Hoi dames, Typend vanuit het ziekenhuis (aan het vochtinfuus) getwijfeld om dit hier te delen. Maar als het ergens thuis hoort is het toch wel Zwangerschapspagina.nl. En ik merk dat het mij goed doet te weten dat ik niet de enige ben die hier last van heeft. Vandaag is het de dag van HG, ernstige zwangerschapsmisselijkheid. Momenteel is stichting ZEHG (www.zehg.nl) bezig om een nationaal protocol op te zetten, zodat goede zorg voor iedereen toegankelijk is en niet afhankelijk van individuele artsen of ziekenhuizen. Want hoe niet Nederlands dan ook, voor het behandelen van HG zijn geen nationale richtlijnen. Ook wordt door de stichting actief kennis gedeeld over bijvoorbeeld uitdroging en verschillende soorten medicatie. Er is een documentaire uitgekomen die deze week gratis te bekijken is. Voor mij ontzettend herkenbaar. Voor mijn vrienden maakte het duidelijk dat het meer is dan "een beetje misselijk", het was voor hun een enorme eye opener. En hier in het ziekenhuis is de link net gedeeld in de app groep van de verloskundige afdeling.
Balen dat je in het ziekenhuis ligt! Lag ik ook talloze keren. Fijn dat er meer bekend word over HG, dat kan zoveel schelen. Ik vond de onbegrip nog het ergste, onbegrip van de omgeving maar vooral ook van de artsen en verpleegkundigen.
Hier zij een verpleegkundige vanmorgen inderdaad "nou 15 kg afvallen is dan in ieder geval een lichtpuntje". Nou nee, dat was een zorgenpunt dat zo groot werd dat ik een sonde kreeg. Huisarts reageerde met 6 weken "Tjah misselijkheid hoort er bij", al is hij geschrokken toen ik 9 nachten in het ziekenhuis moest blijven omdat zij er anders over dachten. Gaf zelf aan de ernst volledig onderschat te hebben achteraf.
Gelukkig heb ik zelf alleen last (gehad) van normale misselijkheid. Ik wist wel dat HG zo heftig was, maar dat er zoveel onbegrip was, ook van medisch personeel vind ik wel zorgwekkend.
Dit inderdaad. Zelf geen ervaring, maar dat het zo onderschat wordt door zorgmedewerkers is niet oké. Goed dat het op deze manier onder de aandacht wordt gebracht. Sterkte, TS.
Ondanks dat mijn dochter al weer bijna 5 wordt, durf ik het niet te kijken. Echt suf. En dan had ik het niet zo erg als sommige vrouwen, ik heb maar 1x een nacht in het ziekenhuis aan het infuus gelegen. Wat ik wel frappant vind, is dat als je moeite hebt met drinken (vrouwen die hg hebben gehad, weten vast wel wat ik bedoel), je echt gigantisch opknapt van een infuus, waarom vrouwen die hg hebben niet gewoon poliklinisch 1x per week een infuus krijgen, is mij een raadsel. Dat is toch veel goedkoper dan vrouwen op te moeten nemen? Het had bij mij in ieder geval mijn zwangerschap een heel stuk draaglijker gemaakt en misschien had ik dan ook niet meerdere blaasontstekingen gekregen en daarna (door de antibiotica) een hardnekkige schimmel die maar bleef terugkomen....
Ja, het is inderdaad goed, extra aandacht. Ik heb erg slechte ervaringen met huisartsen... Ik ben zelf arts dus ik heb me er in verdiept en ben echt geschrokken van de onkunde van de (4) huisartsen die ik tijdens die HG zwangerschap heb gezien/bezocht. "Je bloeddruk is nog goed dus het zal wel meevallen." "Je bent nog zelf naar het spreekuur gekomen, dus dan kun je niet uitgedroogd zijn." "Ik geef je voor 1 week emasefene mee omdat je zo aandringt, maar alleen een zetpil nemen als het echt, echt nodig is." "Helpt emesafene niet? Tja, ik mag je niets anders geven. Het hoort er bij." "Je moet wat meer rust nemen. Waarschijnlijk doe je te veel." (kon alleen maar op bed liggen, 24 uur per dag... niet eens de kracht om in de douche te blijven staan) "Oh ja? Primperan? Staat dat in onze eigen richtlijn? Dat moet ik even nazoeken dan." "Ketonen testen? Nee, dat doe ik nooit. Dat is zo'n achterhaalde test." "Overleg met gynaecoloog lijkt me niet nodig. Misselijkheid hoort er toch gewoon bij. Heel veel vrouwen hebben daar last van. Het gaat vanzelf wel over na 12 weken." Ik heb me echt in de steek gelaten gevoeld... (en dan heb ik nog betrekkelijk 'milde' HG gehad, maar helaas wel 9 mnd lang. Er is een moment geweest dat ik naar mijn idee opgenomen had moeten worden, ik plaste bijna niet meer en hield niets binnen, maar kwam niet verder dan ruzie maken met huisarts)
Ben begonnen met kijken van documentaire. Na 4 min moeten stopzetten. Tranen rollen over mijn wangen. Al die nare herinneringen. Mijn god, wat was de HG afschuwelijk... Sterkte voor alle kanjers die er nu nog midden in zitten.
Ik prijs mezelf gelukkig dat ik hier nooit last van heb gehad. Soms krijg ik er mee te maken, als het begint, via mijn werk (doktersassistente). Hoewel ik niets kan betekenen in de behandeling van HG, hoop ik vrouwen toch altijd het gevoel te geven dat zij zich niet aanstellen, dat hun zorgen terecht zijn en dat er hulp mogelijk is. Op wat voor manier dan ook. Het spijt me voor je TS, dat je zwangerschap overschaduwd wordt door dit afschuwelijke ziekzijn. Ik wens jullie het allerbeste!
Goed dat je dit onder de aandacht brengt ts! Ik heb een collega die 2x zo gruwelijk ziek is geweest, de hele zwangerschap door dat het zelfs op afstand (ben 'maar' haar collega, niet eens familie) heel heftig was om haar zo te zien lijden. En wat al benoemd is, ook zij werd door de hulpverlening pas serieus genomen toen het echt bijna te laat was. Zelfs bij de 2e zwangerschap kwamen er vanuit het ziekenhuis nog nare reacties. Ik wens jou ts en alle anderen heel veel sterkte!!!
Ik ga hem vanavond kijken. Benieuwd . Ik heb echt EMDR gehad 7 jaar nadien nog.. En nog durf ik niet voor een tweede.
Vreselijk TS! heel veel sterkte Ik ga vanavond zeker kijken! (Iemand een idee hoe ik hem kan kijken zodat ik hem op de tv kan streamen via chromecast? )
Ik weet niet of ik hem durf te kijken. Heb 4 HG zwangerschappen gehad (3 kindjes, 1 miskraam) en de hele zwangerschap was zo in het teken van overleven. Bij iedere echo de eerste weken bidden dat het mis was zodat je een curettage kon krijgen en van die ellendige misselijkheid af was, wat dan achteraf gelukkig niet het geval was want alle zwangerschappen waren heel heel erg gewenst. Ondanks de ellende wil ik nog wel meer kinderen, maar ik zie zo tegen die zwangerschap op, dat is echt 9 maanden overleven en alles doen om niet teveel af te vallen (tweede doorgaande zwangerschap zelfs 16 kg afgevallen op een normaal startgewicht )
Ik schrik er elke keer weer van hoe veel vrouwen hier mee worstelen. Juist ook doordat je zo veel tijd alleen bent voelt het onwijs geïsoleerd en onbegrepen. Ik haal echt heel veel uit de ervaringen van anderen, omdat zij echt snappen hoe het voelt. Ook schrik hoe lang het herstel duurt, zowel fysiek als mentaal. Blij dat onze verloskundige daar al een traject voor aan het uitzetten is (emdr, fysio, psycholoog tijdens de zwangerschap). @Lief en @Gruffalo123 ZEHG heeft een document wat met artsen besproken kan worden voor een volgende zwangerschap. Al kan ik me niet voorstellen dat ik dit nog een keer kan, gewoon uit fysiek oogpunt alleen al ruim 10 kg kwijt tov startgewicht (maar goed eerst deze afmaken). Dat was inderdaad ook gewoon een gezond gewicht om mee te beginnen.
Wij zouden ook nog wel een kindje willen, maar geloof niet dat mijn maag dat nog aankan. Ik ben nu al zo snel misselijk, helaas dagelijks. Dat blijft zo helaas. Nog een keer HG zal niet heel gezond zijn denk ik.. heb het 3 keer gehad. Waarvan de 1e keer ik het niet wist dat het bestond, ook nooit opgenomen geweest. Maar kon niet eens meer 3m lopen. Wat een verschrikking was dat zeg. 2e keer al snel in het ziekenhuis beland, uitgedroogd.. en kreeg 'het hoort erbij' , 'gewoon crackers eten' en 'het gaat wel over' te horen. Verpleegkundigen die vroegen wat ik daar deed, ik was zwanger..niet ziek. Meerdere opnames volgden, het was uitzichtloos. Verpleegkundigen die vroegen 'ben je hier nou alweer? Je moet echt zelf eten hoor' Tja, was het maar zo makkelijk. Tot ik op een poli controle kwam bij een vervangende gyn. Ze werkte normaal in een ander ziekenhuis waar Zofran makkelijk gegeven werd. Dat schreef ze mij ook voor, wat een verademing! Ik kon weer wat binnen houden. Daarna nog een aantal keer opgenomen geweest, maar minder dan daarvoor. En toen nog 1.. Na de positieve test gelijk gyn gebeld en zofran gekregen. Wel opgenomen geweest, sondevoeding geprobeerd en nutridrink. Zo redde ik het met maar een paar opnames.
Misschien ga ik t nog kijken, misschien ook niet. Hier ook 3 keer HG. 'Gelukkig' alleen helse starten met uitdroging/opname maar rond de 20 weken kon ik steeds weer redelijk ' meedoen' aan de maatschappij ...echter bleef ik me altijd mwah voelen tot t eind en bleef ik altijd een veranderde smaak houden. Totdat ze eruit waren, dan was t weg. Ik weet dat t nóg erger kan, drama voor 9 maanden lang. Het is een vreselijk iets. Ik kan nog steeds wel lichtelijk jaloers worden als mensen nog niet eens een spoortje misselijk zijn.....hoe dan?
Ik heb 2 hg zwangerschappen gehad. Wat een ellende was dat zeg. Bij de tweede was het ook erger dan de eerste. Alsof je lijf in 1 keer weer wist, dit is t en doe er een extra schepje bovenop. ik liep bij de verloskundige en die snapte de ernst ervan echt niet. Gelukkig doorgedramd dat ik bij de gyn. Kwam. Dat scheelde al in ieder geval in begrip. mijn kinderen zijn met 37 weken stipt gekomen. Bevallingen zijn ingeleid. Mijn lijf was op. Ze zeiden ook in het ziekenhuis: een derde kind overleef je waarschijnlijk niet, we raden t echt af. Gelukkig wilden wij al geen derde kindje dat scheelde! ik heb nog steeds een hele moeilijke relatie met eten en ik denk dat dat nooit meer beter wordt.
Hier 3 'milde' HG-zwangerschappen gehad. Ik ben nooit opgenomen geweest en heb altijd kleine slokjes over de dag heen kunnen drinken, maar wel 9 maanden lang de hele dag kotsmisselijk, constant overgeven, doodmoe, zwak, ik vond het echt een hel. Tot op deze dag is mijn eerste emotie als iemand vertelt zwanger te zijn 'ach meid, sterkte'.... Hier komen er geen kinderen meer mee, dus ik hoef het gelukkig niet meer mee te maken. Sterkte voor iedereen die er nog mee worstelt, vaak nog veel erger dan ik heb meegemaakt.