heeft. En tuurlijk is het hard werken, maar dat boeit dan niets!
Het is nog erg onwerkelijk trouwens dat ik nu mag stoppen met vechten voor haar geluk (al blijf ik waakzam natuurlijk). Dit was al jaren haar einddoel en nu is dat bereikt na een hele lange heftige weg. Niets werkte qua school terwijl ze een goed stel hersens heeft zoals die man gisteren zei, en hulpverlening maakte meer kapot dan het hielp, zorgde alleen maar voor nog minder zelfvertrouwen. Dit is precies wat ze nodig heeft: een veilige omgeving met fijne gelijkgestemden om zich heen en lekker bezig zijn. Haar leven heeft veel te lang stil gestaan. Als ze hier klaar is is ze nog net 18, bijna 19 en kan ze via werk of opleiding verder haar weg zoeken in deze wereld. Het is allemaal zo bijzonder gelopen, door 1 uit wanhoop gestuurd mailtje is haar leven zo veranderd. Ik durfde eerst niet te mailen omdat het logisch is dat instromen niet meer kan en we geen dingen wilden doen die een goede auditie voor volgend jaar in de weg zouden staan, maar ben de lieve vrouw van de administratie die een mailadres gaf zo dankbaar. Zij was ook zo blij gisteren aan de telefoon voor dochter. En de jongste van 7 zit ook eindelijk lekker in zijn vel op school. Hij was de eerste weken nogal opstandig naar zijn juf en het nieuwe werk dus stond regelmatig even af te koelen op de gang. Inmiddels is deze juf ook heilig verklaard en blijkt rekenen super leuk. Dat hij een 10 had voor de toets gaf hem een enorme boost zelfvertrouwen Kan ik misschien eindelijk eens aan mijzelf gaan toe komen