De geboorte van onze zoon Rens

Ik ben misschien wat laat maar ik wilde toch even laten weten dat mijn zoontje Rens is geboren. Eindelijk na 41 weken en 6 dagen zwangerschap.... Op vrijdag 9 februari kreeg ik in de avond wat weeen. Ik dacht dat het weer voorweeen waren, want ze kwamen niet regelmatig en ik kon ook niet zeggen dat ze echt pijn deden. Ik zou op maandag 12 februari ingeleid worden dus ik had me daar ook helemaal op vastgeprikt. Ik heb het niet eens aan mijn man Walter verteld. Later op de avond verloor ik een paar maal wat slijm. Toen begon er wel een lichtje te branden. Op zaterdagmorgen om 01.00 uur barste het toch echt los. Ik had om de 5 a 7 minuten weeen die steeds krachtiger werden. Vanaf 01.30 uur werd het om de 5 minuten. Ik moest toch echt puffen. Walter was inmiddels wakker en aan het klokken. Op weg naar de w.c. verloor ik een "plasje" en ik vroeg me af of dat vruchtwater was. Omdat ik van mijn dochter Eva (inmiddels 6) met een keizersnede was bevallen, moest ik dit keer zowiezo naar het ziekenhuis. Om 02.30 uur hebben we gebeld. We konden komen. Opa en oma kwamen om Eva op te halen en daar gingen we. Om 04.00 uur door de gynaecoloog Helaas nog geen ontsluiting maar alles wel heel week. Ik mocht blijven omdat de weeen wel krachtig waren. Rond 06.30 uur merkte ik dat de weeen afzwakte. Tussendoor viel ik ook steeds min of meer in slaap. Op mijn andere zijde werden de weeen weer iets krachtiger. Rond 08.00 uur weer onderzocht. Alles verstreken en week maar geen ontsluiting. Ik leek steeds vocht te verliezen maar na onderzoek bleek dit geen vruchtwater te zijn. Het schoot dus niet op. Rond 11.00 uur kwam de gynaecoloog weer checken.
Met een speculum werd gekeken of ik toch geen vruchtwater verloor. Maar nee. Ook geen ontsluiting. De gynaecoloog dacht er over om me weer naar huis te sturen zodat alles weer lekker op gang kon komen. Na overleg werd ik nogmaals onderzocht. Mocht er toch ontsluiting zijn dan zou ik bijgestimuleerd worden met een infuus om de weeen goed krachtig te maken. Inmiddels, waarschijnlijk doordat ik schrok omdat ik weer naar huis moest, waren de weeen in alle hevigheid terug. Na onderzoek bleek ik toch 1 centimeter ontsluiting te hebben. Op het hoofdje van Rens werd een draadje bevestigd om de hartslag te registeren. Verder braken mijn vliezen. Hierna werden de weeen zeer pijnlijk en kwamen om de drie minuten. Ik kon ze van geen kanten opvangen en met puffen werd het alleen maar pijnlijker. Om 13.00 uur kreeg ik een epiduraal. Mijn tensie daalde. Dit kan gebeuren bij een epiduraal. Ik zag de ruimte paars worden en ik hoorde de anesthesist zeggen dat er epinefrine gespoten moest worden. Ik kon nog net vragen of ze me even op mijn zijde wilde leggen. Ik lag namelijk op mijn rug en ik had al eerder gehad dat ik dan helemaal niet lekker werd. Het gewicht van de baby kan namelijk je holle ader dicht drukken. Nadat ik op mijn zijde lag, voelde ik me beter. Volgens mij is die epinefrine ook niet gepoten. Wel zag ik dat er zakken fysiologisch zout werden leeggeknepen. Ook Rens begon te reageren. Zijn hartslag daalde. Dat vond ik wel eng hoor! Uiteindelijk was het stabiel en ik werd weer naar de verloskamer gebracht. Hier begonnen de tensie dalingen weer. Weer zakken fysiologisch zout erin. Er begon van alles te piepen. Ik voelde me echter wel goed. Rens begon weer te reageren. Dit keer met een versnelde hartslag. Dit herstelde zich niet en ik werd klaargemaakt voor een keizersnede. Ik had nog steeds maar anderhalve centimeter ontsluiting en het zou anders te lang duren voor Rens want hij vond het niet meer zo leuk in mijn buik. Op 10 februari 2007 om 15.24 uur is ons mannetje geboren. Voor mijn man Walter was het een hele belevenis. Hij heeft de keizersnede namelijk van de "andere kant" gezien. Hij kende de anesthesie-verpleegkundige en mocht toen kijken. Hij heeft echt gezien hoe ze onze zoon uit mijn buik haalde. Een unieke ervaring voor hem. Hij vertelde mij ondertussen alles want ik was gelukkig gewoon bij. Gelukkig ging alles goed met Rens. Nu genieten we alweer drie weken van hem. Het is een heel relaxed ventje.