angst om nioet meer wakker te worden uit narcose

Hoi Donja,

Mijn zusje en mijn moeder (zelfde gewicht als jou) zijn afgelopen jaar aan hun galblaas geopereerd, ook via een kijkoperatie.
Beide hebben de operatie, narcose en herstel als voorspoedig ervaren. Het is goed dat je je angst bespreekbaar maakt en snap best dat je er tegenop ziet, niemand wordt graag geopereerd.
Maar ik denk wel dat de arts gelijk heeft en dat ding laat verwijderen want straks krijg je steeds vaker van die koliekaanvallen en dan is tegelijk voor je dochtertje zorgen ook niet zo makkelijk!

Succes en sterkte alvast!

 

Mijn echtgenoot heeft deze operatie ondergaan toen ik hoogzwanger was van S. Hij had precies dezelfde angsten als jij, logisch gezien de omstandigheden

Mijn ervaring is dat echte doodsangst pas ontstaat op het moment dat je moeder (vader) wordt: de angst om je kind(eren) alleen achter te laten en de angst om je kinderen niet te zien opgroeien. Het enige dat deze angst overstijgt is de angst je kinderen te verliezen.

Angst is echter een irrationeel gevoel of veel mooier verwoord door Loesje: 'je zorgen maken is de verkeerde kant op fantaseren'.

Het is een heel veilige operatie en de risico's van het ondergaan van een narcose zijn verwaarloosbaar. Zoals de chirurg tegen mijn man zei: 'het was gevaarlijker toen je op de fiets hierheen kwam'.

Heel veel succes!

 

Ik heb zo'n anderhalf maand geleden een aanval gehad, ook bij mij gaf de echo galstenen aan.
Het advies was/is opereren, maar ik heb het daar nog niet aan toe. Na overleg met de darm, maag lever specialist is het in mijn geval verantwoord om niet direct te operen.
Bij een volgende aanval moet ik direct bloedprikken om te zien waar de steen zich bevind en allert zijn op onverklaarbare koorts.
Ik heb nog geen aanval weer gehad en zolang het niet nodig is laat ik me niet opereren.
Het kan best zijn dat het bij 1 aanval blijft, de toekomst zal het zeggen
Succes met wat je keuze ook gaat worden.

 

Niet met deze operatie, maar vorig jaar wel twee maal onder narcose geweest voor een curettage.
Narcose heeft een aantal kansen op complicaties, maar niet-meer-wakker-worden is er daar echt niet een van hoor!
Omdat het dus om een zeer irreele angst gaat, is het het beste om daar NIET aan toe te geven, (weet ik vanuit mijn werk als hulpverlener dan weer ), dus gewoon gaan doen en zodra je de angst op voelt komen, zorgen dat je afleiding zoekt. Echt zorgen dat je er NIET aan KUNT denken.
Met de anesthesist bespreken dat je angstig bent en het met hem/haar hebben over wat handig is bij de operatie dan. Ik kan me voorstellen dat hij er rekening mee kan houden door je heel rustig uit te leggen wat hij allemaal precies doet. Misschien is het zelfs mogelijk dat je voordien ook nog iets rustgevends/angstdempends krijgt.
Want zowel uit eigen ervaring als bij mijn dochtertje, weet ik dat je wakker wordt zoals je in slaap gaat. Bij de tweede curettage werd ik behoorlijk emotioneel door een opmerking van een operatie-assistent, (lief bedoeld, maar was achteraf handiger geweest als ze niet zo empathisch begaafd was geweest ), en zo werd ik dus ook weer wakker. Omdat ik er vrij lang over deed om weer wakker te worden, (had ik de eerste keer geen last van, was ws te wijten aan et feit dat het de tweede keer in een half jaar was), was ik wel even kwijt waar ik was en wat er precies aan de hand was, waardoor ik wel een beetje paniekerig werd, omdat ik even geen controle over mezelf kreeg nog, omdat ik dus nog wakker lag te worden.
Dus vanuit die ervaring is het misschien handig als je iets rustgevends krijgt, waardoor je rustig in slaap komt en ook rustiger weer wakker wordt. Weet niet of dat samen kan met de narcose, maar daar kan een anesthesist je natuurlijk alles over vertellen Vragen zou ik het in ieder geval wel!

 

Ik was ook erg bang voor de narcose maar de artsen zeiden echt dat er geen reden was om bang te zijn. Maar ik zal me wel laten opereren ik had eerst een aanval toen zeiden is stress toen nog een aanval toen zeiden ze weer stress en toen weer een aanval en toen weer terug gegaan naar de dokter toen gaven ze me omeprazol maar de pijn bleef aanhouden niet heel erg maar ik voelde het wel totdat ik savonds weer een aanval kreeg ik moest er van spugen zo een pijn had ik we zijn toen naar het ziekenhuis gereden nee was niks zeiden ze gewoon pijnstillers innemen totdat ik doe avond erna in een x donkere plas had donkerbruin volgende dag weer naar de dokter en die schrok ik zag helemaal geel me galweg was verstopt en ik was mezelf aan het vergiftigen ik moest gelijk naar het ziekenhuis werd opgenomen en de volgende dag kreeg ik ercp daarmee vergruizen ze je galstenen die in je doorgang zitten en de arts schrok me galblaas zat erg vol met galstenen dit gebeurde op woensdag en ben die dinsdag daarop gelijk geopereerd ik heb heel veel last gehad van de operatie ben ook in 4 weken tijd 8 kilo afgevallen maar ik denk zelf dat dit kwam omdat ik er zolang mee heb doorgelopen maar al met al
Ik zou me wel laten opereren want je kan doordat je jezelf vergiftigd een alvleesklier ontsteking krijgen en dat is gevaarlijk als er een steentje in je galblaasgang zit krijg je een aanval en als die weer wegglijd is het over maar als die blijft zitten zoals bij mij ben je jezelf aan het vergiftigen dit hoeft natuurlijk niet maar ik zou het risico niet nemen...
Veel succes
Groetjes

 

Hey meid, dit had mijn verhaal kunnen zijn! Ik heb afgelopen 26 juni een operatie aan mn baarmoeder gehad! De allereerste keer in mn leven dat ik onder narcose moest.. ik haalde wilde taferelen in mn hoofd! Had al mn spullen al verdeeld en voor de kinderen alles geregeld onderhand.. was als de dood! Denk kom er nie meer uit! Maaaaar ik ben er nog steeds en het viel zoooooo mee!! Als ik ooit weer n x onder narcose moet ga ik m lachend tegenmoet!( zeg ik nu wel ff heel erg stoer..).

Ik ben zelf ook zwaar, 1,82 lang en tegen de 100 kg.. en heb ook geen lichamelijke klachten etc..

Komt goed meid! Heel veel succes!

 

hoi donja,

ik heb dezelfde angst gehad als jij op dit moment hebt, ik heb jarenlang met galsteen kolieken gelopen vanwege de angst voor de operatie.
ik heb zelf ook overgewicht, en was daardoor ook bang voor de risico's
ik was ook bang om niet meer wakker te worden. en mijn zoon niet op te zien groeien.
tot vorig jaar, ik had zoveel last van koliek aanvallen en was op dat moment ook nog zwanger, ik ben een aantal keren op de huisartsen post terecht gekomen voor medicatie, ik mocht op dat moment niet allerlei pijnstillers gebruiken vanwege de zwangerschap.
uiteindelijk heb ik in nood pillen moeten gebruiken die niet zonder gevaar waren voor mijn zwangerschap, maar ik kon echt niet meer van de pijn. gelukkig is er na een extra echo gebleken dat er niks met mijn ongeboren kindje was gebeurd.
vanaf dat moment ben ik in het ziekenhuis terecht gekomen en ben ik met spoed op de wachtlijst gezet omdat ik anders te ver was voor de zwangerschap en niet meer geopereerd mocht worden.
ik ben op de dag dat ik 17 weken zwanger was geopereerd doormiddel van een kijk operatie en algehele narcose, ik was in het begin er echt bang voor, maar achteraf is het me allemaal mee gevallen. en had ik het beter veel eerder kunnen doen.

dus meid ik zou het gesprek in het ziekenhuis afwachten, en je angst bespreekbaar maken.
en niet gelijk je afspraak afzeggen, want dan zullen de galstenen er waarschijnlijk in de toekomst alsnog er uit moeten , en heb je intussen waarschijnlijk met heel wat aanvallen rond moeten lopen, net als ik die helemaal niet nodig zijn.

ik wens je heel veel succes en het zal allemaal wel goed komen

groetjes

 

Ik weet trouwens nog goed dat ik toen ik daar lag, van kom maar op met die narcose, mij krijg je er nie onder! Ik wou tegestribbelen tegen het slapen gaan.. maar ik was nog nie uitgedacht of ik lag al te ronke haha

 

Ik ben afgelopen 2 jaar 2x geopereerd en ook ik was bang. maarheb het over me heen laten komen, als ik niet meer bij kom da merk ik er zelf niks van dacht ik dan maar... klinkt raar maar hielp mij wel als je onder narcose gaat en aan iets leuks denkt (bijv j kindje) dan wordt je ook weer goed wakker! niet bang de narcose in gaan dan wordt je niet goed wakker nl.

 

Ze geven vaak al wle wat rustgevends voor de tijd, hebben ze niet zulke gestressde mensen op de tafel en dat prikt makkelijker. Maar aan de anestesist vragen wat er gaat gebeuren is een goede. Als je nog nooit geopereerd bent is het best intimiderend. De verpleegkundige op de afdeling kan je ook veel uitleggen. Ik neem zelf nooit meer iets rustgevends want ben zo vaak geopereerd, ben vanwege operaties van mijn dochtertje zo vaak p de OK geweest en heb in een ziekenhuis gewerkt dus ben heel kalm.

Maar als het helpt, in de basis gaat het zo (detalis verschillen per ziekenhuis)

- Je meldt je op de afdeling en wordt opgenomen, De verpleegkundige doet een intake met je en stelt wat vragen
- Je krijgt een OK hemd, een kalmeringstablet en er wordt eventueel een catheter ingebracht
- Je wordt met bed en al naar de OK gereden. Op de verkoever prikt een anestesie assistent een infuus (soms doen ze dit al op de afdeling, en soms pas op de OK zelf). Je krijgt hier vaak ook al plakkertjes voor hartbewaking etc., die sluiten ze op de OK pas aan.
- Je gaat naar de OK zelf en moet overstappen op de OK tafel (soms bedden ze niet om maar wordt je op een verrijdbare OK tafel de OK opgereden)
- Liggen op de OK tafel. Er lopen allerlei mensen rond. Geef aan aan de anestesie assistent dat je bang bent, hij/zij blijft bij je.
- Je krijgt soms een kapje op, soms niet. De verdoving spuiten ze in het infuus en dan ben je eigenlijk direct weg.
- Je wordt wakker op de verkoever. De verpleegkundigen hier zorgen voor je. Je hebt plakkertjes op je lijf die verbonden zijn met bewakingsapparatuur die je hartslag in de gaten houden, soms een automatische bloeddrukmeter om, en een dopje op je vingertop dat je zuurstofgehalte in het bloed meet.
- Je kunt last hebben van je keel. Dit komt omdat ze je beademen tijdens algehele narcose, en dan wordt je keel een beetje rauw van het ebademingsbuisje.
- Je mag meestal snel weer naar de afdeling, ze komen je met bed en al halen.

Bij de moderne anestesie is de kans op overlijden iets kleiner dan 1 op 100.000. Ik hoop dat ik je een beetje gerust heb kunnen stellen.

 

Ik ben ook een paar keer onder narcose geweest, toen ik een curettage had kreeg ik van te voren een pilletje, heerlijk dat zou ik zeker doen en in het gesprek met de anesthesist al aangeven.

Sterkte hoor, maar het gaat helemaal goed komen

 

Ik herken het wel, hoor!
Ik ben toen ik begin 20 was een keer onder narcose geweest voor een kijkoperatie en toen heb ik echt nergens bij nagedacht en vond ik het allemaal niet zo boeiend.
Vorig jaar heb ik echter mijn amandelen eruit laten halen en dat was wel ff andere koek! Ik maakte me (stiekem) echt flink zorgen over wat er allemaal mis kon gaan - en het hielp ook niet dat mijn collega me steeds vertelde wat ze zou gaan zeggen op mijn begrafenis, al lachte ik er wel om, want ik vond het best grappig

Uiteindelijk viel het reuze mee (de narcose dan, de ingreep niet!) en heb ik er niks aan overgehouden, maar die angst is echt vanwege het moeder-zijn, hoor! Gewoon het idee dat er iets mis kan gaan, hoe klein die kans ook is, is genoeg om je te laten overwegen dan maar met de ongemakken te blijven leven, al weet je best dat dat eigenlijk ook geen optie is.

Ik zou zeggen: ga ervoor, zorg dat je je leert ontspannen en 'go with the flow'! Uiteindelijk zul je blij zijn dat je het gedaan hebt.

Sterkte!

 

hoi
dat was ook mijn angst vorige week toen ik geopereerd moest worden,toen ik de operatiekamer opreed zei ik ik ben bang,ze zei tegen mij dit is nog nooit voor gekomen dat iemand niet wakker werd meer,dus toen voelde ik me opgelucht.
sterkte

 

Ikben in mei geopereerd en is me galblaas verwijderd. Waarom ik galstenen had was voor iedereen een vraag... 1.75 bij 68 kilo

Onder gehele narcose ondergaan, was nerveus, dacht er gelukkig niet teveel over na, alleen maar van EINDELIJK dat ding eruit en niet meer 4 x per week snachts bij de hap zitten.

Meid, echt, het valt mee, ik weet niet hoe ik de onrust bij je weg kan halen, maar misschien krijg je wel een tabletje of iets om rustiger van te worden.
Cancelen zou ik niet doen. De narcose weegt niets tegenover de koliekaanvallen.

Sterkte

 

Heb vorig jaar met het zelfde angst gezeten. Toen ons zoontje 2 weken was kreeg ik de eerste "aanvallen" Toen hij 3 maanden was ben ik geopereerd. (stond op wachtlijst in ander ziekenhuis, maar dat was 7 maanden en na de zoveelste aanvallen en 2x morfinespuit was de maat vol, ben ik naar een andere ziekenhuis gegaan en binnen 2 weken was ik geholpen)

O was zo nerveus.. Die aangegeven en kreeg een kalmerend pilletje. Voor de operatie kamer moest ik nog wachten in een andere kamer en ben daar inslaap gevallen. Werd nog even gewekt toen we naar de OK gingen. Ik weet nog dat ik op de tafel klom en dat ik zo weer op de uitslaapkamer lag..Bizar. (oja kijkoperatie)

Na nachtje slapen, zat ik om 09.00 klaar om gehaald te worden, had wat pijn in me rechterschouder ivm buikopblazen. En paar dagen rustig aan gedaan. mocht alleen me zoontje tillen. Hij was nog klein dus konden samen smiddags slapen.

Op vrijdag deed ik alweer dingen en op maandag gingen we op vakantie. week na de operatie. Mocht zwemmen, hecht wond moest 48 uur droog zijn en dan mocht ik alles weer. Is me 100% meegevallen...

 

sterkte, het komt goed!! Ik ben blij dat ht gebeurt is.. want die aanvallen is verschrikkelijk..pfff. van een aardappeltje had ik al aanvallen...dus at alleen brood..

 

narcose heb ik totaal geen last van gehad, ben pas geopereerd aan mijn galblaas echter wel veel napijn gehad (ook weer terug geweest omdat ik niet diep genoeg kon ademen) en heb nog veel last van mijn buik gehad.

Zorg in elk geval dat je veel hulp hebt de eerste week en als je ervan uit gaat dat het minder snel gaat (herstel) dan kan het alleen maar meevallen.

Nu heb ik nog steeds elke dag pijn eraan maar mijn galblaas was ontstoken (dus verschil) en ze hebben mijn lever geraakt, dat verklaart ook waarom ik meer pijn had dan een normale patient.

Ik had trouwens 3-4 aanvallen per week (6 weken lang) moest elke nacht dan weer mijn kids in de auto zetten en naar het ziekenhuis toerijden om morfine spuit te laten zetten) echt geweldig ben blij dat ik daar van af ben! (nouja manlief moest rijden dan haha ik ga zelf niet met morfine op rijden ) was echt ramp want hij moet vaak om 3-4 uur weer op om te gaan werken...