Hoi meiden Wij zitten echt met de handen in het haar qua onze oudste Zoon Hij is ruim 5 jaar maar ... Zeer dominant Overheersend Wil alles weten Onthoud alles Is heel erg druk Heeft ontzettend veel woede aanvallen.. Waar hij ook niet uit te krijgen is En weet daarna niet meer wat hij gezegd heeft en als ik alles herhaal wat hij gezegd heeft ( stomme mama wilde dat ik een leuke mama heb mama moet dood ) dan begint hij te huilen en zegt dat hij zon lelijke dingen helemaal niet wilt zeggen.. Gister had mijn man gezegd dat ze gingen tanken en dan verse broodjes zouden gaan galen Hij is dan al vanaf 06.00 wakker omdat hij het heel spannend vind... En zorgt hoe dan ook dat het hele gezin wakker is.. Ik heb van school een boekje met pedagogische hulp En ik heb een gesprek op school... We hebben al veel rust en regelmaat.. Maar ik weet er echt niet meer Net als nu hij zit zooo vol van alles en hij is zo druk Ik kom gewoon niet meer bij hem binnen... Heeft er iemand misschien nog bruikbare tips voor ons
Belangrijk is om te weten wanneer hij de woedeaanvallen krijgt. Is er dan iets onduidelijk voor hem geweest of frustreert hem iets. Werken met picto's zodat hij ziet hoe de dag is ingedeeld en wat er komen gaat. Niet te lang van te voren vertellen dat je wat leuks gaat doen (zoals het halen van de broodjes). Laat hem weten na de woedeaanval dat je niet boos bent op hem en geef hem tijd en ruimte om bij te komen (maar dat doe je volgens mij al.) Meer weet ik zo 1,2,3 ook niet. Succes.
Als het zo erg is dat je er niet goed mee om kunt gaan en je ook merkt dat hij er last van heeft, schakel dan professionele hulp in. Het is even een traject, dat weet ik. Maar aan het eind krijg je hele concrete tips. En mogelijk ook wat extra begeleiding op school.
Ik weet niet of je al aangeklopt hebt bij hulpverleningsland? Zou eens naar de huisarts gaan en je verhaal doen. Je roept nogal wat eventuele diagnoses, maar zijn ze ooit door een professional gesteld? Want dan kun je ook gerichter sturing gaan geven. Onze oudste heeft ASS, dat heb altijd al gedacht, maar sinds we zeker weten dat het zo is, en we daar hulp bij krijgen is het zoveel makkelijker geworden. Nog pittig genoeg hoor, maar wel beter te zetten.
Ja ik ga zeker hulp zoeken.. Eerst gesprek op school en kijken wat daaruit komt En vraag een gesprek bij de ha aan .. Dankjewel voor de reacties
Hier ook een jongetje met ADHD en ( zeer waarschijnlijk) ASS. Op school merken ze niks aan hem, daar wel gesprekken gehad maar het gaat daar goed, hij reageert het thuis af. Via de huisarts zijn we met hem bij het GGZ terecht gekomen waar we nu worden begeleid.
Zoooo herkenbaar, zwaar is het he voor jullie. Jullie zijn in ieder geval niet alleen. Hier ook zo'n druk kind wat perse alles moet weten tot in de kleinste details en driftbuien om de stomste dingen. Buitenshuis gaat het goed, dus bij familie, psz. Volgende week gaat hij voor het eerst naar school, dus nog even afwachten hoe dat gaat. Gaat dat goeddan ga ik geen professionele hulp zoeken. Ik wil namelijk niet dat hij een stempeltje bedrukt krijgt en dat alle problemen in zijn leven gerelateerd worden aan zijn eventuele aandoening. Maar heel diep in mijn hart wwet ik wel dat er iets niet klopt
Wij hebben morgen weer een afspraak met Ggz. Wij zijn erg benieuwd naar wat ze zullen zeggen. Vorig jaar oktober al geweest maar wilden geen stempel nog geven ivm jonge leeftijd. Nu op advies van het mod weer een afspraak. We hopen dan een diagnose te kunnen krijgen. Wel raar om te zeggen natuurlijk maar dan word eindelijk bevestigd wat wij al zo lang vermoeden
Ik vraag me altijd af of het wel zin heeft om eeen diagnose te hebben. Tuurlijk je krijgt hulp, begeleiding en richtlijnen en soms medicijnen maar voor de rest lijkt me het feit dat mijn kind door de stempel als anders wordt gezien of zelfs wordt buitengesloten vreselijk. Die begeleiding en hulp in opvoedingsvragen kan je ook pp een andere wijze krijgen, bijv. dmv contact met lotgenoten, door het lezen van boeken ed. Het is voor ons ouders moeilijk maar dat veranderd nier als je een diagnose hebt. Het blijft zoals het is. Ik kan me heel goed voorstellen dat men zo denkt van ' oo dar kindje met adhd toch maar niet uitnodigen op het feestje'. Daarom stap ik pas naar een profesional als het echt niet meer kan. Momenteel is elke dag een strijd maar wel overleefbaar.
Voor ons is een diagnose wel belangrijk. Ook om te zien naar wel onderwijs hij steaks gaat. Ook merk ik dat mensen in ons omgeving mijn kind als lastig en onhandelbaar ervaren. Maar ik weet dat dit ergens door komt en hij hier zelf niks aan kan doen. Met een diagnose weten mensen waarom het kibd zo is. Voor onze zoon hoop.ik vooral dat ze wat kunnen.doen want volgens mij heeft hij zelf er veel last van.
Zijn hele leven hoeft niet aan dat etiketje te hangen. Want wat voor labeltje er ook aan hangt, je kind is zoals die is. En dat zal ook niet veranderen. Nooit. Wel kan het labeltje er voor zorgen dat je de juiste hulp krijgt. Hulp die ervoor zorgt dat je het beste uit je kind kunt halen! Een label is niet per definitie negatief, het is de lading die je er zelf aan hangt. Ik ben dolgelukkig dat driftbuien, het starre gedrag, de onverklaarbare angsten, de nachtelijke sessies en het niet aanslaan van de reguliere opvoedmethodes geschaard kunnen worden onder het label ASS. Dat het NIET ligt aan ons als ouders, dat we niet langer hoeven aanmodderen en ons niet langer hoeven afvragen wat het nou is dat ons kind en de rest van ons gezin tot waanzin drijft. En dat we in korte tijd zulke positieve resultaten boeken dat mijn zoontje niet het jongetje hoeft te zijn dat feestjes niet aan kan, dat op de psz gigantisch uit zijn plaat gaat omdat zijn puzzel niet af is en de juf zegt dat hij nu toch echt in de kring moet komen. Het label en de hulp die daardoor geboden kan worden zorgen ervoor dat mijn zoontje zich op dit moment goed kan ontwikkelen, dat er begrip ontstaan is voor zijn manier van zijn en dat wij als ouders weer grip hebben op hem en dingen vroegtijdig kunnen aanpakken. Dat we nu weten wat het is om de dingen echt voor te structureren en dat mijn kereltje nu weer lekker in zijn vel zit. En eigenlijk kunnen we er nu voor zorgen dat zijn ASS geen beperking voor hem hoeft te zijn, maar dat we zijn kracht kunnen gebruiken om de moeilijke dingen aan te pakken. Veel ouders wachten met het zoeken van hulp en starten pas als het kind totaal is vastgelopen. Veel kinderen met ASS en een normale tot hoge intelligentie zullen de kleuterschool nog redelijk doorlopen, maar met de eisen die de maatschappij in deze tijd stelt aan kinderen zullen ze vastlopen omdat veel kinderen met ASS van A naar D zullen gaan om via G dan toch eindelijk bij B uit te komen. Ze denken nu eenmaal anders, ze doen nu eenmaal anders, want ze ZIJN anders. En dan kun je denken mijn onderbuik gevoel zegt dat er 'iets' is, maar als je met dat 'iets' niets doet, zul je uiteindelijk achter de feiten aanlopen. Veel problemen in het leven van iemand met ASS kunnen voorkomen worden door goede begeleiding. Want als de basis goed is, als het kind succeservaringen heeft, groeit zijn zelfvertrouwen. Symptomen kunnen milder tot uiting komen als je kind zelf inzicht heeft in datgene wat hem 'mankeert'. Nee, genezen kun je het niet, maar ook iemand met ASS kan zeer succesvol zijn in het leven. Ik weet (ook door werkervaring) dat je beter niet kunt kiezen voor: we zien wel waar het schip strand. Want als het schip strand, krijgt het kind een gigantisch negatief zelfbeeld en daar help je hem zeker niet mee. *sorry, maar dit moest mij even van het hart. Het is geen aanval, maar ik word een beetje allergisch voor de uitspraak het label heeft zo'n negatieve invloed op mijn kind, want hier tot nog toe alleen maar bijzonder positieve resultaten geboekt sinds het label geplakt is*
Inderdaad Storm erg mooi uitgelegd. Mijn reactie was ook geen aanval hoor. Eigenlijk meer een vraag waarom een diagnose nou zo belangrijk en nodig als het ook grote nadelen kan hebben en de kans bestaat dat mijn kind juist door de stempel ongelukkug wordt. Dat vastlopen heeft mijn zoon nog niet ervaren. Ik weet niet hoe ik zal reageren als dat straks wel gebeurt op school.
Oh wat heerlijk om hier te lezen, zoveel herkenning. Hier ook altijd geweten dat er ''iets'' was. Niet spelen maar observeren, bepaalde dingen niet willen eten vanwege de structuur, alles maar dan ook alles onthouden, extreem goed gevoel voor routes en het weten van ''de weg'', op zijn tweede van 0 tot 20 tellen en lezen etc. Maar we konden er geen vinger op leggen, zelfs niet de verpleegkundige van het CB die wel eens een thuisbezoek kwam brengen, wel een vermoeden van ASS maar ook zoveel dingen die het weer tegenspraken. Maar toen mijn zoontje eenmaal naar school ging kwam er binnen twee weken wel duidelijk naar voren dat er iets was. En toen zijn we ook het onderzoek traject ingegaan. Nu blijkt dat mijn zoontje ASS heeft. Wel in een lichte vorm. Gelukkig is hij leerbaar , extravert, vrolijk en zoekt graag contact. Helaas is de communicatie met andere kinderen en het niet weten van ophouden in bepaalde situaties soms lastig. Hij voelt zich in de klas niet aangesproken als de juf iets verteld dus ze moet hem apart aanspreken. Andere kinderen vinden hem al snel ''vreemd'' omdat hij andere interesses heeft. Ook is hij in bepaalde onderwerpen zoveel verder dan zijn klasgenoten. Dat zijn lastige dingen maar niet onoverkomelijk. Ik ben het volkomen eens met Storm maar....Bij mijn zoontje willen we het etiketje voorlopig nog niet officieel opplakken. Het kan namelijk ook vervelende gevolgen hebben, denk aan hypotheken, verzekeringen, carrière etc. Hij is jong(5) en we weten nog niet hoe hij zich gaat ontwikkelen. Wij krijgen nu ouderbegeleiding en de juf krijgt ook begeleiding. Ons zoontje krijgt vanwege zijn leeftijd nog geen begeleiding. Wel krijgt hij een intelligentietest in groep 3. Vanuit die test gaan we weer verder kijken. Mocht het nodig zijn en hebben we toch begeleiding nodig dan kunnen we altijd een etiketje plakken.
Wat ik wel mis zijn ouders hier in de buurt waarmee je contact kunt hebben en ervaring kunt uitwisselen. Soms snak ik daar gewoon naar....
Bedankt voor alle mooie en fijne reacties !! Ik lees veel herkenning van onze zoon Ik heb dit weekend wel 4x gehuild omdat ik gewoon weg niet bij mijn Zoon binnen kwam hij zit zo vol! En nu ik ff 1 op 1 tijd met hem heb gehad wee ik waarmee ... Pfff hij kan zich dingen nog goed herinneren van 3 kwart jaar geleden! Soms voel ik me zo machteloos ik wil dat lief klein meneertje Helpen Helpen hem kalm te krijgen.. Helpen hem dingen goed duidelijk te maken Onder dat hij krijst etc .. Ik ben verder even sprakeloos omdat het me even veel verdriet doet! Sorry dames